Tempo Ordinario: 26ª semana

 

 

27 de setembro: domingo 26 do Tempo Ordinario

 Evanxeo: Mt 21, 28-32

    Unha vez díxolles Xesús aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo: 

    —¿Que vos parece? Un home tiña dous fillos. Foi onda o primeiro e díxolle: “Meu fillo, vai traballar hoxe na viña”. El respondeu: “Non quero”, pero despois, arrepentido, foi. Foi onda o outro e díxolle o mesmo. El respondeu: “Vou, señor”, pero non foi. ¿Quen dos dous fixo a vontade do pai? 

    Respondéronlle: 

    —O primeiro. 

    Entón díxolles Xesús: 

    —Asegúrovos que os recadadores e máis as prostitutas entrarán no reino de Deus antes ca vós. Porque veu Xoán para vos ensinar o camiño da xustiza e non lle fixestes caso; en cambio, os recadadores e máis as prostitutas si que llo fixeron. Pero vós, aínda despois de ver iso, nin vos arrepentistes nin crestes.

Meditación

O risco dunha relixión establecida é ese: pensar que co cumprimento dunhas determinadas prácticas que se nos propoñen xa cumprimos coa vontade de Deus. Así podo pensar que participando na eucaristía dos domingo, xa fago a vontade de Deus. Podo pensar tamén que practicando algúns sacramentos de cando en vez, indo a tal ou cal funeral de xente familiar ou veciña, xa fago a vontade de Deus. Podo pensar que practicando algunhas obras de misericordia (dar algunha esmola, visitar a algún enfermo, colaborar coma voluntario nalgunha institución...), xa fago a vontade de Deus. E poida que esas cousas, claro que si, teñan algo que ver coa vontade de Deus. Pero tamén é moi posible que con catro cousiñas así, seguramente boas, nos quedemos satisfeitos e pensemos que xa cumprimos con Deus. E non se trata, non, de que teñamos que poñer máis cargas ao noso lombo, senón de que entremos con máis amplitude e gozo en todo o que Deus quere levar a cabo en nós e, a través de nós, na comunidade, no pobo do que formamos parte. Non se trata de "tacañear" ou ser espléndido con Deus, senón de tacañear ou ser espléndido con nós mesmos, construíndonos ao nivel dos soños de Deus para cada un, cada unha de nós, para ás nosas comunidades, para as nosas aldeas e pobos, para a nosa Galicia. Deus non se quere quedar curto con nós, ¿por que o habemos querer nós?

Chegados aquí, igual nos preguntamos: ¿que é logo a vontade do Pai? ¿Que é a vontade do Pai para min en concreto? En xeral podemos dicir que a vontade do Pai é que sexamos irmáns e irmás, e que coma tal vivamos na familia, na veciñanza, na comunidade cristiá; e que intentemos construír a nosa sociedade con sentimentos e prácticas de irmandade. Algo moi simple, ao que de palabra seguro que nos apuntamos todos, todas, pero ¿realmente somos aplicados despois niso? Ser e vivir coma irmán, coma irmá pode resultar duro nalgúns momentos, pero é a maior satisfacción que unha persoa pode atopar no mundo. Deus o que quere é que vivamos satisfeitos/as, felices, por iso nos propón vivir así. ¿Despois, que é a vontade de Deus para min hoxe, no momento concreto da miña vida? ¿Que me está Deus ofrecendo e pedindo a min en concreto para vivir iso de ser irmán ou irmá? Cada un/unha teno que pensar, cada un ten que rezar, cada unha no trato con Deus ten que ir vendo que é o que Deus lle está pedindo, porque cada un/ha temos a nosa vida, as nosas circunstancias particulares. A comunidade cristiá pódenos axudar, deberíanos axudar a acertar co camiño particular de irmandade que Deus nos ofrece para andar.

Na Eucaristía xuntámonos como familia na casa do Pai, ao redor do noso irmán maior, Xesús. Escoitamos a Xesús, compartimos as nosas fidelidades ou infidelidades, alimentámonos para andar con alegría na procura da vontade do Pai en todo. Que ben!

Oración

A viña á que me mandas é a casa, Señor,
a miña casa,
unha por unha todas as persoas que vivimos nela,
a miña familia, a miña comunidade.

