Tempo Ordinario: 10ª semana

9 de xuño: Domingo de Pentecoste

Evanxeo: Xn 20,19-23

Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos por medo dos xudeus, chegou Xesús, púxose no medio deles e díxolles:

—Paz convosco.

Dito isto, mostroulles as mans e máis o costado. Os discípulos alegráronse vendo o Señor. El díxolles outra vez:

Paz convosco; como o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

E, dito isto, alentou sobre eles e díxolles:

—Recibide o Espírito Santo; a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

Meditación

O Espírito é un regalo de Xesús resucitado. Os amigos e amigas de Xesús sempre o viran cheo, levado, empuxado, arrastrado polo Espírito Santo de Deus. Desaparece a presenza física de Xesús, coa súa morte, pero coa súa resurrección faise máis viva neles, nelas, a presenza do Espírito de Xesús, do mesmo alento que a el o mobilizara e empuxara a facer o que facía, a situarse ante a vida, ante ricos e pobres, ante o pobo, ante as autoridades relixiosas e civís, como sabemos que se situaba. No relato nárrasenos dunha maneira simbólica como se deu ese regalo: Xesús sopra sobre os discípulos e discípulas, e reciben o Espírito. Igual que Deus Pai creador soprara sobre a figura de barro do primeiro ser humano para lle dar vida (Xén 2,7), así Xesús agora sopra tamén sobre aquel grupo de homes e mulleres encollidas e medrosas, para recrealas, para enchelas dunha vida, dun dinamismo novo. O relato dos Feitos dos Apóstolos da primeira lectura fálanos, tamén simbolicamente, “dun forte golpe de vento”, dunhas “coma linguas de lume”. Forza e calor parecen ser as características principais do Espírito de Xesús. Enerxía e tenrura, dinamismo e afecto, loita e delicadeza, empuxe e paixón amorosa, camiño e fogar: ese é o mundo no que Xesús nos quere introducir, ese é o mundo no que nos debería ir introducindo unha sa experiencia cristiá. Por iso é ben que, coma persoas e coma comunidade cristiá, nos miremos nese espello de Xesús, e vexamos ata que punto si e ata que punto non nos estamos deixando levar polo Espírito de Xesús. Porque a nosa tarefa principal coma persoas cristiás é vivilo todo con ese Espírito de Xesús.

Oración

“E logo, como é que os sentimos falar cada un de nós no noso propio idioma nativo? (Feit 2,8)

Cando xorde o Espírito,

aparece a pluralidade, agroma a diferenza

integrada polo respecto, no amor.

Grazas, Señor.

Cando alenta o Espírito,

cada un é cada un, cada unha é cada unha,

co seu don, coa súa graza particular

consentida, valorada, recoñecida

coma don comunitario do creador.

Grazas, Señor.

Cando empuxa o Espírito,

todos temos a palabra,

todos temos oídos para escoitala,

todos, todas, nos facemos discípulas de todas,

nun canto precioso á vida, ao seu candor.

Grazas, Señor.

Cando afala o Espírito,

ninguén anula a ninguén,

ninguén se apropia de nada,

ninguén se constitúe en señor nin en señora,

todos, todas nos facemos pobres no Espírito,

a  irmandade brilla con gran esplendor.

Grazas, Señor.

Cando o Espírito é acollido,

as voces miúdas son especialmente atendidas,

as voces pobres, as voces pequenas,

as voces de quen non ten voz,

as voces oprimidas, apagadas, silenciadas,

as voces femininas,

nun afán valente de dignidade e honor.

Grazas, Señor.

Cando o Espírito fala

falan as linguas  cohibidas, desprezadas,

coma o galego;

e son amadas, coidadas, espalladas,

humildemente,

coma graza e don particular,

como precioso aporte enriquecedor.

Grazas, Señor.

Acción

Qué don do Espírito temos en especial cada un, cada unha de nós? Recoñezámolo e agradezámolo. ¿Qué don do Espírito necesitaría ter? Pénsoo e traballo para conseguilo, pensando, rezando, dando pasiños nesa dirección.

10 de xuño: luns da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 5, 1-12

Vendo Xesús a multitude, subiu ao monte e sentou. Achegáronselle os seus discípulos e el, tomando a palabra, ensinábaos dicindo:

—Ditosos os que teñen espírito de pobres,

porque deles é o Reino dos ceos.

Ditosos os que choran,

porque eles serán consolados.

