Tempo Ordinario: 16ª semana

  

19 de xullo: domingo 16 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 13, 24-43 (ou breve: Mt 13, 24-30)

Unha vez Xesús constoulles esta parábola:

—Parécese o reino dos ceos a un home que sementou boa semente na súa leira. Pero mentres todos durmían, o seu inimigo veu sementar xoio polo medio do trigo e marchou. Cando espigou a planta e deu trigo, apareceu o xoio tamén. Os criados do dono fóronlle dicir: “Señor, ¿ti non sementaras boa semente na túa leira? ¿De onde lle vén, logo, o xoio? El contestoulles: “Isto é obra dun inimigo”. Os criados preguntáronlle: “¿Queres que o vaiamos arrincar?” El respondeulles: “Non, non sexa que ao collerdes o xoio arrinquedes tamén o trigo. Deixádeos medrar xuntos deica a sega, que no tempo da sega heilles dicir aos segadores: Apañade primeiro o xoio e atádeo en mollos para queimalo, e o trigo recollédeo na miña arca”.

* * *

E contoulles outra parábola:

—O reino dos ceos é semellante a un gran de mostaza que un home sementou na súa horta. A mostaza vén sendo a máis pequerrecha de todas as sementes, pero, cando medra, chega a ser meirande ca todas as hortalizas, converténdose nunha árbore, de tal xeito que mesmo os paxaros veñen facer o niño nas súas polas.

Díxolles outra parábola:

—O reino dos ceos é semellante ao fermento que unha muller amasou en tres medidas de fariña ata que todo levedou.

Todo isto lle falou Xesús en parábolas á xente, e nada lles falaba que non fose por medio de parábolas. De xeito que se cumprise o que dixera o profeta: Abrirei a miña boca para dicir parábolas, proclamarei cousas escondidas dende que o mundo é mundo.

Entón, deixando a xente, foi para a casa. Achegáronselle os seus discípulos e pedíronlle:

—Explícanos a parábola do xoio na leira.

El respondeu:

—O que sementa a boa semente é o fillo do home; a leira é o mundo; a boa semente son os fillos do reino; o xoio son os fillos do malo. O inimigo que a semente é o Satán; a sega é a fin do mundo e os segadores son os anxos. E así como se entrecolle o xoio e se bota no lume, así pasará na fin do mundo: mandará o Fillo do home os seus anxos e quitarán do seu reino todos os escándalos e a todos os que fan o mal, e botaranos no forno de lume, onde será o pranto e o renxer dos dentes. Entón os xustos resplandecerán como o sol no reino de seu Pai. Quen teña oídos, que escoite.

Meditación

O mal é o compango normal, amargo, das nosas vidas de cada día. Levámolo connosco, asentado a carón das mellores intencións e, sen dúbida, de moitas bondades que nos caracterizan. Cada un, cada unha, se é honesta/o, saberá darlle nome concreto a esas maldades. E tamén está presente nos nosos veciños, na nosa sociedade; estas maldades cústanos menos detectalas. ¿Que facer ante esas maldades? ¿Pechar os ollos, despreocuparnos? Non será mellor identificalas, ser conscientes da súa presenza, implicarnos na súa erradicación, ser pacientes e resistentes na colaboración, na loita, para que o seu influxo perverso diminúa? ¿Non será mellor confiar na bondade radical que levamos inserida cada persoa, cada pobo, como herdanza da condición divina que nos caracteriza, e confiar no estalido de luz que chegará, algún día chegará?

