28 de
xullo: domingo 17 do Tempo Ordinario
Evanxeo: Lc 11, 1-13
Unha vez,
despois de estar Xesús orando en certo lugar, un dos discípulos pediulle:
—Mestre,
apréndenos a rezar, como lles aprendeu Xoán aos seus discípulos.
Respondeulles:
—Cando recedes,
dicide: Pai, santificado sexa o teu nome; veña o teu Reino. Dános cada día o
noso pan, e perdoa os nosos pecados, como tamén perdoamos nós a quen algo nos
debe; e non nos deixes sucumbir á tentación.
Logo continuou:
—Mirade, un de
vós ten un amigo, e presentádesvos na súa casa pola noite e desde fóra lle
dicides: “Amigo, déixame tres bolos de pan, que
me veu un amigo de viaxe e non teño nada que lle poñer diante”. E o
amigo desde dentro responde: “Non me amoles, está a porta pechada, eu e máis a
miña crianza estamos na cama; non me podo erguer agora para chos dar”. Desde
logo que, se non se levanta para llos dar por se tratar dun amigo, polo menos
por ser teimudo, erguerase e hallos dar.
Por iso dígovos:
“Pedide e recibiredes, buscade e atoparedes, petade a abrirásevos. Que quen
pide, recibe; quen busca, atopa; e a quen peta, abriráselle”. Ou logo, ¿qué pai
hai entre vós que, se o seu fillo lle pide un peixe, lle dá unha cobra, ou se
lle pide un ovo, lle dá un alacrán? Pois se vós, sendo ruíns, ben lles sabedes
dar cousas boas aos vosos fillos, canto máis
o Pai celestial dará o Espírito Santo aos que llo pidan!
Meditación
Cando o
discípulo lle pide que lles aprenda a orar, Xesús ensínalles o “Noso Pai”. No
noso Pai (ou Nai) están perfectamente recollidos os dinamismos fundamentais da
experiencia relixiosa de Xesús: a) Asombro, admiración, agarimo, respecto
máximo polo nome e pola persoa de Deus, como soamente sabe transmitilo quen se
ten visto desbordado polo seu amor, pola súa presenza, pola súa santidade, pola
súa proximidade e tenrura de Pai ou Nai. b) Desexo apaixonado de que ese ben de
Deus, que hai en Deus e que Deus transmite coma fonte de vida, se espalle e
sexa ofrecido e acollido polas persoas todas do mundo, e enchoupe a vida das
persoas, as relacións sociais, o mundo enteiro. Como cambiarían as cousas!
Segundo dicía un amigo veciño: “se fixeramos coma Cristo, viviriamos coma
Dios!” c) Afán diario por encher o estómago da xente pobre, que, daquela coma
hoxe, era moita. O pan, e co pan todo o imprescindible para vivir con
dignidade: sanidade pública, menciñas, saúde, servizos sociais básicos, paz,
igualdade ante a lei..., iso do que no Terceiro Mundo carecen de sempre, e no
que nós empezamos a escasear duns anos a esta parte. d) O perdón coma
experiencia fonda, curadora, do propio pecado e do pecado das persoas que nos
rodean; perdón en roda, coa súa fonte en Deus, perdón recibido, dado, coma
camiño de compaixón coas persoas máis débiles, coma forza de cambio e de
transformación do mundo. e) Necesidade de nos embarcar en todo isto simplemente
baseados nas nosas propias forzas, que son poucas para garantirnos que non
caiamos naquilo que é destrutivo para os demais, para nós mesmos.
Xesús bota man
de dous exemplos para incitarnos a ser firmes, constantes, insistentes na nosa
oración. Chama a atención que as persoas dos exemplos son un amigo e un pai.