Ditosos os non violentos,

porque eles herdarán a terra.

Ditosos os famentos e sedentos de xustiza,

porque eles ficarán fartos.

Ditosos os misericordiosos,

porque eles acadarán a misericordia.

Ditosos os de corazón limpo,

porque eles verán a Deus.

Ditosos os que traballan pola paz,

porque eles serán chamados fillos de Deus.

Ditosos os perseguidos por causa da xustiza,

porque deles é o Reino dos ceos.

Ditosos vós, cando vos aldraxen, persigan e calumnien de calquera xeito pola miña causa; alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos ceos; do mesmo xeito perseguiron os profetas anteriores a vós.

Meditación

As benaventuranzas son unha verdadeira xoia dentro do Evanxeo. Nesta forma só nolas transmite o evanxelista Mateu. E canto llo agradecemos! Xesús, mestre de humanidade, mestre da vida e da felicidade, viviu as benaventuranzas. El foi feliz vivindo así, e transmítenos a experiencia que el viviu. Antes del, e sobre todo despois del, houbo tamén mulleres e homes que se propuxeron vivir desa maneira, e tamén nos din que hai verdadeira felicidade sendo así. E seguro que calquera de nós temos probado algo desta felicidade. Vivir coas benaventuranzas nas mans, no corazón, é andar contracorrente, escandalosamente contracorrente; é a felicidade de quen se baleira, para encherse de fraternidade, para encherse de Deus. Ben se ve que vivir nas benaventuranzas non é ser un apático da vida, e deixar que as miserias, os abusos se perpetúen. Non, ao revés, é asentarnos na aceptación plena de Deus para estar vivas e combativas na vida. Pero con moita paz, con moita esperanza, con moita felicidade. Porque vai connosco a toda hora quen nola garante.  Parece un imposible, pero Deus faino posible. Bendito sexa!

Oración         

           

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos ser felices vivindo co pouco,

persoas libres, desapegadas,

para que ninguén careza do necesario.

  

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos chorar con quen chora,

ser xente pacífica a tope,

ter fame fonda de xustiza,

para que ninguén abuse de ninguén,

e todo o mundo poida vivir con dignidade.

  

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos doernos de quen sofre, implicarnos,

andar co corazón limpo de malicias

e procurarmos a paz a todas as horas,

para que todo o mundo poida vivir gozando,

vendo en cada próximo un irmán ou irmá,

como a Deus lle gusta.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos amar a xustiza e rexeitar as trampas e os abusos

defendela na casa, no pobo, na parroquia,

coas armas do exemplo, da palabra e da organización social,

por máis que suframos burlas e desprezos,

por máis que perdamos cartos e influencias.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos ser felices apegándonos á túa causa,

gozando co adianto e proba das túas promesas.

Queremos, pero somos xente frouxa.   

¿De quen, senón do teu Espírito,

nos virá luz e forza

para andar en tanta sabedoría de vida?

Acción

O Papa Francisco escribiu un libriño titulado Gaudete e exultate, que en galego quere dicir: Alegrádevos e brincade de gozo. Fala nel de cómo todas e todos nós estamos chamados e acompañados por Deus para ser persoas boas, santas. No capítulo 3 dese libriño explica as benaventuranzas dunha maneira sinxela e práctica. Sería ben fermoso ler a lo menos estas páxinas, ben sos, ben en grupo, e falar despois do que iso nos pode axudar a ser máis felices nas nosas vidas.

11 de xuño: martes da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: 5, 13-16

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Vós sodes o sal da terra. Pero, se o sal se volve insulso, ¿con que se vai salgar? Para nada vale xa, senón para tirar con el e que o pise a xente.

            Vós sodes a luz do mundo. Non se pode agachar unha cidade afincada na cima dun monte. Tampouco se acende unha lámpada para poñela debaixo da artesa, senón sobre o candeeiro, para que alume a todos os da casa. Alume así a vosa luz á xente, para que, vendo as vosas boas obras, glorifiquen o voso Pai que está nos ceos.

Meditación

Xesús ponnos ante un reto contundente: sermos sal e luz no medio do mundo, no medio da sociedade, dos pobos e aldeas onde vivimos as persoas cristiás. O sal: algo que se descompón, que se disolve nos alimentos para que non se estraguen e darlles sabor. A luz: algo que tamén se gasta para que a xente vexa. Sal e luz entendidas en sentido profundo. A sermos iso estamos chamadas todas, todos. E tamén a recibir e agradecer ese sal e esa luz cando outras persoas,  crentes ou non crentes, nola ofrecen.