Preguntámonos tamén como virar a cara da Igrexa para facela Igrexa pobre ao servizo da xente pobre, como a quería Xesús. E cada un coñece ben as grandes batallas que debe librar diariamente para ser humildemente feliz integrado/a na comunidade, na sociedade con aire de irmán, de irmá: dificultades cos propios vicios ou preguizas, dificultades coa convivencia familiar, dificultades na militancia política ou sindical, etc. Sentímonos tan pequena cousa, tan desconfiados de que de nós poida saír algo capaz de facer que as cousas cambien! Daquela Xesús recórdanos que o noso parécese a unha semente pequerrechiña de mostaza, que logo non se ve, pero que pouco a pouco faise un arbusto grande, case unha árbore, no que atopan acubillo paxaros. Contentámonos coa proposta de Xesús de sermos pequerrecho gran de semente, fiado da enerxía de Deus, ou pretendemos ser forte castelo amurallado, que ninguén conquista, pero no que ninguén tampouco non atopa refuxio e fogar?  ¿Somos traballadores/as humildes que día a día construímos con fe, con esperanza, con amor, o arbusto da casa común, da integración, do coidado exquisito da xente máis débil?

Resistir  como semente pequecha fronte ao que temos por diante non é doado. ¿De onde nos van vir as forzas? Xesús remítenos ao fermento da muller que fai que toda a masa levede e se poida converter en pan. A comparanza invítanos a pensar en fortes enerxías que non dependen de nós, que actúan mesmo cando nós estamos parados, que fan que as cousas fecunden, e cheguen a madurar. As persoas, o mundo todo está servido por esta enerxía de Deus, este Espírito vigoroso de Deus, do que nós, as persoas cristiás, somos, podemos ser, testemuña humilde, pero convincente. Canto nos axuda ver unha persoa que persiste no seu empeño de ser humana e de poñer humanidade en todo! Como nos preguntamos de onde lle virá tanta forza a esa persoa para ser como é! Empezando polo mesmo Xesús que tanto vigor tiña para defender a dignidade o presente e o futuro da xente pequena, pecadora, marxinal. ¿Cremos, vivimos nós que ao noso servizo está ese humilde poderío de Deus grazas ao cal todos os problemas atopan un camiño de solución?

A Eucaristía ofrécenos entrar en contacto coa mantenza, coa fraxilidade e coa enerxía de Deus, simbolizada no pan e no sangue de Cristo, viático de camiñantes e loitadores/as.

Oración

Xesús,

trigo e xoio (cizaña),

no propio corazón,

na propia vida,

no entorno social,

na mesma Igrexa.

Asombro, estupor, tentación, dor,

loita paciente,

soño que non morre,

aventura garantida pola túa presenza,

polo teu Espírito,

polo teu Deus.

E eu aí, por graza túa,

vivo/a,

a gusto,

incitado/a por ti,

perdoado/a por ti.

sostido/a por ti.

Grazas

Xesús,

gran de mostaza,

orgullo do pequeno,

de todo o que prende, xermola, medra

na túa terra,

na terra da fraternidade

e que se fai árbore vizosa,

onde pousan paxaros voadores,

niño de soños,

refuxio de cansas e oprimidas,

achega divina, humana,

a un mundo necesitado de luces e de sombras.

E eu aí, por graza túa

semente, árbore e paxaro,

incorporado/a á túa humanísima aventura.

Grazas.

Xesús,

fermento de muller,

feitura calada,

presenza silenciosa,

forza invisible

na masa que fai pan,

o pan, sempre o pan,

o pan insubstituíble,  substancial,

nas mesas máis pobres do mundo.

E eu aí, por graza túa,

muller, fermento e pan,

para a mesa da abundancia comedida

da que nunca ninguén será excluído.

Grazas.

Acción

¿Como reaccionamos ante o mal que hai en nós e no noso entorno social? ¿Ignorámolo, pasamos del, deixamos que avance e avance? ¿Ou identificámolo, poñémoslle nome e pacientemente  colaboramos en todo o que o faga ir desaparecendo? Para ser concretos/as, podemos empezar a facer isto cun mal que vexamos dentro de nós, cun mal que vexamos no noso entorno social que nos preocupe?

20 de xullo: luns da semana 16 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 12, 38-42

Nunha ocasión algúns letrados e fariseos dixéronlle a Xesús:

—Mestre, queremos ver un sinal teu.

