Breve crónica do Encontro en Sobrado dos Monxes

VODAS DE PRATA EN SOBRADO, 7-9 de xuño de 2019

(Crónica entre o amor e o humor)

Venres 7: en Sobrado,  como cumpría

Todo empezou en Sobrado, alá polo ano 1994. Os precursores, homes e mulleres, tiveron a feliz idea de botar a andar unha escola de espiritualidade atenta aos novos tempos, aos novos criterios teolóxicos que abrían camiño, á nova xente á que as rutinas de sempre xa non lles motivaban para viviren coma persoas cristiás no século novo que xa estaba ás portas.

E alí en Sobrado, co apoio material e humano da comunidade monástica cisterciense, a cousa botouse a andar. Alí tivo a súa sede para os cinco encontros do curso e para o mesmo remate do mesmo ata o ano 2000. E alí seguimos acudindo aínda agora para pechar cada curso coa estadía de tres xornadas en Sobrado, revinculándonos coas nosas raíces, e envolvendo no ámbito oracional do mosteiro os pasos cos que cada ano imos avanzando. (A Escola tería logo a súa sede dous anos no Monte do Gozo, un ano nos Paúles de Marín, 10 anos na casa de Exercicios de Santiago, e desde o 2012 no centro de Proxecto Home tamén en Santiago.

Cadraba de seu que alí celebrásemos as nosas vodas de prata de noivas e noivos, o espírito e máis todas e todos nós. E alí nos fomos achegando o venres 7, nunha tarde semiaberta, e un chisquiño friorenta para o tempo que era. Alí estaba o mosteiro estreando os espazos da portería, reformados, e alí estaba a fachada da igrexa monacal xogando ás agachadas connosco, ou, quen sabe, tamén poñéndose guapa como tal cómpre para o que nós e moita máis xente na mesma liña celebramos. E alí estaba Carme, Maricarme, desfacéndose en atencións para que todo estivese ben e a punto, e todo o mundo se sentise cómodo e satisfeito. Fomos 48 persoas; sumáronse tres persoas Isabel, Loli, e Soedade, que estiveran na escola desde o comezo e que agora andan en andanzas  espirituais diversas con Pablo D´Ors, co monacato laico, sempre ao abeiro do mosteiro que nos viu nacer. Que boa fada as ampare (a Fada pode ser un nome fermoso para o Espírito).

Rezamos vésperas cos monxes. Aínda que custa integrarse na oración a través da palabra, do canto, das pregarias, sempre entra e sae un coa sensación de que hai outras maneiras de entrar no mundo da pregaria, aínda que esteamos calados; os ollos, os ouvidos, os ulidos, os sentimentos,  os silencios, os corazóns pódennos abrir a mundos insospeitados, por máis que sexa con palabras caladas.

E logo a cea, co novo hospedeiro á fronte, o irmán Rafael, que hai poucos meses fixo a súa profesión solemne coma monxe de Sobrado; coas súas atencións, co seu novo sistema de lavabo, e coa súa campaíña aos comezos das refeccións, para que non se  nos esqueza agradecer a Deus o que tanto pracer nos causa.

E logo algo de lecer, e logo Completas, para completar o día, para sabernos ao amparo de Deus e da nosa Nai Santa María, e para recibir da man do Prior do mosteiro o bico de Deus, antes de nos ir á cama, naquela auguiña santa de comuñón e de bendición polo día que remataba. María Cancelo púxolle o cancelo ao día situándonos brevemente ante o significado da nosa presenza alí e ante a tarefa da día seguinte. Paz e ben. Descanso e gloria. Menos para as persoas que se  viron algo perturbadas pola orquestra verbeneira que, non sabemos a conta de que celebración, petaba forte na parte sur do mosteiro. Quizais foi que, sabendo das nosas vodas de prata, tamén se quixeron sumar ao festexo. E nós, desagradecidos, queixándonos!

