Tempo Ordinario: 10ª semana

  

7 de xuño: Solemnidade da Santísima Trindade

Evanxeo: Xn 3, 16-18

Tanto amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna. Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel non é xulgado; mais o que non cre xa está xulgado, porque non creu no Fillo unixénito de Deus.

Meditación

Que celebramos especialmente no día da Santísima Trindade? Quizabes teriamos respostas moi variadas. Parécenos que o máis importante desta festa é vivir e agradecer, celebrar, un xeito de ser moi especial do noso Deus, do Deus no que cremos as persoas cristiás, que consiste en ser un Deus que sae ao mundo, que sae á rúa, que se comunica, que fala, que comparte a vida connosco, que se molla connosco nas nosas penalidades, nas nosas festas, nas nosas esperanzas; un Deus que fai casa e fogar connosco, que fai familia connosco. Un Deus que nos crea e nos recrea. Un Deus que non é que veña de visita, senón que está en nós, na nosa casa, vive connosco, forma parte de nós. Encárnase, faise carne humana, humanízase en cada un, en cada unha de nós, o mesmo que se humanizou no seu fillo Xesús de Nazaré. Xesús descubriunos a nosa identidade máis verdadeira. Todo isto, como pasou con Xesús, faise non en carne e sangue, senón no Espírito.

Deus, o noso Deus, é, logo, todo relación, todo comunicación, co seu Fillo no Espírito, con todos e cada un, cada unha de nós tamén, coma fillos e fillas del, no Espírito. Deus é un Deus totalmente social. E, se queremos bater con el, se queremos intimar con el, se queremos medrar no seu coñecemento, no seu respecto, no seu amor, ímolo ter que buscar e experimentar en todo o que sexa relación, comunicación, unión, solidariedade; todo o que sexa trato, amizade, comunidade, familia; todo o que sexa respecto, consideración, coidados, colaboracións.

Deus é trinitario: tres nun; o amor é o que vincula os tres: o Pai, o Fillo e o Espírito, o que fai dos tres un. Deus quere que todos nós, todas nós, sexamos trinitarios tamén; que con el fagamos unidade fonda no Espírito, polo amor; e que con todos os homes e mulleres do mundo fagamos unidade tamén no Espírito, polo amor que se expresa e se ve na solidariedade das cousas reais de cada día. Así o misterio de Deus é tamén o misterio de cada ser humano, e o misterio de cada ser humano non deixa de ser o misterio mesmo de Deus.

Sería ben que a celebración de hoxe nos permitise algo así coma bañarnos na Trindade, no Pai que nos ama tolamente, no Fillo que se entregou por nós por amor, e no Espírito que nos alenta e defende. Todo isto, iso si, en comunidade, pois esa é a condición que Deus nos pon.

Oración

Estou abraiado, meu Deus,

o asombro colle todo o meu ser,

só con coñecer e gustar

nada máis ca unha miguiña de ti,

un aruxo de todo canto es e canto nos ofreces!

Que inmensidade de luz e de transparencia,

que fondura de amor e de solidariedade,

que riqueza de comunicación gratuíta!

Canto ben, canta bondade, canto servizo!

Adórote, meu Deus,

prostro o meu corpo todo ante ti,

o meu espírito recóllese na túa presenza

e faise todo el unha pregaria agradecida:

que son eu,

para que pouses os teus ollos en min,

para que de min de ocupes,

para que tamén en min queiras poñer a túa tenda?

Todo está cheo de ti,

todo me fala de ti,

na creación enteira deixáchesme o teu rastro,

nos rostros humanos, unha semellanza túa,

na xente máis pobre, o latexo vivo da túa presenza.

Canto somos, canto valemos,

por graza e disposición túa!

Canto somos dignos de respecto,

de atención, de valoración,

por sermos criaturas túas,

convocadas á fraternidade total

en ti!

Cantas razóns, meu Deus,

para coidarnos a nós mesmos,

á natureza que te pronuncia,

aos veciños e veciñas que te contan,

aos máis débiles que nos transmiten o teu berro, a túa queixa!

Un abrazo de Pai, un bico de Nai,

foi o noso comezo.

Feitos e apertas de irmáns/ás é o camiño imprescindible

que nos leva á túa casa,

ao teu seo,

a ti,

de onde saímos en cada momento,

a onde volvemos en cada instante,

no Pai, no Fillo, no Espírito Santo.

