Tempo Ordinario: 15ª semana

14 de xullo: Domingo 15 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 10, 25-37

Unha vez achegouse a Xesús un xurista e preguntoulle para o poñer a proba:

—Mestre, ¿qué teño que facer para herdar a vida eterna?

El respondeulle:

—Que pon a Lei? Qué les?

Contestou o xurista:

—Amarás o Señor teu Deus con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con toda a túa forza e con todo o teu entendemento, e o próximo coma a ti mesmo.

Xesús díxolle:

—Contestaches perfectamente; cúmpreo e vivirás.

Pero o xurista, querendo xustificarse, preguntoulle a Xesús:

—¿E quen é o meu próximo?

Xesús contestoulle:

—Nunha ocasión un home baixaba de Xerusalén a Iericó e asaltárono uns bandidos que, despois de o roubaren e mallaren nel, deixárono medio morto. Cadrou a baixar polo mesmo camiño un sacerdote, que, ao velo, deu un rodea e pasou de largo. Igual fixo un clérigo que pasaba por alí: ao chegar e velo, deu un rodeo. Pero un samaritano, que  ía de camiño polo mesmo lugar, ao velo, sentiu mágoa; e achegándose a el, curoulle as feridas con aceite e viño e vendoullas. Logo montouno na súa cabalgadura, levouno a unha pousada e coidouno. Ao outro día colleu dous denarios, deullos ao pousadeiro e díxolle: “Coida del e, cando volva, xa che pagarei o que gastes de máis”.

E ¿quen dos tres che parece que foi próximo do que caeu nas mans dos bandidos?

O xurista respondeu:

—O que practicou a misericordia con el.

Díxolle Xesús:

—Pois ti vai e fai outro tanto.

Meditación

Unha Igrexa samaritana é unha Igrexa que sabe que para comprobar se está fortemente vinculada con Deus, ten que ver como está vinculada coas persoas. Para Xesús a consideración polas persoas é a mellor medida indicadora da nosa consideración por Deus. E por iso unha Igrexa samaritana, unha comunidade cristiá samaritana, observa con todo detalle a parábola de Xesús que hoxe lemos. Xesús con frecuencia era provocador, pero non por meterse coa xente, senón para que ás persoas se lles abrisen os ollos e caesen na conta da razón ou do desatino das súas vidas. A provocación aquí está entre os comportamentos do sacerdote e do levita (ou sancristán), xente por suposto moi correcta no seu credo e na súa práctica relixiosa, e o samaritano, que era considerado coma un perdido a nivel relixioso.

Unha Igrexa samaritana, en cambio, é unha Igrexa que, primeiro, anda os camiños da xente; como di o Papa Francisco, unha igrexa que sae dos seus “rollos” e vai á periferia, é dicir, alí onde a vida pasa deixando vítimas e marxinadas. Despois é unha Igrexa que abre os ollos e ve; non dá un rodeo, achégase, déixase afectar e conmover, preocúpase do caso, implícase, cura, coida, pon dos seus medios, fai un seguimento da situación... tal como fixo o samaritano da parábola. Xesús aproba o comportamento do samaritano, o herexe, e non o do sacerdote e do levita, que eran moi correctos nas súas ideas e prácticas relixiosas.

Xesús é o gran samaritano. Só unha Igrexa samaritana reponde ao que Xesús quería dos seus seguidores e seguidoras. Teremos exemplos de cristiáns/ás que non responden a isto, e igual nós mesmos estamos nese grupo; pero tamén, grazas a Deus, coñecemos xente que, no Espírito de Xesús, nos segue indicando o camiño. Adiante, por aquí hai acerto e boa ventura.

Oración

Que nada na vida, meu Deus, nada,

que nada na vida me sexa nunca indiferente!

Que a inmigración non me sexa indiferente

cos seus rostros curtidos en pobrezas,

coa súa ollada esperanzada e fervente.

Que o cárcere non me sexa nunca indiferente,

misterio de vidas en suspenso e en suspense,

clamor de amor, de solidariedade creativa, ardente.

Que a aldea non me sexa nunca indiferente,

cruces e glorias en desconcertante mestura,

o sinxelo, o humilde, o pequeno, gratuitamente.

Que a natureza non me sexa indiferente

coa súa capacidade de vida e de mantenza

ameazada polas teimas do mercado, friamente.

Que a causa palestina non me sexa indiferente,

co seu particular gulag de horror e espanto,

ao abeiro do noso silencio compracente.

