Tempo Ordinario: 27ª semana

6 de outubro: domingo 27 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 17, 5-10

Nunha ocasión rogáronlle os apóstolos ao Señor:

—Auméntanos a fe!

O Señor respondeulles:

—Se tivésedes unha fe coma un gran de mostaza, diriádeslle a esta moreira: "Arríncate e plántate no mar", e seguro que vos obedecía. E ¿quen de vós que teña un criado arando ou pastoreando, lle di cando chega da leira: "Entra axiña e ponte á mesa". ¿Non lle dirá máis ben: "Prepara a cea, viste a roupa de traballo e ponme a comida; e cando eu remate de comer e beber, comerás e beberás ti?" ¿Ou é que aínda lle vai ter que estar agradecido ao criado por facer o que lle manda? Así tamén vós, cando fagades todo o que vos mande, dicide: "Somos simples servidores; non fixemos máis do que tiñamos que facer".

Meditación

Xesús, a través do evanxelista, ofrécenos o que el mesmo viviu a fondo primeiro; máis ca palabras, ofrécenos o testemuño da súa vida que foi así. E o primeiro é a fe. O poderío da fe!, que Xesús recalca con esa comparanza provocativa: “Se tivésedes fe coma un gran de mostaza, diriádeslle a esta moreira: `Arríncate e plántate no mar”; é difícil que se arrinque, pero mira que plantarse no mar! É dicir, coa fe acádase aínda todo aquilo que pode parecer imposible. E cales poden ser os desexos imposibles que se nos pasen pola cabeza, polo corazón, neste momento? Poder superar ese defecto, ese pecado, que tanto me dana e tanto dana a quen me rodea? Poder ter unha comunidade cristiá viva, acolledora, implicada na vida, alegre, namorada de Xesús e do de Xesús? Unha sociedade nova, con políticos saneados, co afán común por construírnos dando prioridade sempre ás persoas e grupos máis débiles? Atoparlle saída á relación de parella bloqueada por sabe Deus que historias? Poderme construír coma persoa, coma comunidade, desde o amor, desde a solidariedade real? A fe non ten solucións para nada, non é un consultorio político, comunitario, sentimental, non; pero dános un xeito de ser, un marco de referencia, unha postura de fondo desde a que se poden recorrer camiños insospeitados.

O exemplo que pon Xesús na segunda parte deste evanxeo igual non nos gusta moito, porque parece que normaliza unhas relacións laborais nada xustas, e xa estamos fartos/as de que o nosos Goberno xogue canto queira cos nosos dereitos laborais. Xesús bota man dunha práctica laboral normal naquel tempo, na que o criado era criado para todo, as 24 horas do día. E de aí saca a súa ensinanza: nisto da solidariedade, nisto de facer do amor real e verdadeiro o marco e forza da nosa vida, non vale andar a cachos: pola mañá si, pola noite non; no sindicato moi democrático, pero na casa son un déspota; na comunidade cristiá digo marabillas, pero cando teño que defender cousas xustas na xuntanza do partido, encóllome; moita moral privadas, sexual, pero de alcance político, social, da ética nada; ou ao revés, moita ética social, pero son un trampulleiro no traballo e coa afectividade déixome levar polo sol que máis quenta, etc. Non, un é cristián, cristiá, a tempo completo, porque é a única maneira de nos sentir a gusto no camiño da fidelidade.

Oración

Sen chufarme, Señor, sen nunca chufarme,

porque non son eu amo de nada

e en todo caso levo feito soamente

aquilo que o teu amor en min deitara.

Descentrado, Señor, de min descentrado,

para inserir en ti as miñas ramas

e dar e levar froito humildemente

co vigor e o frescor da túa graza.

Entregada, Señor, sempre entregada,

en ti, por ti, cada solpor, cada alborada,

co espido afán de que en min medre

a semente por ti nas miñas mans pousada.

Confiado, Señor, confiado a tope,

porque as cousas nas túas mans descansan:

a saúde, o traballo, o mundo enteiro,

os fillos/as, a muller, os amigos, a Terra amada.