A viña á que me mandas é a parroquia, Señor,
a miña parroquia, o meu barrio,
a miña comunidade humana e espiritual,
unha por unha todas as veciñas e veciños que a compoñen.

A viña á que me mandas, Señor,
con máis ansia e preocupación,
é a xente máis pobre e marxinal,
con calquera clase de pobreza e marxinación,
con calquera ferida no corpo ou na alma.

A encomenda que me fas, Señor,
é a do teu Evanxeo,
nin máis nin menos,
aberto á medida de Deus coma ti,
para acoller nel calquera aspiración humana xusta,
calquera mostra e sinal de humanidade.

Saberei dicirche de verdade que si?
Saberei vencer os meus receos e comodidades
e poñerme en camiño?
Ou, coma tantas veces xa,
pasarei de largo, sen facer caso,
enredado nas miñas vaidades,
asentado nas miñas falsas seguridades
de que non teño voces novas que escoitar,
camiños novos que andar?

Comeza o curso,
chámasme,
proposme cousas novas,
ofrécesme a túa compaña firme, fiel,
quero escoitarte e seguirte, Xesús,
non quero decepcionarte,
porque ti nunca me decepcionas.

Conta comigo.
No que poida, saiba e valla,
conta comigo.

 Acción

¿Sentímonos chamados a facer algún servizo ou axuda, a corrixir algún defecto, a comprometernos nalgunha tarefa comunitaria, e estámonos quedando parados pola razón que sexa? ¿Somos dos que dicimos que si, pero logo quedámonos no seo da manta? Podemos dar algún paso de cambio.

28 de setembro: luns da 26 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 9, 46-50

Unha vez as persoas que seguían a Xesús de cerca empezaron a discutir sobre quen delas era a persoa máis importante. Xesús, léndolles o pensamento, colleu pola man unha criatura, achegouna a si e díxolles:

—Quen acolle a esta criaturiña no meu nome, acólleme a min, e quen me acolle a min acolle a quen me enviou; porque a persoa máis pequena entre vós esa é a máis importante.

Tomando entón a palabra Xoán, dixo:

—Mestre, vimos a alguén que botaba demos fóra no teu nome e tratamos de llo impedir, porque non é do noso grupo.

Xesús contestoulle:

—Pois non llo impidades, que quen non está contra vós, está convosco.

Meditación

Querer ser a persoa máis importante; que alguén sexa ou non sexa do noso grupo, do noso país, da nosa raza ou cor, do noso credo, do noso pensamento político: velaquí dúas realidades que condicionan moito os nosos comportamentos, a nosa busca de benestar, nos tempos de Xesús e nos nosos, pois responden a un aquel humano que permanece no tempo. Xesús sitúase, como moitas veces máis, contra corrente: a obsesión por ser a persoa máis importante é absurda, pois rompe de raíz coa chamada humana máis auténtica, polo tanto tamén divina, a vivir en fraternidade; ante iso Xesús invítanos a vivir envolvéndonos no pequeno, no fráxil, como o noso lugar natural. E ante o desexo de querer excluír a quen non é do noso grupo, a proposta de Xesús, como tantas veces, é remitirnos aos feitos de vida: o importante é que a xente sexa querida, atendida, coidada, veña de onde veña a forza que anima a quen tal fai.

Oración

Apréndeme, Xesús,
a descubrir contigo
a importancia do pequeno,
do fráxil, do vulnerable,
e a atopar aí
o lugar privilexiado de encontro con Deus.

Apréndeme a obsesionarme
por esa experiencia elemental
que marcou a túa existencia,
e que ti nos ofreces
como camiño de autenticidade cristiá.

Grazas, Xesús.

Acción

Se nos paramos un pouco, non nos resultará difícil descubrir como moitas veces aspiramos ao grande, a ser dos grandes, a intimar cos grandes. Tamén nos será doado descubrir como tendemos a excluír do noso mundo a quen é distinto, non cre coma nós, non pensa coma nós, non é do noso país ou raza… Collamos algún detalle concreto e vexamos como cambiar niso o noso comportamento.