Acción

Hoxe é un día especialísimo para practicar a relación, a comunicación, a busca da unión. Somos diferentes, pero estamos chamadas á unidade. Podemos visitar a alguén, pararnos a falar, compartir. E, se é con alguén de quen nos sintamos algo arredadas por calquera razón, mellor aínda.

8 de xuño: luns da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 5, 1-12

Vendo Xesús a multitude, subiu ao monte e sentou. Achegáronselle os seus discípulos e el, tomando a palabra, ensinábaos dicindo:

—Ditosos os que teñen espírito de pobres,

porque deles é o Reino dos ceos.

Ditosos os que choran,

porque eles serán consolados.

Ditosos os non violentos,

porque eles herdarán a terra.

Ditosos os famentos e sedentos de xustiza,

porque eles ficarán fartos.

Ditosos os misericordiosos,

porque eles acadarán a misericordia.

Ditosos os de corazón limpo,

porque eles verán a Deus.

Ditosos os que traballan pola paz,

porque eles serán chamados fillos de Deus.

Ditosos os perseguidos por causa da xustiza,

porque deles é o Reino dos ceos.

Ditosos vós, cando vos aldraxen, persigan e calumnien de calquera xeito pola miña causa; alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos ceos; do mesmo xeito perseguiron os profetas anteriores a vós.

Meditación

As benaventuranzas son unha verdadeira xoia dentro do Evanxeo. Nesta forma só nolas transmite o evanxelista Mateu. E canto llo agradecemos! Xesús, mestre de humanidade, mestre da vida e da felicidade, viviu as benaventuranzas. El foi feliz vivindo así, e transmítenos a experiencia que el viviu. Antes del, e sobre todo despois del, houbo tamén mulleres e homes que se propuxeron vivir desa maneira, e tamén nos din que hai verdadeira felicidade sendo así. E seguro que calquera de nós temos probado algo desta felicidade. Vivir coas benaventuranzas nas mans, no corazón, é andar contracorrente, escandalosamente contracorrente; é a felicidade de quen se baleira, para encherse de fraternidade, para encherse de Deus. Ben se ve que vivir nas benaventuranzas non é ser un apático da vida, e deixar que as miserias, os abusos se perpetúen. Non, ao revés, é asentarnos na aceptación plena de Deus para estar vivas e combativas na vida. Pero con moita paz, con moita esperanza, con moita felicidade. Porque vai connosco a toda hora quen nola garante.  Parece un imposible, pero Deus faino posible. Bendito sexa!

Oración

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos ser felices vivindo co pouco,

persoas libres, desapegadas,

para que ninguén careza do necesario.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos chorar con quen chora,

ser xente pacífica a tope,

ter fame fonda de xustiza,

para que ninguén abuse de ninguén,

e todo o mundo poida vivir con dignidade.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos doernos de quen sofre, implicarnos,

andar co corazón limpo de malicias

e procurarmos a paz a todas as horas,

para que todo o mundo poida vivir gozando,

vendo en cada próximo un irmán ou irmá,

como a Deus lle gusta.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos amar a xustiza e rexeitar as trampas e os abusos

defendela na casa, no pobo, na parroquia,

coas armas do exemplo, da palabra e da organización social,

por máis que suframos burlas e desprezos,

por máis que perdamos cartos e influencias.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos ser felices apegándonos á túa causa,

gozando co adianto e proba das túas promesas.

Queremos, pero somos xente frouxa.   

¿De quen, senón do teu Espírito,

nos virá luz e forza

para andar en tanta sabedoría de vida?

Acción

O Papa Francisco escribiu un libriño titulado Gaudete e exultate, que en galego quere dicir: Alegrádevos e brincade de gozo. Fala nel de como todas e todos nós estamos chamados e acompañados por Deus para ser persoas boas, santas. No capítulo 3 dese libriño explica as benaventuranzas dunha maneira sinxela e práctica. Sería ben fermoso ler a lo menos estas páxinas, ben sos, ben en grupo, e falar despois do que iso nos pode axudar a ser máis felices nas nosas vidas.

9 de xuño: martes da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: 5, 13-16

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Vós sodes o sal da terra. Pero, se o sal se volve insulso, ¿con que se vai salgar? Para nada vale xa, senón para tirar con el e que o pise a xente.

Vós sodes a luz do mundo. Non se pode agachar unha cidade afincada na cima dun monte. Tampouco se acende unha lámpada para poñela debaixo da artesa, senón sobre o candeeiro, para que alume a todos os da casa. Alume así a vosa luz á xente, para que, vendo as vosas boas obras, glorifiquen o voso Pai que está nos ceos.

