Tempo Ordinario: 26ª semana

29 de setembro: domingo 26 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 16, 19-31

Nunha ocasión díxolles Xesús aos fariseos:

—Había un home rico que vestía roupa de púrpura e liño fino, e que celebraba todos os días espléndidos banquetes. Ao pé da súa porta xacía un pobre, chamado Lázaro, todo cuberto de chagas, que estaba desexando matar a fame co que caía da mesa do rico, e incluso os cans se achegaban a lle lamber as chagas.

Resulta que morreu o pobre e levárono os anxos ao seo de Abraham. Morreu tamén o rico e enterrárono. Estando no lugar dos mortos, no medio dos tormentos, erguendo os ollos viu a Abraham e máis a Lázaro no seu seo. Entón suplicoulle dicindo: “Ai, pai Abraham, ten dó de min; mándame a Lázaro para que molle o seu dedo na auga e refresque a miña lingua, porque me atormenta o lume”. Pero Abraham contestoulle: “Fillo, recorda que ti recibiches bens na túa vida, mentres Lázaro recibiu males; agora el recibe consolo e ti tormento. Ademais, entre nos e vós hai un abismo insuperable, de xeito que dende aquí non se pode pasar onda vós, nin dende aí se pode vir onda nós”. Entón el insistiu: “Daquela, pai Abraham, suplícoche que o mandes á casa do meu pai, onde teño cinco irmáns, para que lles fale claramente e non veñan dar a este lugar de tormentos”. Pero Abraham respondeulle: “Xa teñen a Moisés e os Profetas, que lles fagan caso a eles”. El volveu insistir: “Pero non llelo van facer, pai Abraham, non; mentres que se un morto vai onda eles, seguro que se converterán”. Pero Abraham replicoulle: “Se a Moisés e máis aos Profetas non lles fan caso, tampouco llo farán nin a un morto resucitado”.

Meditación

É doado pensar con quen se correspondería hoxe a figura do rico tan luxoso e do pobre famento e abandonado que está á súa porta. Podemos ser persoas ou grupos sociais ou países os que os representamos.

O evanxeo debuxa as consecuencias da falla de solidariedade cun cadro simbólico do máis alá, que non hai que tomar ao pé da letra na descrición do ceo e do inferno, pero si na claridade coa que anuncia as consecuencias destrutivas para a vida da persoa que é capaz de pasar mañá e noite por diante do famento (famento de calquera fame) que xace á súa porta, e nin se lle conmoven as entrañas, nin se lle alonga a man, nin a imaxinación se lle acelera para ver como pode facer para que deixe de pasar o que ve que está pasando. Todo isto ten un nome dramático: indolencia, que é xustamente o contrario do que caracteriza a Deus: a “dolencia”, a condolencia, a misericordia entrañable. Por iso a indolencia nos arreda tan a fondo de Deus, máis que calquera falta contra a relixión, moito máis ca calquera xuramento ou cousas tales.

Para ver, logo, se como persoas ou como comunidades andamos na onda de Deus, na onda de Xesús, un test elemental, básico, simple, é este: dóenos a xente? Dóenos a xente fráxil concreta coa que batemos na vida? Facemos algo por ela? Facemos algunha caridade? Ademais da caridade, intentamos facer xustiza, colaborando para que os sistemas sociais cambien, de xeito que cada vez haxa menos pobres, cada vez haxa un reparto mellor dos bens da terra? Xa coñecemos o dito famoso de Herder Cámara: “Se dou comida a un pobre, chámanme santo; pero, se pregunto por que é pobre, chámanme comunista”. Ante as urxencias, é necesario facer caridade; pero a caridade mesmo pode ser un insulto para Deus e para a xente pobre, se vale para frearnos na participación social, política, que permita cambiar as formas inxustas da sociedade, que causan as pobrezas.

Oración

Bendito Lázaro,

benditos todos os Lázaros,

toda a xente pobre,

toda a xente marxinada ao pé da abundancia e o gasto alegre,

non por ser pobre,

senón por ser obxecto da túa ollada entrañable

e por telos convertido, Deus,

en xuíces do mundo, da historia,

nos nosos mesmos xuíces!

Maldita a riqueza, a  abundancia e o gasto alegre

que pecha os ollos e o corazón,

que non sabe alongar a man e compartir,

que pretende festa e esmorga,

mentres tres cuartos da humanidade morre de fame

ao pé mesmo da súa porta pechada!

