Tempo Ordinario: 20ª semana

  

16 de agosto: domingo 20 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 15, 21-28

Unha vez, saíu Xesús e foi para a comarca de Tiro e Sidón. E apareceu unha muller cananea daqueles contornos, que berraba:

—Compadécete de min, Señor, Fillo de David, a miña filla está atormentada por un demo.

Pero el non respondeu palabra. Achegándoselle os seus discípulos, gorábanlle:

—Despídea, que vén berrando detrás de nós.

El contestoulles:

—Non fun enviado máis que ás ovellas extraviadas da casa de Israel.

Pero ela alcanzounos e, prostrándose, suplicoulle:

—Señor, váleme!

El respondeulle:

—Non é ben quitarlles o pan aos fillos para llelo dar aos cadelos.

Pero ela contestou:

—Certo, Señor, pero tamén os cadelos comen da faragullas que caen da mesa dos seus amos.

Entón respondeulle Xesús:

—Muller, a túa fe é ben grande; fágase, logo, como desexas!

E a súa filla ficou sa naquela hora.

Meditación

Unha das consecuencias máis notorias da crise que estamos vivindo é o aumento dos casos de exclusión: cidadáns, cidadás, que non poden contar co que normalmente deberían contar todos os cidadás: posto de traballo, vivenda asegurada, recursos mínimos para poder manterse e vivir, ... E todo porque non somos, non son, dos privilexiados que por esforzo, sorte ou trampa souberon, soubemos, situarnos no grupo de cabeza. Unha sociedade xusta debería mirar polo pan de todos e todas, pero, claro, non é ben quitarlles o pan aos privilexiados do momento para llelo dar aos cans. En cantas situacións de exclusión participamos? A cantas persoas deixamos de lado pola razón que sexa? Sentímonos nós excluídos? Revirámonos contra quen nos exclúe, no caso de que así sexa?

É ben interesante reparar no proceso que seguiu o mesmo Xesús para incluír nas bendicións de Deus a aquela muller, da que de primeiras pensaba que non tiña dereito a esas bendicións. Xesús, a tal punto, actuaba coma se estivese pechado nunha maneira tradicional de comprender as cousas: só os xudeus podían ser os beneficiarios da presenza, do apoio salvador de Deus; ou, cando menos, só a eles estaba el disposto a lles dedicar a súa actividade de curación, de liberación. Coma se se deixase levar por unha rutina, por unha tradición sen reparar que non respondía á esplendidez de Deus, ao seu amor universal; ou sabe Deus a luz que ardía no seu corazón! Foi a fe, o clamor dunha muller, o clamor dunha persoa marxinal, o achegamento á situación límite dunha filla atormentada polo mal e dunha mai atormentada tamén polo mal da filla, o que o levou a caer na conta de que para o amor non pode haber barreiras nin nas persoas nin nos tempos. E Xesús cambiou de opinión, volveuse cara a aquela muller cananea, palestina, e non a despediu, como lle propoñían os seus discípulos, senón que a tratou con atención e misericordia, como era costume nel tratar a calquera persoa do seu entorno.

Canto ben nos fai achegarnos á xente que está sufrindo dentro da exclusión! Cando nos achegamos ao mundo, á vida, dos inmigrantes subsaharianos, ao mundo das persoas drogodependentes, da etnia xitana, ao mundo das persoas que sofren prisión, ao mundo das familias desafiuzadas, das carentes de traballo e de recursos, cando compartimos algo a súa vida, cando falamos con eles, cando os escoitamos, cando facemos algo de todo iso, o normal é que os sentimentos se nos cambien, que o corazón se nos amoleza, e que, en consecuencia, onde antes viamos unha persoa contraria á que evitar, empecemos a ver un irmán, unha irmá á que amar, á que facer partícipe da vida, do tempo, dos medios, dos recursos, da aceptación, da integración que a todos e todas nos gusta gozar. As persoas, as comunidades cristiás estaría ben que fósemos moi expertas neste tipo de inmersións, para poder entrar algo no corazón de Deus, quen certamente non ten reparo ningún en abrirlle as portas do seu corazón, do seu Espírito a quen pete á súa porta, sexa da condición, sexo, pobo, raza, relixión que sexa. Estámolo sendo na nosa comunidade cristiá?

