Tempo Ordinario: 29ª semana

20 de outubro: domingo 29 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 18, 1-8

Unha vez propúxolles Xesús unha parábola acerca da necesidade de orar sempre, sen cansar:

—Había nunha vila un xuíz que nin temía a Deus nin respectaba a xente. Na mesma vila había tamén unha viúva, que acudía a el dicíndolle: “Faime xustiza fronte ao meu contrario”. El durante moito tempo non lle fixo caso ningún; pero despois cavilou: “Aínda que non temo a Deus nin respecto a xente, como esta viúva me está amolando, voulle facer xustiza, para que non me siga toleando toda a vida”.

E o Señor continuou:

—Escoitade o que di un xuíz perverso. ¿E logo Deus non lles vai facer xustiza aos seus elixidos, que chaman día e noite, e non vai ter paciencia con eles? Asegúrovos que lles fará xustiza a tempo. Pero cando chegue o Fillo do home, ¿el atopará fe sobre a terra?

Meditación

      ¿En que situación nos atopamos nós, como membros das nosas comunidades cristiás,  como membros das nosas parroquias, pobos e cidades? Sentimos o peso da inxustiza sobre as nosas vidas ou sobre as vidas dos nosos veciños e veciñas, ou sobre as vidas, por exemplo, dos inmigrantes afogados no Mediterráneo? Somos persoas, comunidades, en angustia, porque as forzas do mal nos apertan o propio corazón, a propia vida, ou porque o mal, a inxustiza, domina entre nós e provoca dor, sufrimento en moitas persoas? Non se trata de que teñamos que andar angustiados/as á forza, coma por mandato divino, pero daría que pensar sobre a fondura e calidade do noso amor de xustiza, se, visto todo o que pasa neste mundo, estivésemos tranquilos, vendo pasar os días, sen que se nos encolla o ánimo, sen que o sono se nos retire algunha noite, e sen que, algunha vez polo menos, berremos desconsolados, angustiadas: que pasa aquí, Señor? Por que as cousas están así? Por que a inxustiza vive e convive connosco con tanta impunidade? Cando, por fin, florecerá a xustiza, a irmandade, o respecto polos dereitos das persoas e dos pobos? Por que tanto tempo tanta maldade? Por que o noso corazón tamén decae e se deixa tentar e sucumbir?

            O evanxelista Lucas invítanos a recrear nas nosas vidas, nas vidas das nosas comunidades cristiás, a experiencia da viúva da parábola, que sabía compaxinar a angustia, a dor pola inxustiza, coa demanda insistente, co feito de non renunciar por nada do mundo ao que consideraba de xustiza; e a compaxinar tamén esa demanda coa confianza máis absoluta, pois para o seu cumprimento non contamos co corazón raquítico dun xuíz inxusto, senón coa palabra fiel e comprometida dun Deus xusto e paciente, que ama e respecta, que ten posto todo o seu empeño en facer fondamente satisfactoria a convivencia humana. Deus é xusto e paciente, ten paciencia histórica, sabe que os procesos humanos, persoais e sociais, son lentos; e quérenos creativamente implicados/as neses procesos, cos seus pasos para adiante, cos seus pasos para atrás. Pero o remate, persoal e socialmente, está garantido por un Deus que non falla á súa palabra. ¿Sabemos vivir nesta tensión, nesta confianza de fondo, neste esforzo e nesta entrega?

Oración

Grazas, grazas, Pai.

Es marabilloso.

Que grande e xeneroso es,

desmedido en dar e en servir!

Como me gusta estar contigo!

Que pouquiña cousa son,

pero levo o teu ADN no meu ser!

Grazas, grazas, Pai.

Son pecador,

miro torpemente só por min,

esquezo deseguida que son comunidade

e fago e consinto inxustizas.

Son pecador.

Perdón. Perdón. Perdón.

A xente pobre,

a xente marxinada,

a xente que sofre inxustiza...

dígoche nomes: N., N., N....

poño as súas vidas nas túas mans,

póñome á túa disposición,

e á deles, á delas.

Vexo en min

ideoloxía

máis ca paixón polo débil.

Palabras,

máis ca implicación.

Debate

máis ca amor e servizo.

Achégome a ti,

pobre e necesitado,

achégome

ao teu lume,

ao teu fogar,

á túa fonte,

ás túas apertas.

Bícame,

cun bico de sal e de lume

cun bico de paz e de enerxía,

Grazas, grazas, Pai.