Benditas as persoas que son coma o can de Lázaro,

que lamben e curan as súas feridas

--as túas feridas, Deus--,

que acompañan as súas soidades,

que calman os seus desalentos,

que se fan voz da súa protesta calada!

Maldita en cambio a indolencia,

o pasotismo, a indiferenza

de quen pasa, ve, e segue ao seu.

ignorando a dor humana que se esgota,

ignorando a Deus, que nela se fai carne rota!

Bendita a dor, a condolencia,

benditos os corazóns brandos e os petos abertos,

benditos os amores responsables,

que dan coa man e pensan coa cabeza,

buscando cousas e remedios dignos,

que coloquen a cada quen no seu sitio:

de irmán a irmán, de irmá a irmá,

no corazón de Deus,

e na rúa de cada aldea, vila ou cidade,

no corazón do mundo!

Bendito Lázaro, Deus!

Bendito Deus, Lázaro!

Acción

¿Temos dalgunha  maneira a alguén ao pé da porta da nosa casa, da nosa vida, demandando de nós atencións, afectos, servizos de calquera clase? Seguro que podemos facer algo por atendelos.

30 de setembro: luns da 26ª semana do Tempo Ordinario.

Evanxeo: Lc 9, 46-50

Unha vez as persoas que seguían a Xesús de cerca empezaron a discutir sobre quen delas era a persoa máis importante. Xesús, léndolles o pensamento, colleu pola man unha criatura, achegouna a si e díxolles:

—Quen acolle a esta criaturiña no meu nome, acólleme a min, e quen me acolle a min acolle a quen me enviou; porque a persoa máis pequena entre vós esa é a máis importante.

Tomando entón a palabra Xoán, dixo:

—Mestre, vimos a alguén que botaba demos fóra no teu nome e tratamos de llo impedir, porque non é do noso grupo.

Xesús contestoulle:

—Pois non llo impidades, que quen non está contra vós, está convosco.

Meditación

Querer ser a persoa máis importante; que alguén sexa ou non sexa do noso grupo, do noso país, da nosa raza ou cor, do noso credo, do noso pensamento político: velaquí dúas realidades que condicionan moito os nosos comportamentos, a nosa busca de benestar, nos tempos de Xesús e nos nosos, pois responden a un aquel humano que permanece no tempo. Xesús sitúase, como moitas veces máis, contra corrente: a obsesión por ser a persoa máis importante é absurda, pois rompe de raíz coa chamada humana máis auténtica, polo tanto tamén divina, a vivir en fraternidade; ante iso Xesús invítanos a vivir envolvéndonos no pequeno, no fráxil, como o noso lugar natural. E ante o desexo de querer excluír a quen non é do noso grupo, a proposta de Xesús, como tantas veces, é remitirnos aos feitos de vida: o importante é que a xente sexa querida, atendida, coidada, veña de onde veña a forza que anima a quen tal fai.

Oración

Apréndeme, Xesús,      

a descubrir contigo

a importancia do pequeno,

do fráxil, do vulnerable,

e a atopar aí

o lugar privilexiado de encontro con Deus.

Apréndeme a obsesionarme

por esa experiencia elemental

que marcou a túa existencia,

e que ti nos ofreces

como camiño de autenticidade cristiá.

Grazas, Xesús.

Acción

Se nos paramos un pouco, non nos resultará difícil descubrir como moitas veces aspiramos ao grande, a ser dos grandes, a intimar cos grandes. Tamén nos será doado descubrir como tendemos a excluír do noso mundo a quen é distinto, non cre coma nós, non pensa coma nós, non é do noso país ou raza… Collamos algún detalle concreto e vexamos como cambiar niso o noso comportamento.

1 de octubro: martes da 26ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo. Lc 9, 51-56

Cando se ía cumprir o tempo de que a Xesús o levasen deste mundo, decidiu en firme ir a Xerusalén. Mandou mensaxeiros por diante, que entraron nunha aldea de samaritanos para lle prepararen pousada, pero non o recibiron, porque se decataron de que ía cara a Xerusalén. Ao veren isto, os discípulos Santiago e Xoán dixeron:

—Señor, ¿queres que digamos que baixe do ceo un raio que os parta?

Pero el volveuse e rifoulles. E foron para outra aldea.