A celebración eucarística permítenos ter unha experiencia fonda de comunidade fraterna ao redor de Xesús, onde ninguén é nunca excluído. Quédanos que, logo, na vida, vivamos á luz desta experiencia.

Oración

Coa muller cananea, Señor,

achegámonos a ti,

traemos nas nosas mans trementes

a todos os homes e mulleres excluídas

por calquera razón de cor, raza, sexo ou relixión.

Queremos que o noso corazón se ensanche

á medida mesma de Deus,

que nel colla todo o mundo,

que nel atope un recanto especialmente grato

quen estea sufrindo calquera exclusión.

Que o teu alento nos alente, Señor,

que non cedamos á tentación

de cerrar os ollos e tapar os oídos

para non ver nin oír

e así poder desprezar e impoñer.

Que nos saibamos abrir ás persoas diferentes,

ás que non pensan coma nós,

ás que non viven coma nós,

para ver nelas o rastro da túa presenza,

a túa visita, o teu regalo.

Que xuntos saibamos construír día a día

ese marabilloso mundo plural na comuñón,

onde brilla sobre maneira o máis limpo e fermoso de ti,

que es un na diferencia,

e na unidade, diferente.

Que saibamos acoller as persoas diferentes,

sempre,

que saibamos ofrecer tamén a nosa particularidade convencida

á túa luz, co teu alento, Señor.

Acción

¿Nalgún aspecto estamos tendo trato excluínte con algunha persoa pola razón que sexa: cor da pel, condición social, sexo, raza, pensamento político ou relixioso? ¿Que poderiamos facer para avanzar no respecto e na inclusión cara a esas persoas?

17 de agosto: luns da 20ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 19, 16-22

Nunha ocasión achegouse a Xesús unha persoa para lle preguntar:

—Mestre, ¿que teño que facer de bo para acadar a vida eterna?

El contestoulle:

—¿Por que me preguntas acerca do bo? Soamente un é Bo. E, se queres entrar na vida, garda os mandamentos.

Preguntoulle:

—Cales?

Xesús contestoulle:

—Non matarás, non cometerás adulterio, non roubarás, non darás falso testemuño; honra a teu pai e a túa nai, e ama o teu próximo como a ti mesmo.

O mozo contestou:

—Todas esas cousas xa as gardo. ¿Que é o que me falta?

Respondeulle Xesús:

—Se queres ser perfecto, vai, vende canto tes e dáo aos pobres, e terás un tesouro no ceo; e despois ven e sígueme.

Oíndo estas cousas, o mozo marchou moi entristecido, pois tiña moitos bens.

Meditación

Este pedaciño de Evanxeo pode axudarnos a caer na conta do frouxas que somos moitas das persoas que máis ou menos alegremente nos consideramos cristiás. Podemos ser persoas bautizadas, podemos gardar os mandamentos e cumprir coas prácticas relixiosas da Igrexa, podemos ter certa atracción por Xesús –todo isto xa non é pouco, certamente—, pero fáltanos algo moi importante: a dispoñibilidade a facernos un pouquiño loucos por Xesús, coma Xesús; é dicir, a dispoñibilidade a romper con pautas sociais establecidas, a ir contracorrente, a embarcarnos con el en historias de solidariedade a fondo, que nos descolocan a nós mesmas e que descolocan tamén a xente que nos rodea.

Unha pauta social moi establecida, case a máis establecida, consiste en prepararse ben para ter un bo traballo, para gañar ben cartos, para ter unha posición social envexable e unha vida sobrada, cómoda. A proposta de Xesús vai noutra dirección: capacitarse si, con habilidades do corpo, da mente e do espírito, para desenvolvernos ben como persoas, como familia, como comunidade cristiá, para implicarnos na marcha da sociedade, do mundo, buscando facer del unha terra de irmáns e de irmás. A meta non é acumular, enriquecerse para unha vida sobrada; a meta é baleirarse, compartir para unha vida irmandada.

Oración

Xesús,

vexo que es un mestre no camiño dos desapegos,

no camiño de baleirarnos dos nosos intereses e comenencias,

no camiño da liberdade integral,

para facernos persoas comunitarias e alegres.