Meditación

Xesús ponnos ante un reto contundente: sermos sal e luz no medio do mundo, no medio da sociedade, dos pobos e aldeas onde vivimos as persoas cristiás. O sal: algo que se descompón, que se disolve nos alimentos para que non se estraguen e darlles sabor. A luz: algo que tamén se gasta para que a xente vexa. Sal e luz entendidas en sentido profundo. A sermos iso estamos chamadas todas, todos. E tamén a recibir e agradecer ese sal e esa luz cando outras persoas,  crentes ou non crentes, nola ofrecen.

As palabras de Xesús avisan tamén da posibilidade de que o sal se volva insulso –que contrasentido!—, e de que a luz se agoche debaixo do mesado; dese xeito non cumpren a súa función. As comunidades cristiás, as persoas que as compoñemos ¿estamos cumprindo esa función capital de sermos tamén sal e luz? Tamén nos indica Xesús que iso de sermos sal e luz conséguese máis que polas palabras –palabras normalmente non nos faltan—, polas boas obras.

Oración

Que o teu sal, Xesús,

co que ti tanto salgas o mundo,

nos salgue a nós tamén

e nos permita contaxiar vida sa e saborosa.

Que a túa luz, Xesús,

coa que ti tanto alumas o mundo

alume a fondo as nosas vidas,

para sermos nós tamén luz,

unha pequeniña lapa polo menos

alí onde a vida nos leve.

Que teñamos algo da túa fortaleza, Xesús,

para non desalentar na tarefa.

Que na nosa vida humildemente fiel

Deus sexa sempre honrado

e quen nos rodea se vexa confortada e alentada.

Acción

Podemos mirar algo para a nosa vida. Seguro que en algo estamos sendo sal e lume para a xente que nos rodea. Dámoslle grazas a Deus por iso e animámonos a facelo máis. Seguro que vemos que hai persoas ao noso redor que están sendo para nós algo de sal e lume. Dicímosllo, agradecémosllo, para que tamén se animen.

10 de xuño: mércores da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: 5, 17-19

Naquel tempo dixo Xesús:

—Non pensedes que vin abolir a Lei e os Profetas; non vin para abolir, senón para dar cumprimento. Porque vos aseguro antes pasarán o ceo e máis a terra que deixe de cumprirse ata a derradeira letra ou til da Lei. E quen falte a un destes mandamentos máis pequenos e así llelo ensine a facer aos outros será declarado o máis pequeno no reino dos ceos; pero quen os cumpra e ensine será declarado grande no Reino dos ceos.

Meditación

As normas relixiosas teñen a finalidade de facilitar o encontro con Deus, co Deus da vida,  presente na vida e presente tamén nos espazos e momentos de culto; ademais facilitan que un grupo diverso se coordine, se una á hora de orientarse, formarse, expresarse en momentos comúns da vida e da súa experiencia relixiosa. As normas teñen un perigo grande: converterse de camiño en meta; de facilitadoras do encontro con Deus no mesmo Deus cara ao que queren orientar.

Nese sentido Xesús é o gran facilitador do encontro con Deus, que converte en secundarias todas as demais normas, aínda que algunhas sigamos necesitando. Abonda el para achegarnos a Deus. Pero, como seres humanos que somos, sempre necesitamos apoios, normas, para a nosa convivencia e práctica relixiosa.

Oración

           

Non es zarapalleiro, Xesús,

non che dá igual que a vida a deixemos correr sen máis,

ou que apostemos firmemente pola súa consistencia.

Es minucioso e mesmo estrito

cando a honra de Deus Pai/Nai está en xogo,

e cando o está a honra e dignidade das súas criaturas máis humildes.

Nada carece de importancia, nada queda ao chou

cando miras connosco polo futuro cristián das nosas comunidades rurais

e artellamos camiños a andar e cousas a facer.

Nada é ínfimo e desprezable

cando se trata de dar ou recibir apoios e tenruras,

perdóns e alentos.

Que o teu Espírito nos acompañe sempre, Xesús,

e nos axude a camiñar da man da liberdade,

da man da responsabilidade.

Acción

En xeral hoxe dámoslle moi pouca importancia ás normas relixiosas. Facemos bastante o que nos peta. Quizais por iso así nos vai. ¿Vemos que nos faría ben recuperar ou establecer algunha norma que nos axudase no noso camiño persoal ou comunitario cara a Deus? 

11 de xuño: xoves da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 5, 20-26

Díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Se a vosa xustiza non é maior cá dos letrados e fariseos, non entraredes no reino dos Ceos.

