Tempo Ordinario: 23ª semana

6 de setembro: domingo 23 do Tempo Ordinario

Evanxeo: Mt 18, 15-20

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Se teu irmán peca contra ti, vai e repréndeo; pero ti só con el. Se te escoita, conquistaches o teu irmán. Se non te escoita, leva contigo un ou dous, para que por medio de dúas ou tres testemuñas quede resolto o asunto. Se non vos fai caso, dillo á comunidade; e se tampouco lle fai caso á comunidade, sexa para ti coma un pagán ou un recadador de impostos (un estafador). Asegúrovos que o que atedes na terra será atado no ceo, e o que desatedes na terra será desatado no ceo.

Asegúrovos tamén que, se dous de vós se poñen de acordo na terra para pedir calquera cousa, conseguirano do meu Pai celestial. Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí no medio estou eu.

Meditación

O evanxeo de hoxe cóntanos resumidamente como ha ser o procedemento para enfrontarse positivamente co mal que na comunidade, na parroquia, unhas persoas lle poidan causar a outras. Paga a pena deterse nos pasos que vai propoñendo e comparalos cos pasos que con frecuencia damos, cando vemos algunha persoa que fai o mal, que nos fai mal. Punto de partida: A persoa que me fixo o mal é un irmán meu, unha irmá miña, e como tal se debe ollar. Situarse nesta clave de proximidade, de agarimo, de afecto sentido é imprescindible para axudar a unha persoa que nos faltou. Como é irmán ou irmá, dóeme a súa situación, e, porque me doe, propóñome facer o que vou facer.

Paso primeiro: falar a soas con esa persoa e poñerlle diante o mal que fixo, para que poida pensar e cambiar. Se fai caso, estupendo, temos recuperado a ese irmán ou irmá. E senón, Paso segundo: na presenza de unha, dúas ou tres persoas fálolle do caso, para que co aval desas persoas lle sexa máis doado caer na conta do mal que fixo. Pero, se nin así fai caso, daquela Paso terceiro: fálase a cousa na reunión da comunidade ou parroquia, para que alí se resolva. E, por último, se nin así se resolve, daquela, Paso cuarto, ese irmán deberá pensar que pinta na comunidade, e todos, todas, deberíamos tratalo como Xesús trataba aos pagáns e pecadores: con inmenso achegamento e predilección, porque son os enfermos e non os sans os que precisan médico.

Seguro que nos vemos moi lonxe de poder practicar isto nas nosas comunidades e parroquias. Moitas veces os pasos que nós seguimos son os seguintes: Punto de partida: non vexo a persoa que me fixo o mal coma un irmán ou irmá, senón como a alguén estraño polo que sinto rabia e cabreo, e, por iso, Paso primeiro: permítome entebrecer o meu corazón con sentimentos de rabia, de rexeite, de odio cara a esa persoa. Paso segundo: falo o caso, criticándoo, con alguén próximo a min, á espera de que se asocie á miña crítica e rabia contra a tal persoa; cousa que nada lle axuda, claro. Paso terceiro: non faltará a oportunidade de que, nun grupo máis grande, facendo calquera labor, comente a cousa en clima de crítica e mesmo de rabia, risa e burla; así o lume do mal non se apaga, esténdese, e o irmán ou irmán será menos irmán ou irmá para máis xente. Paso cuarto: arredámonos desa persoa, apartámola da nosa vida, non lle damos a oportunidade de poder recapacitar, morre para nós coma irmán ou irmá, deixamos de ser para el o médico que lle aporta a cura necesaria. ¿Que vida nova, que sociedade nova se constrúe así?

Quizabes digamos: ¿quen son eu para meterme na vida do meu veciño ou veciña? Ben me chega, en todo caso, con facer algo polo home ou muller, fillo ou filla que teño na casa! Pero ¿é realmente unha parvada preocuparme polo mal que nos podemos facer entre nós? ¿Non será que permitimos moito o mal, en nós e fóra de nós, sen decatarnos de que é unha fonte de malestar e de apagamento para as persoas e para as comunidades e parroquias? ¿Non será que nos doe pouco a xente, o seu avance, as súas medras, e que nos doe tamén pouco a marcha da comunidade, a marcha da parroquia?

A celebración eucarística empeza sempre cun acto de reconciliación, porque unha comunidade non reconciliada non pode celebrar ben a Misa. Se o convertemos en rutina, non nos valerá de nada.

Oración

Señor, Señor,

o regalo da comunidade,

que non nos falte nunca o regalo da comunidade!