Acción

¿Como estamos vivindo esas dúas características da vida cristiá que nos recorda o evanxeo de hoxe: paixón pola xustiza e gusto pola oración? Seguro que algo poderemos avanzar e mellorar en calquera destas dúas cousas. Propoñémonos facer algo conveniente para conseguilo.

21 de outubro: luns da 29ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 12, 13-21

Unha vez un que estaba entre a xente díxolle a Xesús:

—Mestre, dille a meu irmán que reparta a herdanza comigo.

El contestoulle:

—Home, ¿quen me nomeou xuíz ou árbitro entre vós?

E logo díxolle á xente:

—Atención: gardádevos da cobiza, que por moito que unha persoa teña, non por iso a súa vida depende dos seus bens.

E propúxolles esta parábola:

—As terras de certa persoa rica déranlle moito froito. Púxose entón a cavilar: “¿Como vou facer, que non teño onde almacenar a colleita?” E dixo: “Xa o sei: vou desfacer os meus celeiros e construirei outros máis grandes e alí almacenarei o trigo todo e todos os meus bens. Logo heime dicir: amigo, tes aí reservas para moitos anos; descansa, come, bebe e a vivir!” Pero Deus díxolle: “Insensato, esta mesma noite váiseche reclamar a túa vida, ¿para quen será todo o que xuntaches?”

Así é a persoa que atesoura riquezas para si mesma, pero non é rica para Deus.

Meditación

O evanxeo de Xesús ofrécenos con frecuencia unha maneira de nos situar na vida moi diferente do que habitualmente acontece. Vímolo onte mesmo coa cousa de relacionarnos coa xente desde o poder ou desde o servizo. Vémolo hoxe coa maneira de nos relacionar cos bens que poidamos ter. A persoa rica da parábola que conta Xesús adquire os seus bens lexitimamente, iso parece. E lexitimamente pensa que ten dereito a facer con eses bens o que lle pete: comer, beber, folgar, vivir alegremente. Cantos, cantas de nós non faríamos outro tanto!

Xesús era do pobo pobre, reivindicaba pan, vida e dignidade para a xente empobrecida no nome do mesmo Deus, e por iso mesmo tamén advertía á xente rica e pobre, sobre todo á rica, que unha persoa non se constrúe só con cartos, nin medra como tal á medida das súas posesións. Ao contrario, corremos o risco grande de nos facer cada vez máis pequenos humanamente, cantos máis bens posuamos. Era un pensamento firme que Francisco de Asís mamara do Evanxeo de Xesús: cando posuímos algo, deseguida levantamos barreiras para defender a nosa posesión, deseguida establecemos distancias coa xente, deseguida esvaece en nós ese grande soño humano e divino de sermos simplemente irmáns e irmás.

Oración

Quero entenderte, Xesús,

como Francisco de Asís  te entendía.

Quero facer da irmandade o meu soño diario,

e quero poñer os meus bens ao servizo dese soño.

Quero ser persoa desde o compartir     

e non desde o acumular.

Ti fas nacer en min estes quereres,

ti mantelos vivos en min;

que eu non te defraude, Xesús,

que os secunde con humildade e decisión.

Acción

É normal que traballemos para gañar, para poder vivir con dignidade. Se o facemos así, estamos honrando a Deus. Pero tamén sería normal que, canda iso, traballemos tamén para facernos persoas humanas, coidar a irmandade, desenvolver calidades, aptitudes, servizos. ¿Estámolo facendo así? Seguro que poderemos mellorar en algo.

22 de outubro: martes da 29ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 12, 35-38

Nunha ocasión díxolles Xesús ás persoas que andaban canda el:

—Tede posta a roupa de traballo e as lámpadas acesas; sédeme coma quen agarda que volva o seu amo da voda, para lle abrir axiña que chegue e chame. Ditosos os criados e criadas aquelas a quen o amo atope agardando cando chega. Tede por certo que poñerá a roupa de traballo, sentaraos á mesa e serviraos un por un. Sexa pola anoitecida ou sexa pola alborada, se os atopa así, felices eles.

