Tempo Ordinario: 5ª semana

9 de febreiro: domingo 5º do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 5, 13-16

Nunha ocasión díxolles Xesús á xente que o seguía de cerca:

—Vós sodes o sal da terra. Pero se o sal se volve insulso, ¿con que se vai salgar? Para nada vale xa, senón para tirar con el e que o pise a xente.

Vós sodes a luz do mundo. Non se pode agachar unha cidade afincada na cima dun monte. Tampouco se acende unha lámpada para poñela debaixo da artesa, senón sobre o candeeiro, para que alume a toda a xente da casa. Alume así a vosa luz á xente, para que, vendo as vosas boas obras, glorifiquen o voso Pai que está nos ceos.

Meditación

Para indicarnos como habemos de estar neste mundo, Xesús emprega a comparanza do sal e da luz. As persoas cristiás, as comunidades cristiás estamos chamadas a ser sal e luz no medio dos nosos veciños e veciñas. O sal dá sabor ás comidas, impide o deterioro dos alimentos, fai que se conserve a valía das cousas; o sal tamén é para nós símbolo de graza, de "salero", de humor, de alegría. Pois iso estaría ben que fose unha persoa cristiá, unha comunidade cristiá no medio do seu pobo: aportarlle gusto, sabor á vida, nutríndoa do mellorciño que pode ter, que é o agarimo, a atención polo máis débil, que é a esperanza de que as cousas poden e deben cambiar cando as circunstancias nos apertan; que é axudar a crear espazos de respecto, de acollida, de compartir, cheos de calor, de coidados, que animan a vivir e a loitar. Ser sal, contribuír a que non se deteriore o mellorciño que cada un, cada unha de nós levamos dentro; que non se deteriore o noso espazo natural, o noso medio ambiente, que non se deteriore a nosa convivencia parroquial ou cidadá; que non se deteriore o noso corpo, o noso espírito, máis aló do que é normal que isto suceda. E tamén, e isto é moi importante, aportar graza, humor, alegría, cousas propias de quen se sente querido/a, de quen confía porque ten en quen confiar a tope, de quen se sabe membro dun grupo de irmáns/ás, que están dispostas a dálo todo por min, se fai falla. Somos sal no medio dos nosos veciños ou veciñas?

A luz é o que é: aluma, aclara, axuda a entender as cousas, a vida, as relacións; axuda a entendernos a nós mesmos; axuda a entender e valorar o que pasa no mundo, superando esas palabras enganosas coas que moitas veces algúns políticos nos queren pechar os ollos; a luz nosa, que debera ser a mesma de Xesús, axúdanos a ver e entender ben as cousas da fe cristiá, dándolle toda a importancia ao que lla hai que dar, que é ao servizo á xente máis precisada de apoios, e sentindo a Deus como hai que sentilo, é dicir, coma un Pai/Nai doído e amante, que por amor nos quere acompañar cara ao mellor, cara ao máis xusto, cara ao máis humano, cara ao máis fraterno, cara ao máis libre. Somos nós así, algo polo menos, reflexo na sociedade desta luz primeira que nos vén de Xesús?

Na Eucaristía, onda Xesús, na súa palabra no seu Corpo e Sangue, cargamos as nosas pilas, o noso sal, a nosa luz, para ser con gozo entre a xente sal que salga e luz que alumea.

Oración

Bendito sexas ti, meu Deus, bendito sexas!

Bendito sexas ti en todo canto eu faga,

no meu traballo, no meu folgar,

no meu silencio, na miña palabra.

Bendito, cando vou fóra da casa,

nos encontros cos veciños e veciñas,

nas horas de gozo ou nas amargas.

Bendito, nos días de xuntanza,

cando unimos amores e proxectos

na busca dun mañá con esperanza.

Bendito,  nos tempos de pregaria,

na escoita solícita, obediente,

da túa voz que aquí e alí me fala.

Bendito, na protesta, na algarada,

na rabia irreverente que sentimos

cando o abuso dos que abusan farta.

Bendito, na actividade social honrada

cando soñamos co pobo a cada hora

e ao pobo servimos sen agardar paga.

Bendito, na vida familiar coa xente amada,

cando xuntos comemos, falamos e soñamos,

ou lle dámos tempo ao sono e ao amor na cama.

Bendito, cando o corpo enferma ou cansa,

e é hora de confiar humildemente

no vigor, no calor da túa compaña.