Tedes oído que se lles dixo aos vosos devanceiros: Non matarás  quen mate será reo ante o tribunal. Pero eu dígovos: Todo o que se enrabeche co seu irmán será reo ante o tribunal; quen o alcume será reo ante o Sanedrín; e quen o aldraxe será reo do lume do inferno.

Se ao presentares a túa ofrenda no altar te acordas entón de que o teu irmán ten queixas contra ti, pousa a ofrenda alí mesmo, diante do altar, vaite primeiro reconciliar co teu irmán, e logo volve a presentar a túa ofrenda.

Ponte de acordo canto antes con quen preitea contigo mentres ides de camiño, non sexa que te entregue ao xuíz, o xuíz ao garda, e te boten na cadea. Ten por seguro que non sairás de alí ata que deas pagado o derradeiro céntimo.

Meditación

Nas nosas Misas, ao empezar, pedimos perdón. Esta práctica quere responder a este criterio que Xesús nos ofrece no evanxeo de hoxe: ao presentarmos a ofrenda, ao dispoñernos a realizar calquera oración ou acto de  culto, sexa o que sexa, hai que mirar primeiro se en algo lle temos faltado a calquera persoa; sendo así, o primeiro é buscar a reconciliación con esa persoa, antes de querer intimar con Deus a través da pregaria. É algo que Xesús tiña moi claro: é imposible acceder a Deus se non é fundamentalmente a través do trato respectuoso, xusto, digno, mesmo fraterno coa xente que nos rodea. Por aí empeza calquera práctica relixiosa cristiá.

Xesús é moi esixente nisto. Non se trata de matar ou non matar; hai moitos pequenos detalles cos que arredamos a xente de nós, cos que lles negamos a súa calidade de irmáns, cos que dalgunha maneira os facemos desaparecer da nosa existencia, e dalgunha maneira os matamos.

Aprender a dar e recibir perdón é unha grande e elemental tarefa cristiá, humana, que temos moi deixada de lado. Por iso quizabes son tan frouxos tamén os nosos actos de culto. Intentamos o imposible: tratar con Deus esquecendo o próximo.

Oración

Xesús,

irmán e mestre,

que che saiba abrir o corazón

ao que ti me aprendes.

Que acerte contigo,

ao teu lado,

a andar os camiños que levan

a intimar de verdade con Deus.

Que descubra e coide

o valor das persoas que me rodean

como lugar onde se xoga principalmente

a posibilidade de tratar contigo.

Que saiba pedir e dar perdón,

para entrar na onda da túa loanza.

Acción

Practiquemos hoxe algo disto que nos di Xesús. Se nalgunha cousa temos ofendido a alguén, antes de rezar ou celebrar nada, vaiamos a reconciliarnos con esa persoa.

12 de xuño: venres da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 5, 27-32

       Díxolles Xesús aos seus discípulos.

—Tedes oído que se dixo: Non cometerás adulterio. Pois eu dígovos: Todo aquel que mira a unha muller casada con desexo, xa cometeu adulterio no seu corazón.

Se o teu ollo dereito che é ocasión de pecado, arríncao e tira con el; que máis che vale que se perda un dos teus membros e non que te boten todo enteiro no inferno. Se a túa man dereita che é ocasión de pecado, córtaa e tira con ela lonxe de ti; que máis che vale que se perda un dos teus membros e non que te boten todo enteiro no inferno.

Ténsevos dito: Quen repudie a súa muller, déalle acta de repudio. Pero eu dígovos: Todo o que repudia a súa muller, fóra o caso de estaren malvivindo, expona a ser adúltera e o que case cunha repudiada comete adulterio.

Meditación

Coma no caso de onte co de matar ou non matar, tamén aquí Xesús nos invita a ir ao fondo do noso corazón, alí onde nacen e se desenvolven amores e desamores, respectos e abusos, fidelidades e infidelidades; alí onde pode nacer xa o mal, o pecado. Dicíao Xesús noutra ocasión: non son as comidas, que veñen de fóra, as que nos fan persoas impuras; é o que nace dentro do noso corazón o que pode determinar se a nosa vida se vai desenvolver de maneira fondamente humana ou non. Mirar, logo, coidar o noso mundo interior, o que nace no noso corazón.

Non se trata de nos ir mutilando, cando algún membro do noso corpo nos leva a facer o mal. Calquera membro en si sempre é ben inocente. É unha maneira de falar de Xesús para nos advertir da seriedade que pode ter, para o desenvolvemento da nosa vida, que nos deixemos levar por determinados instintos, ideas, plans, que de entrada mesmo nos poden dar gusto e pracer.