29 de setembro: festa dos santos arcanxos Miguel, Gabriel e Rafael

Evanxeo: Xn 1, 47-51

    Unha vez viu Xesús a Natanael, que se achegaba, e dixo del: 
    —Aí tedes un verdadeiro israelita, en quen non hai dobrez. 
    Preguntoulle Natanael: 
    —¿E de que me coñeces? 
    Contestoulle Xesús: 
    —Antes de que Felipe chamase por ti, xa eu te vira, cando estabas debaixo da figueira. 
    Respondeulle Natanael: 
    —Rabí (mestre), ti es o fillo de Deus, ti es o rei de Israel. 
    Díxolle entón Xesús: 
    —¿Porque che dixen que te vin debaixo da figueira, xa cres? Pois cousas máis grandes has ver. 
    E concluíu: 
    —Con toda verdade volo aseguro: habedes ver o ceo aberto e os anxos de Deus subindo e baixando onda o Fillo do home.

Meditación

Case sempre pasa así. Accedemos a Xesús, porque alguén nos falou del, ben coa súa palabra, ben sobre todo co seu xeito de vivir. A maneira de vivir atrae e engancha máis do que a mesma palabra. Achegándonos a Xesús, entrando na roda dos seus seguidores e seguidoras, recibimos del a promesa de que se nos agrandará a ollada e o corazón, as esperanzas e as ilusións para algo novo, nunca visto, que desborda as nosas expectativas. Xesús nunca decepciona. “Vin o ceo aberto”, dicimos, cando nos atopamos con algo case inesperado, que ten a capacidade de aclarar escuridades, de desbloquear situacións persoais ou comunitarias, sociais, que semellaban sen saída. Os anxos simbolizan esa claridade e esa forza que nos chega de Deus en horas e con maneiras insospeitadas. Os anxos son coma dicir a compaña benévola, alentadora que Deus permanentemente os garante.

Oración

Miguel, e quen coma Deus?
Potente, marabilloso,
abnegado servidor,
do noso ben moi celoso.
Gabriel, forza de Deus
que nos fai recias e fortes,
para a paz, para a xustiza
incuestionable soporte.
Rafael, o Deus que cura
todas as nosas feridas,
e nos unxe con tenrura
para alegrarnos a vida.

Acción

¿Falámoslle de Xesús algunha vez a algunha persoa que nos parece que o descoñece? ¿Compartimos con alguén a nosa fe relixiosa, os nosos convencementos cristiás? ¿E si hoxe probáramos a facelo?

30 de novembro: mércores da 26 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 9, 57-62

    Indo de camiño cara a Xerusalén, díxolle un: 

    —Seguireite, vaias onde vaias. 

    Respondeulle Xesús: 

    —As raposas teñen tobeiras e os paxaros teñen niños, pero o fillo do home non ten onde pousar a cabeza. 

    Díxolle a outro: 

    —Sígueme. 

    Pero el contestoulle: 

    —Déixame ir primeiro enterrar a meu pai. 

    Respondeulle: 

    —Deixa que os mortos enterren os seus mortos, ti vai anunciar o Reino de Deus. 

    Outro díxolle tamén: 

    —Señor, seguireite, pero deixa que primeiro me despida da miña familia. 

    Contestoulle: 

    —Quen despois de por a man no arado, mira para atrás, non é apto para o reino de Deus.

Meditación

Todo ao redor da palabra seguir. Todo ao redor do que supón seguir a Xesús. Todo ao redor da vontade, firme ou non, de realmente seguilo. Aquí xógase que a nosa vida cristiá sexa tal ou non. Parece que Xesús nos quere desenganar. Seguilo supón ás veces non ter onde pousar a cabeza, é dicir, pasar por horas de baleiro, de inseguridade, de falla de agarradoiras, de non ter a quen botar a man, de confianza en Deus e punto. Seguilo supón estar disposta a romper ás veces con pautas sociais, con pautas familiares, que parecen imprescindibles, como o é o feito de enterrar o propio pai, e expoñerse á murmuración popular. Seguir a Xesús supón decisión firme, sen andar envolto en vacilacións, un paso adiante e outro atrás. Xesús tamén falará noutras ocasión de que o seguimento é coma un tesouro que un adquire con enorme ledicia; pero, claro, para adquirilo antes un ten que vender todo canto ten.