Que sexa a miña vida sal e  lapa,

que non agache en min a túa luz, a túa graza,

que todo canto eu pense, diga ou faga

sexa humilde razón da túa loanza.

Acción

É posible que esteamos participando nalgunha asociación, comunidade veciñal, sindicato, partido político. ¿Participo, dou a miña opinión, defendo o que considero xusto e honrado, transmito ánimo e alegría facendo o que facemos? ¿Nótaseme en algo que son cristián, seguidor de Xesús?

10 de febreiro: luns da semana 5ª do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mc 6, 53-56           

Cando atravesaron para a outra banda, chegaron a Xenesaret e alí desembarcaron. A xente de contado o recoñecía. Puxéronse a recorrer toda aquela comarca; cando a xente sabía onde estaba Xesús, levábanlle todos os enfermos en leitos. Nas aldea, vilas e cidades por onde pasaba poñían os enfermos nas rúas, rogándolle que lles deixase tocar tan sequera a orla do seu manto; e toda a xente que a tocaba quedaba curada.

Meditación

Parece un soño. E seguro que diremos: quen nos dese que entre nós houbese tamén un home así! É posible que o evanxelista, levado polo agarimo e a admiración por Xesús, esaxere algo as cousas. De todos modos Xesús era algo excepcional. Era un verdadeiro apaixonado polo benestar da xente, pola saúde física e espiritual de cantas persoas a el se achegaban, e todo percibían no seu corpo e o seu espírito esa forza de ben. Sen dúbida que, se nos achegamos a el, á súa palabra, ao seu xeito de vivir, moito ben nos virá para o noso espírito e para o noso corpo. Seguro.

Pero tamén sabemos que a vida non se fai con milagres. Faise con apostas humildes, cotiás, valentes, por todo o que leve coidado e dignidade á xente, maiormente á máis débil. Eses son os milagres que hoxe Deus quere e fomenta.

Oración

Tocar a orla do teu manto, Xesús,

quen me dese!

Asomarme sequera a esa fonte de vida

que deitaba xenerosamente de ti,

quen me dese!

Achegar o meu corazón ao teu un chisquiño

para acendelo no mesmo soño humanitario,

quen me dese!

E todo no nome do Deus da vida

que te envolvía por dentro e por fóra,

quen me dese!

Quen me dese, Xesús,

quen me dese!

Acción

Se tes oportunidade, fai por ir visitar un enfermo na súa casa ou na residencia. Está ao tanto e participa en calquera movida que defenda os servizos públicos, especialmente o relativo coa saúde humana en calquera das súas ramas.

11 de febreiro: martes da 5ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mc 7, 1-13

Reuníronse con Xesús un grupo de fariseos con algúns letrados chegados de Xerusalén e viron que os discípulos de Xesús comían con mans impuras, é dicir, sen antes lavaren as mans. (É sabido que os fariseos e os xudeus todos non comen sen lavaren ben as mans, seguindo así as vellas tradicións; e cando chegan da rúa, tampouco comen sen se bañaren antes; tamén están moi apegados a outras tradicións, como o lavar vasos, xerras e bandexas). Por iso os fariseos e máis os letrados preguntáronlle:

—Por que os teus discípulos non se portan conforme á tradición dos devanceiros, senón que comen con mans impuras?

Xesús contestoulles:

—Que ben profetizou Isaías de vós, hipócritas, como está escrito:

"Este pobo hónrame cos labios,

pero o seu corazón está lonxe de min.

Danme un culto inútil,

porque a doutrina que ensinan

non son máis que costumes humanos.

Rexeitades os mandados de Deus e agarrádesvos ás tradicións da xente."

E dicíalles:

—Que ben quebrantades os preceptos de Deus, para conservar as tradicións humanas! Porque Moisés dixo: Coida de teu pai e máis de túa nai, e quen abandone a seu pai ou a súa nai é reo de morte. Pero vós dicides: Se un home dixese a seu pai ou a súa nai "o sustento que poderías recibir de min é korbán, é dicir, vai para o Templo como ofrenda", xa non lles permitides facer nada por eles, invalidando o mandamento de Deus coa vosa tradición. E así facedes outras moitas cousas parecidas.