Respondeulles el:

—¡Raza de víboras! ¿Como ides falar ben sendo vós malos? Pois do que reborda o corazón fala a boca. O home bo saca boas cousas do tesouro da súa bondade, pero o home ruín saca cousas ruíns do pozo da súa maldade. Asegúrovos que toda palabra falsa que digan os homes háselles ter en conta no dia do xuízo. Pois polas túas palabras declararante xusto e polas túas palabras condenarante.

Meditación

Tanto nas cousas da fe relixiosa coma noutras realidades sociais, podémonos parecer aos letrados e fariseos. Facémolo cando andamos enredados en debates e discusións, mentres a vida real vai pasando diante dos nosos ollos, coa súa carga de verdade e coa súa humilde voz chamándonos a gozala e traballala. Así, a palabra, esa cousa tan fermosa en todo ser humano, acaba sendo algo inútil, estéril, polo que sae á superficie todo ese enredo que levamos dentro.

Antes de falar, calar, facer silencio, escoitarnos a nós mesmos no noso corazón; ver, escoitar a vida que bole nas persoas que temos diante, nos acontecementos que nos rodean. E logo falar. Para que saia unha palabra limpa, verdadeira, chea de vida e que incite á vida. Para que non nos destrúa a palabra que tanto serve para construír.

Oración

No teu nome, Xesús.

Coidar o corazón

para coidar a palabra.

Coidar a palabra

para coidar o corazón.

Que a palabra sexa verdadeira

amosando o que levamos dentro.

Que o interior sexa limpo

para que a nosa palabra constrúa.

Que nunca a destrúa

o finísimo virus de “eu”,

sempre á espreita.

Que sexa a palabra un pan de vida

fermentado no íntimo de nós

polo lévedo do ben e da honestidade.

No eu nome, Xesús.

Acción

Podemos reparar hoxe no noso xeito de falar, no noso xeito de comunicarnos, de transmitirnos coas persoas que nos rodean. ¿Hai sinceridade, transparencia, intereses egoístas, manipulacións…?

.

21 de xullo: martes da 16ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 12, 46-50

Nunha ocasión, mentres Xesús lle estaba falando á xente, súa nai e máis os seus irmáns presentáronse fóra buscando o xeito de falaren con el. Díxolle un:

—Mira que túa nai e máis os teus irmáns están aí fóra, que te buscan para falaren contigo.

El respondeu ao que llo dicía:

—¿Quen é a miña nai e quen son os meus irmáns?

E, sinalando coa man os seus discípulos, dixo:

—Velaí a miña nai e máis os meus irmáns: o que cumpre a vontade do meu Pai celestial ese é o meu irmán, a miña irmá e máis a miña nai.

Meditación

Xesús non despreza a súa familia nin nos ensina a non apreciala. Canto lle debemos á familia! Debémoslle a existencia, a crianza, a formación, o arroupe afectivo, o acompañamento nas duras e nas maduras, os inicios na nosa sociabilidade, os coidados na enfermidade, ledicias, bágoas por nós…  Agradecidas/os debiamos estar, normalmente, e moito, cara á nosa familia, aínda que ás veces as mesmas familias nos enredan tamén nas súas propias carencias.

Pero Xesús proponnos meter a familia propia dentro dun proxecto familiar máis soñador, máis fondo, universal. Os vínculos non son xa os da carne e o sangue, senón os do espírito; a nai, o pai, os irmáns e irmás non son xa os limitados á cada familia, senón os que se derivan de termos un Pai/Nai único que nos irmanda a todas e todos; o afán desa nova familia non é preservarnos como tal seguindo as pautas honestas dunha familia decente, senón descubrir en nós e en todas as cousas da vida o querer dese Pai/Nai apaixonada pola nosa boa ventura infinitamente máis do que nós o podemos estar por nós mesmas. Nesta familia universal entran incluso as persoas non crentes, porque aínda sen fe relixiosa podemos buscar vivir unha verdadeira fraternidade universal.