Meditación

Santa Tareixa do Neno Xesús naceu en Francia no ano1873. Sendo aínda unha nena, tivo experiencias relixiosas moi intensas, por exemplo, cando fixo a Primeira Comuñón aos 11 anos. Despois de llo solicitar ao mesmo Papa nunha audiencia, con 15 anos ingresou no Carmelo de Lisieux, onde profesou con 17 anos. Morreu moi nova, 24 anos. Escribiu un libro, “Historia de un alma”, unha autobiografía espiritual, no que podemos seguir a súa sinxela e fonda traxectoria crente. Patroa das Misións desde o ano 1925, no 1997 foi declarada Doutora da Igrexa. A súa achega á espiritualidade cristiá podémola ver resumida no que se deu en chamar “infancia espiritual”. A súa profunda e moi madura experiencia relixiosa viviuna nun marco de sinxeleza e confianza absoluta en Deus, fuxindo sempre de calquera forma de vaidade e superando importantes dificultades no seu camiño de fe. O seu camiño espiritual non é un xogo pueril, senón a máxima madurez na máis grande simplicidade.

Oración

¿A que me invitas, Xesús,

co exemplo de Santa Tareixiña?

¿A que nos provocas

coa súa imaxe fráxil e a súa curta historia,

repletas de vida e de intensidade?

¿A que nos chamas

coa súa sorprendente madurez

rodeada de inocencia e simplicidade?

Eu teño o meu camiño,

cada quen ten o seu camiño,

para o que ti te ofreces como compañeiro fiel.

Non me pides milagres,

pero si que vaia madurando pouco a pouco,

mesturando humildemente

o empeño persoal coa confianza absoluta

en ti, Xesús, no teu Espírito, no teu Deus,

no noso Deus.

Ben asentada no anaco de terra e tempo

no que me toca vivir.

Ben asentada en ti,

coma unha criaturiña no colo da súa nai.

Acción

O evanxeo de hoxe e tamén a experiencia de Santa Tareixiña invítannos a rexeitar todo tipo de violencia, tanto a que nós poidamos cometer contra persoas, animais ou natureza, coma a que outras persoas poidan cometer contra nós. Pensamos e cambiamos algo.

2 de outubro: mércores da 26º semana do Tempo Ordinario. Memoria dos Santos Anxos Custodios.

Evanxeo: Mt 18, 1-5.10

Nunha ocasión achegáronse a Xesús as persoas que o seguían máis de cerca para lle preguntar:

—¿Quen é o máis importante no reino dos ceos?

El chamou por unha criaturiña, púxoa no medio do grupo e dixo:

—Asegúrovos que se non cambiades e non vos facedes coma esta criaturiña, non entraredes no reino dos ceos. Quen se faga pequena coma esta criaturiña será a persoa máis importante no reino dos ceos. E quen acolla unha criaturiña coma esta no me nome, acólleme a min.

Coidado con desprezar a unha destas criaturiñas! Asegúrovos que os seus anxos no ceo están sempre contemplando o rostro do meu Pai celestial.

Meditación

Unha vez máis a alerta de Xesús contra o afán mundano de buscar ser importantes a base de poder, de forza, de dominio, de cartos. Outra vez a chamada de Xesús para que entendamos que ser importante é poñerse no centro coa xente máis fráxil e fundirse con ela nunha aperta vital, nunha disposición a servir, coa suma humildade, coa suma intelixencia que a xente máis vulnerable se merece.

Así unhas persoas convertémonos para outras neses anxos custodios, a través dos cales Deus mira con sumo respecto e consideración polos seus fillos e fillas. As persoas máis vulnerables son algo absolutamente sagrado para Deus, son os especiais anxos custodios de toda a humanidade; de aí que todo o que teña que ver coa súa vida, co seu trato, coa súa dignidade está especialmente presente aos ollos de Deus, ten suma importancia para el. E deberíaa ter tamén para nós, para toda persoa que cre en Deus.

 

Oración

Grazas, meu Deus,

por todas as persoas que ao longo da miña vida

foron sendo para min santos anxos custodios.

Amosáronme moi realmente

a túa presenza, compaña e protección,

grazas!

Grazas, meu Deus,

por esa incomprensible forza de ben,

por esa inaudita chamada á irmandade, á xustiza, á unión,

que misteriosamente se fai persistente en min

e empuxa a miña vida,

a pesar das miñas preguizas, covardías e egoísmos.

Ti estás certamente aí protexendo,

grazas!

Grazas polas criaturas máis fráxiles,

verdadeiros anxos custodios da comunidade cristiá,

que nos amosan o teu rostro

e o camiño de luz que leva ao teu encontro.

Grazas!