Pero cústame fiarme da túa proposta;

ou digo que non, que a túa proposta é absurda,

ou digo que si, pero todo se queda en palabras,

ou no fondo entendo que si, que tes razón,

pero retírome tamén entristecido,

porque penso que os meus bens, da condición que sexan,

son xa a miña ledicia,    a miña vida.

¿Quen romperá en min as cadeas

que, aparentando darme firmezas,

me impiden soñar e voar

nas ás da irmandade, nas ás de Deus?

Máis ca nunca,

aquí estou, Xesús, como aprendiz.

Acción

    Aprendemos a liberarnos ao estilo de Xesús dando pequenos pasos de desapego a favor do comunitario, a favor da demais xente que precisa de nós. A pouco que pensemos, seguro que se nos ocorren algunhas cousas ás que podemos renunciar para que a irmandade medre en algo.

Na memoria de Alexandre Bóveda

Alexandre Bóveda Iglesias (1903-1936) foi un egrexio político galego pertencente ao Partido Galeguista. Foi tamén un crente convencido. Cando o levantamento militar do 1936, prendérono os militares, xulgárono de forma sumaria e condenárono a morte; nunca fixera mal ningún a ninguén; simplemente amaba e servía a Galicia con paixón e moita intelixencia, como parte da súa responsabilidade cívica e relixiosa. Preparouse para a morte moi devotamente. O 17 de agosto do 1936 foi fusilado no monte da Caeira (Poio), ás aforas de Pontevedra. Foi un verdadeiro mártir, exemplar na vida, exemplar na morte, ao que incomprensiblemente desde a institución eclesial nunca se lle prestou atención ningunha.

Na Caeira caeron os teus osos,

a túa carne nova, vizosa,

envolta en sangue de fratricidio.

Pero non caíches ti.

Na Caeira caeron todas as rabias

contra a túa vida inocente,

luminosa, interpelante.

Pero non caíches ti.

Na Caeira caeron os ruxidos das balas

intentando calar as túas verbas acesas,

os teus soños solidarios por Galicia.

Pero non caíches ti.

Na Caeira caeron os cómplices silencios clericais

negándoche a comuñón substancial

que no Corpo de Cristo antes che ofreceran.

Pero non caíches ti.

Na Caeira caeron os teus 36 anos

exemplares na vida, exemplares na morte,

no teu corpo pequeno e maxestoso, sublime,

na túa alma nobre e soñadora, popular, galega.

Pero non caíches ti.

Eternamente ti,

irmán queridiño,

amiguiño da alma,

eternamente ti.

18 de agosto: martes da 20ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 19, 23-30

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Asegúrovos que á xente rica lle vai ser ben difícil entrar no reino dos ceos; repítovolo: élle máis doado a un camelo pasar polo ollo dunha agulla que a unha persoa rica entrar no reino dos ceos.

Oíndo aquilo, os discípulos comentaron abraiados:

—Pero, logo, ¿quen se vai poder salvar?

Mirando para eles fixamente, díxolles Xesús:

—Si, para a xente é imposible, pero para Deus todo sé posible.

Entón interveu Pedro dicindo:

—Pois nós deixámolo todo e seguímoste. ¿Que nos vai tocar?

Xesús respondeu:

—Asegúrovos que, cando chegue o mundo novo e o Fillo do Home sente no trono da súa gloria, vós, os que me seguistes, sentaredes en doce tronos para xulgardes as doce tribos de Israel. E toda persoa que por min deixou casas ou irmáns e irmás, ou pai ou nai, ou fillos e fillas ou leiras, recibirá cen veces máis e herdará a vida eterna. Hai moitas persoas que son as primeiras e serán as últimas, e moitas que son as últimas e serán as primeiras.

Meditación

De novo unha proposta de Xesús que nos descoloca: a xente rica vaino ter moi difícil para entrar no reino de Deus; é dicir, para sentir como Xesús sente, para enredarse nas súas historias de irmandade real, para atopar niso o gran gozo da súa vida, a súa “salvación”. Se isto resulta chocante para nós, moito máis o era para a xente daqueles tempos, que tiñan moi metido na cabeza que a riqueza era unha bendición de Deus, e que, ao revés, a pobreza era coma un castigo de Deus.