O repudio da muller polo home, non o do home pola muller, era cousa moi corrente naquela sociedade. Xesús defende a muller nesta condición de debilidade, de desigualdade, e aposta por un amor permanente. Canto nos custa hoxe esta aposta, nunha cultura branda e frouxa para os compromisos! Xesús tamén quere acompañarnos nesta frouxidade dos nosos tempos.

Oración

Que mundo tan intenso vai dentro de nós, meu Deus!

Cantas inseguridades, cantos medos, cantas paixóns cegas!

Cantos desexos de afecto e recoñecemento!

Cantas frustracións!

Que marabillosas/os e que fráxiles somos!

Que difícil se nos fai entendernos a nós mesmos/as,

e, máis aínda, entender aos demais,

pois non podemos sentir o palpitar interno do seu corazón!

Canta necesidade temos de sermos humildes e cautos/as,

honestas/os e transparentes,

ante ti, meu Deus,

ante as persoas coas que compartimos vida e tarefa!

Canto nos cómpre ollarnos a nós e a quen nos rodea

con respecto, agarimo e comprensión,

e así, entre errores e acertos,

ir construíndo as fidelidades da nosa vida!

Canto nos cómpres ao noso lado, meu Deus,

iluminando, clarificando, fortalecendo.

Grazas, meu Deus, porque nunca te esqueces de nós.

Acción

O feminismo está aí, como froito do traballo de moitas mulleres, e, dalgunha maneira tamén, como froito reivindicativo do Espírito de Deus. Podiamos hoxe achegarnos a algunha muller que ande no feminismo, para escoitala; seguro que nos virá ben.

13 de xuño: sábado da 10ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 5, 33-37

Nunha ocasión díxolle Xesús aos seus discípulos:

—Tamén tedes oído que se lles dixo aos devanceiros: Non xurarás en falso e cumprirás as promesas feitas con xuramentos ao Señor. Pero eu dígovos: Non xuredes nunca; nin polo ceo, que é o trono de Deus; nin pola terra, que é escano dos seus pés; nin por Xerusalén, que é a cidade do gran rei. Tampouco xures pola túa cabeza, porque nin sequera lle podes virar branco ou negro un só pelo. Falade, logo, deste xeito: “Si”, cando é si; “Non”, cando é non; e todo o que pase de aí vén do Malo.

Meditación

Xúrocho polos meus defuntos, xúrocho por Deus… Aínda hoxe os nosos maiores empregan esta maneira de lle dar creto á palabra dita. Tamén o facían os contemporáneos de Xesús, sen poñer nunca a Deus por testemuña, porque o seu nome, por respecto, non se podía pronunciar. É fermosa esa aclaración de Xesús indicándonos que en calquera cousa, en calquera realidade, en calquera persoa batemos dalgunha maneira coa presenza de Deus, e de aí o sumo respecto e consideración que lle debemos a todo, especialmente, xaora, ás persoas.

Xesús reponse ao costume de xurar por…, apelando á palabra sinxela, honesta, verdadeira en si mesma: si, si; non, non. A palabra como canle da verdade da propia persoa; a persoa dicíndosenos claramente na palabra pronunciada. Ante tanta mentira, manipulación, ante tanta “postverdade”, e novas falsas que están tan de moda na nosa sociedade en xeral, na nosa cultura, e que circulan polos variados medios de comunicación de que dispoñemos, ¡canto nos cómpre a palabra limpa, verdadeira, plena, viva, auténtica!

Oración

Xesús, Xesús, …

enchernos de verdade,

deixar que madure dentro de nós,

tecendo as nosas entrañas,

ocupando todos os recantos do noso ser,

dos nosos pensamentos, dos nosos sentimentos…,

e que logo brote

coa transparencia das augas dos regatos montesíos,

fresca, limpa, humilde, atraínte,

para dicirnos cara a fóra tal como somos e sentimos,

para contaxiar brancuras,

para andar sobre seguro,

para axudar a sandar un mundo enfermo

por simular o que non é,

por ocultar verdades,

por agacharnos debaixo de enfermizas carantoñas,

por negarnos simplemente a dicir:

“si, si; non, non,

como Cristo nos ensina.”

Acción

¿Estamos deixando de dicir algo, a nivel familiar, laboral, social, eclesial, grupo político etc., por gardar as aparencias? ¿Podiamos aventurarnos a practicar o de Xesús: si, si; non, non, sen chulería, coa humildade que dá a simple verdade?