Oración

Contáxiame a túa fortaleza, Xesús.
para ser humilde e forte no teu seguimento.
Sen ti, sen o teu Espírito,
serame imposible.
Sucumbirei nas horas crúas, extremas,
cederei ante ao que dirán,
relembrarei con señardade o deixado atrás,
andarei envolta no si e no non,
porque ben me coñezo
e o teño experimentado moitas veces.
Contáxiame a túa fortaleza, Xesús.

Acción

¿Hai algunha cousa no noso seguimento de Xesús que nos estea custando moito? Poñémoslle nome. Oramos ante Deus, ante Xesús, para que o seu Espírito nos fortaleza. Podo compartir esta dificultade con algunha persoa que me poida comprender e axudar.

1 de outubro: xoves da 26 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 10, 1-12

Un día designou o Señor a outras setenta e dúas persoas, e mandounas diante del de dúas en dúas a todas as vilas e aldeas a onde tiña pensado ir. Díxolles:

—A anada é ben boa, pero hai pouco quen a traballe; así que rogádelle ao dono da colleita que mande xornaleiros e xornaleiras para a seitura. Ide e sabede que vos mando como años entre lobos. Non levedes saco, nin alforxa, nin calzado, nin vos paredes a parolar con ninguén  polo camiño. Cando entredes unha casa, antes de máis nada dicide: “Paz a esta casa”. E se alí hai xente de paz, sobre ela repousará a vosa paz; se non a hai, volverá convosco. Permanecede na mesma casa, comendo e bebendo do que teñan, que quen traballa ten dereito ao seu xornal. Non andedes de casa en casa. Cando entredes nunha aldea e vos acollan, comede do que vos dean, curade a xente enferma que haxa e dicídelles: “Xa chega a vós o reino de Deus”. Pero cando non vos acollan na aldea na que entredes, saíde ás prazas dicindo: “Non queremos levar da vosa aldea nin o po que se nos pegou aos pés. Aí vos queda. Pero sabede que xa chegou o reino de Deus.” Asegúrovos que o día aquel será máis suave para Sodoma do que para esa aldea.

Meditación

Amósasenos o primeiro plan de evanxelización levado a cabo polas primeiras comunidades cristiás seguindo as palabras e o estilo de Xesús. Moito bo hai en Deus para a xente, que merece atención; moita xente hai precisada desa abundancia de Deus. Oxalá se multiplicasen os homes e mulleres dispostas a facer florecer tanto ben! Andar en pobreza total, que evanxelizar non pareza nunca un negocio en nada. Saír, andar os camiños, bater coa xente, establecer vínculos fraternos, dando e recibindo paz, anunciando o ben de Deus, non as nosas ideas, implicándose nos problemas da veciñanza, aceptando que haxa quen nos desprece.

Oración

Señor, Señor,
amo, sementador
e das colleitas da vida
absoluto coidador!
Velaquí as miñas mans,
o meu empeño e amor;
velaquí o meu desexo
de estar contigo, a carón
nas loitas nas que ti loitas
por un mundo máis mellor:
Que a vida abunde e floreza
onde a vida é escaso don.
E que abunden as obreiras
que a traballen con paixón.

 Acción

Fan falla xornaleiros xornaleiras para espallar o ben de Deus nos nosos pobos e aldeas. ¿Estamos colaborando nalgunha acción que axude a isto? ¿Poderiamos dar un paso adiante e colaborar algo máis?

 

1 de outubro: Memoria obrigatoria de Santa Tareixiña do Neno Xesús

Evanxeo: Lc 9, 51-56

    Cando se ía cumprir o tempo de que a Xesús o levasen deste mundo, decidiu en firme ir a Xerusalén. Mandou mensaxeiros por diante, que entraron nunha aldea de samaritanos para lle prepararen pousada, pero non o recibiron, porque se decataron de que ía cara a Xerusalén. Ao veren isto, os discípulos Santiago e Xoán dixeron: 

    —Señor, ¿queres que digamos que baixe do ceo un raio que os parta? 

    Pero el volveuse e rifoulles. E foron para outra aldea.