Acción

¿Poderiamos sinalar algunhas persoas que foron ou son coma anxos custodios para nós? Agradezámosllo dalgunha maneira. ¿Estamos nós sendo coma anxos custodios para outras persoas vulnerables? Celebrémolo tamén, para fortalecernos nesa tarefa.

3 de outubro: xoves da 26ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 10, 1-12

Un día designou o Señor a outras setenta e dúas persoas, e mandounas diante del de dúas en dúas a todas as vilas e aldeas a onde tiña pensado ir. Díxolles:

—A anada é ben boa, pero hai pouco quen a traballe; así que rogádelle ao dono da colleita que mande xornaleiros e xornaleiras para a seitura. Ide e sabede que vos mando como años entre lobos. Non levedes saco, nin alforxa, nin calzado, nin vos paredes a parolar con ninguén  polo camiño. Cando entredes unha casa, antes de máis nada dicide: “Paz a esta casa”. E se alí hai xente de paz, sobre ela repousará a vosa paz; se non a hai, volverá convosco. Permanecede na mesma casa, comendo e bebendo do que teñan, que quen traballa ten dereito ao seu xornal. Non andedes de casa en casa. Cando entredes nunha aldea e vos acollan, comede do que vos dean, curade a xente enferma que haxa e dicídelles: “Xa chega a vós o reino de Deus”. Pero cando non vos acollan na aldea na que entredes, saíde ás prazas dicindo: “Non queremos levar da vosa aldea nin o po que se nos pegou aos pés. Aí vos queda. Pero sabede que xa chegou o reino de Deus.” Asegúrovos que o día aquel será máis suave para Sodoma do que para esa aldea.

Meditación

Amósasenos o primeiro plan de evanxelización levado a cabo polas primeiras comunidades cristiás seguindo as palabras e o estilo de Xesús. Moito bo hai en Deus para a xente, que merece atención; moita xente hai precisada desa abundancia de Deus. Oxalá se multiplicasen os homes e mulleres dispostas a facer florecer tanto ben! Andar en pobreza total, que evanxelizar non pareza nunca un negocio en nada. Saír, andar os camiños, bater coa xente, establecer vínculos fraternos, dando e recibindo paz, anunciando o ben de Deus, non as nosas ideas, implicándose nos problemas da veciñanza, aceptando que haxa quen nos desprece.

 

Oración

Señor, Señor,

amo, sementador

e das colleitas da vida

absoluto coidador!

Velaquí as miñas mans,

o meu empeño e amor;

velaquí o meu desexo

de estar contigo, a carón

nas loitas nas que ti loitas

por un mundo máis mellor:

Que a vida abunde e floreza

onde a vida é escaso don.

E que abunden as obreiras

que a traballen con paixón.

 

Acción

Fan falla xornaleiros xornaleiras para espallar o ben de Deus nos nosos pobos e aldeas. ¿Estamos colaborando nalgunha acción que axude a isto? ¿Poderiamos dar un paso adiante e colaborar algo máis?

4 de outubro: venres da 26ª semana do Tempo Ordinario. Memoria de San Francisco de Asís

Evanxeo: Lc 10, 13-16

Nunha ocasión dixo Xesús:

—¡Ai de ti, Corozaín! ¡Ai de ti, Betsaida! Porque se en Tiro e Sidón se fixesen os milagres que se fixeron en vós, hai ben tempo que farían penitencia, cubertos de saco e de cinsa. Pero o día do xuízo será moito máis doado de levar para tiro e Sidón do que para vós. E ti, Cafarnaúm, ¿seica pensar que vas chegar ata o ceo? ¡Afundiraste no abismo!

Quen vos escoita a vós, escóitame a min,  e quen vos rexeita a vós, rexéitame a min; pero o que me rexeita a min, rexeita a quen me mandou.

Meditación

Hoxe andamos ás voltas tamén coa evanxelización. Estamos necesitados de volver ás propostas de Xesús, aínda que teñamos que adaptalas aos nosos tempos. Francisco de Asís (1182-1226), laico, a quen recordamos hoxe, foi un gran evanxelizador. Ante unha Igrexa que optara polo poder, ante unhas comunidades de monxes arredadas do pobo, con grandes dominios, grandes mosteiros e grandes bibliotecas, optou pola pobreza, por vivir en vivendas pobres a carón da xente, compartindo as súas carencias, coa paz como lema e recurso, nunha fondísima irmandade con todo, coa natureza, cos animais, coa xente, incluso coa xente inimiga. O noso Papa escolleu para si o nome de Francisco, recordando a este santo, pensando que a súa maneira de vivir e ofrecer o Evanxeo era moi necesaria no noso tempo tan precisado da frescura e do vigor do Evanxeo.