Oración

Cada día erguerme soñando contigo.

Cada día descubrir a túa presenza envolvéndoo todo

(“en todo estás e ti es todo,

para min e en min mesmo moras”).

Cada día escoitar cos oídos do corazón

a túa voz oculta en tantas palabras e silencios.

Cada día saberme fillo ou filla, irmán ou irmá

dunha familia inmensa e creadora.

Cada día ampliar un pouco máis o meu corazón

ata facelo universal coma o teu.

Cada día arrimar o lombo a outros lombos

na procura dunha inmensa casa común,

Cada día saberme acollida, abrazada por ti,

integrada por ti no teu soño humanitario.

Cada día agradecerche, meu Deus,

o que cada día me ofreces vivir.

Acción

¿Que poderiamos facer hoxe, como persoa e/ou como comunidade cristiá para medrar un pouco nesta nova familia que Xesús nos propón? ¿Que poderiamos facer se realmente pensamos que calquera refuxiado é irmán, irmá nosa, que o é tamén calquera veciño ou veciña ao que nos custa tratar?

22 de xullo: Festa de Santa María Magdalena, apóstola dos apóstolos

Evanxeo: Xn 20, 1.11-18

O primeiro día da semana María a Magdalena foi ao sepulcro moi cedo, cando aínda era escuro, e viu que a pedra do sepulcro estaba quitada e quedou ao pé do sepulcro, fóra, chorando. Sen deixar de chorar, abaixouse a ollar no sepulcro. Viu dous anxos vestidos de branco, sentados, un á cabeceira e outro aos pés do sitio onde xacera o corpo de Xesús. Eles preguntáronlle:

—Muller, por que choras?

Ela respondeulles:

—Porque colleron o meu Señor e non sei onde o puxeron.

Dito isto, virouse cara atrás e viu a Xesús alí de pé, pero sen se decatar de que era Xesús. Xesús preguntoulle:

—Muller, por que choras? A quen buscas?

Ela, coidando que era o xardineiro, díxolle:

—Señor, se o levaches ti, dime onde o puxeches, que eu o collerei.

Xesús díxolle:

—María!

Ela, virándose, exclamou en hebreo:

—Rabbuni! (que quere dicir “Mestre”)

Xesús díxolle:

—Sóltame, que aínda non subín onda o Pai; máis ben, vai onda os meus irmáns e dilles: subo onda meu Pai e voso Pai, o meu Deus e o voso Deus.

María Magdalena foilles contar aos discípulos que vira o Señor e que lle dixera estas cousas.

Meditación

Se dicimos que María Magdalena é apóstola dos apóstolos non o dicimos porque si. Foi apóstola, anunciadora, mensaxeira, si, porque lles foi aos apóstolos derrotados coa narración dunha experiencia de encontro con Xesús resucitado. Pero, a máis diso, María Magdalena foi apóstola, anunciadora, mestra, polo mesmo proceso de vida que viviu en contacto con Xesús: unha vida rota de mil maneiras, polo que parece, que se engancha con Xesús, que o segue polos camiños de Galilea e cara a Xerusalén, que o acompaña na hora da paixón, que o chora morto e ausente, que o busca coa forza dun amor sen medida, que se reencontra con el nunha dimensión nova con evocacións vivas, que acepta a tarefa de contar a súa experiencia e de axudar a que outros, polo mesmo camiño, poidan experimentar a forza renovadora de Xesús, agora cunha vida nova en Deus.

E todo isto unha muller, que parte dunha vida desfeita e que, en Xesús, se reencontra a si mesma, para si, para a comunidade, para a Igrexa. Cantas mulleres houbo e hai así na Igrexa! Merecen o noso recoñecemento, que aínda non teñen como é debido, nin moito menos.

