TEMPO DE NADAL
Xa o 24 de decembro empeza o tempo do Nadal, que durará ata o domingo do Bautismo do Señor.
O Nadal é un tempo frío e chuvioso normalmente nas nosas latitudes, pero ao mesmo tempo cálido, que envolvemos en sinais de tenrura, de ledicia e de festa: luces, ceas e xantares, compras, regalos, relacións coa familia e con xente amiga. Un tempo no que, no medio de todo isto, hai bastante superficialidade, bastante insatisfacción, bastante baleiro, porque frecuentemente nos quedamos a medio camiño, non imos ao fondo das cousas, das vidas.
O cristianismo achegouse á festa pagá do Sol —que está na base da nosa festa do Nadal— ofrecendo unha fe, un convencemento fondo: os homes e mulleres que imos poboando o mundo non estamos sos, non estamos tampouco ao libre dispor dunhas forzas escuras, nin dun fatídico destino. Todos, todas nós somos persoas acompañadas. Somos persoas habitadas por un misterio de luz e de amor, que nos dá orixe e que camiña ao noso lado, dentro de cada un, de cada unha de nós, invitándonos a entrar nunha dinámica de unidade solidaria, onde todos, todas, atoparemos a nosa máis limpa identidade, a nosa paz. Un misterio de luz e de amor que podemos percibir, nomear coa palabra que máis nos praza, e que sempre se nos ofrece para unha relación misteriosa e fecunda. Todo isto, iso si, vivido nas ás da inseguridade, da fe, desde o respecto máis profundo polo que somos os seres humanos, sen xogar para nada coas nosas nudeces, cos nosos medos, coas nosas aspiracións.
Deus é amor. Deus é presenza. Deus éncheo todo. Deus é carne, é materia, é historia. Deus é ser humano e natureza. Deus ofrécesenos en todo. Deus é amigo. Deus anuncia solidariedades fondas. En Deus vivimos e existimos.
O Nadal vainos permitir entrar neste mundo. Faino con relatos, con escenas moi sinxelas, moi familiares, recubertas, se cadra, por unha nube de fantasía que non intenta sobar o misterio, senón poñernos humildemente ás súas portas, para que o percibamos con inocencia. Algo delicado, que podemos estragar co noso afán de querer razoar e dominar todos os bordes dese misterio de Deus, que, ao tempo, é o misterio dos seres humanos.
24-25 de decembro: sábado, nacemento do Señor Xesús
Misa da noite
1ª lectura: Is 9, 1-6. Sal 95.
2ª lectura: Tit 2, 11-14
Evanxeo: Lc 2, 1-14.
Naqueles días, saíu un decreto do emperador Augusto ordenando facer un censo do mundo enteiro. Este primeiro censo fíxose no tempo en que Quirino era gobernador de Siria. E todo o mundo se foi empadroar, cadaquén á súa cidade. Tamén subiu Xosé desde a aldea de Nazaré en Galilea ata á aldea de David, chamada Belén, na Xudea, por ser Xosé da cada e da familia de David, para empadroarse con María, a súa prometida, que estaba embarazada.
Estando alí, chegoulle a María o tempo do parto e deu á luz o seu fillo primoxénito; envolveuno nuns capizos e deitouno nunha manxadoira, porque dentro da pousada non había lugar para eles.
Había naquela comarca uns pastores que pasaban a noite ao descuberto, vixiando o seu rabaño. Presentóuselles un anxo do Señor, e a gloria do Señor rodeounos co seu resplandor, e quedaron cheos de medo. Pero o anxo díxolles:
—Non teñades medo, que vos veño traer a boa nova dunha grande alegría para todo o pobo: Hoxe, na cidade de David, naceuvos un Salvador, o Mesías, o Señor. E este será o sinal para vós: Atoparedes un neno envolto en capizos e deitado nunha manxadoira.
E, de súpeto, arredor do anxo apareceu unha multitude do exército celestial, que loaba a Deus dicindo:
Misa do día:
1ª lectura: Is 52, 7-10. Sal 97
2ª lectura: Heb 1, 1-6.
Evanxeo: Xn 1,1-18
No principio existía a Palabra, e a Palabra estaba onda Deus e a Palabra era Deus. Ela estaba no principio onda Deus.
