Tempo Ordinario: 19ª semana

9 de agosto: domingo 19 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 14, 22-33

Unha vez, despois de que a xente se fartase coa multiplicación dos pans, Xesús mandoulles aos seus discípulos que embarcasen e que fosen diante para a outra banda, mentres el despedía a xente. Despois de despedila, subiu ao monte para orar el so, e alí colleuno a anoitecida. E, xa a moitos metros no medio do mar, as ondas batían na barca, pois levaban o vento en contra. Ao riscar o día, Xesús foi cara a eles, camiñando polo mar. E os discípulos, véndoo camiñar polo mar, asustáronse e dicían: “é unha pantasma”, e, cheos de medo, empezaron a berrar. Deseguida faloulles Xesús, dicindo:

—¡Tranquilos, non teñades medo, que son eu!

Respondeulle Pedro:

—Señor, se es ti, mándame que vaia onda ti, camiñando pola auga.

El díxolle:

—Ven!

Baixou Pedro da barca e púxose a camiñar pola auga, dirixíndose a Xesús. Pero, ao sentir o vento forte, colleu medo, empezou a afundirse e púxose a berrar:

—Señor, sálvame!

Axiña Xesús dándolle a man, agarrouno e díxolle:

—Home de pouca fe, ¿por que dubidas?

E, ao subiren eles á barca, quedouse o vento. Os que estaban na barca prostráronse ante el, dicindo:

Realmente ti es fillo de Deus.

Meditación

Calquera de nós nos podemos estar movendo en situación ben extremas. As razóns para andar en esperanza ou en desesperanza son múltiples: cousas da vida, cousas dos amores, cousas da parella, cousas dos fillos e fillas, cousas dos estudos, do traballo, da enfermidade, da morte; cousas da política, da relixión, cousas da parroquia, do cura, da comunidade cristiá; cousas de ter onde e de que vivir, de ter onde traballar; cousas de sentirte querida, integrada, valorada,... O evanxeo de hoxe proclama unha palabra e unha presenza de Xesús, de Deus, especialmente destinada a esas persoas que están, que estamos, na corda frouxa da esperanza-desesperanza, do medo e da anguria, da vida e da morte. Se estamos envoltos/as nalgunha situación de desespero, Deus, Xesús, ofrécese para estar ao noso lado para nos dar respiro, como só Deus sabe facelo. Se nos sentimos ben, vivos, serenas/os, con esperanza, Deus, Xesús, invítanos a sumarnos a el na tarefa preciosa de achegarnos a quen ande anubrado para lle axudar a erguer os ánimos, recuperar a fe, o alento e poder buscar e vivir a vida con esperanza, con ilusión. Aceptamos esta dobre proposta de Xesús? Aceptamos e agradecemos as persoas que están ou queren estar ao noso lado para agasallarnos co seu afecto e atencións?

O evanxeo de hoxe  preséntasenos a Xesús coma o novo Moisés que mete no seu pobo forzas de vida e de liberdade; ten unha enorme intensidade desde o primeiro momento en que Xesús despide a xente e se retira a orar no monte, ata o momento final no que, despois de liberar a Pedro de fundirse nas augas, os discípulos se prostran ante el e proclaman: “Realmente ti es fillo de Deus”. Este evanxeo máis ca un relato histórico é unha parábola vital, na que estamos incluídos todos e cada un, cada unha de nós. É moi instrutivo ver como Xesús se manifesta como Fillo de Deus, como Xesús realiza esa condición súa de ser fillo de Deus. Empeza por atender a xente, que era multitude: fálalle, mobiliza as cousas para que teñen alimento, párase con ela, despídea..., a xente, o pobo, sempre nas ansias de Xesús. Logo retírase a orar, só, con Deus, no apartado, no monte. De que falaría Xesús con Deus? Como lle abriría o seu corazón? Como lle presentaría a tarefa que levaba a cabo cada día, o seu especial interese pola xente máis apesarada pola vida? Como se enchería de Deus e do seu vigor para volver coas pilas cargadas a tope outra vez alí onde a xente goza, sufre e loita? Non nos dá algo de envexa?