As palabras de Xesús avisan tamén da posibilidade de que o sal se volva insulso –que contrasentido!--, e de que a luz se agoche debaixo do mesado; dese xeito non cumpren a súa función. As comunidades cristiás, as persoas que as compoñemos ¿estamos cumprindo esa función capital de sermos tamén sal e luz? Tamén nos indica Xesús que iso de sermos sal e luz conséguese máis que polas palabras –palabras normalmente non nos faltan--, polas boas obras.

Oración

           

Que o teu sal, Xesús,

co que ti tanto salgas o mundo,

nos salgue a nós tamén

e nos permita contaxiar vida sa e saborosa.

Que a túa luz, Xesús,

coa que ti tanto alumas o mundo

alume a fondo as nosas vidas,

para sermos nós tamén luz,

unha pequeniña lapa polo menos

alí onde a vida nos leve.

Que teñamos algo da túa fortaleza, Xesús,

para non desalentar na tarefa.

Que na nosa vida humildemente fiel

Deus sexa sempre honrado

e quen nos rodea se vexa confortada e alentada.

Acción

Podemos mirar algo para a nosa vida. Seguro que en algo estamos sendo sal e lume para a xente que nos rodea. Dámoslle grazas a Deus por iso e animámonos a facelo máis. Seguro que vemos que hai persoas ao noso redor que están sendo para nós algo de sal e lume. Dicímosllo, agradecémosllo, para que tamén se animen.

12 de xuño: mércores da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: 5, 17-19

Naquel tempo dixo Xesús:

—Non pensedes que vin abolir a Lei e os Profetas; non vin para abolir, senón para dar cumprimento. Porque vos aseguro antes pasarán o ceo e máis a terra que deixe de cumprirse ata a derradeira letra ou til da Lei. E quen falte a un destes mandamentos máis pequenos e así llelo ensine a facer aos outros será declarado o máis pequeno no reino dos ceos; pero quen os cumpra e ensine será declarado grande no Reino dos ceos.

Meditación

As normas relixiosas teñen a finalidade de facilitar o encontro con Deus, co Deus da vida,  presente na vida e presente tamén nos espazos e momentos de culto; ademais facilitan que un grupo diverso se coordine, se una á hora de orientarse, formarse, expresarse en momentos comúns da vida e da súa experiencia relixiosa. As normas teñen un perigo grande: converterse de camiño en meta; de facilitadoras do encontro con Deus no mesmo Deus cara ao que queren orientar.

Nese sentido Xesús é o gran facilitador do encontro con Deus, que converte en secundarias todas as demais normas, aínda que algunhas sigamos necesitando. Abonda el para achegarnos a Deus. Pero, como seres humanos que somos, sempre necesitamos apoios, normas, para a nosa convivencia e práctica relixiosa.

Oración

           

Non es zarapalleiro, Xesús,

non che dá igual que a vida a deixemos correr sen máis,

ou que apostemos firmemente pola súa consistencia.

Es minucioso e mesmo estrito

cando a honra de Deus Pai/Nai está en xogo,

e cando o está a honra e dignidade das súas criaturas máis humildes.

Nada carece de importancia, nada queda ao chou

cando miras connosco polo futuro cristián das nosas comunidades rurais

e artellamos camiños a andar e cousas a facer.

Nada é ínfimo e desprezable

cando se trata de dar ou recibir apoios e tenruras,

perdóns e alentos.

Que o teu Espírito nos acompañe sempre, Xesús,

e nos axude a camiñar da man da liberdade,

da man da responsabilidade.

Acción

En xeral hoxe dámoslle moi pouca importancia ás normas relixiosas. Facemos bastante o que nos peta. Quizais por iso así nos vai. ¿Vemos que nos faría ben recuperar ou establecer algunha norma que nos axudase no noso camiño persoal ou comunitario cara a Deus? 

13 de xuño: Festa: Xesús Cristo sumo e eterno sacerdote

Evanxeo: Lc 22, 14-20

Cando chegou a hora, Xesús púxose á mesa cos seus discípulos. Díxolles:

—Moito levo desexado comer esta Pascua convosco antes de eu padecer! Porque vos digo que xa non a volverei comer ata que chegue o seu cumprimento no reino de Deus.

