Tempo Ordinario: 13ª semana

27 de xuño: Domingo 13º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Sab 1, 13-15; 2, 23-24. Salmo: 29, 2 e 4. 5-6. 11 e 12a e 13b

2ª lectura: 2 Cor 8, 7. 9. 13-15

Evanxeo: Mc 5, 21-43

Unha vez, pasando de novo Xesús nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na veira do mar. Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que, ao velo, botouse aos seus pés suplicándolle:

—A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre elas as túas mans, para que sande e viva.

E foise con el, seguido de moito xentío que o estrullaba. Había unha muller que padecía hemorraxias desde doce anos atrás, e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor. Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido, dicindo para si:

—Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa.

E, secándolle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal. Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou:

—¿Quen me tocou na roupa?

Os discípulos respondéronlle:

—Ti ben ves a xente preméndote, e ¿aínda preguntas por quen te tocou?

Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora. Daquela, a muller, amedrentada e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade. El díxolle:

—Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.

Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle:

—A túa filla acaba de morrer. ¿Para que andar xa molestando o Mestre?

Pero Xesús, ao escoitar o que estaban a falar, díxolle ao xefe da sinagoga:

—Non temas, abonda que teñas fe.

E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago. Ao chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos, entrou e díxolles:

—¿A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.

E todos facían riso del. Pero, botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e máis os seus acompañantes, entrou onde estaba a nena. Colleuna pola man e díxolle:

—“Talitha qumi” (que quere dicir: “rapaza, érguete”)

A rapaciña ergueuse de contado e botouse a andar, que xa tiña doce anos. e aquela xente quedou coa boca aberta.

El insistiulles que non llo contasen a ninguén e mandou que lle desen de comer.

Tempo Ordinario: 12ª semana

20 de xuño: Domingo 12º do tempo ordinario

1ª lectura: Xob 38, 1. 8-11. Salmo: 106, 23-24. 25-26. 28-29. 30-31

2ª lectura: 2 Cor 5, 14-17

Evanxeo: Mc 4, 35-41

Un día, pola tardiña, díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Vaiamos á outra banda do mar.

Eles, deixando a xente, levárono consigo na barca onde estaba sentado; e seguíano outras barcas. E formouse tal turbillón de vento que os salseiros caían enriba da barca e enchíana de auga. El, entrementres, estaba na popa durmindo sobre un cabezal. Eles espértano e dinlle:

—Mestre, ¿seica non che importa que afoguemos?

El ergueuse e increpou o vento e díxolle ao mar:

—Cala, acouga!

E amainou o vento, e veu unha gran calma.

E dilles a eles:

—¿Por qué tendes tanto medo? ¿Seica aínda non tendes fe?

Eles sentiron entón un medo enorme e comentaban entre si:

—Pero, ¿quen será este, que mesmo o vento e o mar o obedecen?

Tempo Ordinario: 11ª semana

13 de xuño: Domingo 11º do tempo ordinario

1ª lectura: Ez 17, 22-24. Salmo 91, 2-3. 13-14. 15-16

2ª lectura: 2 Cor 5, 6-10

Evanxeo: Mc 4, 26-34

Unha vez díxolle Xesús á multitude:

—Así é o reino de Deus, coma un home que bota a semente na terra e, durma ou estea esperto, sexa de noite ou de día, a semente agroma e medra, sen que el chegue a saber como. A terra vai dando froito por si mesma; primeiro herba, logo espigas, e por último o gran ben abundante na espiga. E, cando o froito xa está en sazón, de seguida se lle mete o fouciño, por ser o tempo da seitura.

E tamén dicía:

—¿Con que compararemos o reino de Deus? É coma o gran de mostaza, que cando se sementa na terra é a máis miúda de todas as sementes. Pero despois de sementala, medra ata ser a maior de todas as hortalizas, chegando a botar unha pólas tan grandes que na súa sombra poden vir aniñar os paxaros.

E así, con moitas comparanzas coma estas, íalles mostrando a mensaxe, de xeito que puidesen entender. Non lles falaba máis que en parábolas, pero logo explicáballelas aos seus discípulos.

Fratelli tutti: oración 8 capítulo

 

PREGARIA 

(Capítulo 8 da encíclica)

As relixións ao servizo da fraternidade no mundo

(parafraseando cousas do n. 277)

 

Manuel Regal Ledo

Que a túa música, Xesús de Nazaré,

vibre coma Boa Nova nas nosas entrañas.

Para non perdermos a ledicia

que brota da compaixón,

nin a tenrura

que nace da confianza,

nin a capacidade de reconciliación

que atopa a súa fonte

en recoñecernos sempre

coma persoas perdoadas, enviadas.

Pobres de nós

se a música do teu Evanxeo

deixa de soar nas nosas casas,

nas nosas prazas,

nos traballos, na política e na economía!

Daquela apagariamos en nós

a melodía que ten o poder

de aledarnos, conmovernos e desafiarnos

para loitar pola dignidade de todo home e muller.

Que aprendamos a interpretar ben na vida

a melodía do Evanxeo,

facendo orquestra e coro

coas demais tradicións relixiosas,

para eterna loanza do marabilloso Deus común,

Pai e Nai universal, cósmica,

que a todos nos sustenta e alenta

cara á fraternidade respectuosa e creadora

con todo ser humano,

con todo canto existe.

Grazas, Xesús, polo teu Evanxeo,

o noso maior don,

e, encarnado en nós nos nosos tempos,

a nosa maior ofrenda tamén

para facer deste mundo unha verdadeira casa común.

Que a túa música, Xesús de Nazaré,

vibre coma Boa Nova nas nosas entrañas.

Tempo Ordinario: 10ª semana

 

6 de xuño: Solemnidade do santísimo Corpo e do Sangue de Cristo

1ª lectura: Ex 24, 3-8. Salmo: 115, 12-13. 15 e 16bc. 17-18

2ª lectura: Heb 9, 11-15

Evanxeo: Mc 14, 12-16. 22-26

No primeiro día da festa dos Ácimos, cando se sacrificaba o año pascual, preguntáronlle a Xesús os seus discípulos:

—¿Onde queres que vaiamos preparar, para comeres a Cea Pascual?

El mandou a dous discípulos, dicíndolles:

—Ide á cidade e havos saír ao paso un home cunha sella de auga; seguídeo e onde entre dicídelle ao dono da casa: “O Mestre di: ¿Onde está a miña sala, na que vou comer a Pascua cos meus discípulos?”. El havos mostrar no sobrado unha gran sala, xa disposta e arranxada. Preparade alí para nós.

Marcharon os discípulos e chegaron á cidade. Atoparon todo como llelo el dixera e prepararon a Pascua. Mentres estaban a comer, Xesús colleu pan, rezou a bendición, partiuno e déullelo, dicindo:

—Tomade, isto é o meu corpo.

Despois colleu un cáliz, deu grazas, pasóullelo e todos beberon del. E díxolles:

—Isto é o meu sangue da Alianza, que se vai verter por moitos. Dígovolo de verdade: Xa non vou beber o produto da viña ata o día aquel en que o hei beber novo no Reino de Deus.

Despois de cantaren os Salmos, saíron para o monte das Oliveiras.