Que o saibamos recibir de ti con agradecemento,

que o saibamos coidar con esmero.

O regalo da comunidade,

o Espírito da comunidade,

que nos deixemos levar por el

en todo canto facemos e dicimos.

Coidarse coma irmáns e irmáns,

gozarse coma irmáns e irmáns,

escoitarse coma irmáns e irmás,

regalarse coma irmáns e irmás.

Non deixemos que ninguén nos roube o regalo da comunidade,

nin a preguiza para a colaboración,

nin os resentimentos polas ofensas recibidas,

nin os desalentos porque a cousa costa,

nin a chulería de quen pretenda selo todo, facelo todo,

por moito que sexa crego ou frade.

Doerse coma irmáns e irmáns,

chorarse coma irmáns e irmás,

consolarse coma irmáns e irmás,

abrazarse coma irmáns e irmás.

Todo coa comunidade, para a comunidade,

nada sen a comunidade, nunca, de ningunha maneira,

E no medio e medio da comunidade,

a xente máis débil, máis frouxa, máis pecadora, máis desprezada,

coma o remol ao redor do cal

vigorizar a nosa irmandade,

darlle traza, luz e contido.

Señor, Señor,

o regalo da comunidade,

que non nos falte nunca o regalo da comunidade!

Acción

¿Estamos vendo algunha persoa da parroquia ou comunidade con malos comportamentos que necesitan corrección? Con maneiras de irmán ou irmá acheguémonos para falar con esa persoa e axudalo a ver e cambiar. E, se son eu a persoa reprendida, ser humilde e aceptar a corrección.

7 de setembro: luns da 23 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 6, 6-11

Un sábado entrou Xesús na sinagoga a ensinar. Había alí un home que tiña impedida a man dereita. Os letrados e máis os fariseos estaban ao axexo, a ver se ousaba curalo en sábado, para o poderen acusar. Pero el, coñecendo os seus pensamentos, díxolle ao home que tiña a man tolleita:

—Érguete e ponte no medio.

El ergueuse e púxose no medio. Entón Xesús díxolles:

—Fágovos unha pregunta: ¿Que está permitido no sábado: facer o ben ou o mal, salvar unha vida ou deixar que se perda?

E, ollando a todas as persoas que o rodeaban, díxolle ao home:

—Estende a túa man.

El fíxoo e a man quedoulle curada. Pero eles, todo enrabechados, discutían entre si o que poderían facer con Xesús.

Meditación

Claro que Xesús podería dicirlle ao home aquel: vémonos mañá e a ver o que podo facer, hoxe non, que é sábado. Pero Xesús neste caso, coma noutros moitos, é provocador, para que quede máis en claro aquilo que el consideraba un error: nas prácticas relixiosas do seu tempo era máis importante o requisito da lei que a saúde, o benestar da xente; e Xesús tiña moi claro que tiña que ser ao revés: o ben, a dignidade, o respecto da xente por riba de todo. Nisto xogábase algo que era esencial no pensamento e práctica relixiosa que o Espírito de Deus alimentaba diariamente nel. ¿É así de claro tamén o noso pensamento e a nosa práctica relixiosa?

É curiosa a actitude pechada dos letrados e fariseos ante quen lles poñía diante un error evidente. Pero non é cousa que só a eles lles pasase. É frecuente que reaccionemos así, cando nos deixamos levar por prexuízos, por ideoloxías establecidas en nós, por sentimentos. É unha mágoa, porque esta actitude impídenos avanzar, mellorar, como persoas e como comunidade cristiá.

Oración

A xente,

a xente é o que importa,

por riba de todo,

por riba de calquera lei civil ou relixiosa.

A xente,

esa persoa descoñecida que se cruza contigo,

esa traballadora de hotel que demanda melloras,

ese velliño ou velliña que morre de soidades cada día e cada noite,

ese mozo ou moza que intenta abrir camiño na vida,

esas persoas refuxiadas deixadas na man de Deus,

ese neno ou nena violada por un clérigo,

ti mesma, eu mesmo.

Non hai relixión máis santa e máis perfecta,

non hai relixión que máis honre a Deus,

e máis nos complete como persoas

que tratar a xente con humanidade.

Simplemente.

Así de claro.

(Dínolo Xesús como irmán maior e mestre.)