Que ningún rostro humano me sexa indiferente,

co seu camiño propio, de po e lama, fráxil,

que nada, meu Deus, nada, me sexa nunca indiferente,

e que a morte non me colla sen ter feito o suficiente.

Acción

Máis ca nunca o evanxeo invítanos hoxe que revisemos cómo miramos pola xente fráxil que hai ao noso redor. ¿Qué facemos, qué deixamos de facer, que podiamos facer sos ou como grupo ou comunidade?

15 de xullo: luns da 15ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 10, 34—11,1

Naquel tempo díxolles Xesús aos seus Apóstolos:

—Non vaiades pensar que vin traer paz á terra; non vin traer paz, senón espada. Porque vin enfrontar o home co seu pai, a filla coa súa nai, á nora coa súa sogra e os inimigos de cada un serán os da propia familia. Quen ama a seu pai ou a súa nai máis ca a min non é digno de min. E quen ame a seu fillo ou a súa filla máis ca a min non é digno de min. E quen non carga coa súa cruz e me segue, non é digno de min. Quen trate de conservar a vida perderaa; pero quen a perda por min ese conservaraa.

Quen vos recibe a vós recíbeme a min; e quen me recibe a min recibe ao que me mandou. Quen recibe a un profeta por ser profeta terá recompensa de profeta; quen recibe a un xusto por ser xusto terá recompensa de xusto. E quen dea de beber aínda que soamente sexa un vaso da auga fresca a un destes pequenos, por ser discípulo meu, asegúrovos que non perderá a súa recompensa.

En rematando de lles dar estas instrucións aos doce discípulos, partiu de alí para ensinar e predicar por aquelas vilas.

Meditación

Palabras duras estas de Xesús. Parece que botan para atrás. Palabras que nos falan dun ambiente de persecución, cando a xente cristiá por ser cristiá era denunciada, acusada, condenada, axustizada. Eran horas de tomar posición incluso ante a mesma familia. Eran horas de ir a aquilo central, fundamental, sobre o que se monta a propia existencia e apostar por iso a fondo.

Son frecuentes entre nós os conflitos: na familia, na comunidade cristiá, na sociedade. É importante ver que é o que motiva o conflito. Poden ser os cartos, a ansia de poder, as maneiras de ser de cada quen, algunhas decisións políticas interesadas, … Se como Xesús, optamos por un estilo de vida solidario, respectuoso e coidador da xente débil, se non nos acomodamos ás mentiras e aos abusos, se queremos chegar ás fontes do mal para podelo superar, o normal é que nos vexamos en situacións apuradas, nas que temos que tomar decisións. E igual a familia anda tamén polo medio, e ante a mesma familia teñamos que marcar distancias. Xesús avísanos desta posibilidade. Xesús invítanos a ser fieis a aquilo que vexamos xusto, coherente, aínda que nos doia e causemos algunha dor.

Oración

Apréndeme, Xesús,

a vivir os conflitos, os enfrontamentos,

como ti os vivías:

desde o que consideramos xusto,

desde a liberdade,

desde o amor,

desde a coherencia,

desde a busca do mellor para a xente máis débil,

pero tamén para toda a xente,

mesmo para aquela

que nos pode quebrar a cabeza

e quentar o xenio.

Apréndeme a non fuxir dos conflitos,

a vivilos como oportunidades de crecemento.

Acción

Á luz deste evanxeo, podemos revisar como estamos vivindo nós os conflitos. ¿Por qué cousas entramos en conflitos: por parvadas ou por cousas de peso, que inflúen no benestar ou malestar da xente? ¿Escapamos deles, afrontámolos con serenidade, escoitamos a quen nos provoca o conflito por se ten razón, sabemos ceder cando cómpre, sabemos manternos no que cremos xusto?

16 de xullo: martes da 15ª semana do Tempo Ordinario. Nosa Señora do Carme.

Evanxeo: Mt 11, 20-24

Nunha ocasión empezou Xesús a rifarlles ás vilas nas que fixera a maior parte dos milagres e que non se converteran.

—¡Ai de ti, Corozaín! ¡Ai de ti, Betsaida! Porque se en Tiro e Sidón se fixesen os milagres que se fixeron en vós, hai tempo que facían penitencia cubertas de saco e de cinsa. Por iso dígovos: O día do xuízo será moito máis suave para Tiro e Sidón do que para vós. E ti, Cafarnaúm, ¿seica pensas que vas chegar ata o ceo? ¡Asolagaraste no abismo!” Porque se en Sodoma se fixesen os milagres que se fixeron en ti, aínda duraba hoxe. Por iso dígovos que Sodoma terá un día do xuízo máis suave ca vós.