Algo quererá dicir esta escolla de Xesús. Deus é alguén próximo que ten cara a
nós sentimentos de amigo, sentimentos de Pai; se un amigo ou un pai ou nai non
nos fallan, vainos fallar Deus? Xesús di que Deus sabe dar cousas boas a quen
pida, busque ou pete á súa porta. A nós gustaríanos que Deus se estivese
metendo nas nosas vidas, curándonos unha vaca, conseguíndonos un posto de
traballo, apartándonos unha tormenta,
evitándonos un accidente, facendo que aprobemos un exame, etc. Pero as
cousas non son así. Deus fíxonos libres, autónomos, responsables; púxonos a
vida nas mans con todas as súas felicidades e problemas. Somos nós os que temos
que velar pola boa marcha da vida, da sociedade, da natureza, do mundo. Pero
non nos deixa orfas, orfos; dános o seu Espírito Santo, que é o seu alento de
vida, para darnos luz, empuxe, paz, constancia, protesta, loita, acougo, etc.,
de xeito que sexamos eficaces na construción da nosa persoa, da nosa sociedade.
Goza cos nosos progresos, aléntanos nas nosas cruces, recupérao todo coa súa
forza de perdón e de vida.
Oración
Noso Pai …
Santificado sexa
o teu nome…
descuberto,
amado,
agradecido,
compartido, popularizado.
Veña o teu Reino
…
e fágase
experiencia persoal,
familiar,
social, política.
Fágase a túa
vontade …
que é a nosa,
cando nos
atrevemos a descubrirte dentro de nós
sustentándoo
todo.
Dános hoxe o pan
de cada día …
para comelo con
agradecemento,
para compartilo
con quen non ten;
o Panciño santo
das Misas,
que sabe a
gloria.
Perdoa os nosos
pecados …
que os temos,
para entrar na
rolda marabillosa do perdón solidario,
e sermos en ti
camada de amor
revolucionario.
Non nos deixes
sucumbir á tentación …
porque hai en
nós misteriosas atraccións ao mal,
que non somos
quen de dominar.
E líbranos do
mal …
porque hai
moitos poderes do mal,
encarnados en
personaxes, estilos, culturas, movementos,
con enorme e
deshumanizado poder de destrución.
Noso Pai…, nosa
Nai…
Acción
¿Como andamos
con iso da oración? ¿Rezamos algo, pouco, nada? ¿Rezamos só por comenencia, ou
temos algo de trato de confianza con Deus? Seguro que poderemos aprender a
rezar algo máis e mellor. Hoxe podemos dedicar 10, 15 minutos a repetir con
calma o noso Pai, unha, dúas, tres, dez veces, facéndoo de corazón.
29 de
xullo: luns da 17 semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Mt 13, 31-35
Nunha ocasión
contoulle Xesús á xente estoutra parábola:
—O reino dos
ceos é semellante a un gran de mostaza que unha persoa sementou na súa horta. A
mostaza vén sendo a máis pequerrecha de todas as sementes; pero, cando medra,
chega a ser meirande ca todas as hortalizas, e convértese nunha árbore, de tal
xeito que mesmo os paxaros veñen facer o niño nas súas pólas.
E díxolles outra
parábola:
—O reino dos
ceos é semellante ao lévedo que unha muller amasou con certa cantidade de
fariña ata que todo levedou.
Todo isto lle
falou Xesús en parábolas á xente, e nada lles falaba que non fose por medio de
parábolas. De xeito que se cumprise o que dixera o profeta: “Abrirei a miña
boca para dicir parábolas, proclamarei cousas escondidas dende que o mundo é
mundo”.
Meditación
Canto temos que admirar e agradecer ese interese
que Xesús tiña por desentrañar as cousas de Deus e poñelas ao noso alcance!
Facíao a través de relatos sinxelos, populares, que todo o mundo podemos
entender, se deixamos que o anunciado nos entre no corazón. Xesús tiña paixón
por Deus, tiña paixón pola xente, e esa paixón movíao a ser imaxinativo, a ser
creativo nas súas palabras, xestos e propostas. Algo que tanto nos fai falla ás
persoas e comunidades cristiás de hoxe, que moitas veces empregamos palabras,
ritos e xestos de rutina.
