Celebración do perdón

Por Manuel Regal Ledo

1.- Introdución

Xesús acompáñanos e invítanos a converter a nosa ollada, o noso corazón, as nosas mans. Non faremos un exame de conciencia e anotamos pecados. Metémonos contemplativamente nos tres ámbitos de Deus que Xesús nos vai propoñer, e Deus dirá.

2.- Conversión da ollada

           

Signo:   Acendemos unha vela, símbolo da luz de Deus que ilumina a nosa ollada.

Contemplamos en silencio a luz.

CANTO:

A CRISTO CANTAMOS NA LUZ QUE ALUMEA

A CRISTO CANTAMOS CO LUME DA FE.

Lectura: Lc 11, 33-36

Comentario: Tempo de silencio

Cantiga: (coa música de “Onda ti, noso Pai, á tardiña”)

ILUMINAS, MEU DEUS, OS MEUS OLLOS

PRA QUE POIDA CONTIGO ENXERGAR

O QUE AFOGA OU LIBERA UNHA VIDA,

O QUE A ENCHE DE GOZO E DE PAZ.

CON XESÚS CAMIÑANDO CONNOSCO

CONTEMPLANDO O QUE DI, O QUE FAI,

VAGALUMES SEREMOS NA NOITE,

ADIANTANDO O ESPLENDOR DO MAÑÁ.

3.- Conversión do corazón

Signo:  Un bico, ou aperta que lle dámos á persoa do lado, pensando que representa a persoa a quen menos llo dariamos.

Contemplamos en silencio o que fixemos.     

CANTO:

O AMOR É O MEIRANDE DOS DONS QUE NOS VEÑEN DE DEUS,

O AMOR É O MISTERIO QUE A TODOS NOS CÓMPRE ENTENDER.

Lectura: Lc 6, 27-36

Comentario: Tempo de silencio

Cantiga: (coa música de “Onda ti, noso Pai, á tardiña”)

QUEN PUIDERA, MEU DEUS, SER AMANTE,

CUN AMOR LIBERADO POR TI,

QUEN PUIDERA AMAR CON LIMPEZA,

SEN BUSCARME NO AMOR QUE OFRECÍN.

TI, MEU DEUS, ES A FONTE ONDE MANA

O AMOR SEN MEDIDA, SEN FIN.

QUE SUPERA A LOUCA VIOLENCIA,

E ABRE O MUNDO A UN XUSTO PORVIR.

4.- Conversión das mans

Signo: As propias mans, que estendo diante dos meus ollos.

Contemplámolas un momento en silencio.

CANTO:

MIRA, MEU DEUS, AQUÍ ESTOU PARA QUERERTE,

ESTAS MANS, ESTAS MANS PARA SERVIRTE,

EN QUEN MÁIS PRECISE DELAS.

Lectura: Mt 25, 37-39. 44-45

Comentario: Tempo de silencio

Cantiga: (coa música de “Onda ti, noso Pai, á tardiña”)

SON @S POBRES A IMAXE DE CRISTO,

SON EN CRISTO O ROSTRO DE DEUS,

QUEN @S HONRA VENERA O DEUS VIVO,

QUEN @S SERVE ABRE AS PORTAS DO CEO.

É NA XENTE MÁIS EMPOBRECIDA,

NAS SÚAS VIDAS ENVOLTAS EN DOR,

ONDE DEUS NOS SACODE E NOS CHAMA,

ONDE DEUS NECESITA DE NÓS.

5.- Recoñecémonos persoas pecadoras

De pé, manifestamos publicamente a nosa condición de persoas pecadoras. Facémolo rezando xunt@s:

Deus, Pai, Nai nosa,

recoñecémonos persoas pecadoras ante ti.

É certo que aceptamos con gusto

a túa maneira de ver o mundo e a xente que nel nos movemos,

cremos no amor como forza que o pode cambiar todo,

recoñecemos na xente máis empobrecida

o lugar privilexiado para atoparnos contigo e servirte.

Pero somos fráxiles,

somos incoherentes,

deixámonos levar pola mundanidade

no pensar, no sentir, no actuar,

e as nosas vidas énchense de baleiro e de sombras

que nos escurecen a nós e a quen nos rodea.

Somos persoas pecadoras.

Necesitamos o teu perdón, e a el nos acollemos.

Necesitamos a túa forza de rehabilitación

e a ela lle abrimos as portas da nosa vida.

Ante ti, Deus noso,

ante o teu Cristo, Xesús de Nazaré,

ante o Espírito que nos ofreces como alento

prometemos vivir na novidade de Xesús,

para sermos nel persoas novas,

para construír con el unha nova convivencia social tamén.

(Pásanse unhas cuncas con auga, para que a xente molle as mans e a parte do corpo que máis queira purificar (ollos, oídos, fronte,…), é un xesto penitencial que nos recorda a auga bautismal, a nosa primeira vinculación con Deus que queremos renovar. O clima é un clima penitencial)

6.- Palabras de absolución do sacerdote.

Neste momento acéndense todas as luces, como signo do novo que pode empezar nas nosas vidas.

CANTO FINAL:

CAMIÑAR SEN XESÚS, SEN AMOR,

CAMIÑAR SEN TI, MARÍA,

CAMIÑAR SEN PASTOR QUE NOS GARDA E GUÍA

NON É CAMIÑAR, NON É CAMIÑAR, NON É CAMIÑAR.

CAMIÑAR SEN SABER ONDE ESTÁ

O QUE BUSCAS NOITE E DÍA,

CAMIÑAR SEN CAMIÑO, VERDADE E VIDA

NON É CAMIÑAR.