O certo é que Xesús baixa do monte despois da oración e se enfronta á tempestade. As augas, o mar bravo, os ventos son un símbolo dos traballos da vida que, uns máis ca outros/as, todos padecemos, como dixemos máis arriba. Pois aí volve Xesús. Con moita forza, con moito vigor, cheo de fe, de paixón pola xente; cheo de esperanza e desexando compartir todo canto é e canto ten con quen o precise. Xesús coa súa presenza, coa súa palabra, coa súa maneira de vivir incita á esperanza, sobre todo a aquelas persoas que están máis ao borde do precipicio. E nesa capacidade enorme que el tiña de sustentar o que case estaba afogando, o pequeno, o que non conta, o oprimido polo mal e por quen manexa os seus fíos, nesa capacidade móstrase fillo de Deus. Nesa capacidade enorme súa de calmar, serenar, situar as persoas en zonas de paz, de dignidade e de xustiza, é onde el é e se manifesta fillo de Deus, coma nunca ninguén o fixo nin o fará. Temos experimentado así algunha vez a Xesús no medio de nós, na nosa vida, na nosa comunidade, na nosa experiencia persoal? Ou simplemente confesarmos que Xesús é fillo de Deus como de memoria, de carretilla, sen ter pasado polo doce pracer de o sentir recollendo e amparando as nosas vidas, e devolvéndonos a capacidade de crer, de amar, de esperar?

A Eucaristía introdúcenos a fondo na vida, no corazón, na experiencia de Xesús, no seu Corpo e no seu Sangue que a representan sacramentalmente. Con el ben ao noso lado, todo é posible, todo pode cambiar.

Oración

Quero aprender de ti, Xesús,

o xeito de rezar.

só,

só ou acompañado;

no monte,

no monte, na casa ou na rúa.

O caso é que ti me aprendas,

para romper dunha vez por todas

con este meu andar roldando a túa porta,

a porta do teu Deus,

sen ousar entrar a corpo enteiro,

coma un amigo entra por fin na casa dun amigo.

Quero sentirme acompañado/a por ti

nas miñas soidades,

nas miñas frustracións, nos meus pecados,

nos meus medos, nos meus espantos,

nas miña abundancias tamén,

nas horas gordas de ledicia e esperanza.

Quero sentirme acompañado por ti,

gozosamente, agradecidamente,

e aprender así a estar coa xente,

coas súas soidades, cos seus medos,

cos seus gozos e sombras,

estendendo sempre a man,

implicando o corazón,

todo o que son, todo o que teño,

para que floreza a paz e a dignidade,

e Deus se faga ben vivo e real no medio de nós.

Quero sentirme acompañado por ti.

Saberei deixarme eu acompañar?

Terei fe

para poñerme nos teus brazos,

e abrir os meus a quen deles precise?

Terei fe abonda?

Daquela,

xa sabes, Señor,

éncheme dela,

para poder servir, para poder loitar,

para poder amar,

para poder vivir.

Acción

¿Sentímonos envoltos nalgunha situación que nos cause medo, angustia? Podemos compartila con Deus na oración; podemos compartila con persoas amigas. ¿Vemos a algún veciño/a que o estea pasando mal? Podemos ser para el a man, o alento de Deus.

10 de agosto: Festa de San Lourenzo

Evanxeo: Xn 12, 24-26

Nunha ocasión díxolle Xesús aos seus discípulos:

—Évos ben certo: se o gran de trigo cae na terra, pero non morre, quedará el só; pero, se morre, dará froito abondoso. Quen se ama a si mesmo pérdese; mais quen se aborrece a si mesmo neste mundo, poñeraa a salvo para unha vida eterna. Se alguén quere servirme, que me siga; e alí onde estea eu, estará tamén a persoa que me sirva; e o Pai honrará a quen me sirva.

Meditación

¿Como se vai aborrecer unha persoa a si mesmo? ¿Non dicimos que é san e bo ter unha boa autoestima? Non o nega Xesús. Xesús fálanos do erro enorme de poñernos nós, a nosa vida, a nosa realización, o noso coidado como centro de todo, ao redor do cal teña que virar toda a nosa existencia e a de quen viva ao redor noso. A proposta de Xesús para a vida é sempre un construírnos, un mirar por nós, pero desde o servizo, desde o desfacerse, desde o baleirarse no coidado  e atención á demais xente; só así, curiosamente, unha vida se vai sentindo chea, ben construída, feliz. Esta foi a súa experiencia que nos ofrece como camiño de vida.

Lourenzo, diácono da igrexa de Roma no século III, compartiu ese sentir de Xesús. Era o encargado de atender as necesidades da xente pobre, enferma, marxinal: realizouse felizmente como persoa atendendo a esas persoas, que eran os verdadeiros tesouros da Igrexa, como lle contestou a quen lle esixía eses tesouros. Matárono por iso, queimándoo vivo nunha grella. Morreu servindo, facéndose gran que cae en terra para dar froito.