Meditación

Aínda que así nos soen, non son palabras de ameaza. Deus nunca nos ameaza. Xesús tampouco. Son palabras de advertencia. Xesús estáballes facendo un ofrecemento a aquela xente contemporánea súa, e moita dela pasaba de Xesús e das súas historias. E perdían a oportunidade que Deus lles ofrecía de darlle un impulso novo ás súas vidas, a base de incorporarse a fondo a esa forza de amor, de compaixón, de solidariedade, de xustiza que lles chegaba gratuitamente de parte de Deus.

A nós tamén nos pode pasar o mesmo. Sexa de parte de Deus, a través do Evanxeo de Xesús ou da comunidade cristiá que intenta vivilo, sexa de parte doutras persoas, crentes ou non crentes, pódennos chegar ofrecementos bos, que nos leven a implicarnos en tarefas de amor, de servizo, de solidariedade; con elas medraremos nós en humanidade e poderemos axudar a outras persoas a que medren tamén. Pero, como a xente contemporánea de Xesús, podemos facer caso ou dar as costas. Na nosa man está o ben ou o mal, o crecemento como persoas crentes ou o decaemento.

 

Oración

Santa María do Carme,

Señora santa María.

Santa María do Carme,

Señora santa María,

vimos para amosarche

o noso amor e ledicia

nesta xornada de festa,

dándoche honras cumpridas.

Por seres nai coidadora

que por nós con ansia miras,

por mostrarnos a Xesús

na súa palabra e vida,

por nos dar vigor e paz,

bendita, Santa María.

Ben sexa a xente do mar,

ou da terra, nai querida,

a que no gozo ou no aperto

na túa axuda confía,

ante ti por un igual

dámosche grazas, María.

Nos tempos que nós vivimos,

con tanto amor e avaricia,

con cousas que nos arrastran

cara ao ben, cara á malicia,

connosco faro de luz,

Santa María, camiña.

Acción

Se podemos, seguro que gozaremos moito participando nalgunha romaría dedicada á Santa María do Carme. Podemos quedarnos co que vexamos acertado da celebración, e esquecer o que non nos pareza moi oportuno.

17 de xullo: mércores da 15ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 11, 25-27

Nunha ocasión exclamou Xesús:

—Bendito sexas, meu Pai, Señor do ceo e máis da terra, porque lles escondiches estas cousas aos sabios e aos prudentes e llas revelaches á xente humilde. Si, meu Pai, bendito sexas por che agradar iso así. Meu Pai ensinoume todas as cousas e ninguén coñece o fillo agás o Pai, nin coñece o Pai agás o Fillo e aquel a quen o Fillo llo queira revelar.

Meditación

De Xesús sabemos que era un home fondamente vinculado con Deus, amigo de facer en todo a súa vontade, amigo tamén de pasar tempos longos de oración en silencio, no segredo de Deus. Sen embargo conservamos poucas oracións de Xesús: a do Noso Pai, a oración no horto das oliveiras, a oración última na cruz, esta que recolle o evanxeo de hoxe, e pouco máis. Todas elas permítennos achegarnos ao talante vital, crente, de Xesús.

No caso de hoxe é unha oración de bendición e agradecemento a Deus porque Xesús observa que é a xente humilde a que máis aberta está a acoller as propostas de Deus que el lles ofrece. A sabedoría e a cautela ou desconfianza moitas veces levan a pecharse ante a novidade desconcertante de Deus. Deus sempre descoloca, e quen está demasiado asentado polo seu saber ou polo seu pretendido control de todo, é ben difícil que se abra a Deus, e que o escoite. Pero así é Deus, así era Xesús, e así é a nosa realidade. Non é que Deus teña un plan previo de só tocar no corazón de determinadas persoas; senón que hai determinados corazóns que, polo seu poder sabichón, están especialmente bloqueados como para que neles poida entrar o coñecemento de Deus. A sabedoría e o poder normalmente  non queren saber de propostas de cambio solidario.

Oración

“Bendito sexas, meu Pai,

Señor do ceo e máis da terra,

porque lles escondiches estas cousas

aos sabios e aos prudentes

e llas revelaches á xente humilde.

Si, meu Pai,

bendito sexas por che agradar isto así.”

Bendito sexas, Pai noso,

por teres escollido de sempre

as persoas débiles, fráxiles, pequenas,

para facelas partícipes

dos teus soños de pan, perdón, xustiza e esperanza.