E collendo unha copa, deu grazas e dixo:

—Tomade e repartídea entre vós, pois asegúrovos que non volverei beber do produto da viña ata que chegue o reino de Deus.

E collendo pan, deu grazas, partiuno e déullelo, dicindo:

—Este é o meu corpo, que se entrega por vós; facede isto en memoria de min.

E despois de cear fixo o mesmo coa copa, dicindo:

—Esta copa é a Nova Alianza sellada co meu sangue, que se verte por vós.

Meditación

Nunca Xesús se deu a si mesmo o título de sacerdote; nunca as persoas que o seguían de cerca nin os seus contemporáneos o tiveron por tal. Foi algo que posteriormente lle atribuíron por aquilo de ser o gran reconciliador das persoas consigo mesmas, entre si, con toda a creación e con Deus. Pero ese oficio así chamado sacerdotal non o exerceu en igrexas con determinados ritos, senón na vida, tratando coa xente, poñéndose do lado da súa dignidade total de parte de Deus. Unicamente ao final da súa existencia selou a súa traxectoria vital repleta de solidariedade con aquel xesto profético de partir e entregar o pan e o viño como sinais da súa vida convertida en servizo desde o nacemento ata a morte.

Benditos todas e todos nós, que recibimos os efectos positivos da vida de Xesús feita servizo. Benditos todas e todos nós, chamados a seguir os pasos de Xesús, honrando a Deus no altar da vida como o honraba Xesús. Benditos todos e todas nós, invitadas por Xesús a participar no seu rito eucarístico, facendo das nosas vidas pan santo e viño de bendición para gloria de Deus e o ben de quen nos rodea.

Oración

           

Grazas, Xesús,

por toda a túa vida

feita pan e viño

para mantenza nosa,

para ledicia nosa,

para liberación nosa.

Grazas, Xesús,

polo teu empeño incesante

por envolvernos sedutoramente

nas redes do servizo,

e facernos así

verdadeiramente libres,

verdadeiramente felices.

Grazas, Xesús,

por ti,    

que te nos dás sen reservas

cada vez que comungamos contigo no corpo da pobreza,

ou no teu corpo empobrecido por nós.

Grazas.

Acción

Hoxe podemos reparar en que cousas estamos nós practicando con Xesús ese sacerdocio da vida, que el tanto nos aprendeu. ¿Con que palabras ou feitos fomos hoxe persoas de reconciliación?

14 de xuño: venres da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 5, 27-32

Díxolles Xesús aos seus discípulos.

—Tedes oído que se dixo: Non cometerás adulterio. Pois eu dígovos: Todo aquel que mira a unha muller casada con desexo, xa cometeu adulterio no seu corazón.

Se o teu ollo dereito che é ocasión de pecado, arríncao e tira con el; que máis che vale que se perda un dos teus membros e non que te boten todo enteiro no inferno. Se a túa man dereita che é ocasión de pecado, córtaa e tira con ela lonxe de ti; que máis che vale que se perda un dos teus membros e non que te boten todo enteiro no inferno.

Ténsevos dito: Quen repudie a súa muller, déalle acta de repudio. Pero eu dígovos: Todo o que repudia a súa muller, fóra o caso de estaren malvivindo, expona a ser adúltera e o que case cunha repudiada comete adulterio.

Meditación

Coma no caso de onte co de matar ou non matar, tamén aquí Xesús nos invita a ir ao fondo do noso corazón, alí onde nacen e se desenvolven amores e desamores, respectos e abusos, fidelidades e infidelidades; alí onde pode nacer xa o mal, o pecado. Dicíao Xesús noutra ocasión: non son as comidas, que veñen de fóra, as que nos fan persoas impuras; é o que nace dentro do noso corazón o que pode determinar se a nosa vida se vai desenvolver de maneira fondamente humana ou non. Mirar, logo, coidar o noso mundo interior, o que nace no noso corazón.

Non se trata de nos ir mutilando, cando algún membro do noso corpo nos leva a facer o mal. Calquera membro en si sempre é ben inocente. É unha maneira de falar de Xesús para nos advertir da seriedade que pode ter, para o desenvolvemento da nosa vida, que nos deixemos levar por determinados instintos, ideas, plans, que de entrada mesmo nos poden dar gusto e pracer.