Oración

Xesús,

contigo, con Lourenzo,

quero ser gran de trigo,

caído en terra, desfeito,

para dar froito.

Contigo, Xesús,

con Lourenzo,

quero aprender esa exquisita lección de vida

que fala de esquecerse,

de poñerse en segunda fila,

de facerse servidora de quen de min precise,

e así, misteriosamente,

ir enchendo a miña vida

de nomes e de vidas,

que dan a felicidade.

Cada día,

no pequeno e no grande,

contigo, Xesús, con Lourenzo,

servidor, servidora.

Acción

É ben difícil de librarnos da ansia de poñernos en primeira fila. Podiamos pensar nalgunha cousa concreta na que podemos esquecernos algo de nós atendendo a outras persoas. A base de cousas así poderemos ir cambiando.

11 de agosto: martes da 19 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 18, 1-5.10.12-14

Nunha ocasión achegáronse a Xesús os homes e mulleres que o seguían, para lle preguntar:

—¿Quen é o máis importante no reino dos ceos?

El chamou por unha criatura, púxoa no medio deles e dixo:

—Asegúrovolo: se non cambiades e non vos facedes coma unhas criaturas, non entraredes no reino dos ceos. Quen se faga pequena coma esta criatura, será a máis importante no reino dos ceos. E quen acolla a unha criatura coma esta no meu nome, acólleme a min.

Coidadiño con desprezar a unha destas criaturas! Asegúrovos que os seus anxos no ceo están sempre contemplando o rostro do meu Pai celestial.

A ver, ¿que vos parece? Se unha persoa ten cen ovellas e perde unha, ¿non deixará as outras noventa e nove no monte, para ir buscar a descarreirada? E, se a atopa, asegúrovos que se alegrará máis con ela do que coas noventa e nove que non se perderan. Do mesmo xeito a vontade do voso Pai celestial é que non se perda ningunha destas criaturas.

Meditación

Falando dos fundamentos dunha comunidade cristiá, Xesús proponnos cousas moi simples e fondas, aínda que igual nos poidan parecer cuestións menores, cousas de nenos e nenas. É si, son cousas de nenos e nenas, de criaturas, pero para Xesús aí xógase o máis importante do reino dos ceos, o máis importante do que Xesús veu anunciar e realizar, o máis importante dunha comunidade cristiá.          

Ese era o gran soño de Xesús: facernos todos e todas coma unhas criaturas: non cridas, confiadas, sabedoras que estamos envolt@s en fraxilidade, que só en por nós non somos nada, que nos debemos á familia, á comunidade, e a quen é sostén da comunidade familiar, o Pai materno que mira por nós. E aprender de Deus maternal a coidar as criaturas, sexa cal sexa a razón pola que se sintan criaturas envoltas en fraxilidade; quen as desprece despreza ao mesmo Deus que sempre as ten de ollo. Coidar as criaturas débiles, descarreiradas, de dentro ou de fóra da comunidade, facer dese coidado a gran tarefa, a gran festa da comunidade, ese é o gran reto.

Oración

Xesús,

veño á túa escola

porque sei que es un mestre que aprendes moi ben,

gratis e con gusto.

Apréndeme, logo,

a cambiar e facerme coma unha criatura.

Apréndeme

a acoller a calquera criatura,

a calquera persoa envolta en fraxilidade,

sabendo que, acolléndoa a ela, acollo ao mesmo Deus.

Apréndeme

a coidar as túas criaturas.

Apréndeme

a respectalas e veneralas con devoción infinita.

Apréndeme

a buscalas dentro e fóra da comunidade,

sen aforrar nin tempos nin esforzos nin intelixencia.

Apréndeme

a facer festa ao redor das túas criaturas,

a facer comunidade poñéndoas sempre no centro de todo.

 

Acción

Ás veces debatemos sobre como está ou non está a nosa comunidade parroquial. Cando o facemos, ¿parámonos a ver que lugar ocupa a xente máis débil, máis marxinada, máis “perdida” da comunidade?  ¿Colocamos a esa xente no centro do noso corazón, das nosas actividades, da nosa práctica relixiosa?