O reino de Deus,
as cousas de Deus tal como Xesús as soña e nolas ofrece, é algo pequeno,
humilde, pero vigoroso; algo capaz de medrar nas nosas vidas e ofrecer acubillo
a quen o precise; algo capaz de mobilizar as entrañas de todos nós, as nosas
forzas ocultas, para converternos en bo pan, para nós mesmos, para os demais.
Un gran soño persoal e comunitario. Esa semente, ese lévedo levámolo dentro de
nós. Todas. Todos. Porque así é a vida. Porque así é o noso Deus.
Oración
Grazas, meu
Deus,
polas cousas
pequenas, polas cousas ocultas.
Grazas polas
persoas ignoradas
que día a día se
prestan ao amor e ao servizo.
Grazas polo
traballo oculto
de quen matina e
investiga
para a saúde ou
o progreso solidario.
Grazas pola
xente do mar e da terra
que invisten
esforzos e vidas
para sacar da
terra a mantenza necesaria.
Grazas pola
natureza calada
que garante
ritmos e producións,
se non lle
torcemos o paso.
Grazas polas
mulleres ignoradas, invisibilizadas,
que sosteñen as
casas, a Igrexa, o mundo.
Grazas polo teu
Espírito dentro de nós,
capaz de facer
de nós algo marabilloso
ás caladas, no
silencio, sen decatarnos.
Acción
Seguro que
coñecemos persoas sinxelas que fan posible que sucedan cousas de mérito ao noso
redor. Podemos reparar nelas, alegrarnos por iso, dicirlles incluso o
agradecidas que lles estamos polo que están facendo.
30 de
xullo: martes da 17ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Mt 13, 36-43
Nunha ocasión
Xesús deixou a xente e foi para a casa. Achegáronselle os seus discípulos e
pedíronlle:
—Explícanos a
parábola do xoio na leira.
El respondeu:
—O que sementa a
boa semente é o Fillo do Home; a leira é
o mundo; a boa semente son os fillos e fillas do reino; o xoio son os
fillos e fillas do Malo. O inimigo que a sementa é o demo; a sega é a fin do
mundo e os segadores son os anxos. E así como se entrecolle o xoio e se bota no
lume, así pasará na fin do mundo: mandará o Fillo do Home os seus anxos e
quitarán do seu reino todos os escándalos e todas as persoas que fan o mal; e
botaranas no forno do lume, onde será o pranto e o renxer dos dentes. Entón a
xente xusta resplandecerá coma o sol no reino do seu Pai. Quen teña oídos, que
escoite.
Meditación
O evanxelista
fálanos cunha linguaxe forte, mesmo dramática, sobre das persoas que optan por
sementar no mundo o mal, o abuso, a insolidariedade, o desprezo pola xente
débil, por todo o débil, a arrogancia, a obsesión polo consumo, polo sexo, polo
poder, polo diñeiro, caia quen caia e aínda que reduzamos o ser humano a un
refugallo irrecoñecible. A linguaxe é forte e manexa pensamentos propios da cultura
daqueles tempos. Podemos prescindir desa linguaxe e quedarnos co fundamental:
non é igual para nós e para quen nos rodee, no presente e no futuro, ser
persoas de ben ou de mal, ser sementadores –coas palabras e cos feitos-- de
xustiza ou de inxustiza, de abuso ou de solidariedade, de perdón ou de
vinganza, de respecto ou de desprezo, de amor ou de odio, … Se optamos polo
mal, o mal volverase contra nós; desfaranos como seres humanos, incapacitaranos
para desenvolver en nós as enormes posibilidades de amor e de gozo das que
somos capaces; case, case nos imposibilitará para contemplar o rostro amoroso
de Deus, fonte de todo ben. É ben importante, logo, aprender a distinguir a
calidade do que sementamos, a calidade das sementes de quen fai en nós sementeira.
Antes de que sexa demasiado tarde e a vida se nos vaia das mans.