Todo foi feito por ela, e sen ela non se fixo nada do que foi feito. Nela estaba a vida, e a vida era a luz da xente toda; a luz alumea na tebra e a tebra non a deu apagado.
Houbo un home mandado por Deus, o seu nome era Xoán. Este veu de testemuña para dar testemuño da luz, para que todas as persoas cresen por el. Non era el a luz, senón que veu para dar testemuño da luz.
A Palabra era a verdadeira luz que alumea a todo ser humano que vén a este mundo. Ela estaba no mundo, e o mundo foi feito por ela, pero o mundo non a recoñeceu. Veu á súa propiedade e os seus non a acolleron. Pero a cantos a recibiron —aqueles homes e mulleres que cren no seu nome— deulles o poder de seren fillos e fillas de Deus. Estes non naceron do sangue, nin da vontade da carne, nin da vontade do ser humano, senón de Deus.
E a Palabra fíxose carne e plantou entre nós a súa tenda, e nós vimos a súa gloria, gloria coma de Unixénito que vén do Pai, cheo de graza e de verdade.
Xoán deu testemuño del exclamando: "Este é aquel de quen eu vos dixen: O que vén detrás miña pasa diante miña, pois existía primeiro ca min".
E da súa abundancia recibimos todos nós, graza e máis graza. Pois a Lei deuse por medio de Moisés; a graza e a verdade realizáronse por Xesús Cristo. A Deus ninguén o viu; o Unixénito, que está no seo do Pai, foi quen nolo revelou.
Meditación
Estes dous pedaciños de Evanxeo falan do mesmo, do nacemento, da presenza entre nós de Xesús de Nazaré, sobre o que descansou todo o humildísimo poder de Deus para o ben de toda a humanidade, de cada persoa que a imos compoñendo xeración tras xeración. Os dous relatos compleméntanse moi ben. O de Lucas pon en evidencia a normalidade, a naturalidade dese nacemento no seo dunha familia pobre dunha aldea pobre. A pobreza distingue este nacemento: xente de camiño, sen medios, que na pousada non atopan refuxio; a muller que pare nun cortello e que recibe os agarimos de pastores, profesión tamén pobre e daquela non moi ben considerada. Ninguén diría que así sería como había de se facer Deus presente neste mundo. Pero así foi. E a cousa, que é boa nova de alegría, fai que a terra e o ceo se xunten en loanzas. E a gloria de Deus convértese nunha corrente de paz para os homes e mulleres que máis a ansían e gozan na terra. A proximidade, a tenrura, os chuchos envólveno todo, como en calquera nacemento humano. Así son as cousas de Deus. Podemos achegarnos a ese cortelliño real ou imaxinario e en silencio procurar captar os rastros de Deus entre nós, no pasado e tamén na hora presente.
O evanxeo de Xoán vai ao mesmo pero desde outra sensibilidade. Quen o compuxo era unha persoa moi sisuda, amiga de querer penetrar e compartir o misterio de Deus que nos envolve. A Deus nunca ninguén o viu nin o pode ver, pero na vida e na palabra de Xesús podemos ver trazos do seu ser e do que o seu ser nos pode aportar: camiños de vida, camiños de luz, e a posibilidade de pouco a pouco irnos metendo no seu mesmo seo, no seu mesmo fogar, ata facernos un con el. Deus misteriosamente ao alcance da nosa man, do noso ser tan pequerrecho e limitado. E, aínda así, un Deus non sempre recoñecido e aceptado. Tamén aquí o Nadal invítanos a deixarnos agraciar polo que pode ser o maior regalo da nosa existencia: Deus mesmo.
Oración
Quero ser pobre no corpo, nas cousas materiais, Xesús,para entrar contigo no mundo da pobrezano que ti nacichese grazas ao cal te fixeches divinamente sensible,divinamente libre,divinamente irmán, con preferencia, da xente máis empobrecida.Quero ser pobre no espírito, Xesús,para abrirme a todo rastro de vida e de luz,que en Deus ten a súa fonte.Quero ser pobre,para ser irmán,para facer da irmandade realo camiño de encontro contigono Nadal de cada día.Quero ser pobre,pero cústame selo.Contigo ao meu carón poderei selo,porque para Deus non hai imposibles.