12 de agosto: mércores da 19 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 18, 15-20

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Se teu irmán peca contra ti, vai e repréndeo; pero ti só con el. Se te escoita, conquistaches o teu irmán. Se non te escoita, leva contigo un ou dous, para que por medio de dúas ou tres testemuñas quede resolto o asunto. Se non vos fai caso, dillo á comunidade; e se tampouco lle fai caso á comunidade, sexa para ti coma un pagán ou un recadador de impostos. Asegúrovos que o que atedes na terra será atado no ceo, e o que desatedes na terra será desatado no ceo.

Meditación

Na vida, dentro e fóra da comunidade cristiá, atopámonos con persoas (entre as que nós tamén nos contamos) que fan cousas mal feitas, danándose a si mesmas e danando tamén a persoas que están ao seu redor. Temos o costume de reaccionar ante iso queixándonos, murmurando por detrás, criticando; pero poucas veces temos a ousadía cristiá de achegarnos a esa persoa e con toda mansedume dicirlle o que nos chocan e por que nos chocan algúns dos seus comportamentos. É dicir, poucas veces cumprimos co deber mutuo da corrección. Quizais porque nós mesmos, cando alguén nos corrixe, reaccionamos de malas maneiras. Se faltar, pecar é máis ou menos humano, tamén debería selo corrixir e aceptar a corrección. Para que isto funcione é imprescindible quererlle moito ás persoas concretas ás que queremos corrixir, e sentirnos moi queridos por quen nos corrixa.

Oración

Grazas, meu Deus,

pola comunidade familiar,

pola comunidade cristiá da que formo parte.

Grazas pola xente que, porque me quere,

me corrixe

e me permite medrar como persoa de ben.

Grazas

polas veces que me move o amor

para dicirlle a alguén

palabras de corrección e alento.

Grazas por forma parte dunha comunidade viva,

onde todos, todas, nos facemos cargo de todos,

con ganas de gañarnos mutuamente para o ben.

Grazas.

Acción

Seguro que estamos ante o caso de persoas ás que nos gustaría poderlle dicir algo, para corrixir, para alentar. Podemos  buscar a maneira de facelo con moita humildade e mansedume, con moito agarimo. E así facilitar que outras persoas tamén nos poida corrixir a nós.

13 de agosto: xoves da 19ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 18, 21-19,1

Unha vez Pedro achegouse a Xesús e preguntoulle:

—Señor, cantas veces terei que perdoar a meu irmán se me segue ofendendo? Ata sete veces?

Respondeulle Xesús:

—Non che digo ata sete veces, senón ata setenta e sete.

Por iso o Reino dos Ceos é semellante a un rei que quixo facer as contas cos seus servidores. Cando empezaba, presentóuselle un que lle debía moitos millóns. E, como non atiña con que pagar, o señor ordenou que o vendesen a el coa muller, fillos e canto tiña, para que así lle pagase.

O servidor botóuselle aos pés e suplicáballe:

—Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todo!

O señor tivo compaixón daquel home e deixouno marchar, perdoándolle toda a súa débeda.

Pero, ao saír, o servidor aquel atopouse cun compañeiro que lle debía unha insignificancia e, agarrándoo  pola gorxa, esganábao dicíndolle:

—Paga o que me debes.

Botándose aos seus pés, o compañeiro suplicáballe:

—Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todo.

Pero non lle fixo caso e, aínda para máis, mandouno meter  na cadea ata que lle pagase a débeda.

Os compañeiros, ao veren tal cousa, moi apesarados, fóronlle contar ao seu señor todo o que pasara. Entón o señor mandouno chamar e díxolle:

—Servidor malvado! Eu perdoeiche toda aquela débeda, porque mo pediches. E logo, ¿non debías ti tamén compadecerte do teu compañeiro, como eu me compadecera de ti?

E, todo anoxado, o señor entregouno aos verdugos ata que lle pagase toda a débeda.

Así tamén fará convosco meu Pai celestial se non perdoades de corazón cada un a seu irmán.

Cando Xesús terminou estes discursos, partiu de Galilea e veu para a terra de Xudea, na outra banda do Xordán.

Meditación

Levamos metido moi dentro un espírito xusticeiro: quen as fai débeas pagar e ben pagadas. Vémolo con frecuencia, cando nos enfrontamos con algunha persoa que fai algunha barbaridade. E aí nos quedamos normalmente. Sen pensar que somos grupo, que somos familia, que somos comunidade. O cal quere dicir que nos debemos uns a outros entre nós, homes e mulleres fráxiles case sempre. Debémonos para a culpa, porque é moi raro que unha persoa actúe con maldade, sen que esa maldade non dependa algo polo menos da influencia da comunidade. E debémonos tamén para o perdón, porque, se me sinto premida a perdoar o próximo, tamén o próximo se sente premido a perdoarme a min.