Oración
Meu Deus,
necesito a túa
iluminación
para que o mal
non se me cole na vida
e me estrague o
presente e o futuro.
Meu Deus,
necesito a túa
determinación
para apostar
firmemente polo que me constrúe
e constrúe a
comunidade que me rodea.
Meu Deus,
necesito a túa
humildade, a túa verdade,
para recoñecer
os meus namoriscamentos co mal,
os meus enredos
coas sombras.
Meu Deus,
necesito o
atractivo do teu rostro
para deixarme
encantar por todo o que é amor, respecto e coidado
no presente e
por toda a eternidade.
Acción
Hoxe podemos
facer adrede algunha sementeira de ben, con palabras ou con feitos, para tomar
conciencia desta capacidade que temos e podela activar máis.
31 de
xullo: mércores da 17ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Mt 13, 44-46
Nunha ocasión
díxolle Xesús á xente:
—O reino dos
ceos é semellante a un tesouro agachado nunha leira; a persoa que o atopa
vólveo agachar e, chea de alegría, vai vender canto ten para mercar aquela
leira.
Tamén se parece
o reino dos ceos a un tratante de perlas finas, que, en atopando unha de grande
valor, vai vender todo cante ten para mercala.
Meditación
Xesús é un
tesouro. E vaia tesouro! Deus é un tesouro. E vaia tesouro! As verdadeiras
cousas de Deus son un tesouro tamén. Un tesouro, iso si, agachado, escondido.
Escondido dentro de nós, no noso mesmo íntimo. Escondido na vida, na natureza,
na xente, no corazón da xente, no seu íntimo. Se ando superficialmente pola vida,
é posible que non bata co tesouro, que non poida gozar del. Se satisfago a miña
vida coa morea de cousas que a nosa sociedade consumista me mete polos ollos,
moi posiblemente pase por riba do tesouro sen decatarme da súa presenza. A
temperanza cara a canto se me ofrece, e a ollada buscadora, humilde cara ao
interior da vida, dos acontecementos, das persoas, axudarame a bater co
tesouro. Daquela si, daquela a ledicia invádeme e todo me sobra nas mans, con
gozo de ter as cousas de Deus no meu corazón, na miña vida! Que ben, se nas
nosas comunidades cristiás se nos aprendese a facer este descubrimento e a
gozar co descuberto!
Oración
Señor Xesús,
que o teu
Espírito me encha de acerto
para saber
distinguir
unha perla fina
dunha imitación vulgar,
unha alegría
fonda dunha simple troula,
unha irmandade
consistente dun trato fugaz.
Que o teu
Espírito me esperte os sentidos
-corporais e
espirituais--,
me ensanche o
corazón,
me afine a
percepción
para chegar a
ese encontro case máxico
entre o tesouro
de Deus e a miña condición mendicante.
Señor Xesús,
que o teu
Espírito me achegue
ás fontes
potentes da paz e da xustiza.
Acción
Hoxe podemos
facer un pouco de buscadores do tesouro, da perla de Deus. Desde a mañá andamos
á espreita, con moita humildade, no medio das persoas e das circunstancias da
vida de hoxe. Seguro que poderemos bater, algo polo menos, co tesouro, coa
perla do que a Deus lle reina.
1 de
agosto: xoves da 17º semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Mt 13, 47-53
Nunha ocasión
díxolle Xesús á xente:
—O reino dos
ceos é semellante unha rede largada no mar, que recolle peixes de todas as
castes. Unha vez chea, tiran por ela para a ribeira e a xente, sentada, escolle
os peixes bos para un queipo ou cesto e os malos tira con eles. Así será na fin
do mundo: sairán os anxos e arredarán a xente mala da xusta para botala no
forno do lume; alí será o pranto e o renxer dos dentes. ¿Entendedes todo isto?
Eles
responderon:
—Entendemos.
El concluíu:
—Por iso todo
letrado que se fai discípulo do reino dos ceos parécese ao dono dunha casa que
saca das súas arcas o novo e máis o vello.