Acción
Participa nalgunha movida solidaria das que con frecuencia se organizan ao redor do Nadal. Non te quedes na movida dun día, dunhas datas. Fai da solidariedade un estilo de vivir e de relacionarte.
Día 26 de decembro: Festa da Sagrada Familia
1ª lectura: Eclo 3, 2-6. 12-14. Salmo: 127, 1-2. 3. 4-5
2ª lectura: Col 3, 12-21.
Evanxeo: Lc 2, 41-52
Polas festas da Pascua os pais de Xesús ían todos os anos a Xerusalén. E así, cando el tivo doce anos, subiron á festa conforme a tradición. Pasados aqueles días, cando eles volvían, o neno Xesús quedou en Xerusalén, sen que os seus pais se decatasen.
Coidando que iría na comitiva, fixeron unha xornada de camiño; entón buscárono entre os parentes e coñecidos; pero como non deron con el, volveron buscándoo a Xerusalén.
Ao cabo de tres días atopárono no templo, sentado no medio dos doutores, escoitándoos e facéndolles preguntas. A súa intelixencia e as súas contestacións deixaban asombrados a cantos o escoitaban. Cando o viron seus pais, ficaron moi impresionados, e a súa nai díxolle:
—“Fillo, ¿Por qué te portaches así connosco? Mira que teu pai e máis eu andabamos cheos de angustia en busca túa”.
E dilles el:
—“¿Por qué me buscabades? ¿Non sabiades que eu teño que estar na casa de meu Pai?”
Pero eles non entenderon o que lles dicía. Baixou con eles a Nazaret e estáballes sometido. A súa nai conservaba todas estas cousas no seu corazón. Xesús medraba en sabedoría, e idade e en graza diante de Deus e máis da xente.
Meditación
Esta pasaxe segue formando parte dos relatos da infancia de Xesús que Lucas nos ofrece non tanto para detallar aspectos históricos, como para responder á pregunta que os primeiros cristiáns/ás se facían sobre a orixe de fondo da personalidade, da forza, do solidariedade, do Espírito que percibían en Xesús; da súa vinculación fondísima con Deus e da súa entrega incondicional, libre, arriscada, en favor de toda a xente, maiormente en favor da máis desfavorecida.
Se noutros relatos das festas do Nadal se nos fala do Xesús bebé, hoxe dínsenos cousas do Xesús adolescente e mozo, e da familia da que formaba parte, os seus pais María e Xosé.
Xesús baixa a Xerusalén coa súa familia, cos seus veciños, a celebrar a festa da Pascua. E faino nun ambiente popular, festivo. De volta, os pais marchan e el queda; atópano no templo, debatendo cos doutores da lei, con moita intelixencia. Ante a rifa dos pais, a contesta reveladora de Xesús: “Non sabiades que eu teño que estar na casa de meu pai?”. Detrás, no fondo, da identidade normal de Xesús, o fillo de María e de Xosé, o evanxelista coméntanos outro tipo de identidade, máis fonda, máis substancial, que non anula a primeira, senón que lle descobre as súas raíces e fundamentos últimos. Tamén nós, no fondo do noso ser fillos/as de tal ou cal pai, de tal ou cal nai, temos un fondo enraizamento en Deus, ata nos poder chamar con toda a razón, con Xesús, fillos/fillas de Deus. É algo que nos axuda a entendernos a nós mesmos/as, e a entender tamén a calquera veciño/ña, a calquera persoa.
Os pais, María e Xosé, quedan moi impresionados polo que viran, e non entendían a contestación de Xesús. E a mamá María dáballe voltas no seu corazón a todas estas cousas, invitándonos tamén a nós a outro tanto. Quen somos nós? Cal é a raíz última do noso ser, da nosa solidariedade, dos nosos berros de xustiza, da nosa alegría, da nosa esperanza? Por que tal ou cal persoa, que coñecemos de sobra coma fillo ou filla de tal e cal, ten esa bondade, acolle tan ben á xente, se implica tanto nas cousas da comunidade, participa na política con paixón e honradez? Por que hai tanta xente que se entrega sen agardar nada a cambio? A que fonte temos que acudir, cando nos sintamos esgotados e sedentos e nos canse a loita e esteamos tentados de abandonar?