Alegre, Señor, alegre sen reservas,

a pesar de que o mal das súas faga

e dentro o corazón se me escureza

e o poder ensombreza as nosas caras.

A ti, Señor, a ti todo me dou

en libre compromiso coa túa causa:

a túa, a miña, a do pobo humilde,

a túa luz, en cruz, unificadas.

Acción

Podemos preguntarnos como medrar algo na fe, na confianza en Deus, xa que é tamén algo tan fundamental. Abrirlle o corazón a Deus que nola ofrece a través da pregaria, a través dalgunha lectura atinada, a través do trato con xente que nos chame a atención pola súa fe forte, vivindo día a día como quen ten fe. Escollemos aquilo ao que máis nos sintamos chamados para medrar na fe.

7 de outubro: luns da 27ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 10, 25-37

Unha vez ergueuse un letrado e preguntoulle a Xesús para o poñer a proba:

—Mestre, ¿que teño que facer para herdar a vida eterna?

El respondeu:

—¿Que pon a Lei? ¿Que les?

Contestou:

—Amarás o Señor teu Deus con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con toda a túa forza e con todo o teu entendemento, e o próximo como a ti mesmo.

E díxolle Xesús:

—Contestaches perfectamente; cúmpreo e vivirás.

Pero o xurista, querendo xustificarse, preguntoulle a Xesús:

—E ¿quen é o meu próximo?

Xesús contestoulle:

—Unha vez un home baixaba de Xerusalén a Iericó e asaltárono un bandidos, que, despois de o roubaren e mallaren nel, deixárono medio morto. Cadrou de baixar polo mesmo camiño un sacerdote, que, ao velo, deu un rodeo e pasou de largo. Igual fixo un clérigo que pasaba por alí: ao chegar e velo, deu un rodeo e pasou de largo. Pero unha persoa de Samaría, que ía de camiño polo mesmo lugar, ao velo, sentiu mágoa; e achegándose a el, curoulle as feridas con aceite e viño e vendoullas. Logo, montouno na súa cabalgadura, levouno a unha pousada e coidouno. Ao outro día colleu dous denarios, deullos ao pousadeiro e díxolle: “Coida del e, cando volva, xa che pagarei o que gastes de máis”.

—¿Quen desas tres persoas che parece que foi próximo do que caeu nas mans dos bandidos?

El respondeu:

—A que practicou a misericordia con el.

Díxolle Xesús:

—Pois ti vai e fai outro tanto.

Meditación

É ben raro que só o evanxelista Lucas nos conte esta parábola, co fermosa que é e co ben que nos mostra a orixinalidade de Xesús, a súa maneira particular de entender a vida relixiosa, a fidelidade a Deus, como se pode amar e servir a Deus, como se pode acceder á vida xa mentres vivimos e mesmo despois da morte. Xesús non era absolutamente orixinal, porque na tradición profética do Antigo Testamento xa lemos mensaxes semellantes. O que chama aquí a atención é a diferenza de comportamentos entre  os dous clérigos (sacerdote e levita) e a persoa de Samaría, porque a xente de Samaría tiñan fama de xente desalmada, xa que se arredaran das prácticas relixiosas xudías no templo de Xerusalén. E curiosamente foi aquela persoa samaritana e non os clérigos a que de verdade honrou a Deus.

Todo o debuxa Xesús á perfección para que nos quede ben claro que, por riba de calquera práctica relixiosa, o cerne do culto e amor a Deus xógase na vida, na maneira como tratamos á xente ferida, coa que imos batendo na vida. Hai pouco o Papa Francisco felicitaba as ONGs que se dedican a recoller persoas que naufragan no Mediterráneo, dicíndolles que eran a xente samaritana de hoxe. Pero, sen ter que ir ao Mediterráneo, todo o mundo podemos vivir o noso amor a Deus atendendo moita xente vulnerable que vive ao noso redor.

Oración

Oio a Deus que me di:

Non me preguntes como quererme,

como servirme, como reverenciarme,

como darme o mellor culto;

sábelo de sobra.