Meditación

Estar coa roupa de traballo posta e coas lámpadas acesas; estar coma quen agarda que o amo da casa volva para lle abrir nada máis pete á porta; e facelo non desde a ansiedade nin desde o medo ao castigo de quen chega. Facelo sabendo que somos persoas sempre expostas ás felices sorpresas de Deus, que nos poden chegar de mil maneiras a través de persoas e de circunstancias imprevistas. Deus é así, sorprendente sempre, e gustoso de traer nas mans bens necesarios para unha vida feliz: paz, alentos, perdóns, entusiasmos, exemplos, palabras, silencios, sinxeleza, astucia da boa, apegos á xente, apegos á dignidade, apegos á natureza,… Así é Deus. Algún ousaría presentalo, se non fose Xesús, coma un  criado ou criada que pon o seu mandil para que todos os homes e mulleres do mundo gocemos dunha estupenda mesa fraterna? É que iso, e non outra cousa, é Deus: o gran servidor.

Oración

Grazas, meu Deus,

porque nos queres e nos coidas sempre.

Grazas porque nos queres en vixilia,

para que nada do duro e do feliz da vida nos pase de largo.

Grazas, meu Deus,

porque te fixas en nós,

e, cando menos o esperamos, paras na nosa porta

e dis con voz fecunda e servidora:

aquí estou co que vos cómpre nas mans.

Grazas porque nos mandas sentar á mesa

--á mesa da irmandade, iso si—,

pos o mandil de quen serve

e gozas agasallándonos cos teus ricos manxares.

Grazas, meu Deus, grazas.

Así es ti,

así nos invitas a sermos nós.

Acción

Hoxe podiamos andar moi atentos/as ao  que a vida nos vaia ofrecendo coa xente que se cruce connosco, coas circunstancias diversas polas que pasemos. Podemos intentar vivir alerta. Seguro que percibiremos o paso benfeitor de Deus pola nosa vida.

23 de outubro: mércores da 29ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 12, 39-48

Nunha ocasión díxolles Xesús ás persoas que andaban canda el:

—Entendede que se o dono da casa soubese a que hora vai chegar o ladrón, non permitiría que lle asaltasen a casa. Así tamén vós estade preparados, porque á hora menos pensada ha vir o Fillo do home.

Díxolle Pedro:

—Señor, ¿a parábola que acabas de contar vai por nós ou por toda a xente en xeral?

Contestoulle o Señor:

—¿Quen é, logo, o administrador ou administradora fiel e prudente, a quen o seu señor encargará o coidado da servidume, para lle dar ao seu tempo a ración de alimento? Ditosa a criada ou criado aquel a quen o seu amo, cando chega, o atopa cumprindo coa súa tarefa! Tede por seguro que lle encomendará toda a facenda. Pero, se a criada ou criado aquel di para si: “O amo aínda non vén polo de agora”, e empeza a mallar na servidume, e a comer e beber ata se emborrachar, o día menos pensado e á hora máis imprevista, chegará o seu amo e botarao fóra coa xente que non é fiel. A criada ou criado  que, coñecendo as vontades do seu amo, non ten todo preparado nin feitas as cousas como a el lle gustan, levará moitos paus; pero o que non as coñece, aínda que faga algo que mereza castigo, levara poucos. A quen moito se lle dá, moito se lle esixirá; e a quen moito se lle confía, moito se lle pedirá.

Meditación

Na vida podemos funcionar desde o medo ou desde a responsabilidade. Funcionar desde o medo nin é san nin eficaz. O medo destrúe as persoas e fainos vivir na amargura máis fonda. Moitas veces vivimos a fe, a vida cristiá desde o medo: o medo ao ambiente, ao que dirán de min, se non cumpro con tales cousas; o medo a eses supostos castigos nesta vida ou na outra, se non cumpro co que Deus me manda. Pero iso non funciona. Comprobámolo no apagamento da vida cristiá, cando eses medos desaparecen de enriba de nós.

Xesús non nos invita a actuar desde o medo, senón desde a responsabilidade, por nós mesmos e polas persoas que ocasionalmente teñamos ao noso cargo da forma que sexa. Cos nosos abandonos podemos danarnos a nós e podemos danar a quen nos rodea. Isto é algo especialmente importante para quen teña responsabilidades sobre outras persoas, tanto no campo relixioso coma no civil. O cargo non é un choio, unha oportunidade para medrar, chulearse e enriquecerse, con trampas ou sen elas. O cargo implica responsabilidade sobre outras persoas; e responsabilidade quere dicir ter que responder do seu benestar ou malestar, do seu éxito ou do seu fracaso.

Oración

É a tarefa que nos pos   :

velar pola xente,

coidar da xente,

que non lle falte a ración de alimentos,

a ración de dignidade,

a ración de acompañamento na vida,

a ración de Deus, co nome que sexa,

que todo o mundo precisa.