Oración

María, Magdalena,

irmá maior e mestra,

apréndeme os camiños do encontro vivo con Xesús.

Máis alá de teorías e doutrinas,

ensíname a agarrarme a el

amorosamente,

vitalmente.

Apréndeme a vincularme con el,

co seu estilo de vida,

cos seus fondísimos convencementos,

coa súa maneira de sentir e vivir a Deus,

coa súa maneira de sentir a vivir as persoas,

que, envoltas en fraxilidade,

se ían cruzando con el.

Ensíname a poñer as miñas nudeces,

coma ti, sen escusas,

á auga, á luz, ao clareo de Xesús.

Acción

Podemos reparar nas mulleres que nos acompañan na familia, na comunidade cristiá. Seguro que atopamos nelas motivos para o agradecemento. Dalgunha maneira podémoslles expresar o noso agradecemento.

23 de xullo: Festa de Santa Bríxida,  patroa de Europa

Evanxeo: Xn 15, 1-8

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Eu son a verdadeira vide e meu Pai é o labrador. A rama de vide que en min non leva froito arríncaa, e a que leva froito límpaa, para que leve máis froito aínda. Vós xa estades limpos pola palabra que vos teño falado. Permanecede en min e eu en vós.

Así como a rama da vide non pode levar froito pola súa conta, se non permanece na cepa, así tampouco vós, se non permanecedes en min. Eu son a vide, vós as ramas. Quen permanece en min e eu nel, ese leva froito abondoso, pois fóra de min non podedes facer nada. A quen non permanece en min, tírano fóra, coma as varas da vide, e secan; apáñanas, bótanas no lume e arden. Se permanecedes en min e as miñas palabras permanecen en vós, pedide o que queirades e hásevos facer. Nisto é glorificado meu Pai, en que levedes froito abondoso e vos mostredes como discípulos meus.

Meditación

Santa Bríxida (1303-1373) naceu en Suecia, foi muller casada e tivo oito fillos. Quedou viúva e optou por dedicarse á oración, ao servizo á xente, a vivir intensamente a súa paixón por Xesús que tanto padecera por nós. Foi unha muller que tivo grandes revelacións espirituais, recollidas en libros; foi, polo tanto, unha muller mística, teóloga, escritora. Viviu isto nun constante peregrinar (Santiago de Compostela dúas veces, Roma, Xerusalén, entre outros sitios), e nunha constante  relación cos poderosos daqueles tempos, incluído o mesmo Papa, mediando sempre para conseguir paz e entendemento entre os pobos de Europa. Por todo isto no ano 1999 o Papa Xoán Paulo II nomeouna patroa de Europa xuntamente con Santa Catalina de Siena e Santa Tareixa Benedicta da Cruz.

Canto necesitamos persoas así nos nosos tempos, cando tantos parecen gozar encirrando persoas, comunidades e países! Xentes de paz, de sólida espiritualidade, que tezan respectos, vínculos, solidariedades no nome dun Deus apaixonado e dun Cristo sufrinte pola humanidade, como Bríxida, ou no nome do que cada quen sinta e queira!

Oración

Grazas por Bríxida, Deus noso;

Grazas pola súa condición de muller,

pola súa condición de esposa e nai.

Grazas pola súa vontade firme

de permanecer fondamente unida ao Cristo sufrinte,

para facerse así sensible ás dores do seu tempo.

Grazas polas súas mediacións, polas súas revelacións,

pola súa vontade firme de restaurar e pacificar,

respectando sempre a xente máis fráxil.

Grazas nela por todas as persoas

que queren facer de Europa e do mundo

un espazo fraterno,

a base de privilexiar as necesidades e dereitos da xente máis empobrecida.

Grazas por Bríxida, Deus noso,

que o se exemplo nos conforte e nos arrastre.