Sae aos camiños da vida,

non poñas escusas, por moi sagradas que che parezan,

para evitar bater coa xente marxinada,

con grupos marxinados,

con pobos e continentes marxinados,

achégate, déixate conmover,

le,

coñece,  

toca,

ama,

coida,

inviste tempo, cartos, ansias, memorias,

e a vida xermolará en ti na mellor primavera.

E logo vén ao templo e falemos,

e abracémonos.

A pregaria do templo será eco dos feitos da rúa.

Os feitos da rúa porán verdade nos rezos do templo.

Acción

Se somos xente preocupada por mellor amar a Deus, podemos preguntarnos se na nosa vida concreta estamos pasando de largo ante algunha situación de xente ferida; podemos preguntarnos como sos ou co apoio doutras persoas podemos dar apoio a quen padece, persoas, grupos sociais, países enteiros. A caridade ás veces demanda reclamar xustiza, dereitos; demanda tamén movida social, política.

8 de outubro: martes da 27ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 10, 38-42

Un día entrou Xesús nunha aldea e unha muller chamada Marta acolleuno na súa casa. Esta tiña unha irmá chamada María, que, sentada aos pés de Xesús, escoitaba as súas palabras. Marta, en troques, estaba moi apurada co labor da casa, e, achegándose, dixo:

—Señor, ¿non che importa que a miña irmá me deixe a min soa servindo? Dille que me bote unha man.

Pero o Señor respondeulle:

—Marta, Marta, preocúpaste e desacóugaste con tantas cousas; pero soamente unha é a necesaria. María escolleu a mellor parte, e esa nunca se lle vai quitar.

Meditación

Todo o mundo lle dariamos a razón a Marta, que ademais fora a que invitara e acollera a Xesús na súa casa. ¿Que nos pasaría, sen a xente que se preocupa polas mil cousas miúdas, pero imprescindibles, das que se compón a vida, o benestar diario? Polo tanto Xesús non nos invita a pasar deses servizos miúdos que fan agradable a vida.

Xesús invítanos a non contentarnos con iso. Podémonos ver, acollernos, obsequiarnos con cousas, mesmo dicirnos palabras durante horas enteiras, sen nos comunicar a un nivel fondo: nin falamos do que na vida nos doe ou nos aleda, nin nos facemos capaces de escoitar o que a outras persoas lles doe ou lle dá ledicia na vida. Xesús invítamos, logo, a unha relación de corazón a corazón. Relacionarnos así coa xente vainos habilitando para relacionarnos con Deus, que lle gusta andar agachado alí onde as persoas vibran, onde sofren e festexan.

Oración

Sentar,

acougar,

pararme ao lado da xente,

pararme no paso da vida,          

pararme onda ti, meu Deus.

Sentar,

acougar,

escoitar,

afiar os oídos do corpo e do corazón,

os oídos do espírito,

para percibir a vida

na súa presenza ou na súa ausencia,

para acoller os gozos da vida,

as queixas e dores da vida.

Sentar,

acougar,

escoitar,

enchouparme da vida,

enchouparme de ti, meu Deus,

e logo vivir,

vivir a tope,

vivir ao ritmo da vida,

vivir ao ritmo de Deus.

Coma ti, Xesús.

Acción

Podemos facer o esforzo por parar hoxe un momento, 15, 20 minutos, escoitando as voces que resoan no noso interior, escoitando a vida que xorde en nós. Ou, se alguén nos visita, podemos esforzarnos por escoitalo a fondo, con atención ao que di, ao que hai no fondo do que di. Facéndoo, escoitamos a vida, escoitamos a Deus.

9 de outubro: mércores da 27ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 11, 1-4

Dunha vez, cando Xesús estaba orando en certo lugar, unha das persoas que andaban canda el pediulle:

—Mestre, apréndenos a rezar, como lles aprendeu Xoán ás persoas que o acompañaban.

Respondeulles Xesús:

—Cando recedes, dicide:

Pai, santificado sexa o teu nome, veña o teu reino, dános cada día o noso pan, perdoa os nosos pecados, porque tamén perdoamos nós a quen nos debe algo; e non nos deixes caer na tentación.