Oración

Con Francisco, meu Deus,

quero andar en camiños de irmandade.

Quero a irmandade que de ti nace, meu Deus,

como fonte e sustento de todos os meus pasos.

Por ser irmán, irmá,

aspiro a chegar a ser pobre,

pobre por dentro e por fóra,

pobre feliz,

porque canto máis un posúe máis protexe a posesión

e crea distancias coa xente.

Por ser irmán, irmá,

quérome persoa de paz,

persoa amiga, próxima, familiar,

persoa que traballa a paz a forza de paz e de xustiza.

Por ser irmá, irmán, meu Deus,

quérome envolta coa xente nas súas festas e amarguras,

levando o teu alento, o teu consolo,

regalándoo, como ti a min mo regalaches.

Por ser irmán, irmá,

quérome admirador das túas criaturas todas

e coidadora da casa común

onde todo o mundo vive en gran familia.

Que acolla o teu Espírito, meu Deus,

como Francisco o soubo acoller.

Acción

Na nosa sociedade hai moitas desigualdades e tensións, moita falla de irmandade. Seguro que algo poderemos facer para que o estilo de Francisco, que tanto nos cómpre, se vaia instalando entre nós, no propio corazón, na familia, na parroquia, na sociedade.

5 de outubro: sábado da 26ª semana do Tempo Ordinario. Témporas de agradecemento e de apertura aos dons de Deus

Evanxeo: Mt 7,7-11

Nunha ocasión díxolles Xesús ás persoas que o acompañaban:

—Pedide e recibiredes, buscade e atoparedes, petade e abrirásevos. Porque quen pide recibe, quen busca atopa e a quen peta abriráselle.

¿Ou hai alguén entre vós que, se o seu fillo ou filla lle pide pan, lle dá unha pedra? ¿Ou se lle pide un peixe lle dá unha cobra? Pois se vós, que sodes ruíns, sabedes dar cousas boas á vosa crianza, canto máis voso Pai celestial lla dará á xente que llas pida!

Meditación

Iso das “témporas” pódenos soar hoxe a cousas raras. Na Igrexa do pasado tivo bastante importancia. Nunha sociedade eminentemente rural era unha festa poder celebrar ao final do verán o traballo feito e as colleitas que garantían fartura para todo o ano. Nunha sociedade eminentemente relixiosa vivíase e celebrábase iso ollando con agradecemento para Deus, de quen se consideraba que viñan todos os bens.

Hoxe somos menos directamente rurais, menos crentes e cústanos entender que dependan de Deus as cousas que imos producindo, no campo ou na cidade, co noso esforzo persoal e colectivo. ¿Qué pinta, logo, Deus nas nosas vidas? As persoas crentes seguímolo vendo como a fonte de todo canto ben podemos gozar. Vémolo tamén como a enerxía que nos empuxa a organizar o noso traballo para poder vivir do producido. Vémolo como quen nos empuxa a ver o mundo como unha casa común e os homes e mulleres que o habitan como unha gran fraternidade, para que ninguén lle negue a ninguén o seu dereito a traballar e a vivir do seu traballo.

Orar nas Témporas e sempre significa abrirnos con agradecemento e atención a este Deus que nos quere felices traballando e compartindo os bens da terra.

Oración

Que ben que poida medrar ao teu carón, Xesús,

guiada e empuxada por ti,

en ser persoa permanentemente aberta.

Aberta a ti, á xente, á vida,

ao teu Deus e noso Deus.

Que ben aprender ao teu lado, Xesús,

levada polo teu espírito,

a pedir, a buscar, a petar,

sabéndome carente, necesitada en tantas cousas,

pero confiada nas mans xenerosas que mas ofrecen.

As mans ben concretas de moitas persoas,

as mans casuais da vida,

as mans sorprendentes de Deus

que guía e sostén todas as nosas mans.

Que ben, Xesús, poder gozar contigo, en comunidade,

neste outono de froitos e bendicións,

coa esperanza de que a ninguén lle falte pan e irmáns con quen comelo.

Grazas por tanto ben!

Acción

Cando hoxe xantemos ou cenemos, podemos facer un breve recoñecemento á xente rural que produciu os nosos alimentos, e ao Deus da vida que está detrás de todo canto existe.