Non se trata de deixar de exercer a xustiza, senón de entender que, por riba da xustiza, acompañándoa coma un irmán maior, está o perdón, que é o que acaba poñendo as cousas definitivamente no seu sitio: no sitio da irmandade corresponsable, que sabe que o amor pecha máis e mellor as feridas do que a simple xustiza. Deus parece que é así, e a iso nos invita coa palabra e cos feitos de Xesús. Desde logo, non perdoar, sabéndonos perdoad@s, é o colmo da insolencia.

Oración

Bótolle unha ollada á miña vida,

ante ti, meu Deus, que todo o coñeces amorosamente,

e canto teño de que me arrepentir!

Como para non vivir

envolt@ en ansias de perdóns!

Como para non ter sempre a man         

a graza do perdón a quen del precise!

Como para non entender as maiores animaladas

que calquera ser humano é capaz de facer!

Como para non andar pola vida con temor e tremor,

apegándome ao ben curador con toda humildade!

Como para non achegarme a ti, meu Deus,

fonte limpa de toda graza e misericordia!

Acción

¿Témoslle negado o perdón a algunha persoa nalgunha ocasión? ¿Poderíamos retomar o caso con esa persoa dunha maneira diferente? ¿Deixámonos levar polo espírito de condena contra algunha persoa ante casos que vemos na TV ou na prensa? ¿Poderiamos abrandar algo o noso corazón ao estilo de Deus?

14 de agosto: venres da 19ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 19, 3-12

Unha vez achegáronse a Xesús uns fariseos e preguntáronlle para poñelo a proba:

—¿Estalle permitido a un home repudiar a muller por un motivo calquera?

El respondeu:

—¿Seica non sabedes que o Creador dende o principio fixo o ser humano home e muller, e dixo: “Por iso deixará o home a seu pai e máis a súa nai, unirase á súa muller e serán os dous unha soa carne?” De xeito que xa non son dous, senón unha soa carne. Polo tanto o que Deus xuntou que non o separe a xente.

Preguntáronlle:

—¿E logo como é que Moisés mandou entregar o certificado de divorcio e repudiar a muller?

Xesús respondeu:

—Debido á dureza do voso corazón permitiuvos Moisés repudiar as vosas mulleres; pero ao principio non era así. Asegúrovos que quen repudia a súa muller (agás no caso de que estean malvivindo) e casa con outra, comete adulterio.

Entón dixéronlle os discípulos:

—Pois, se a situación do home respecto á muller é esa, casar non nos fai avío ningún.

El contestoulles:

—Non todo o mundo entende isto, senón aquelas persoas ás que se lles concedeu. Hai homes castrados que naceron así do ventre da súa nai; hainos, porque os fixeron os homes; e hainos, porque eles mesmos se fixeron tales polo reino dos ceos. Quen poida entender, que entenda.

Meditación

A pregunta que se lle fai a Xesús verte machismo por todos os lados. Trátase de se o home podería repudiar a muller por calquera motivo, que podía ser mesmo por non cociñar ben, por roncar de noite etc. Cando Xesús afirma a igualdade radical entre o home e a muller, e que a unión de ambos se configura en seren os dous unha soa carne indivisible, daquela os mesmos discípulos non dubidan en afirmar que, sendo así as cousas, casar non é choio ningún, dado que un non se pode relacionar coa propia muller desde o dominio interesado. Xesús está defendendo abertamente os dereitos da muller ante as pretensións totalitarias do home respecto dela.

Niso temos avanzado, pero non o necesario, como o demostran tantos casos desgraciados que imos coñecendo. A nós hoxe cústanos moito establecer unións firmes, de por vida; consentimos tanto coa propia fraxilidade, que se nos fai difícil manter unións estables, co conseguinte sufrimento para a propia parella e para a crianza habida. Deus non é indiferente á nosa fraqueza, pero ¿é para nós bo vivir sempre baixo a escusa da nosa fraqueza?

O celibato pode ter moitas caras e cores. Xesús foi  un célibe contra corrente, para vincularse fondamente a Deus e ao soño dunha humanidade reconciliada. Moitos e moitas teñen seguido os seus pasos. Fermosas as súas vidas, fermosas tamén as de quen casa e ensaia os soños de Xesús na convivencia familiar diaria!

Oración

           

Bendita a bendita sexualidade!