Acción

Nós pasamos bastante das leis relixiosas. Aínda así, cando pretendemos cumprir algo coa nosa vida cristiá, ¿poñemos en primeiro lugar a atención á xente que nos rodea, sobre todo se é xente vulnerable por calquera razón? Podémolo revisar e cambiar, se é do caso.

8 de setembro: Festa da Natividade de Santa María

Evanxeo: Mt 1, 1-16. 18-23 (Breve: Mt 1,18-23)

Libro da xenealoxía de Xesús Cristo, fillo de David, fillo de Abraham. Abraham xerou a Isaac, Isaac xerou a Xacobe. Xacobe xerou a Xudá e máis os seus irmáns. Xudá, de Tamar, xerou a Peres e máis a Zarán. Peres xerou a Esrón. Esrón xerou a Arán. Arán xerou a Aminadab. Aminadab xerou a Naasón. Naasón xerou a Salmón. Salmón, de Rahab, xerou a Booz. Booz, de Rut, xerou a Obed. Obed xerou a Iexé. Iexé xerou o rei David.

David, da que foi muller de Urías, xerou a Salomón. Salomón xerou a Roboam. Roboam xerou a Abías. Abías xerou a Asá. Asá xerou a Ioxafat. Ioxafat xerou a Ioram. Ioram xerou a Ozías. Ozías xerou a Iotán. Iotán xerou a Acaz. Acaz xerou a Ezequías. Ezequías  xerou a Menaxés. Menaxés xerou a Amón. Amón xerou a Ioxías. Ioxías xerou a Ieconías e máis os seus irmáns en tempos da deportación a Babilonia.

Despois da deportación a Babilonia, Ieconías xerou a Xealtiel. Xealtiel xerou a Zerubabel. Zerubabel xerou a Abiud. Abiud xerou a Eliaquim. Eliaquim xerou a Asor. Asor xerou a Sadoc. Sadoc xerou a Aquim. Aquim xerou a Eliud. Eliud xerou a Elazar. Elazar xerou a Matán. Matán xerou a Xacobe. Xacobe xerou a Xosé, esposo de María, da que naceu Xesús, chamado Cristo.

O nacemento de Xesús Cristo foi así: María, a súa nai, estaba prometida a Xosé; e antes de viviren xuntos apareceu ela embarazada por obra do Espírito Santo. Xosé, o seu prometido, home xusto, non a querendo aldraxar, decidiu repudiala secretamente. Tal era a súa resolución, cando o anxo do Señor se lle apareceu en soños, dicíndolle:

—Xosé, fillo de David, non repares en levar contigo a María,  a túa prometida, que o que nela se concibiu é obra do Espírito Santo. Dará a luz un fillo e ti poñeraslle de nome Xesús, porque salvará o seu pobo de todos os seus pecados.

Todo isto aconteceu para que se cumprise o que dixera o Señor por boca do profeta:

“Mirade: a virxe concibirá e dará a luz un fillo,

e poñeranlle de nome Enmanuel

(que quere dicir “Deus connosco)”.

Meditación

A historia é lenta e solidaria. Cómpren séculos e séculos, cómpre xente e xente para que a humanidade avance, progrese. Cumpriu tamén o exercicio relixioso de moitas persoas, de moitas xeracións, ben empuxado e amparado silandeiramente polo Espírito de Deus, para que a cousa chegase a María e Xosé, para que a cousa chegase a Xesús; para que se dese o estoupido de luz e de vida que en Xesús de Nazaré se deu para proveito de todas as persoas que agora o gozamos. Ver as cousas así –e así pensamos que hai que velas— lévanos a ser persoas fondamente agradecidas, fondamente humildes; todo o que somos e temos debémosllo en boa medida a persoas e xeracións anteriores a nós.

María estivo aí no seu momento, cumprindo o seu papel, deixándose moldear en todo polo Espírito de Deus, facilitando a nacenza e a crianza humana e relixiosa dun neno que chegaría a ser o que foi grazas tamén á contribución de millóns de criaturas. Foi así fillo do Espírito dunha maneira moito máis humana e fonda –e por isto tamén divina— do que vulgarmente pensamos. ¿Saberemos estar cada un, cada unha de nós, no noso lugar, non lle fallando á demanda do Espírito, para que nada do ben de Deus morra en nós, para que o seu proxecto de irmandade total atope en nós humilde e fiel colaboración?

Oración

Bendita ti, María,

no teu nacemento, na túa natividade.

Cando naciches ti,

naceu a criatura máis guapa e santa do mundo.

Nove meses concibida por Ana,

coma unha de tantas,

froito dos amores de Ana con Xoaquín.