Meditación
A linguaxe
ameazante nunca pode afogar o máis importante que Xesús nos dicía de Deus: que
é todo amor, todo misericordia, todo perdón. A linguaxe ameazante da parábola
si que nos pode alertar sobre a importancia de saber distinguir e valorar os
peixes bos e os peixes malos, as propostas boas e as propostas malas para a
vida, que nos chegan de fóra, ou que nacen no noso mesmo corazón. Coma no caso
do trigo e do xoio (cizaña), cómpre estar alerta para non estragar a vida
propia, para non contribuír a estragar tamén a doutra xente. Non todo nos vale.
Non todo constrúe boas persoas, familias, veciñanzas, convivencias,
comunidades, pobos, países. Sabémolo ben. Entendémolo ben. Pois a empeñarnos
niso. O do máis aló, o da clarificación final, sabe Deus en que consistirá!
Deixémolo confiadamente nas súas mans coidadoras.
Oración
Discípula do
reino dos ceos,
discípula do que
a Deus lle reina,
do que a Deus
lle prace.
Discípula ben
abastecida
por tantas e tan
boas testemuñas da fe,
anteriores a
nós,
que nos deixaron
o seu ronsel de santidade,
concretado en
palabras recias, en feitos fecundos.
Discípula aberta
ao presente, ao novo,
onde Deus segue
falando, segue convidando
con voces
relixiosas e civís.
Todo para que
poidamos sacar das nosas arcas
o novo e o vello
que nos cómpre
para entender e
vivir a vida humanamente, santamente.
Acción
Podiamos
pararnos un pouco hoxe, individualmente ou en grupo, para ver algunhas cousas que nos están chegando ás
redes da nosa vida como peixes bos, e algunhas que nos chegan como peixes non
tan bos. E ver tamén como reaccionamos ante iso.
2 de
agosto: venres da 17ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Mt 13, 54-58
Naquel tempo,
cando Xesús marchou para a súa terra; e de tal xeito lles ensinaba na sinagoga,
que a xente dicía abraiada:
—¿De onde lle
veñen a este esa sabedoría e eses milagres? Non é o fillo do carpinteiro? ¿Non
se chama María a súa nai; e seus irmáns, Santiago, Xosé, Simón de Xudas? E súas
irmás ¿non viven connosco? Entón, ¿de onde lle vén todo isto?
Estaba realmente
escandalizada aquela xente por causa del. Pero Xesús díxolles:
—Só na súa terra
e na súa casa rexeitan a un profeta.
E non fixo alí moitos
milagres pola falta de fe daquela xente.
Meditación
San Paulo dicía:
“Examinádeo todo e agarrádevos ao que é bo” (1Tes 5,21). O importante é ser
persoa aberta a todo o que nos poida vir de fóra ou de dentro de nós mesmas, a
todo o que nos axude a medrar como persoas e como crentes, a todo o que nos
constrúa a nós e constrúa a comunidade civil ou relixiosa da que formamos
parte, veña de onde veña. A veciñanza de Xesús non estaba aberta; estaba
pechada nos seus criterios, un dos cales era que da xente coñecida, pobre,
normal coma eles non tiña por que vir nada de proveito. Que se cría Xesús! Que
vaia por aí, home, que se quite da nosa vista con todas as súas andrómenas!
As escusas que
podemos poñer para non aceptar o que nos vén de fóra coma un don de Deus poden
ser múltiples. É doutro país, é doutra raza, é doutra relixión, é doutro
partido político, é un “pirao”, mira como viste, sempre fala galego, sempre
fala castelán, rompe co que sempre se fixo, onde imos con tantas novidades… E
así chegamos a desoír ao mesmísimo fillo de Deus!
Oración
Escoitar,
escoitarte,
Xesús,
escoitarte
sempre,
nas múltiples
voces coas que nos poidas falar.