Bendito sexas, Pai noso,

porque no pequeno e irrelevante Xesús,

aos ollos deste mundo,

nos amosaches en corpo e alma

o teu rostro misericordioso e fiel.

Bendito sexas, Pai noso,

por che agradar isto así.

Acción

¿A quen nos arrimamos, como persoas, como comunidade cristiá? ¿Á xente sabia e poderosa do noso entorno, ou máis preferentemente á xente humilde? ¿Cómo poderiamos acomodarnos nisto aos gustos de Xesús e de Deus?

18 de xullo: xoves da 15ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 11, 28-30

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Achegádevos a min todos os que estades cansos e oprimidos, que eu vos aliviarei. Cargade co meu xugo e aprendede de min, que son bo e humilde de corazón e atoparedes acougo para as vosas almas; porque o meu xugo é doado de levar e a miña carga é liviá.

Meditación

Xesús invita agora a todas as persoas, sen excepción, que estean máis ou menos cansas e oprimidas. No seu tempo había moitas, cunha vida empobrecida, abusada, desalentada, case desesperada. Nos nosos tempos tamén as hai, aínda que quizais as nosas pobrezas, no noso entorno galego ou español, poidan ser doutro tipo. Xesús ofrécenos o que el é, o que el ten: un xugo, unha vinculación con el e coa comunidade doada de levar, non coma os xugos que as autoridades civís e relixiosas lles impoñían; ofrécenos tamén a súa mesma persoa boa e humilde de corazón, accesible para todas e todos nós, na que podemos atopar comprensión fonda, compaña quente, alentos vigorosos, e un exemplo de vida que nos motive, que nos permita manternos en pé, con dignidade, que nos permita soñar, que nos permitirá atopar unha maneira feliz, esperanzada de vivir, no medio das dificultades que poidamos ter. Ditosas, ditosos nós, se lle dámos creto á invitación de Xesús e nos achegamos a el nos camiños da vida!

Oración

           

Grazas, Xesús, pola túa invitación.

Grazas por poñerte a ti mesmo ao noso dispor.

Grazas por nos ofrecer todo o teu.

sen reparo ningún,

sen distingo ningún.

Grazas polo teu xugo doado de levar,

pola amizade que nos ofreces,

poña ensinanza que nos prometes,

pola compaña que nos garantes.

Grazas polo teu ser humilde e accesible,

polo acougo e forza que nos prometes.

Intúo que nin sequera nos podemos facer unha idea

do mundo de bendición que hai en ti para todos nós!

Grazas no meu nome pequeno,

no nome maior de toda a xente inmigrante e refuxiada

que escoita de ti palabras de invitación e acollida,

que tamén lle gustaría escoitar de todos nós,

gobernos e cidadanía.

Grazas por monseñor Agrelo,

altofalante internacional das túas ofertas e promesas

á xente máis cansa e oprimida.

Acción

Todas, todos somos os que recibimos o ofrecemento de Xesús. Pero tamén todas, todos, individualmente e como comunidade cristiá, temos a tarefa de facer oír no noso tempo esa invitación de Xesús á xente cansa e oprimida. ¿Estámolo facendo? ¿Nas nosas comunidades cristiás ofertamos acougo, compaña, alentos, remedios a quen ande ferida pola vida? ¿En que poderiamos mellorar?

19 de xullo: venres da 15ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 12, 1-8

Un sábado pasaba Xesús por uns agros a trigo. Os seus discípulos sentiron fame e empezaron a arrincar espigas e a comelas. Os fariseos, vendo aquilo, dixéronlle:

—Mira que os teus discípulos fan o que non está permitido facer no sábado.

El contestoulles:

      —¿Seica non sabedes o que fixo David cando sentiu fame el e máis os seus acompañantes? Entrou na casa de Deus e comeu pan do ofrecido, cousa que non lle estaba permitida a el nin aos seus acompañantes, senón só aos sacerdotes. ¿E non tedes lido na Lei que os sacerdotes no templo quebrantan o sábado sen por iso seren culpables? Pois eu asegúrovos que aquí hai algo meirande ca o templo. Se entendésedes ben o que significa “misericordia quero e non sacrificios”, non condenabades a estes inocentes. Porque o Fillo do Home é Señor do sábado.

Meditación

As prácticas relixiosas son boas cando nos axudan a recoñecer e agradecer na nosa vida a presenza servidora de Deus e nos motivan para coidar a nosa vida e a empeñarnos tamén no coidado da vida da demais xente. É dicir, todas as leis e prácticas relixiosas deberían estar ao servizo da xente, ao noso servizo, para axudarnos a medrar como persoas e como pobo cristián.