Meditación

Que fermoso debía ser ver rezar a Xesús! Véndoo daban ganas de rezar, de rezar coma el. O que sabemos sobre a oración de Xesús é que lle gustaba rezar, que pasaba tempos só ante o Pai/Nai do ceo, que as súas oracións eran máis ca nada como exclamacións cheas de vida e de sentimento. Que saibamos, Xesús non escribiu oracións, como fai quen isto está escribindo. A única oración que nos deixou foi esta do Noso Pai, ben sinxela e directa por outra banda:

Primeiro que Deus sexa santificado entre nós, coa nosa vida honrada, irmandada; que a súa santidade, feita de xustiza sen límites para defender a xente vulnerable, e feita de misericordia sen recortes, luza entre nós. Logo ter pan, o pan que cada día necesitamos para vivir; non máis, non menos; e que o teña todo o mundo; logo o perdón de Deus para curarnos dos nosos pecados, como unha escola onde aprender a perdoarnos entre nós; perdoar, perdoar sempre, o mal que nos fan; facer da dignidade de quen nos rodea a grande ilusión da nosa vida; baleirarnos para enchernos da irmandade, para enchernos de Deus. E por último sermos fortes cando o mal, agochado de calquera maneira, pretenda meterse na  nosa vida.

Oración

Grazas, Xesús,

porque nos ensinas a rezar,

con poucas palabras, con moito sentimento,

desde a verdade da vida,

desde a verdade de Deus.

Grazas, Xesús,

por levarnos sempre cara ao sinxelo,

cara ao elemental,

cara ao realmente necesario:

a santidade de Deus nas nosas vidas,

o pan compartido,

o perdón indo e vindo sen reparos,

e o afán cauteloso de que sexa o ben,

só o ben,

o que oriente e encha as nosas vidas.

E con estas ansias no corazón

empezar e rematar as nosas xornadas,

no teu nome,

no nome do Deus da vida que sempre nos acompaña.

Amén.

Acción

¿Rezamos algo diariamente? ¿Poderiamos rezar algo en familia ao comezo, ao final do día? Que fermoso sería un Noso Pai diario en familia en calquera momento do día. Rezar ben axúdanos a vivir ben, con ánimo, felices. Fagamos a proba unha tempada.

10 de outubro: xoves da 17ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 11, 5-13

Nunha ocasión díxolles Xesús ás persoas que andaban canda el:

—Supoñede que calquera de vós ten un amigo ou amiga, que vos presentades na súa casa pola noite, e desde fóra lle dicides: “Amigo, amiga, déixame tres bolos de pan, que me veu outro amigo de viaxe e non teño nada que lle poñer diante”. E ese amigo ou amiga desde dentro responde: “Non me amoles; está a porta pechada, eu e máis a miña crianza estamos na cama; non me podo erguer agora para chos dar”. Desde logo que, se non se ergue para llos dar por se tratar dunha persoa amiga, polo menos pola túa insistencia erguerase e hallos dar.

Por iso dígovos: “Pedide e recibiredes, buscade e atoparedes, petade e abrirásevos. Que todo o que pide recibe, o que busca atopa e a quen peta abriráselle”. Ou logo ¿que pai hai entre vós que, se o seu fillo lle pide un peixe, lle dá unha cobra; ou se lle pide un ovo, lle dá un alacrán? Pois se vós, sendo ruíns, ben lles sabedes dar cousas boas aos vosos fillos e fillas, ¡canto máis o Pai celestial lle dará o Espírito Santo a quen llelo pida!

Meditación

Este pedaciño de Evanxeo é continuación do Evanxeo de onte sobre a oración. Xesús segue aprendendo a rezar ás persoas que lle dixeran: “apréndenos a rezar”. Dentro desas persoas que tal desexan estamos, xaora, tamén nós. E Xesús nesta ocasión insístenos en dúas cousas: primeira, ser constantes na nosa pregaria; pedir, buscar, petar son actitudes propias de quen de verdade ansía algo e se dispón por todos os medios posibles para poder conseguilo. Pedir, buscar, petar é algo propio de quen anda pola vida co corazón aberto, buscando darlle entrada na súa vida a todo canto ben nos vén da mesma vida, das persoas coas que nela batemos, do Deus que de mil maneiras se achega a nós cos seus dons. Se andamos pola vida como persoas pechadas á graza e aos dons da vida, da xente, nunca acertaremos a rezar ben.