Acción

En Galicia, en España, tamén andamos enredados en conflitos, aínda que sexan conflitos menores. Por razóns relixiosas, por razóns políticas sobre todo (Cataluña, xente refuxiada, diferentes partidos políticos…). ¿Que papel xogamos nós neses casos? ¿Mediamos para poñer cordura e respecto, ou encirramos buscando confrontacións estériles?

24 de xullo: venres da 16ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 13, 18-23

Unha vez díxolles Xesús:

—Escoitade, logo, vós o que significa a parábola do sementador. Sempre que unha persoa escoita a palabra do reino e non a entende, vén o Maligno e repáñalle o sementado no seu corazón; esa é a semente que caeu no camiño. O sementado entre as pedras vén ser aquela persoa que, ao escoitar a palabra, deseguida a recibe con alegría; pero, ao non ter raíces e ser inconstante, así que veñen as dificultades ou a persecución por causa da palabra, deseguida abandona. O gran que cae na silveira vén ser aquela persoa que escoita a palabra, pero as preocupacións da vida e o engado das riquezas afogan a palabra e queda sen dar froito. Pero o gran que foi sementado en boa terra vén ser aquela persoa que escoita a palabra e a entende; esta si que dá froito e produce cen, sesenta ou trinta por un.

Meditación

A sementeira da que fala Xesús faise en calquera época do ano, en calquera época das nosas vidas. Hoxe mesmo. Sementa Deus, pero a súa semente chéganos a través de moitas palabras, feitos, circunstancias, persoas que nos rodean a diario. No noso mesmo interior hai sempre semente de Deus. Non todas as palabras son semente boa. Xesús fala de “palabra do reino”, é dicir, palabras, feitos, persoas que van no camiño dunha proposta de vida digna, fraterna, respectuosa coa xente máis débil, solidaria, aberta ao común, aberta a Deus; realidades que nos poden chegar desde persoas crentes, pero tamén desde persoas non crentes. Xesús fala de oír e entender, é dicir, caer na conta da súa fonda importancia para as nosas vidas, descubrir a carga de ben que nos aporta, gozar xa coa súa experiencia.

Ante iso que nos chega de fóra e que pasa pola nosa cabeza, polo noso corazón podemos ser terra dura da veira do camiño, podemos ser terra pedrosa, podemos ser silveiral, podemos ser terra boa, acolledora, fértil. Un mundo de posibilidades diante de nós. Unha preciosa aventura diaria.

Oración

Polas veces que son terra dura,

impermeable aos reclamos de vida que me rodean,

perdón, Deus do pobo.

Polas veces que son terra pedrosa,

e coma un neno salto da ledicia á escapada,

fuxindo das fidelidades necesarias,

perdón, Deus da comunidade.

Polas veces que son un silveiral,

encerellado en afáns diversos,

que acaban sempre en visións curtas, coidadoras do propio,

perdón, Deus da xente débil.

Polas veces que son terra boa,

ben traballada e regada, chea de lentura

para a nacenza e crecemento de froitos bos,

dos que todo o mundo poida gozar,     

grazas, meu Deus, por tanto ben e tanto regalo.

Acción

Podemos reparar nalgunhas sementes boas que nestes últimos días foron sementadas por alguén na nosa vida. Podemos pensar que nós tamén somos xente de semente. ¿Botamos algunha semente boa na nosa comunidade, no noso pobo? Se non o fixemos, aínda o podemos facer.

25 de xullo: solemnidade do apóstolo Santiago, patrón de Galicia e de España. Día de Galicia.

Evanxeo: Mt 20, 20-28

Nunha ocasión achegouse a Xesús a nai dos fillos do Zebedeo cos seus fillos e prostrouse para lle pedir algo. El preguntoulle:

—Que queres?

Respondeulle:

—Manda que estes dous fillos meus senten un á túa dereita e outro á túa esquerda no teu Reino.

Respondeulle Xesús:

—Non sabedes o que pedides. ¿Podedes beber o cáliz que eu teño que beber?

Respondéronlle:

—Podemos.