Sábado 8: a voltas con Xesús

       Para os monxes ás 4,30, para nós ás 7,30 tocaba diana. Porque, para quen así o quixese Elvira ofrecíanos a súa especial sesión de taichí-oración. Fermoso por vernos e saudarnos no fresquiño da mañá, por poñer a punto o corpo, por alixeirar o espírito, por enchernos de bicos e de apertas. Así calquera! O que se perde quen prefire seguir quentando sabas!

E de alí, coma sempre, en ruta silenciosa, contemplativa, ata a lagoa do mosteiro, onde nos agardaban para o noso deleite o irisado das augas, os nenúfares co seu si ou non para asomarse, as ras preguiceiras que dicían que non sairían mentres non as quentase o sol, e os patiños, de nomes ignorados, que presumían movéndose tesos, lanzais, polo fío das augas. Houbo que parar e ver e contemplar. Pilar Wirtz quixo contemplar tanto, sen ver, que bateu coa cachola contra unha árbore e foi para ao chan. Cando aprenderá! Claro como dentro do seu réxime espiritual están as grandes camiñadas matinais absortas, pasa o que pasa! Ai, ai, a mística de ollos abertos!

De volta na casa, o almorzo (iso de dexaxún que mal soa), que sempre sabe a gloria, aínda que sexa parco e modosiño, como a nós nos gusta. Un pequeno entretempo, e deseguida, ás 10, no salón, o saúdo-acollida-ofrecemento de Carlos, o P. Prior do mosteiro, breve e agarimoso. Graciñas.

E logo unha oración, que preparou M. Regal, alí ao pé dun xeitosiño altar, con ramo de flores feito e traído por Soedade Pereira, quen así quixo obsequiarnos nas  vodas de prata, con outro ramo de flores naturais, apañadas ao chou na camiñada pola Soidade do equipo actual na Escola, pero sobradamente fermosas na súa sinxeleza; e coas flores a palabra de Deus, as luces trinitarias, e o libriño co texto da Régoa de S. Bieito en galego. Co silencio e coa palabra, co corpo e co espírito, puxémonos a carón de Xesús, o Cristo, nun desexo sincero de achegamento e identificación. Quen puidera! Rematamos con bicos oracionais coma  sempre.

E logo o P. Salvador, un referente imprescindible do novo Sobrado da restauración monástica, e tamén un referente  fundamental na formación da Escola de Espiritualidade no 1994. Mesturou experiencias persoais do seu proceso humano, espiritual, cunha exposición sobre Xesús, sinxela, pero cálida, personalizada nel e no seu recorrido espiritual. Ben pasadas ás doce pechamos este momento levando o corazón quente e na cuartilla unhas preguntas breves sobre Xesús e nós, nós e Xesús, para que delas fixésemos razón do noso silencio, da nosa reflexión, da nosa oración. E así ata a hora de xantar.

O comedor, ou refectorio, como adoitan dicir os monxes, sempre ten un especial apetecible; no fondo, grazas a Deus, o comer, cando estamos medianamente sans, a todos nos prace e nos comprace, porque o pracer é compartido e completado pola conversa, pola atencións mutua, polo servizo. Non recordo o que comemos, pero fixémolo sobriamente e ben.

Descanso, pequena sesta para quen o quixo, e ás 4 de  novo no salón para escoitar outra vez o P. Salvador aclarando algunhas cousas da mañá e ampliando o seu primeiro relatorio sobre Xesús. Cousas non novas, pero anovadas pola quentura existencial de quen as  pronunciaba. Grazas.

E logo deunos por compartir dificultades para andar en silencio, aínda no rebumbio da vida; compartir tamén camiños concretos de  vivir a espiritualidade, ao abeiro do Zen en cristián, ao abeiro dos “Amigos do deserto” de Pablo D´Ors, ou da espiritualidade ignaciana. Comunicación distinta, non distante no fondo, que  soubo a pouco, exquisita.

E con tanto pracer no corpo fomos cos monxes para celebrar ás 7,30 a vixilia pascual, á que tamén asistiu xente vida de máis ou menos lonxe de Sobrado. Unha  celebración longa, dúas horas, seguindo o ordenamento litúrxico oficial, que a alguén lle puido resultar pesada, monótona, sobre todo porque acabamos estando alí como simples espectadores, sen posibilidade de moita participación  real. Quédanos  o silencio, a admiración, a contemplación, o achegamento cordial ás cerimonias e, sobre todo, a Aquel que está máis aló delas. Comungamos co Corpo do noso Señor, e tamén co Espírito, que ten a cousa o seu aquel.