Canto máis conscientes nos fixeches disto,

máis responsabilidade temos;

canto máis ti e a vida

nos capacitastes para este labor,

máis esperas amorosamente de nós.

Que sexa o amor, a solidariedade,

repleta de humildade e confianza,

a que nos mobilice cada dia, Deus noso.

Grazas, por confiares en nós.

Acción

Máis ou menos todas, todos temos algún tipo de responsabilidade sobre outras persoas a diferentes niveis, no civil e no relixioso. Podemos ver como estamos desenvolvendo esa responsabilidade. Seguro que o Evanxeo de hoxe nos pode motivar.

24 de outubro: xoves da 29ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 12, 49-53

Unha vez díxolles Xesús ás persoas que andaban canda el:

—Lume vin traer á terra e canto me gustaría que xa estivese a arder! Hanme bautizar cun bautismo e que angustia ata que se cumpra! ¿Pensades que vin traer paz á terra? Abofé que non; vin traer división. Pois dende agora na casa onde haxa cinco persoas, estarán divididas tres contra dúas e dúas contra tres. Estarán enfrontados pai con fillo e fillo con pai, nai con filla e filla con nai, sogra con nora e nora con sogra.

Meditación

Podémoslle dar grazas a Xesús por abrir o seu corazón diante de nós, falándonos desas intimidades que conmoven a súa existencia: o seu desexo de que o mundo arda, pero non con lumes de violencia, senón con lumes de verdade, de solidariedade, de respecto exquisito pola xente máis fráxil; os seus medos a ter que pasar por situacións moi difíciles por opoñerse a calquera autoridade que xogaba coa honra de Deus negándolle solicitude infinita polos seus fillos e fillas; o seu convencemento de que as súas palabras, a súa vida toda sería motivo de enfrontamento e de división entre a xente, e non porque iso a el lle guste, senón pola complexidade humana, polas resistencias da xente.

Ábrenos o seu corazón, comparte connosco o que o move e conmove. ¿Como resoan no noso corazón esas súas vivencias? ¿Que é o que a nós nos conmove no momento presente? ¿Andamos na onda de Xesús?

Oración

Que prenda en min, Xesús, o teu lume!

Que as túas lapas me envolvan por dentro e por fóra,

que me fagan limpo e transparente,

que me fagan arder en solidariedade,

que me fagan persoa incendiaria,

algo coma ti polo menos, Xesús!

Que os teus medos sosteñan os meus medos,

que a túa valentía alimente diariamente a miña!

Que se divido sexa á sombra da túa división,

e que a división nunca mate en min

o desexo permanente de unidade absoluta

na paixón pola xente

na paixón por Deus.

Algo coma ti, Xesús,

algo coma ti.

Acción           

Podemos mirar cales son as cousas fondas que nos moven na vida. ¿Gustaríanos que algunhas cousas deixasen de afectarnos tanto, e que outras, en cambio, influísen máis no noso día a día? Seguro que, se o pensamos e queremos, podemos dar pasos ao estilo de Xesús.

25 de outubro: venres da 29ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 12, 54-59

Unha vez díxolle Xesús á xente:

—Cando vedes que do poñente vén unha nube, axiña dicides: “Temos chuvia”, e así é. E cando venta do sur, dicides: “Vén o calmizo”, e así é. Que parvos sodes! Sabedes interpretar o cariz da terra e máis do ceo, ¿e como non sabedes interpretar o tempo presente?

E ¿por que non xulgades en por vós o que cómpre facer? Cando vaias coa persoa contraria ao xuíz, mira de amañar as cousas con el polo camiño, non sexa que te leve á forza onda o xuíz e este te entregue ao garda para que te meta na cadea. Seguro que de alí non saes ata que pagues o último céntimo.

Meditación

Se Xesús, tan amigo el de buscar e cumprir a vontade de Deus, nos incita a saber interpretar o tempo presente, é porque entende que no que vai acontecendo nas nosas vidas, nos tempos que vivimos, hai unha manifestación da vontade de Deus para nós. E se nos fala da necesidade de interpretar, é que as cousas non son claras e evidentes de todo; que fai falla pararse, ver, facer silencio, analizar, deixarse afectar, para descubrir esa vontade de Deus presente na vida, na historia, e implicarse con ela.