Meditación

Santa Tareixa do Neno Xesús naceu en Francia no ano1873. Sendo aínda unha nena, tivo experiencias relixiosas moi intensas, por exemplo, cando fixo a Primeira Comuñón aos 11 anos. Despois de llo solicitar ao mesmo Papa nunha audiencia, con 15 anos ingresou no Carmelo de Lisieux, onde profesou con 17 anos. Morreu moi nova, 24 anos. Escribiu un libro, “Historia de un alma”, unha autobiografía espiritual, no que podemos seguir a súa sinxela e fonda traxectoria crente. Patroa das Misións desde o ano 1925, no 1997 foi declarada Doutora da Igrexa. A súa achega á espiritualidade cristiá podémola ver resumida no que se deu en chamar “infancia espiritual”. A súa profunda e moi madura experiencia relixiosa viviuna nun marco de sinxeleza e confianza absoluta en Deus, fuxindo sempre de calquera forma de vaidade e superando importantes dificultades no seu camiño de fe. O seu camiño espiritual non é un xogo pueril, senón a máxima madurez na máis grande simplicidade.

 

Oración

¿A que me invitas, Xesús,

co exemplo de Santa Tareixiña?

¿A que nos provocas

coa súa imaxe fráxil e a súa curta historia,

repletas de vida e de intensidade?

¿A que nos chamas

coa súa sorprendente madurez

rodeada de inocencia e simplicidade?

Eu teño o meu camiño,

cada quen ten o seu camiño,

para o que ti te ofreces como compañeiro fiel.

Non me pides milagres,

pero si que vaia madurando pouco a pouco,

mesturando humildemente

o empeño persoal coa confianza absoluta

en ti, Xesús, no teu Espírito, no teu Deus,

no noso Deus.

Ben asentada no anaco de terra e tempo

no que me toca vivir.

Ben asentada en ti,

coma unha criaturiña no colo da súa nai.

 Acción

O evanxeo de hoxe e tamén a experiencia de Santa Tareixiña invítannos a rexeitar todo tipo de violencia, tanto a que nós poidamos cometer contra persoas, animais ou natureza, coma a que outras persoas poidan cometer contra nós. Pensamos e cambiamos algo.

 

2 de outubro: Memoria dos Santos Anxos Custodios

Evanxeo: Mt 18, 1-5.10

    Nunha ocasión achegáronse a Xesús as persoas que o seguían máis de cerca para lle preguntar: 

    —¿Quen é o máis importante no reino dos ceos? 

    El chamou por unha criaturiña, púxoa no medio do grupo e dixo: 

    —Asegúrovos que se non cambiades e non vos facedes coma esta criaturiña, non entraredes no reino dos ceos. Quen se faga pequena coma esta criaturiña será a persoa máis importante no reino dos ceos. E quen acolla unha criaturiña coma esta no me nome, acólleme a min. 

    Coidado con desprezar a unha destas criaturiñas! Asegúrovos que os seus anxos no ceo están sempre contemplando o rostro do meu Pai celestial.

 

Meditación

Unha vez máis a alerta de Xesús contra o afán mundano de buscar ser importantes a base de poder, de forza, de dominio, de cartos. Outra vez a chamada de Xesús para que entendamos que ser importante é poñerse no centro coa xente máis fráxil e fundirse con ela nunha aperta vital, nunha disposición a servir, coa suma humildade, coa suma intelixencia que a xente máis vulnerable se merece.

Así unhas persoas convertémonos para outras neses anxos custodios, a través dos cales Deus mira con sumo respecto e consideración polos seus fillos e fillas. As persoas máis vulnerables son algo absolutamente sagrado para Deus, son os especiais anxos custodios de toda a humanidade; de aí que todo o que teña que ver coa súa vida, co seu trato, coa súa dignidade está especialmente presente aos ollos de Deus, ten suma importancia para el. E deberíaa ter tamén para nós, para toda persoa que cre en Deus.

 

Oración

Grazas, meu Deus,

por todas as persoas que ao longo da miña vida

foron sendo para min santos anxos custodios.

Amosáronme moi realmente

a túa presenza, compaña e protección,

grazas!