Xesús replicou:

—O meu cáliz beberédelo, pero o sentar á miña dereita ou á miña esquerda, iso non depende de min concedelo, é para quen o meu Pai o teña reservado.

Ao escoitaren isto os outros dez, anoxáronse cos dous irmáns. Entón Xesús chamounos e díxolles:

—Xa sabedes que os xefes dos pobos os tiranizan e que os poderosos os asoballan. Pero entre vós non pode ser así: quen queira ser importante, que sexa o voso servidor, e quen queira ser o primeiro que sexa o voso escravo; porque o Fillo do Home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate por todos.

Meditación

Dúas maneiras de entender a vida, dentro e fóra da comunidade cristiá. Dúas maneiras de construír a propia persoa, a comunidade cristiá e tamén as relacións sociais, o tecido social, unha familia, un país, unha patria, o mundo enteiro. A aspiración dos fillos de Zebedeo, Santiago e Xoán, compartida ao que se ve polos demais discípulos, era ser mandando. Esa aspiración é compartida tamén por moitísima xente dos nosos tempos, entre a que posiblemente nos vexamos incluídos. É ben difícil superar esa tentación. Cólasenos no corpo e no espírito de mil maneiras.

Xesús, nesta ocasión coma en tantas outras, é alternativo. Soña, vive, comparte outra maneira de sermos, de realizármonos, de acadar satisfaccións e felicidades: no canto de mandar, servir; no canto de soñar con acadar os primeiros postos, soñar con estar na cola, oficiando de servidores/as, mesmo de escravos/as. É algo que bota para atrás de primeiras. O soño de Xesús é unha comunidade de xente afanada en servir, unha comunidade de servidores e servidoras, todos, todas, homes e mulleres por igual. O mundo non funciona así, e por iso vai como vai, por iso abunda en abusos e atropelos de todo tipo.

A Santiago, o noso patrón, custoulle, pero acabou aprendendo o oficio de servidor, ata a morte. Non vale telo por patrón no escaparate, sen deixar que o espírito do servizo ata as últimas nos colla a vida e nos empuxe a facer comunidade relixiosa e civil desde o servizo e non desde o poder. O soño de Xesús para Galicia: unha terra limpa de xente aproveitada, unha patria de xente servidora, na que medramos todos, cando todo o mundo se fai servidor, e cando todo o mundo se sente servido e atendido.

Oración

Óllote, Galicia,

cun corazón agradecido.

Gózote na túa xeografía marabillosa,

na túa rica e variada cultura,

na túa harmoniosa fala tan pouco valorada,

nos homes e mulleres

que te senten, te queren, falan de ti con orgullo,

e te constrúen cada día con esforzo.

  

Ámote, Galicia,

como unha matria nutriz,

capaz de darnos pan e sentimentos,

xeradora de enerxías e de acougos.

  

Sóñote, Galicia,

anaquiño de terra e de ceo,

aberta a todos os pobos,

a todas as razas e culturas,

xenerosa en darse e derramarse,

sen perderse no camiño,

sen desaparecer entre sombras e vaidades.

Penso e implícome no teu porvir

no nome do Deus da vida que te creou,

no nome do Xesús que se fixo servidor teu,

no nome do Espírito que te alenta,

no nome de todos os nosos devanceiros,

home e mulleres,

que amaron, gozaron, sufriron e construíron a nosa Terra

cara á xustiza, cara á paz,

cara ao encontro, cara á unión;

coa xente de fe relixiosa ou atea,

que queira tamén ollarte, gozarte, amarte, soñarte e servirte.

en cada persoa, aldea, vila e cidade

que che dan rostro e calor.

Acción

Podemos visitar algunha zona de Galicia que non coñezamos. Podemos participar nalgunha festa do patrón Santiago, buscando facernos persoa servidora. Podemos participa en encontros e manifestacións políticas segundo a nosa maneira particular de entender Galicia. Desde o respecto, desde a vontade de servizo real.