E a segunda cousa na que insiste Xesús é que recemos sempre con moita confianza. Diante de nós non temos un Deus cutre, agarrado, avarento, senón un Pai ou Nai espléndida que goza compartindo os seus dons. Os regalos de Deus non son cousas materiais, como se fose o señor da lotería; Deus é abundante no Espírito Santo, que é paz, forza, alento, perdón, berro cara a xustiza, foco de unión, frescura na fogaxe, resistencia…, todo iso que precisamos para ir conseguindo o que na vida nos pode dar unha dignidade feliz.

Os dons de Deus non suplen o noso esforzo. Os dons de Deus axudan a que o noso esforzo frutifique en toda clase de bens, espirituais e mesmo materiais. Os dons de Deus superan os nosos esforzos por moi grandes que estes sexan.

Oración

Quéresme, meu Deus, tan persistente,

como se todo dependese das miñas forzas;

e tan confiada e entregada,

como se todo dependese absolutamente de ti.

Quéresme revolvendo ceo e terra,

coma quen todo o necesita e non ten nada;

pero tamén abandonada e libre,

coma quen non necesita nada para vivir.

Quéresme buscadora, emprendedora,

coma o home de negocios máis infatigable;

e tan felizmente desinteresada,

coma o meu canciño deitado  ao sol do mediodía.

Quéresme inqueda e espelida,

coma as laparadas de lume no silveiral;

máis tamén docemente sosegada,

como as horas mainas dun atardecer de outono.

E quéresme así, meu Deus,

quéresme así, porque me queres.

Grazas!

Acción

¿Angustiámonos con facilidade ante determinadas situacións da vida persoal, social, política? ¿Que papel pode xogar a nosa fe cristiá, a nosa oración neses momentos? Neses casos podiamos rezar insistentemente así: Confío en ti, meu Deus; con Xesús confío en ti.

11 de outubro: venres da 27ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 11, 15-26

Unha vez, despois de que Xesús botase un demo, algunha persoas presentes dixeron:;

—Este bota fóra dos demos co poder de Belcebul, xefe dos demos.

Outras persoas, para probalo, reclamábanlle un sinal do ceo. Pero el, coñecendo o que pensaban, díxolles:

—Todo reino dividido contra si mesmo fica asolado, caendo casa sobre casa. Pois ben, se Satanás está dividido contra si mesmo, ¿como se vai soster o seu reino? Vós dicides que boto os demos co poder de Belcebul. Pero, se eu boto os demos co poder de Belcebul, ¿co poder de quen os botan os vosos fillos? Por iso eles mesmos serán os vosos xuíces. Pero, se boto os demos co poder de Deus, é que xa chegou a vós o reino de Deus. Mentres un home forte e armado garda o seu pazo, os seus bens están seguros. pero se chega un máis forte e o vence, quitándolle as armas nas que confía, repartirá o botín. Quen non está comigo está contra min, e quen non recolle comigo, derrama.

Cando o espírito malo sae dunha persoa, vai polos ermos adiante buscando acougo; se non o atopa, di: "Volverei á miña casa de onde saín;"  e, ao chegar, atopa a casa varrida e ordenada. Entón vai, colle consigo outros sete espíritos aínda peores ca el, e entrando todos, establécense alí, e resulta que o final daquel home acaba peor que o principio.

Meditación

Demos para arriba e demos para abaixo. Non fai falla imaxinar personaxes horrendos para decatarse de que o mal anda entre nós, na nosa sociedade, nos nosos pobos, na nosa propia persoa, no noso corazón. É algo que incluso repetimos con insistencia: que mal anda o mundo. Quizais o dicimos menos referido a nós, no sentido de ver que tamén nós, se non nos coidamos, podemos ser axentes de mal, de malicia.