Estar coa alma
en vilo,
cos oídos do
corazón en vilo,
coa vida en
vilo,
cun sexto
sentido
para ventar a
túa voz, a túa presenza,
amósese onde se
amose.
Escoitar,
escoitarte,
Xesús,
abrirche o
corazón, a vida toda,
sen reserva
ningunha,
para que se
cumpra en todo nós
o milagre dunha
vida xusta, irmandada,
en servizo de
toda debilidade,
en servizo de
Deus.
Acción
¿Algunha vez
tivemos algunha experiencia semellante á da xente veciña de Xesús, de rexeitar
as palabras, as propostas dalgunha persoa, por calquera razón idiota? ¿Podemos
retomar o caso con esa persoa nunha actitude diferente, aberta?
3 de
agosto: sábado da 17ª semana do Tempo Ordinario
Evanxeo: Mt 14, 1-12
Naquel tempo
chegou a sona de Xesús aos oídos do tetrarca. Este comentou cos seus cortesáns:
—Ese é Xoán
Bautista, que resucitou de entre os mortos con poderes milagrosos.
Pois Herodes prendera
a Xoán e metérao na cadea por cousa de Herodías, muller de seu irmán Filipo,
porque Xoán non paraba de lle dicir:
—Non che está
permitido vivir amigado con ela.
E, aínda que
Herodes o quería matar, tíñalle medo á xente que o consideraba un profeta.
Pero, cando Herodes celebrou o seu aniversario, a filla de Herodías bailou
diante de toda a xente. E tanto lle agradou a Herodes, que lle prometeu baixo
xuramento darlle o que lle pedira. Ela, encirrada pola súa nai, díxolle:
—Tráeme nunha
bandexa a cabeza de Xoán Bautista.
O rei
entristeceuse, pero, como o xurara e por cousa das persoas convidadas, ordenou
que lla deran e mandou que fosen decapitar a Xoán na cadea. Trouxeron a cabeza
nunha bandexa e entregáronlla á rapaza, que lla levou á súa nai. Os seus
discípulos viñeron recoller o corpo e sepultalo. Despois fóronllo contar a
Xesús.
Meditación
Que gran home,
que gran crente era este Xoán! Por algo o noso Xesús se sentiu atraído por el,
e no seu grupo, entorno e liderado madurou como crente e chegou a ter a fonda
experiencia de ser fillo queridísimo de Deus e irmán universal. Despois Xesús
andaría camiños novos, que Xoán seguiu con atención. Había bo trato entre os
discípulos de Xoán e os de Xesús, ata o punto de que é a Xesús a quen deseguida
lle van contar o martirio do Bautista.
Xoán era un
verdadeiro profeta, que non receou en darlle cara ao mesmísimo Herodes e en
criticar os seus excesos e chulerías. Profeta coherente. Profeta ata a morte.
Ante a súa rectitude consecuente qué patético Herodes, que raposeira Herodías!
Diferentes espellos, diferentes tipos de persoa ante os que ollarnos.
Diferentes maneiras de estar na vida, de construír relacións humanas e de facer
pobo e comunidade cristiá.
Oración
Xesús,
rendémonos
contigo ante Xoán,
o profeta,
ante a súa
palabra limpa e incisiva,
ante a súa
valentía,
que en Deus tiña
forza e fundamento.
Rendémonos
contigo, Xesús,
ante todas as
almas de profeta ou profetisa
que, grazas a
Deus,
camiñan polo
noso mundo,
sexan ou non
sexan do noso grupo,
sexan ou non
sexan cristiáns.
Rendémonos
contigo, Xesús,
ante quen coa
palabra, co sangue, coa vida
rompe abusos,
abre camiños
e fai medrar as
esperanzas.
Acción
¿Temos
experiencia de enfrontarnos dalgunha maneira a algunha persoa poderosa, que
abusa do seu poder? Estará ben que con humildade nolo valoremos. ¿Ou, se cadra,
temos experiencia de ver ou sufrir abusos e calar? Estará ben que aprendamos
algo de Xoán o Bautista.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.