Nove meses alentada polo Espírito de Deus

que te facía filla de Deus,

como o somos cantas persoas vimos a este mundo.

Bendita ti, María,

tan humana, tan humilde,

tan entrañablemente querida por Deus,

como polo demais o somos todas as súas criaturas.

En ti achegábase a este mundo

a luz, a paz, o consolo de Deus ,

que no teu fillo Xesús tería rostro humano.

Bendita ti, María,

na túa natividade

todos, todas nos sentimos benditas e agraciadas.

Acción

Son moitos os pobos de Galicia que no día de hoxe honran a Santa María. Podemos participar nalgunha desas celebracións, honrando a María, agradecéndoa, comprometéndonos a andar tamén polos seus camiños de humilde fidelidade a Deus.

9 de setembro: mércores da 23 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 6, 20-26

Nunha ocasión, Xesús coa ollada posta na xente que o acompañaba, dixo:

—Ditosa a xente pobre,

porque voso é o reino de Deus.

Ditosas as persoas que agora pasades fame,

porque Deus vos ha fartar.

Ditosas as que agora chorades,

porque riredes.

Ditosas todas e todos vós, cando a xente vos aborreza,

vos expulse e vos aldraxe,

cando poñan nas listas negras o voso nome

por causa do Fillo do Home;

alegrádevos nese día brincando de gozo,

porque a vosa recompensa no ceo será grande,

pois o mesmo fixeron os vosos ascendentes cos profetas.

Pero, aí de vós, a xente rica,

porque xa acadastes a vosa recompensa!

Ai de vós, as persoas que agora estades fartas,

xa pasaredes fame!

Ai de vós, as que agora rides,

xa choraredes e xa laiaredes!

Ai, cando todo o mundo fale ben de vós,

O mesmo fixeron os vosos ascendentes cos falsos profetas!

Meditación

Estamos ante as benaventuranzas do evanxelista Lucas. Soamente pon catro benaventuranzas ou felicidades (pobreza, fame, choros e rexeite social), completadas polas súas correspondentes “malaventuranzas” (riqueza, fartura, risas e aceptación social). Custa aceptar esta proposta de Xesús. Non é doado entendela. Ben sabemos que a proposta de Xesús non é reducirnos a ser un grupo humano empobrecido, famento, triste e rexeitado. Todo ao contrario. Xesús con estas palabras ponse do lado da xente que tal cousas padece, implicándose nun proceso de cambio que leve a unhas vidas dignas para todo o mundo. Deus está do lado desa xente, Xesús tamén o está e invítanos á confianza activa se somos desa xente, e á implicación se non o somos, pero nos doemos da súa situación.

A “malaventuranza” ou desgraza da xente rica, farta, riseira e ben vista socialmente débese, parece, á súa indiferenza cara ao grupo anterior, e posiblemente a seren en parte causantes da súa situación. Xesús soñaba sempre un soño de irmandade, no que non collía a abundancia dunhas persoas montada sobre a carencia doutras. Algo que segue pasando, e moito, na sociedade actual.

Oración

Queremos entenderte, Xesús,

porque nos fiamos de ti,

da limpeza e fondura das túas palabras,

da coherencia absoluta dos teus comportamentos.

Queremos entender as túas benaventuranzas

e apegarnos a elas de todo corazón.

Queremos entender tamén as túas “malaventuranzas”

e fuxir delas coma do demo.

Fuxir da riqueza, da fartura, da risa insolidaria,

por moito que teñan o aplauso social.

Arrimarnos solidariamente á pobreza, á fame, ás bágoas,

por moito que socialmente sexa mal visto.

E, se as sufrimos,

loitar, confiar, esperar,

porque o teu Deus está do noso lado.

Coma ti, Xesús,

sempre coma ti.

Acción

¿Como nos situamos na vida ante a riqueza e a pobreza, ante a fame e a fartura, ante as risas e as bágoas? ¿Que sentimentos nos dominan? ¿En que accións nos implicamos? ¿Estamos ante todo isto co espírito de Xesús?

10 de setembro: xoves da 23 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 6, 27-38

Unha vez díxolle Xesús á xente que o acompañaba:

—A vós, que me escoitades, dígovos: Amade os vosos inimigos, facédelle ben ás persoas que vos odian, bendicide ás que vos maldín e rogade polas que vos calumnian; a quen che zoupe nunha meixela, preséntalle a outra; e a quen che leve o manto, non lle prives de levar tamén a túnica. A quen che pida, dálle; e a quen che leve o teu, non lle reclames nada. Así que tratade á xente tal como queredes que vos traten a vós.