Hoxe entre nós o problema non é que teñamos moita obsesión polo cumprimento das normas relixiosas; pasamos bastante delas e quedamos tan tranquilos. O noso problema é que, por unha práctica trapalleira desas normas, acabamos non lle vendo sentido, mesmo nos parecen case unha parvada e desentendémonos delas. ¿Cómo recuperar o sentido das prácticas relixiosas e o seu cumprimento correcto? ¿Cómo aprender a integralas nunha visión da vida cristiá na que desde logo a misericordia, o respecto, o coidado da vida nosa e da xente máis necesitada estea sempre por riba de calquera outra esixencia?

Oración         

           

“Misericordia quero e non sacrificios”,

--iso nos recordas, Xesús.

E disnos que, se o entendésemos ben,

moi distintas habían ser as cousas

na nosa vida persoal e comunitaria;

moi distinto sería o aprecio da fe, da vida relixiosa

dentro da Igrexa e fóra dela.

Apréndenos, logo, a entendelo ben,

ao teu xeito,

co atrevemento, simplicidade e fondura

con que ti o facías.

Ollando para a nosa mesma debilidade,

ollando para a debilidade de tanta xente do noso redor

(xente da rúa, desafiuzada, refuxiada, soa…),

“misericordia quero e non sacrificios”.

Acción

¿Qué importancia lle dámos na nosa vida cristiá a esas palabras que Xesús repite: “misericordia quero e non sacrificios”? Pensámolo, falámolo con outros compañeiros e compañeiras, e facemos o que o Espírito nos aconselle.

20 de xullo: sábado da 15ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 12, 14-21

Naquel tempo, ao saír Xesús da sinagoga os fariseos empezaron a maquinar na maneira de acabar con el. Xesús, ao sabelo, decidiu ir para outro lado e seguírono moitos; curou a todos e mandoulles que non o descubrisen, para que se cumprise o que dixera o profeta Isaías:

“Velaquí o meu servo, o meu elixido, o meu amado, a miña regalía. Pousarei o meu Espírito sobre el, para que anuncie o dereito ás nacións. Non discutirá nin berrará, ninguén oirá a súa voz polos rueiros. Non crebará a canivela cascada, nin apagará a torcida que fumega ata que faga triunfar o dereito. El será a esperanza das nacións.

Meditación

Empezan os problemas para Xesús. Problemas serios. Había que acabar con el, porque el –iso pensaban— estaba atacando a base do sistema relixioso existente, que consistía en encher a vida de doutrinas, ritos e obrigas, que acababan distanciando a xente da compaña misericordiosa, fondamente solidaria, de Deus. E Xesús non facía grandes discursos, estaba alí a pé de rúa simplemente, acollendo homes e mulleres e compartindo con esas persoas a súa forza de vida, o seu alento, a súa esperanza, a súa vitalidade corporal e espiritual. Alí estaba Xesús actualizando a vella profecía de Isaías, enchéndoa de vida e de realismo.

Como xente relixiosa, podemos facer corpo cos fariseos, para guerrear contra a orixinalidade de Xesús. Ou podemos, coma Xesús, intentar desapegar a fe das vellas cadeas de doutrinas, ritos e obrigas (algo de todo isto fará falta seguramente), e intentar vivila, como raíz, desde a frescura  dunha vida que acolle a xustiza e a misericordia de Deus e as practica con quen dela precise.

Oración

           

Canté, meu Deus,

se con Xesús fose unha miguiña o teu servo/a,

o teu elixido/a, o teu amado/a, a túa regalía!

Canté, meu Deus,

se soubese acoller o Espírito que pousas sobre min,

para me facer persoa de paz e de xustiza en todo!

Canté, meu Deus,

se soubese evitar berros, discusións, palabras ocas,

e me envolveses no teu silencio atento, solidario!

Canté, meu Deus,

se soubese acompañar e acariñar toda vida en risco de non ser,

de apagarse, de desaparecer

á espera viva do seu florecemento!

Canté, meu Deus,

poder ser contigo, un chisquiño a lo menos,

un reflexo da túa esperanza

para quen bata comigo!

Canté, meu Deus, canté!

Acción

Posiblemente no noso medio haxa algunha persoa innovadora nalgún aspecto da vida social, relixiosa, política. ¿Cómo reaccionamos ante ela? Acollemos e pensamos nas súas propostas de vida, ou combatémola porque nos rompe esquemas?