Meditación

Daquela, coma hoxe, as normas de hixiene eran cousa boa; iso non se discute. O malo era que daquela había persoas que entendían que esas normas de hixiene eran un mandato de Deus, e facían deses mandatos algo moi importante, case central, da súa vida relixiosa, deixando de lado outras cousas que tiñan que ver co respecto e coidado de xente, coa xustiza, coa consideración polas persoas máis fráxiles e marxinadas.

A nós ás veces pásanos algo parecido: acendémonos na defensa dalgúns costumes do pasado, por exemplo, gardar unha hora de xaxún para poder comungar, confesar dunha determinada maneira, ou mesmo que as mulleres non poidan ser curas, ou que os curas teñan que ser célibes. Son cousas que poden ter a súa importancia, pero non son o principal. O principal dunha vida cristiá é algo moi simple: coidarnos a fondo como persoas no corpo e no espírito, e facer outro tanto coa xente que nos rodea, entendendo que calquera ser humano é tan meu como se fose eu mesmo, porque no fondo todos, todas somos unha realidade en Deus.

Oración

Que ben que me fose liberando coma ti, Xesús,

a base de ir sempre ao esencial,

e co esencial comprometer os meus pasos todos!

Que ben valorar as pequenas cousas

no que son e no que nos ofrecen,

sen apegar a elas o corazón, a vida!

Que ben, Xesús, poñer o amor no centro sempre,

e co amor concreto e real clarificar en todo a miña vida!

Canto me tes que aprender, Xesús,

canto me tes que aprender!

Acción

A vida, a vida relixiosa tamén, construímola día a día con pequenas accións, con pequenos costumes, que valen se nos axudan a camiñar cara ao esencial. Pensa: as túas prácticas relixiosas estante levando ao coidado da vida en ti e na demais xente?

12 de febreiro: mércores da 5ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mc 7, 14-23

Unha vez convocou Xesús a xente e dicíalles:

—Escoitádeme todos e procurade entender. Nada do que hai fóra das persoas pode manchalas ao entrar nel; pero o que sae das persoas iso si que as mancha.

E cando entrou na casa, despois de deixar a xente, os discípulos preguntáronlle polo significado daquilo. Díxolles:

—E logo vós tampouco sodes capaces de entender? Non comprendedes que todo o que vén de fóra e entra no ser humano non o pode manchar, porque non penetra no seu corazón, senón no seu ventre, e de alí vai parar ao escusado?

Así declaraba puros todos os alimentos. E continuou:

—O que sae de dentro, iso si que mancha, porque de dentro, do corazón das persoas, xorden os malos pensamentos, as fornicacións, os roubos, os asasinatos, os adulterios, as cobizas, as maldades, os fraudes, os desenfreos, as envexas, as blasfemias, a soberbia, os desatinos. Todos eses males saen de dentro e manchan as persoas.

Meditación

Que cousa máis simple e máis fonda a que nos propón hoxe Xesús! A xente, todas e todos, tendemos a pacificar as nosas vidas adaptándoas a normas e mandatos que nos veñen de fóra, teñan que ver coa comida ou con calquera outra cousa. Xesús invítanos a ir máis alá. Invítanos a ollar o propio corazón, a propia interioridade, porque é aí onde nos decidimos de verdade polo ben ou polo mal, e onde sentamos as bases da nosa felicidade.

Os seres humanos somos simples e complexos ao mesmo tempo. Non é doado chegar ao fondo do propio corazón, para poder ver nel as forzas destrutivas e construtivas que nos moven; facilmente nos enganamos a nós mesm@s, e chegamos a crernos persoas perfectas, negándonos a ver o que realmente somos, o que realmente nos move. No fondo do noso corazón, das nosas vidas, non estamos só nós, tamén está Deus, coa súa forza de luz, de paz, coas súas apertas, forzas e perdóns. Por iso non debiamos ter medo a entrar no noso mundo interior con dispoñibilidade para todo o que xurda, que sempre será bo.

Oración

Aquí está o meu corazón, Xesús,

a miña vida toda,

coas súas aparencias e coas súas fonduras,

co que creo controlar e co que se me escapa das mans.

Aquí estou eu, Xesús, ante ti,

con humildade completa,

como senón, Xesús!

Aquí estou desexando que o teu Espírito

me ilumine e me fortaleza,

para facerme libre no que é bo, no que é xusto,

sempre, se é posible.

Grazas, Xesús.

Acción

Podes facer algún pequeno exercicio de clarificación persoal. Por exemplo, que é o que cada día che aporta paz, serenidade, forza? Que é o que te altera e desconsola?