Se amades a quen vos ama, ¿que facedes de máis? As persoas pecadoras tamén aman a quen os ama. E se lle facedes ben a quen vos fai ben, ¿que mérito tedes? As persoas pecadoras fan outro tanto. E se non emprestades máis que cando esperades cobrar, ¿que mérito tedes? As persoas pecadoras tamén se emprestan entre elas para cobraren despois outro tanto. Vós non, vós amade os vosos inimigos, facede o ben e emprestade sen esperardes nada a cambio. E así teredes unha grande recompensa e seredes fillas e fillos do Altísimo, pois el é bo coa xente mala e desagradecida. Dádevos á compaixón, como o voso Pai se dá a compaixón.

Non xulguedes e non vos xulgarán; non condenedes e non vos condenarán; perdoade e hanvos perdoar. Dade e darásevos a vós: poñeranvos nas mans unha boa medida, acugulada, rebordada, apertada, pois coa medida coa que midades hanvos medir a vós.

Meditación

Estamos ante o Evanxeo do mesmo Evanxeo, ante o corazón do Evanxeo, o máis fondo, radical e revolucionario que Xesús de Nazaré nos transmitiu e nos transmite. Aprendeuno de Deus. Se Deus é dado á misericordia, nós tamén podemos selo, debemos selo. Se Deus ama, serve, atende, dóese aínda de calquera home ou muller que non parece ter merecementos para iso, nós tamén podemos e debemos facelo. Se Deus é gratuíto, non é violento, non responde á nosa posible ruindade con castigos, con maldicións, con abandono, ao revés, nós tamén podemos tratar así as persoas que igual nos fan mal de calquera maneira que sexa.

Non é doado, pero é máis fondamente humano que se pode dar. Non é doado, pero é o único que pode acabar coa forza do mal, quitarlle o seu enorme poder de destrución, que se multiplica cando ao mal lle contestamos con mal. Non é doado, pero só así conseguiremos cambiar os aires violentos que xeración tras xeración rompen as persoas e arrasan os pobos. No pasado e no presente. Ten habido xente que se fiou deste novo aire de Xesús; algunhas persoas cristiás coma Luter King ou o irmán Carlos de Foucauld e moita máis xente; outras non cristiás coma Gandhi e xentes do pacifismo activo que houbo e hai no mundo.

Oración

Bendito sexas, Deus, bendito sexas

en toda a xente que ama os seus inimigos,

bendí a quen a maldí,

e roga polos que a calumnian.

Bendito sexas, Deus, bendito sexas

nas persoas que non responden á violencia con violencia,       

que se exceden no ben con quen lles fai mal.

Bendito sexas, Deus, bendito sexas

nas persoas que aman a quen non as ama,

que fan o ben a quen non llelo fai

e dan do seu sen esperar ser recompensadas por iso.

Bendito sexas, Deus, bendito sexas

en quen actúa doéndose da xente mala e desagradecida,

como tamén a ti che gusta facer.                     

Bendito sexas, Deus, bendito sexas

na xente que non anda pola vida xulgando nin condenando,

senón perdoando

e tratando o próximo como por el lle gustaría ser tratada.

Acción

Posiblemente todas, todos esteamos vivindo na nosa vida situacións tensas con algunhas persoas ou grupos sociais, nas que nos custe responder con amor a quen non nos quere, facerlle ben a quen pensamos que nos está facendo algún mal, reaccionar pacificamente ante provocacións violentas, de palabra e cos feitos. Igual temos entrado xa na lóxica da violencia, do xulgar, do condenar, contra a que Xesús nos pon en garda. ¿Que podemos facer para ir practicando o estilo de Xesús? ¿Podiamos propoñernos dar algún paso ao respecto?

11 de setembro: venres 23ª semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 6, 39-42

Unha vez púxolles Xesús unha comparanza:

—¿Acaso poderá un cego guiar a outro cego? ¿Non caerán os dous na fochanca? Non está o discípulo por enriba do mestre; aínda que todo discípulo que chegue a prepararse ben, será coma o seu mestre. ¿Por que reparas no lixo que hai no ollo de teu irmán, e non te decatas da trabe que está no teu propio ollo? Hipócrita! Quita primeiro a trabe do teu ollo, e logo verás mellor para quitar o lixo do ollo de teu irmán.