Podemos ser persoas ricas de moitas maneiras. Desde logo somos ricas se posuímos moitos bens, moito diñeiro; os bens e o diñeiro pódennos afogar a vista, o corazón, para non entender que o máis fermoso da vida é ver a demais xente coma irmá e tratala en todo coma tal. Tamén podemos ser persoas ricas sendo máis ou menos pobres, se temos o corazón cego pola chulería, pola ansia de posuír, de aparentar, de ter poder, e non vivimos a nosa pobreza coma un camiño que nos leve a facernos máis solidarios uns dos outros e a construír unha convivencia nova na parroquia, no pobo, baseada na unión, na colaboración,  na defensa da nosa vida, dos nosos dereitos.

A renuncia a sermos persoas ricas desa maneira supón abrirnos a outras riquezas maiores, que se nos ofrecen gratuitamente nunha morea de relacións marcadas polo agarimo e pola solicitude mutua.

Oración

Todo é posible para ti, meu Deus.

É posible

liberarme do atractivo dos  cartos, do poder, do figurar.

É posible

descubrirme o atractivo maior da pobreza solidaria.

É posible

gozar co gozo humanísimo de tratarme con calquera persoa coma irmá.

É posible

vivir feliz contracorrente, porque me sae da alma.

É posible

soñar cunha terra nova, cun ceo novo.

É posible

descubrirte, meu Deus, coma un Deus rompedor,

que abres camiños novos de felicidade

e nos dás forzas para avanzar por eles.

Todo é posible.

Grazas, meu Deus.

   …….

Todo é posible para ti, meu Deus.

É posible

liberarme do mal xenio co que trato á xente da casa.

É posible

renunciar o rancor que manteño con ese veciño que ben sabes.

É posible

aprender a perdoar a quen tanto me custa.

É posible

termar das poucas unións que se dan entre a veciñanza.

É posible           

deixar de actuar coma un comenencias.

É posible

soñar co común e construílo pouco a pouco.

É posible

verte a ti ao noso lado coma alguén que nos ama,

nos comprende e nos acompaña sempre.

É posible.

Grazas, meu Deus.

Acción

Podemos pensar nalgunha cousa boa á que razoablemente nos gustaría chegar, pero da que desistimos, porque non confiamos nas nosas forzas. ¿Sería posible conseguila cambiando de actitude, fiándonos máis de nós mesmos/as, da xente que nos rodea, do Deus que sempre nos acompaña? Tentémolo, a ver.

19 de agosto: mércores da 20ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 20, 1-16

Nunha ocasión Xesús contoulles aos discípulos esta parábola:

—O reino dos ceos parécese a un propietario que saíu pola mañá cedo a contratar persoas que andasen ao xornal para a súa viña. Axustou con elas o xornal dun denario e mandounas á súa viña. Saíu outra vez á media mañá e atopou outras persoas sen traballo na praza. E díxolles:

—Ide vós tamén á miña viña e dareivos o xusto.

Elas foron. De novo saíu polo mediodía e pola tarde, e fixo o mesmo. Pero aínda volveu saír á tardiña; atopou outras persoas paradas na rúa e díxolles:

—Pero, ¿que facedes aquí todo o día sen traballar?

Eles responderon:

—É que ninguén nos contratou.

El díxolles entón:

—Ide vós tamén á miña viña.

Anoitecendo xa, díxolle o dono da viña ao administrador:

—Chama os xornaleiros e xornaleiras e págalles o xornal; empezas polas últimas e acabas polas primeiras.

Chegan as da derradeira hora e dálles un denario a cada unha. Cando chegaron as primeiras coidaron que lles darían máis, pero tamén recibiron cadanseu denario. Ao recibilo, murmuraban contra o propietario:

—Esas, as derradeiras persoas, traballaron unha hora só e trátalas igual ca nós, que aturamos o peso e a caloraza do día.

Pero el replicoulle a unha delas:

—Amiga, non che fago ningunha inxustiza. ¿Non axustamos un denario? Pois colle o teu e vaite. E logo, se quero darlle á última igual ca a ti, ¿non teño dereito a facer o que quero co que é meu? ¿Ou é que ti ves con mal ollo que eu sexa bo?