Xesús foi moi, moi especial. E a xente preguntábase qué pasaba con el. Polo demais, Lucas recórdanos que Xesús viviu obediente aos seus pais, medrando no corpo, medrando en idade, medrando no manexo da vida con sabedoría, sendo cada día persoa máis grata a Deus e máis grata tamén aos seus veciños e veciñas. Posiblemente Lucas estea idealizando a mocidade de Xesús. Pero tamén nos apunta algo moi normal, como é o crecemento en Xesús da forza do Espírito bo de Deus, que chegará a collelo totalmente e a enchelo de paz e de enerxía. Crecemento que non se faría sen traballos, sen empeño pola súa parte, sen retrocesos. Podémonos situar vitalmente ao lado deste Xesús que busca medrar en fidelidade ao Espírito.
A Igrexa fixo desta xornada, vinculada ao que se vivía na casa familiar de Nazaré, a festa da Sagrada Familia. Invítanos a experimentar nas nosas familias algo semellante ao supostamente vivido na familia de Nazaré: forte vinculación con Deus de todos os membros da familia; forte vinculación afectiva entre as diversas persoas que compoñen a unidade familiar; orixinalidade de cada persoa; respecto por esa orixinalidade; aprendizaxe no calar, sopesar, meditar sobre do que o Espírito vai obrando nos outros/as; implicación e esforzo común para o crecemento; aprendizaxe para a vida, para a solidariedade, para o imprescindible labor comunitario. Sería ben que nas nosas comunidades revisásemos se estamos apostando por unhas familias deste tipo.
Vivir isto e vivilo a fondo será a nosa mellor achega ao conxunto da sociedade. Máis ca entrar en polémicas sobre si o modelo da familiar que defendemos é o máis auténtico ante outros que están optando por composicións diferentes das tradicionais: monoparentais, homosexuais, etc. No formato tradicional, sabémolo ben, pode haber un gran baleiro de consistencia familiar; e, ao revés, noutros formatos que a alguén lle poidan parecer máis “orixinais” ou incluso “pecaminosos” pode haber moita calidade de relacións e de servizos, moita calidade de aprendizaxe para unha boa socialización. Tamén nós, coma María, á luz da paixón amorosa de Deus que nos configura radicalmente, igual deberiamos darlle voltas no corazón a moitas cousas que nos estrañan e que, de entrada, non entendemos moito.
Preces
PARA MEDRAR EN GRACIA DIANTE DE DEUS E DA XENTE.
Xesús, que nos deixemos levar polo Espírito en todo momento, como ti desde novo sempre fixeches. Oremos.
Xesús, que as nosas familias sexan lugares de encontro e de respecto, de amor e de servizo, de perdón e de crecemento en todos os aspectos. Oremos.
Xesús, que as nais e pais de familia teñan a forza do Espírito para coidar e animar as súas familias, para encontrar nelas felicidade e alento. Oremos.
Xesús, hai familias divididas, divorciadas, separadas, con moito sufrimento polo medio; que atopen en nós apoio, alento, unha man amiga. Oremos.
Xesús, os máis novos ás veces andan perdidos; moitos refúxianse no alcohol, nas drogas, no sexo; que todos, na familia e na sociedade, nos preocupemos a tope pola boa educación dos nosos fillos e fillas. Oremos.
Oración
Benditas as persoas coma a Carme,que, despois de ter sufrido e loitado moitopara sacar ao seu fillo da droga,está apoiando a outros fillos sen familiana súa dor, na súa loita, na súa angustia,nos seus últimos días en coidados paliativos!Benditas!Malditas as drogase os intereses de quen trafica con elase causan tantas rupturas familiares:matan soños e esperanzas,e mesmo acaban facendo odiososos rostros e as vidas das persoas máis amadas!Malditas!Benditos os avós e as avoascoma a Lucia, a Esther ou a Elvira,que, a máis dos seus cariños e coidados,están poñendo tamén as súas pagas,para que a crise non destrúao corpo e a alma,a vida e a paz da súa xente!Benditos eles!Benditas elas!Malditas as porcas intencións dos cartosorganizados en bancos e finanzas—póñalle o nome que vostede queira—,que, sen alma, sen amor e sen xustiza,son quen de poñer na rúa e na miseriaa familias enteiras, desafiuzalasmarxinalas, quitarlles a dignidade,entregalas á dor e ao desespero!Malditas!Malditas as entrañas dos políticos—coñecémolos ben seguramente—,que vendo tales cousasnon se conmoven nin se movenpara varrer dunha varrida tanto abusoe poñer a xustiza no seu sitioen defensa das familias asoballadas!Malditas!Benditas as persoas,todas as persoas—o Enrique, o Anuncio, o Xosé Carlos, ...—que se doen e non receanen poñer do seu gratuitamenteen campañas solidarias de mil corespara que a dor non sexa tantae se salve o pan e a dignidade dos máis débiles!Benditas as persoasque dan do seu e que se indignane soñan con políticas novas, con democracias novas,onde a xente e as familias sexan o primeiro,e non os turbios negocios dos máis grandes!Benditas,si, unha e mil veces benditas, meu Deus!