No evanxeo tampouco non se dubidaba diso. A pregunta era quen e como se lle podía facer fronte ao mal, con que forzas. Xesús amósasenos coma unha persoa en conflito permanente con todo o que podería roubarlle a paz, a dignidade, o benestar físico e espiritual a calquera persoa. E con enerxías para facelo. Os evanxeos son un indicador claro de como facelo, desde que bases, con que métodos. Se lemos, meditamos, interiorizamos o que día a día nos evanxeos imos vendo, acabaremos sendo tamén nós, coas nosas limitacións, persoas empoderadas contra o mal.

Oración

O poder de Deus,

a forza de Deus:

iso era, Xesús, o que a ti te facía forte,

e esa é a fortaleza que ti queres compartir connosco.

Grazas.

Así,

só así,

poderei ser forte contra o mal,

arrincándoo do meu corazón,

das miñas palabras,

dos meus feitos.

Só así

poderei ser

coma unha man túa

no esforzo común

por reparar este mundo,

por facelo limpo e luminoso.

Éncheme, Xesús, co poder de Deus.

Acción

Estamos hoxe especialmente atentos/as a calquera mal, que, na forma que sexa, rolde as portas da nosa vida. E miramos de lle dar cara coa forza que de Deus nos vén, co apoio de xente amiga coa que podemos compartir esas situacións.

12 de outubro: sábado da 27ª semana do Tempo Ordinario. Festividade da nosa Señora do Pilar

Evanxeo: Lc 11, 27-28

Nunha ocasión, cando Xesús lle estaba falando ao pobo, unha muller de entre a xente dixo berrando:

—¡Ditoso o ventre que te levou e os peitos que te criaron!

Pero Xesús replicoulle:

—Ditosas máis ben as persoas que escoitan a palabra de Deus e a gardan.

Meditación

Quizais nunca Santiago veu a España, nin a Zaragoza, nin ao mesmo Santiago de Compostela. Quizais nunca, polo tanto, se atopou Santiago coa nosa Señora sobre dun piar en Zaragoza. Pero na vida moitas veces vivimos de historias, de lendas, que van configurando a nosa maneira de ser, de pensar, de crer. O importante, neste noso caso, é ver se esa lenda da nosa Señora do Pilar nos orienta ben cara a unha vida cristiá apegada ao Evanxeo de Xesús. E o Evanxeo de Xesús de hoxe fálanos da admiración que Xesús causaba na xente, ata o punto que unha muller exclamou o que nós tamén adoitamos dicir en situacións similares: “Bendita a nai que te pariu”. A nosa Señora, en calquera das súas advocacións, participa algo desta admiración por Xesús, pero sempre é Xesús o centro.

Por outra banda, Xesús mesmo nos advirte que esa relación familiar, de carne e sangue, tan íntima como pode ser a da mesma maternidade e a da crianza, non é tampouco o máis importante. O importante é escoitar, gardar e cumprir a palabra de Deus que nos pode chegar de maneiras moi diversas na vida. Nisto Santa María é un bo exemplo para nós: escoitou, acolleu e cumpriu. Asentándonos niso, a nosa vida cristiá estará asentada nun bo piar.

Oración

Santa María, señora do Pilar,

que a morea enorme

de flores aos teus pés

nós leve a admirar

a túa humilde sinxeleza,

a túa capacidade de escoitar

as múltiples voces de Deus na vida,

a túa capacidade de gardar a palabra,

de deixar que colla corpo en ti

e de convertela nunha vida aberta a Deus e á xente.

Santa María, señora do Pilar,

que a morea multicolor

de flores aos teus pés

nos leve a admirar a Xesús,

na súa habilidade desmedida

de acoller a toda clase de xente marxinal,

coa súa particular historia desfeita,

coa súa dignidade maltratada.

Santa María, señora do Pilar,

lévanos onda Xesús,

para formar con el unha familia nova, universal,

na que a xente débil sexa sempre o centro

da nosa fe, das nosas ansias comunitarias.

Acción

É normal que teñamos un fondo respecto e agarimo por Santa María, a nai de Xesús. Se participamos nalgunha celebración na súa memoria, por respecto a ela precisamente fagámolo con sentido, non coma unha feira relixiosa onde todo se compra e se vende.