O repudio da muller polo home, non o do home pola muller, era cousa moi corrente naquela sociedade. Xesús defende a muller nesta condición de debilidade, de desigualdade, e aposta por un amor permanente. Canto nos custa hoxe esta aposta, nunha cultura branda e frouxa para os compromisos! Xesús tamén quere acompañarnos nesta frouxidade dos nosos tempos.

Oración

           

Que mundo tan intenso vai dentro de nós, meu Deus!

Cantas inseguridades, cantos medos, cantas paixóns cegas!

Cantos desexos de afecto e recoñecemento!

Cantas frustracións!

Que marabillosas/os e que fráxiles somos!

Que difícil se nos fai entendernos a nós mesmos/as,

e, máis aínda, entender aos demais,

pois non podemos sentir o palpitar interno do seu corazón!

Canta necesidade temos de sermos humildes e cautos/as,

honestas/os e transparentes,

ante ti, meu Deus,

ante as persoas coas que compartimos vida e tarefa!

Canto nos cómpre ollarnos a nós e a quen nos rodea

con respecto, agarimo e comprensión,

e así, entre errores e acertos,

ir construíndo as fidelidades da nosa vida!

Canto nos cómpres ao noso lado, meu Deus,

iluminando, clarificando, fortalecendo.

Grazas, meu Deus, porque nunca te esqueces de nós.

Acción

O feminismo está aí, como froito do traballo de moitas mulleres, e, dalgunha maneira tamén, como froito reivindicativo do Espírito de Deus. Podiamos hoxe achegarnos a algunha muller que ande no feminismo, para escoitala; seguro que nos virá ben.

15 de xuño: sábado da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 5, 33-37

Nunha ocasión díxolle Xesús aos seus discípulos:

—Tamén tedes oído que se lles dixo aos devanceiros: Non xurarás en falso e cumprirás as promesas feitas con xuramentos ao Señor. Pero eu dígovos: Non xuredes nunca; nin polo ceo, que é o trono de Deus; nin pola terra, que é escano dos seus pés; nin por Xerusalén, que é a cidade do gran rei. Tampouco xures pola túa cabeza, porque nin sequera lle podes virar branco ou negro un só pelo. Falade, logo, deste xeito: “Si”, cando é si; “Non”, cando é non; e todo o que pase de aí vén do Malo.

Meditación

Xúrocho polos meus defuntos, xúrocho por Deus… Aínda hoxe os nosos maiores empregan esta maneira de lle dar creto á palabra dita. Tamén o facían os contemporáneos de Xesús, sen poñer nunca a Deus por testemuña, porque o seu nome, por respecto, non se podía pronunciar. É fermosa esa aclaración de Xesús indicándonos que en calquera cousa, en calquera realidade, en calquera persoa batemos dalgunha maneira coa presenza de Deus, e de aí o sumo respecto e consideración que lle debemos a todo, especialmente, xaora, ás persoas.

Xesús reponse ao costume de xurar por…, apelando á palabra sinxela, honesta, verdadeira en si mesma: si, si; non, non. A palabra como canle da verdade da propia persoa; a persoa dicíndosenos claramente na palabra pronunciada. Ante tanta mentira, manipulación, ante tanta “postverdade”, e novas falsas que están tan de moda na nosa sociedade en xeral, na nosa cultura, e que circulan polos variados medios de comunicación de que dispoñemos, ¡canto nos cómpre a palabra limpa, verdadeira, plena, viva, auténtica!

Oración

           

Xesús, Xesús, …

enchernos de verdade,

deixar que madure dentro de nós,

tecendo as nosas entrañas,

ocupando todos os recantos do noso ser,

dos nosos pensamentos, dos nosos sentimentos…,

e que logo brote

coa transparencia das augas dos regatos montesíos,

fresca, limpa, humilde, atraínte,

para dicirnos cara a fóra tal como somos e sentimos,

para contaxiar brancuras,

para andar sobre seguro,

para axudar a sandar un mundo enfermo

por simular o que non é,

por ocultar verdades,

por agacharnos debaixo de enfermizas carantoñas,

por negarnos simplemente a dicir:

“si, si; non, non,

como Cristo nos ensina.”

Acción

¿Estamos deixando de dicir algo, a nivel familiar, laboral, social, eclesial, grupo político etc., por gardar as aparencias? ¿Podiamos aventurarnos a practicar o de Xesús: si, si; non, non, sen chulería, coa humildade que dá a simple verdade?