13 de febreiro: xoves da 5ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mc 7, 24-30

Unha vez foi Xesús cara á terra de Tiro. Alí entrou nunha casa, porque non quería que ninguén o recoñecese. Pero non lle foi posible pasar inadvertido, pois deseguida chegou unha mulleriña que tiña unha filla posuída por un espírito malo e botóuselle aos pés. Esta muller era pagá, unha sirio-fenicia, e rogáballe que lle librase a filla do espírito malo. Pero Xesús díxolle:

—Deixa que se farten primeiro os fillos, pois non é ben quitarlle o pan aos fillos, para botárllelo aos cans.

Ela contestoulle:

—Non é, Señor, non é; pero tamén os cadeliños apañan debaixo da mesa as faragullas que deixan caer os fillos.

El díxolle entón: vaite, que polo que acabas de dicir xa o demo saíu da túa filla.

E así foi; ao que chegou á casa, atopou a filla deitada na cama, libre do demo.

Meditación

Un relato precioso. A insistencia dunha muller, dunha nai non xudía, que acaba dobregando as resistencias de Xesús. Quen sabe se estamos ante un relato construído para xustificar a apertura das primeiras comunidades cristiás ao mundo pagán, non xudeu. Pero sorprendeulle a Xesús ver como fóra do xudaísmo había xente, unha muller neste caso, aberta ao Espírito, aberta á Boa Nova, capaz de acoller para si e para os seus toda a bondade que Deus verte sobre todos os seus fillos e fillas, sexa cal sexa a súa procedencia, a súa fe. Con canto orgullo van podemos andar a xente relixiosa, orgullo que nos impide achegarnos a Deus e gustar del na nosa vida! E, ao contrario, con canto pracer abre Deus as portas da súa amizade a quen anda humildemente pola vida, mendigando apoios e solidariedades, veñan de onde veñan!

Pregaria

Coma unha cadeliña, meu Deus,

coma unha cadeliña, non máis,

apañando debaixo da túa mesa

as migallas da túa abundancia

espalladas aquí e acolá por todo o mundo.

Apañándoas de ti sen reparos,

e, sen reparos tamén,

compartíndoas cos meus irmáns e irmás,

sexan do país e da relixión que sexan.

Porque ti, meu Deus, es sen distinción

pai ou mai de todo o mundo,

fonte de vida para todo o universo.

Grazas, meu Deus.

Cóllesme da man

para introducirme nese teu mundo máxico,

infinitamente humano.

Grazas, meu Deus.

                       

Acción

Seguro que coñeces persoas doutras relixións que andan polos nosos pobos e aldeas. Respéctaos fondamente. Comparte con elas cando menos a túa palabra, a túa benevolencia, e, no que poidas e saibas, tamén a túa fe, dispost@ tamén, iso si, a respectar e valorar a súa.

14 de febreiro: venres da 5ª semana do Tempo Ordinario

Festa dos santos Cirilo e Metodio

Evanxeo: Lc 10, 1-9

Un día designou o Señor a outras setenta e dúas persoas, e mandounas diante del de dúas en dúas a todas as vilas e aldeas a onde tiña pensado ir. Díxolles:

—A anada é ben boa, pero hai pouco quen a traballe; así que rogádelle ao dono da colleita que mande xornaleiros e xornaleiras para a seitura. Ide e sabede que vos mando como años entre lobos. Non levedes saco, nin alforxa, nin calzado, nin vos paredes a parolar con ninguén  polo camiño. Cando entredes unha casa, antes de máis nada dicide: “Paz a esta casa”. E se alí hai xente de paz, sobre ela repousará a vosa paz; se non a hai, volverá convosco. Permanecede na mesma casa, comendo e bebendo do que teñan, que quen traballa ten dereito ao seu xornal. Non andedes de casa en casa. Cando entredes nunha aldea e vos acollan, comede do que vos dean, curade a xente enferma que haxa e dicídelles: “Xa chega a vós o reino de Deus”.

Meditación

Amósasenos o primeiro plan de evanxelización levado a cabo polas primeiras comunidades cristiás seguindo as palabras e o estilo de Xesús. Moito bo hai en Deus para a xente, que merece atención; moita xente hai precisada desa abundancia de Deus. Oxalá se multiplicasen os homes e mulleres dispostas a facer florecer tanto ben! Andar en pobreza total, que evanxelizar non pareza nunca un negocio en nada. Saír, andar os camiños, bater coa xente, establecer vínculos fraternos, dando e recibindo paz, anunciando o ben de Deus, non as nosas ideas, implicándose nos problemas da veciñanza, aceptando que haxa quen nos desprece.