Así, dese mesmo xeito, os últimos serán os primeiros e os primeiros serán os últimos.

Meditación

Estamos ante unha parábola que nos introduce, coma ningunha outra, na cerna da mensaxe e do estilo de vida de Xesús. Paga a pena pararse a fondo ante este relato. Remoelo ben, deixar que nos invada e que nos afecte en todas as dimensións do noso ser. Deus é universal e non se limita a certas culturas e tradicións relixiosas. Deus é espléndido, desmedido, cun corazón sen límites, que non se rexe por criterios humanos de xustiza, senón polo afán louco de que todos os homes e mulleres do mundo poidan gozar da súa esplendidez.

Este evanxeo invítanos a non desesperar polo pouco que poidamos ter feito ou esteamos facendo por entrar na onda de Xesús, na onda de Deus. Invítanos a non desprezar a ninguén; é raro que en algo polo menos non andemos todos, todas, buscando o rostro de Deus, aínda que sexa por camiños raros. Invítanos a entrar na esplendidez de Deus, gozando dela e practicándoa coa demais xente. Invítanos a non pechar portas antes tempo. Invítanos a apuntarnos á proposta de Xesús, canto máis antes mellor, porque canto máis antes o fagamos, máis antes tamén viviremos mellor a nosa vida cos seus gozos e traballos. ¿En que consiste esa esplendidez de Deus? Non o sabemos ben, intuímolo. Xesús é o mellor exemplo da esplendidez de Deus. Este evanxeo invítanos a vivir espelidas cara todo tipo de solidariedade ao estilo de Xesús e a morrer confiadamente nun Deus que nos sorprenderá pola súa inmensa xenerosidade.

Oración

“¿Ou é que ti ves con mal ollo

que eu sexa bo?”

¿Ves con mal ollo que eu te queira tantísimo

a pesar da túa vida en tantas cousas desamañada?

¿Ves con mal ollo que eu me arrime con tenrura

a tantas persoas da rúa abandonadas, alcohólicas, perdidas?

¿Ves con mal ollo que non desespere amorosamente

dos que xogan coa dignidade das criaturas máis débiles?

¿Ves con mal ollo que me arrime coma unha nai

a quen rexeita a miña preferida xente refuxiada?

¿Ves con mal ollo que me afane tolamente

por incluír e non rexeitar, por abrir e non pechar, nunca, en nada?

¿Ves con mal ollos que cada mañá, mediodía ou tardiña

saia incorporar xente para a irmandade real

coa mesma paciencia, coa mesma paixón?

¿Ves con mal ollo que chame incansablemente á túa porta,

esperando de ti un chisco de loucura amorosa, servidora?

Acción

Podemos mirar a ver se nalgún aspecto, con algunha persoa ou grupo social, somos dad@s a excluír, a marxinar, a desatender, porque xa damos a cousa por perdida. Retomamos iso desde o talante que Xesús nos propón no nome do Deus no que el cre.

20 de agosto: xoves da 20ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 22, 1-14

Nunha ocasión Xesús faloulles de novo en parábolas aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo, dicíndolles:

—Parécese o reino dos ceos a un rei que celebrou o casamento do seu fillo. Mandou os seus criados que fosen chamar pola xente convidada á voda, pero a xente non quixo ir. Volveu mandar outros criados encargándolles que lle dixeran á xente convidada: “Teño preparado o banquete, xa matei os becerros e outros animais cebados; todo está disposto, vide á voda!”. Pero a xente non lle fixo caso; houbo quen marchou para as súas leiras, houbo quen foi aos seus negocios, e os demais botáronse aos criados, maltratáronos e matáronos.

Entón o rei, todo indignado, mandou os seus exércitos, que acabaron cos asasinos aqueles e prendéronlle lume á cidade. E díxolles aos seus criados: “A voda está preparada, pero a xente convidada non a merecía. Así que ide ás encrucilladas dos camiños e a canta xente atopedes convidádea á voda”. Saíron os criados aos camiños e xuntaron a toda a xente que foron atopando, boa e mala, de xeito que a sala da voda encheuse das persoas convidadas.