Nos tempos presentes hai unha serie de feitos significativos, algúns de aspecto positivo, outros de aspecto negativo, nos que Deus nos está falando: o feminismo, a ecoloxía,  os movementos autoritarios en política, o dominio das finanzas, as emigracións, a xente refuxiada, a crispación en España, a violencia contra o  diferente, o empobrecemento de moitísima xente, os movementos solidarios, a visibilización da pederastia na Igrexa etc.

Xesús invítanos a amañar estas cousas mentres imos de camiño, antes de que sexa tarde, e o ben se nos vaia das mans e o mal nos destrúa. Que todo pode ser.

Oración

Critícasnos, Xesús, por sermos parvos,

por sermos hipócritas, xente de pouco xuízo.

Invítasnos a fuxir do rebumbio da vida,

onde todo se enzarapalla e escurece;

para calmarnos e facer silencio,

para escoitar voces fondas que nos falan

desde a vida que vai e vén,

desde o que os nosos ollos contemplan, admirados ou temerosos.

Disnos que ás veces a maior revolución é calar,

ollar, escoitar, deixar que os acontecementos nos batan

e nos conmovan

cara á solidariedade máis completa.

Son as horas, os tempos, de xuntar intelixentemente

a astucia das serpes coa sinxeleza das pombas.

Antes de que todo acabe en desfeita.

Grazas, Xesús. Oxalá acollamos a túa advertencia!

Acción

            Se nos está pasando algunha cousa importante na nosa vida, na nosa comunidade, parroquia ou cidade, na nosa sociedade, podemos pararnos sos ou en grupo para escoitar, pensar, discernir, rezar, acoller, actuar en consecuencia. Seguro que nos fará ben.

26 de outubro: sábado da 29ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 13, 1-9

Nunha ocasión presentáronse onda Xesús algunhas persoas para contarlle o caso aquel de cando Pilato mesturara o sangue duns galileos co dos sacrificios que ofrecían. El respondeulles:

—¿Coidades que eses galileos eran máis pecadores cós demais, porque acabaron así? Non tal, e asegúrovos que, como non vos arrepintades, acabaredes todos igual. ¿Seica pensades que aquelas dezaoito persoas que morreron esmagadas pola torre de Siloé eran máis culpables cós outros habitantes de Xerusalén? Non tal, e asegúrovos que, se non vos arrepentides, todos acabaredes igual.

E contoulles esta parábola:

—Un home tiña unha figueira plantada na súa viña; foi ver se tiña froitos e non llos atopou. Díxolle á persoa encargada: “Xa hai tres anos que veño buscar froito nesta figueira e non llo atopo. Córtaa, ¿para que vai cansar máis a terra?”. A persoa encargada respondeulle:

—Señor, déixaa aínda un ano máis; vou ver se eu lle cavo un pouco arredor e lle boto esterco; a ver se así dá froito; e, se non, poderala cortar”.

Meditación

Aínda que parece que o insinúa a primeira parte deste Evanxeo, as enfermidades, accidentes, desgrazas de calquera tipo que poidamos padecer nunca son un castigo de Deus. Non é propio de Deus andar castigando. Non o ía facer ese Deus do que Xesús di que é bo con todo o mundo, e fai saír o sol por igual sobre a xente boa e sobre a xente mala.

Pero Deus non é indiferente ao mal que fagamos ou suframos. O seu é estar ao noso lado urxíndonos a levar unha vida coidadosa connosco e coidadosa tamén coa xente que nos rodea. Todas, todos, estamos chamados a ser a figueira que dea bos froitos de xustiza, de paz, de respecto preferente pola xente vulnerable, froitos de fraternidade. E Deus, unha vez máis, non é aquí o amo da viña e da figueira, senón a persoa encargada, que se compromete e cavar, estercar e regar para que a figueira, nós, dea bos froitos. Nesas está permanente connosco.

Oración

Ditosos nós, homes e mulleres do mundo,

por terte a ti, Deus noso,

por hortelán paciente,

que miras por cada un de nós

esmerándote nas faenas,

para que a terra nos sexa mol,

para que o bo esterco nos nutra

e a auga nos dea lentura.

E así sermos figueiras de froitos saborosos

para galanura propia,

para gozo e fartura de quen nos rodea

e se achegue a nós con fame de humanidade.

Ditosos nós por ti, Deus noso,

paciente labrego do mundo e da xente que o habitamos.

Acción

¿Como lemos as desgrazas que caen enriba de nós ou da xente veciña, familiar ou amiga que coñezamos? ¿Asumimos a nosa posible responsabilidade sobre moito do mal que nos pode pasar, que pasa no mundo?