Bendito quen nos creou como seres sexuados!

Bendito o pracer do sexo!

Bendita a fecundidade do sexo!

Benditos os home e mulleres que o viven!

Bendito o sexo consentido, respectuoso, amoroso!

Bendito o sexo non absolutista, integrado!

Bendito o sexo humilde, que non se cre rei e señor!

Bendito o sexo fráxil, mendicante!

Bendito o sexo que leva a unións consistentes!

Bendito o sexo recollido, reconducido en liberdade!

Bendito o sexo das persoas célibes, á espera de plenitudes propias e alleas.

Bendito Deus, presente en nós

cando facemos o amor e cando del libremente nos privamos!

Acción

¿Que trato estamos tendo coas mulleres coas que convivimos, coas mulleres que, por calquera razón, van cruzando na nosa vida? ¿Temos comportamentos machistas con elas da forma que sexa? ¿Toleramos eses comportamentos, se somos mulleres? Seguro que homes e mulleres poderemos mellorar neste campo?

15 de agosto: Solemnidade da Asunción de Santa María

Evanxeo: Lc 1, 39-56

Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña a unha vila de Xudea. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Sabela. E, en oíndo Sabela o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo, exclamou Sabela a grandes voces:

—Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu  ventre. ¿Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois, ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, a criatura brincou de alegría no meu ventre. Ditosa ti, que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!

Entón María exclamou:

—A miña alma proclama a grandeza do Señor, e o meu espírito alégrase en Deus, o meu Salvador, porque reparou na súa humilde escraviña. Velaí, dende agora todas as xeracións me van felicitar. O Poderoso fixo en min marabillas! O seu nome é santo, a súa misericordia chega xeración tras xeración a toda a xente que o respecta.

Manifesta o poder do seu brazo desbaratando os plans dos soberbios. Derruba do seu trono os poderosos e fai subir a xente humilde; enche de bens os famentos e despide baleiros os ricos.

Ampara a Israel, o seu servidor, lembrándose da súa misericordia, conforme prometera a nosos pais, en favor de Abraham e da súa descendencia para sempre.

María permaneceu con ela tres meses e logo volveu para a súa casa.

Meditación

Hoxe celebramos a asunción, o empoderamento dunha muller, dunha muller de aldea, dunha muller humilde, que non pertencía para nada ao mundo do poder e que mesmo era vítima dese mundo. A grandeza de María é a grandeza de quen na súa pouca cousa se fía absolutamente de Deus e deixa que a súa vida sexa unha vida totalmente plena de Deus, dos regalos de Deus, das grazas de Deus. E de María naceron marabillas, a primeira delas a marabilla do seu fillo Xesús, que tanto, tanto lle agradecemos.

Aparece María visitando a súa parente Sabela e compartindo con Sabela a súa experiencia de persoa crente e dada a Deus. As dúas mulleres enténdense á perfección, porque as dúas andaban na mesma onda do Espírito.  E xorde a ledicia, a felicitación, o canto. E descobren e honran a Deus que repara no humilde, que se sitúa na vida, na historia, do lado da xente pequena, que aborrece os poderes que esmagan a xente, e que aposta por facer digna e gloriosa a vida das persoas e dos pobos ignorados. Deus lembrándose sempre da súa misericordia! Deus cun corazón sen medida, que acolle a israelitas e non israelitas nunha mundial aperta fraterna!

María é o signo e mostra de toda esta marabilla. María, con Sabela, invítannos a entrar neste soño, a vivilo e a gozalo.

Oración

Bendicímoste, María,

por seres muller de aldea,

entre dores e pobrezas!

Bendicímoste, María,

muller a Deus sempre aberta,

na túa graza e fraqueza!

Bendicímoste, María,

por acolleres o Espírito,

autor da túas belezas!

Bendicímoste, María,

por concibir e criar

o fillo por excelencia!

Bendicímoste, María,

pola cantiga de gloria

a Deus na xente pequena!

Bendicímoste, María,

pola caricia de Deus

honrando a túa beleza!

Bendicímoste, María,

Santa María do pobo,

orgullo da nosa Terra.

Bendicímoste, María,

por compartires connosco

tanta graza e tanta festa!

Acción

Seguro que teremos oportunidade de participar hoxe dalgunha festa popular na honra de Santa María. Fagámolo co espírito de María: agradecendo e compartindo a graza que levamos dentro, participando nos gozos humildes, alentándonos a situarnos na vida do lado do pequeno, como Deus mesmo fai.