Cando entrou o rei para saudar a xente convidada, viu un home que non vestía traxe de voda e díxolle: “Amigo, ¿como entraches aquí sen traxe de voda?” El ficou caladiño. Entón o rei díxolles aos camareiros: “Atádeo de pés e mans e botádeo fóra, ás tebras, onde será o pranto e máis o renxer dos dentes”. Porque son moitas as persoas chamadas, pero poucas as escollidas”.

Meditación

Unha parábola dura para os xefes relixiosos xudeus daqueles tempos, que co seu pobo foron invitados á festa do amor que Deus ofrecía na persoa de Xesús, o noivo. Enredados coas súas leiras, cos seus negocios, coas súas seguridades, coas súas ideas relixiosas, coas súas comenencias, co seu medo ao novo de Deus, rexeitaron a invitación, e priváronse a si mesmos da gran experiencia de amor festivo, comunitario, concreto e universal, que Xesús ofrece como don e como tarefa.

Parábola tamén clara e esixente para todos e todas nós, persoas cristiás do tempo presente. Somos xente que, sen dúbida, en moitas ocasións estamos tan enredada en mil ocupacións,  tan absorbida por unha vida branda, tan desconfiada xa de que de Deus, de Xesús, nos poida chegar algo atractivo, bo para as nosas vidas, que rexeitamos as invitacións de Deus, e ímonos excluíndo do gozo de vivir envoltos en amores, traballando amores, celebrando amores.

Oración

Bo oficio e beneficio o que me deches, meu Deus!

Todo ten que ver con casamentos,

con unións íntimas e encontros animadores,

con compartir mesas comúns e alentos solidarios,

sempre, en todo, sen límite ningún.

Así es ti de espléndido e xeneroso!

E andar, claro, con traxe de vodas,

co corpo áxil, aceso, case transfigurado,

co espírito en amores recios,

simples, intelixentes, cotiáns, verdadeiros,

facendo do común a lei de vida.

Converterme así gustosamente

en vivo anunciador/a da felicidade que nos xunta,

co paso lixeiro que só ti, meu Deus,

es quen de darme.

Bo oficio e beneficio o que me deches, meu Deus,

gustador/a e anunciador/a de vodas!

Acción

Se nos paramos un pouco, podemos ver que nos chegan moitas invitacións a cousas de unión, de solidarizarse, de mesturar vidas, gozos, traballos… Son coma os criados e criadas de Deus que a diario nos traen a súa invitación á festa do amor. ¿Andamos ao quite, para acoller esas invitacións e entrar na rolda de Deus? Seguro que poderemos mellorar moito niso.

21 de agosto: venres da 20 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 22, 34-40

O fariseos, cando oíron que Xesús lles tapara a boca aos saduceos, reuníronse e un deles, que era xurista, preguntoulle, para poñelo a proba:

—Mestre, ¿cal é o mandamento máis importante da Lei?

El respondeulle:

—“Amarás o Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma e con todo o teu entendemento”. Este é o mandamento primeiro e mais grande. O segundo é semellante a el: Amaras o teu próximo como a ti mesmo. Destes dous mandamentos dependen a Lei enteira e máis os Profetas.

Meditación

Xesús, bo herdeiro da mellor tradición relixiosa do seu pobo, tiña moi claro que o amor a Deus, por moi intenso que fose, e precisamente por selo, non se podía arredar nunca do amor ao próximo, ata o punto de que este, o amor ao próximo, é o que demostra a autenticidade do amor a Deus. Nós, onte coma hoxe, empeñámonos en arredar estes dous amores, e así podemos rezar, ir á Misa, cumprir –como dicimos— cos nosos deberes relixiosos, e ao tempo despreocuparnos da xente que precisa de nós. ¡Como se o primeiro deber relixioso non fose precisamente ese de mirar pola xente vulnerable que nos rodea, na familia, na parroquia, na sociedade, no mundo. Hoxe falamos de “mística de ollos abertos”; é dicir: ser unha persoa verdadeiramente apaixonada por Deus, pero cos ollos, co corazón, coa vida totalmente aberta ás persoas que rodean, con ánimo de acollelas, acompañalas, servilas.