Grazas, meu Deus,

por esa incomprensible forza de ben,

por esa inaudita chamada á irmandade, á xustiza, á unión,

que misteriosamente se fai persistente en min

e empuxa a miña vida,

a pesar das miñas preguizas, covardías e egoísmos.

Ti estás certamente aí protexendo,

grazas!

Grazas polas criaturas máis fráxiles,

verdadeiros anxos custodios da comunidade cristiá,

que nos amosan o teu rostro

e o camiño de luz que leva ao teu encontro.

Grazas!

Acción

¿Poderiamos sinalar algunhas persoas que foron ou son coma anxos custodios para nós? Agradezámosllo dalgunha maneira. ¿Estamos nós sendo coma anxos custodios para outras persoas vulnerables? Celebrémolo tamén, para fortalecernos nesa tarefa.

3 de outubro: sábado da 26 semana do Tempo Ordinario

Evanxeo: Lc 10, 17-24

    

    Daquela os setenta e dous volveron moi contentos, dicindo: 

    —Señor, mesmo os demos tamén se nos someten no teu nome. 

    El replicou: 

    —Eu vin a Satán caendo do ceo coma un raio. Porque vos dei poder para pisardes cobras e máis alacráns e poder sobre toda forza inimiga, e nada vos fará mal. Con todo, non vos alegredes de que os espíritos se vos sometan; alegrádevos máis ben de que os vosos nomes estean escritos no ceo. 

    E naquel momento exclamou cheo de gozo do Espírito Santo: 

    —Bendito sexas, Pai, Señor do ceo e máis da terra, porque lles agachaches estas cousas aos sabios e prudentes e llas revelaches á xente humilde. Si, meu Pai, bendito sexas por che agradar iso así. 

    Meu Pai ensinoume todas as cousas e ninguén coñece o Fillo a non ser o Pai, nin coñece ninguén o Pai a non ser o Fillo, e aquel a quen o Fillo llo queira revelar. 

    E, volvéndose aos discípulos, díxolles á parte: 

    —Benia os ollos que ven o que vós vedes. Porque é ben certo que moitos profetas e reis desexaron ver o que vós vedes e non o viron, e oír o que vós oídes e non o oíron.

Meditación

Satán para arriba, Satán para abaixo; pisar cobras e alacráns sen sufrir dano ningún; euforia dos discípulos… Debaixo deste xeito de falar propio dunha cultura daqueles tempos, amósasenos un convencemento moi firme: en Xesús hai unha forza de ben que non hai quen a tombe. Forza para a liberación persoal, para xerar espírito de servizo, para non se apoucar ante calquera clase de poder, forza para a resistencia, ou a resiliencia, como dicimos hoxe; forza para o amor, para verse e amarse a si mesmo coma fillo de Deus, forza para dar a vida antes ca deixar de seguir a chamada de Deus que bulía a diario no seu corazón e que o empuxaba a amar a xente co mesmo amor co que se amaba a si mesmo.

E Xesús ofrécenos participar deste poder. Pero non para que empecemos a chufarnos dos nosos éxitos, senón nada máis e nada menos para que percibamos que andamos humildemente na onda de Deus, que os nosos nomes gratuitamente están escritos no corazón de Deus. Todo isto aprendeunos o fillo do Pai e todo isto llo amosa a quen queira deixarse ensinar por Deus.

Oración

Benia os nosos ollos, si, Xesús,

por poder ver o que tanta xente de fe

durante séculos agardou con esperanza!

Benia os nosos oídos, Xesús,

porque aos nosos oídos chegou a túa palabra,

para nos falar ás claras de Deus!

Benia os nosos corazóns, Xesús,

porque poden vibrar

coa túa mesma paixón por Deus e pola xente toda,

sen distingo ningún!

Benia todas e todos nós, Xesús,

que, se nos deixamos querer,

podemos acceder ao teu humildísimo poder,

que no servizo se fai e manifesta!

Grazas porque todo isto nolo dás

a prezo de simplicidade agradecida!

Grazas, Xesús!

Acción

¿Andámonos chuleando de sermos crentes? ¿Desprezamos dalgunha maneira as persoas que non teñen fe, ou que a teñen á súa maneira? ¿Somos da “xente humilde” que tanto a Xesús lle compracía? Parámonos a ver. E, se tal, cambiamos.