Cirilo e Metodio foron dous irmáns gregos do s. IX que se converteron en apóstolos dos pobos eslavos, cando estes entraban en contacto co mundo cristián oriental; mesmo chegaron a crear o alfabeto glagolítico, o primeiro que se empregou para escribir o antigo eslavo eclesiástico. No ano 1980 o Papa Xoán Paulo II declarounos copatróns de Europa xuntamente con Bieito de Nursia. Cirilo e Metodio, para nós ben descoñecidos, pódennos meter no corpo a creatividade para a evanxelización que tanta falla nos fai nos ambiente descristianizado no que vivimos.

Oración

Señor, Señor,

amo, sementador

e das colleitas da vida

absoluto coidador!

Velaquí as miñas mans,

o meu empeño e amor;

velaquí o meu desexo

de estar contigo, a carón

nas loitas nas que ti loitas

por un mundo máis mellor:

Que a vida abunde e floreza

onde a vida é escaso don.

E que abunden as obreiras

que a traballen con paixón.

Acción

Fan falla xornaleiros xornaleiras para espallar o ben de Deus nos nosos pobos e aldeas. ¿Estamos colaborando nalgunha acción que axude a isto? ¿Poderiamos dar un paso adiante e colaborar algo máis?

15 de febreiro: sábado da 5ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mc 8, 1-10

Por aqueles días, como se xuntaba tamén moita xente arredor de Xesús e non tiñan que comer, chamou polos discípulos e díxolles:

—Dáme mágoa esta xente, hai tres días que vén detrás miña e non ten nada que comer. Se os mando para as súas casas, sen que metan algo na boca, poden esmorecer polo camiño, que moita desta xente vén de ben lonxe.

Os discípulos replicáronlle:

—E de onde se pode quitar, en pleno deserto, pan abondo para fartalos?

Xesús preguntoulles:

—E logo canto pan tendes?

Responderon:

—Temos sete bolos.

Foi e mandou que a xente sentase no chan; despois colleu os sete bolos, rezou a acción de grazas, partiunos e déullelos aos seus discípulos, para que os repartisen entre a xente; e así o fixeron. Tiñan tamén algúns peixes; el bendiciunos e mandou que os repartisen. A xente comeu a fartar e cos anacos que sobraron encheron sete cestas. Eran uns catro mil. Despediunos e deseguida embarcou cos seus discípulos e marcharon para a rexión de Dalmanuta.

Meditación

Non se nos invita a esperar milagres nin, por suposto, a facer milagres. Invítasenos a que, se compartimos a palabra de Deus, os momentos chamados relixiosos, compartamos tamén, en boa lóxica, os bens necesarios para a vida: mantenza, traballo, casa, espazo social, amizades etc. Iso Xesús tíñao moi claro e actuaba con coherencia.

Invítasenos tamén a andar cos ollos ben abertos e co corazón ben espelido para percibir as necesidades da xente, e adiantarnos así a buscar solucións que axuden a remedialas.

Invítasenos ao grande milagre do compartir coas pequenas cousas que no día a día podemos facer con quen chama á nosa porta, ou participando en tal ou cal asociación que fai algo por remediar as miserias de xente; pero tamén a facelo apoiando políticos con políticas solidarias, que poñan en primeira liña as necesidades da xente máis desfavorecida, e tamén, as necesidades dun Terceiro Mundo que esgarece mentres nas nosas sociedades unhas minorías engordan sen medida.

Oración

Fólgome, Xesús,

sabendo que tes por min, por nós, ollada fina

para detectar carencias e baleiros

e enchelos coa túa esplendidez.

Fólgome, Xesús,

sabéndome invitad@por ti

a formar parte desa inmensidade de xente compartidora

que pon o seu gozo

en baleirar as arcas e non só en enchelas,

en  bailar en corro e non en solitario.

Grazas por ti, Xesús,

polo Espírito que sempre te anima,

polo Deus que nos teus feitos nos mima.

Acción

Mira como está sendo a túa práctica de compartir. Mira se non poderías facer algo máis en calquera aspecto da vida. A ver se chegas á alegría de compartir.