Oración

Que a túa verdade, Xesús,

prenda en min.

Prenda en min o teu estilo,

a túa autenticidade,

o teu cego empeño por Deus

e o teu cego empeño pola xente:

gozar sabéndome fillo ou filla de Deus

e comprometerme con humildade

con esa dignísima condición miña;

gozar sabéndome irmán, irmá,

de calquera persoa coa que me cruce na vida,

e comprometerme con afouteza

na tarefa preciosa de vivir en irmandade.

Así, así,

así me gustaría ser eu ao teu carón, Xesús.

Acción

¿Como estamos levando nós esta dobre paixón que enchía o ánimo de Xesús?

¿Como o vivimos? ¿En cal das dúas coxeamos máis? ¿Que podemos facer para mellorar algo?

22 de agosto: sábado da 20ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 23, 1-12

Nunha ocasión díxolle Xesús á xente e aos seus discípulos:

—Na cátedra de Moisés sentaron os letrados e máis os fariseos. Facede, logo, e cumpride canto vos digan, pero non imitedes a súa conduta, porque falan pero non cumpren. Atan fardos pesados e cánganos nos lombos da máis xente, pero eles nin un dedo poñen para os mover. Todo o que fan é para que os vexan: visten aparatosamente, ancheando os filacterios e as franxas dos seus mantos; buscan os primeiros postos nos banquetes e os primeiros asentos nas sinagogas; que lles fagan reverencias nas prazas e que os chamen mestres.

Pero vós non vos fagades chamar mestre, pois un só é o voso mestre e todos vós sodes unha irmandade. E a ninguén chamedes pai ou nai na terra, porque unha soa é a vosa Nai, un só é o voso Pai, o celestial. Nin tampouco vos fagades chamar dirixente, porque un só é o voso dirixente, Cristo. A xente máis importante entre vós debe ser a vosa servidora, pois calquera persoa que se enalteza será rebaixada e quen se rebaixe será enaltecida.

Meditación

Este evanxeo fai un debuxo ben escuro do comportamento dos dirixentes xudeus do tempo de Xesús: xente que miraba máis pola súa aparencia social, polo seu poder, ca polo benestar da xente; ditar leis para que as cumpran outros, sen implicarse en facilitar a vida da xente máis humilde; honores, aplausos, títulos. Pura aparencia!  É de supoñer que non todos fosen así de vaidosos e inhumanos.

Ante iso a proposta das primeiras comunidades cristiás, seguindo o espírito de Xesús, é ben alternativa: nada de títulos, pois temos no ceo un Pai ou Nai e chega, e temos en Xesús o único mestre; e todo envolto na irmandade e no servizo. Os homes ou mulleres escollidas para os necesarios liderados da comunidade hanse distinguir pola súa franca vontade de servir.

Se lemos nós este evanxeo, é para que o apliquemos ás nosas comunidades, a quen as presiden, a todas as persoas que as formamos. É moi doado caer nos mesmos defectos que criticamos nos outros. Facer carreira na Igrexa segue a ser unha tentación. Estamos moi lonxe de construír comunidades cristiás fraternas ao estilo de Xesús. Facer comunidades ben ao estilo de Xesús sería unha excelente contribución ao conxunto da sociedade, onde tamén se repiten os trazos negativos que aquí se describen.

Oración

Irmáns, irmás,

e máis nada, Xesús.

Así che gustaba a ti.

Irmáns, irmás

afanadas polo servizo sempre, en todo.

Irmáns, irmás

fuxindo de títulos e honores.

Irmáns, irmás

arrimando o lombo a cada hora

para facer máis liviá a carga para a xente débil.

Irmáns, irmás

desde os feitos máis ca desde as palabras.

Irmáns, irmás

á sombra sempre dun Pai ou Nai do ceo

que a todos nos xunta e unifica

ata o extremo, ata o máis fondo.

Irmáns, irmás

e máis nada.

Xesús, faime irmá, irmán, contigo,

e máis nada.

Acción           

Miremos un pouco para a nosa comunidade cristiá ou parroquia. Se en algo vemos que non vivimos co espírito de Xesús, compartámolo cos demais membros da comunidade e dispoñámonos ao cambio.