E de alí á cea ás 9,30, coma sempre ordenada e parca. E logo unha queimada festeira en versión orixinal dunhas mulleriñas que, medio aborrecidas porque parecía que a organización esquecera facer a queimada prevista, foron rapidamente mercar o preciso para a mesma, sen reparar que unha botella da suposta augardente non era tal, que era unha botella de litro e medio de  auga normal, non ardente. Non se decataron, e iso que a  botella de litro e medio valía 2,50 euros, disque (cara abondo, carafio!), e as outras de 1 litro, 7 euros. Ai, que xentiña! Non valían para bodegueiras, non; ou si, polas mesturas. Mesturan a augardente boa, a cara, coa supostamente mala, por barata, botan o azucre e aquilo non acendía. Ata que o Andrés Torres Queiruga, teólogo, pero tamén espiritólogo, é dicir, experto en bebidas espiritosas, se decata polo ulido de que a tal augardente non era tal. Todo rematou cantando festeiramente –eran de prata as  vodas!—e bebendo augardente en versión non ardente, é dicir, frío, é dicir, auga, augardente e azucre, todo remexido. Claro non houbo esconxuro; quen o ía aturar así! Para patentar!

E fómonos á cama a descansar e durmir, que falta nas facía. Ata mañá!

Domingo 9, na festa do Espírito Santo

O domingo 9 era a festa do Espírito Santo. Erguémonos coma  o día de onte, e coma o día de  onte encetamos o día co taichí-oración de Elvira e coa camiñada contemplativa á lagoa dos frades. O día estaba máis quente có de onte, e ben que o dicían parrulos, ras e nenúfares que nos quixeron compensar a quietude do día anterior espreguizándose para que puidésemos ver as súas galas, e escoitar os seus especiais Laudes. Grazas.

Almorzo, que non dexaxún, ir  amañando a habitación, e de novo para o salón  para un tempo dedicado a preparar a celebración eucarística, quen non sería ata as 12 da mañá. De novo M. Regal preparou esta oración da mañá centrada no Espírito: silencio, proclamación da pregaria ao Espírito, e logo lectura e reconstrución espiritual da mensaxe do evanxeo entre quen quixo aportar ideas, sentimentos, convencementos, para acabar transmitíndonos o Espírito uns a outros e outras, por parellas, mediante a imposición mutua das mans. coas mans erguidas cantamos IDE E PREGOADE A NOVA DE DEUS, porque nolo pedía o corpo, e o espírito tamén. Bicos finais e algo de lecer ata a hora da Eucaristía ás 12.

Con algunha ausencia obrigada, fixemos Eucaristía cos monxes, que neste día lle cedían a presidencia da celebración ao noso Andrés. Presidiu ben, e falou mellor da graza do Espírito para proveito de todos/as. E, como non podía rematar a cousa sen a Danza da bendición, alá se foi o persoal de novo ao salón para poñer este  botonciño de ouro a unha estadía para sempre recordada. Que non sempre se cumpren 25 anos na gozo e na tarefa, que non sempre se fan vodas de prata! E quedamos chamados/as e provocadas/os, en nome do amor, para as vodas de ouro que serán, Deus mediante, en xuño do ano 2044. Anotade na axenda.

E máis nada, amigas e amigos. Quen puidese entrar no corazón de cada un, cada unha de vós, para poder transmitir as vosas particulares vivencias! Pero iso tócavos facelo a vós, e a min soamente incitarvos, encirrarvos, para que así  o fagades. Gozaremos todos, todas tamén.

      Bicos, bicos, nada de oracionais. Bo verán. Ata a primeira. (son Manolo Regal Ledo; gústame poñer o de Ledo, polo que  significa, e por visibilizar a miña nai, que seica era unha gran muller pobre de aldea).