Meditación

Dúas recomendacións de Xesús que teñen que ver co ver ou non ver. Unha persoa cega non pode guiar a outra que sexa cega; para guiar a quen non vexa cómpre poder ver. Para transmitir experiencia relixiosa cómpre tela primeiro. Moito do noso falar de Deus, de evanxelizar, vólvese inútil, porque igual falamos do que non vimos e experimentamos, e acabamos falando de ideas, de supostos. E iso non conmove a ninguén.

A outra recomendación é aínda máis elemental, pero non por iso menos necesaria. Todas, todos tendemos a ser moi hábiles en ollar para os demais, en descubrir e analizar os seus fallos, en criticar…, sen reparar no que nós somos e facemos, nas nosas carencias e pecados. Limpar a propia ollada, limpar o propio corazón, unha tarefa á que paga a pena dedicarlle esforzo e paixón. Permitiranos mirar a xente doutra maneira, relacionarnos con ela con outra sensibilidade e comprensión.

Oración

Canto desexo, meu Deus,

poder percibirte e verte,

dalgunha maneira,

experimentarte na miña vida

coma compañeiro de camiño,

e poderte dicir así,

compartirte con quen cadre!

Canto desexo tamén, meu Deus,

limpar a miña ollada nas túas augas,

nas augas da verdade e da humildade,

para poder ollar a quen me rodea

con ollos limpos de irmá,

con ollos acolledores, comprensivos,

para facer camiño xuntos ,

sen competencias,

desde a solicitude compartida!

Acción

Revisamos a ver se estamos facendo algunhas das dúas cousas das que nos advirte o Evanxeo: falar de Deus sen vivilo, ou censurar a outras sen ollar para nós. E miramos de cambiar.

12 de setembro: sábado da 23 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 6, 43-49

Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Non hai árbore boa que produza froitos ruíns, nin tampouco árbore ruín que produza froitos bos. Así, cada árbore coñécese polos seus froitos. Pois dos toxos non se collen figos, nin das silveiras se vendiman uvas. O home bo saca o ben da bondade do seu propio corazón e o home malo saca o mal da súa maldade, pois do que reborda o corazón fala a boca.

¿Por que me chamades Señor, Señor!, e non facedes o que vos eu digo? Todo aquel que, achegándose a min, escoita as miñas palabras e as pon en práctica, vouvos dicir a quen se parece. Parécese a un home que, ao  edificar unha casa, cavou fondo e puxo os alicerces sobre rocha. Cando o río desbordou, bateu a enchente contra aquela casa, pero non a puido abanear, porque estaba ben construída. Pero quen escoita as miñas palabras e non as pon en práctica é coma aquel home que edificou unha casa sobre terra, sen cimentos; ao romper contra ela a enchente, xa se derrubou e converteuse nunha grande ruína.

Meditación

¿Realmente queremos coñecernos ben a nós mesmos, o noso propio corazón, o noso íntimo máis íntimo? ¿Levamos dentro de nós a ansia por atinar co que nos pode construír coma persoas, coma crentes, ou non? Temos unha grande capacidade de burlarnos a nós mesmas, de enganarnos, de montar aparencias de cousas que non son, de simular ser moi crentes, moi devotos, moi de Xesús, moi da Igrexa, pero logo  a realidade non se corresponde con esas nosas aparencias.

Non se trata de andar obsesionados pola nosa perfección, senón de que, con humildade e verdade, coñezamos o noso corazón para non diluírnos en aparencias estériles. Xesús ofrécenos un criterio de observación: ver os froitos que damos. Se a nosa vida abonda en froitos de bondade, é que o noso corazón é bo. Se abundamos en maldade, o noso corazón está envolto en escuridades. E tamén nos ofrece un criterio moi sinxelo para construírnos na verdade: escoitar a súa palabra e poñer en práctica.

Oración

Ai, o meu corazón, Xesús!

O meu íntimo,

ese fondo do meu ser

onde aniña a fonte do mal e do ben!

O meu corazón,

onde aniña o noso Deus queridiño,

alumando escuridades,

para atinar na vida

e poder facer dela un fogar de paz,

un lugar de encontro e de convite!

Ai, o meu corazón, Xesús,

que pouso confiadamente na túas mans!

Acción

¿Como andamos co escoitar e facer ou non facer? Se o pensamos, seguro que atopamos algunha cousa onde se nos faga máis evidente iso de escoitar e non facer, falar e quedarnos na palabra. Seguro que podemos dar algún paso na boa dirección.