Acción
Un bo día para celebrar a realidade familiar de cada unha das nosas casas. Un bo día para pensar en como estamos vivindo a nosa condición de familia. Un bo día para afianzarnos na nosa maneira cristiá de vivir en familia.
Dia 27 de decembro: festa de san Xoán Apóstolo e Evanxelista
1ª lectura: 1 Xn 1, 1-4. Salmo: 96, 1-2. 5-6. 11-12
Evanxeo: Xn 20, 2-8
O primeiro día da semana María Magdalena botou a correr ata onde estaban Simón Pedro e o outro discípulo a quen Xesús amaba e díxolles:
—Colleron do sepulcro o Señor e non sabemos onde o puxeron.
Pedro e máis o outro discípulo saíron correndo cara ao sepulcro. Corrían os dous á par, pero o outro discípulo correu máis lixeiro ca Pedro e chegou primeiro ao sepulcro. Abaixándose, viu que estaban os lenzos, pero non entrou. Entón chegou tamén Simón Pedro, que o seguía, entrou no sepulcro e viu os lenzos pousados alí, pero o sudario que envolvera a súa cabeza non estaba cos panos, senón á parte, enrolado noutro lugar. Entón entrou tamén ao sepulcro o outro discípulo que chegara primeiro; viu e creu.
Meditación
Co Nadal, que estamos celebrando estes días, abriuse a vida de Xesús, unha vida de busca, de apego fondo a Deus e ao pobo nun mesmo e firme amor solidario. Unha vida que, a forza de fidelidades, acabaría en cruz, en morte violenta por plantarlle cara, no nome de Deus, a tanta hipocrisía social e relixiosa. Pero a vida de Xesús cativou a moita xente no pasado e no presente. Entre eles Pedro e Xoán, o discípulo amado polo Señor, a quen hoxe recordamos.
Nós tamén nos sentimos atríd@s por esta corrente de vida e de ilusión que brotou do nacemento, da vida e da morte de Xesús, da súa paixón amante por nós, pola xente máis diminuída, por todo o mundo. E corremos coa Magdalena, Pedro e Xoán cara ao sepulcro, á espera de poder ver e percibir, á nosa maneira, os sinais desa presenza viva de Deus nas nosas vidas. Todo é cuestión de amores. E parece que o apóstolo Xoán era experto nisto. Disto viviu e disto falou no Evanxeo e cartas que levan o seu nome.
Oración
Paixón para moverme, Xesús,pernas para correr,ollos para verte,fe para crer,corazón para amarte,decisión para seguirte,verbas para contarte,comunidade para celebrarte,gozo para acompañartee pobres cos que avalar tantos soños,para que a miña vida non se perda en fantasías.Que así sexa, Xesús.
Acción
Fai hoxe unha ruta andando, e mesmo correndo, ata o lugar onde podas verte con algunha persoa empobrecida. Míraa, comparte con ela, agasállaa como queiras, e fai dese encontro o encontro con Cristo resucitado.
28 de decembro: festa dos Santos Inocentes
1ª lectura: 1 Xn 1, 5—2, 2. Salmo: 123, 2-3. 4-5. 7b-8.
Evanxeo: Mt 2, 13-18
Cando os sabios se foron, un anxo do Señor apareceulle a Xosé en soños e díxolle:
—Érguete, colle o neno e máis a nai e fuxe para Exipto. Non te movas de alí ata que eu te avise, porque Herodes vai buscar o neno para acabar con el.
Xosé ergueuse, colleu o neno e máis a nai pola noite e marchou para Exipto. Alí permaneceu ata a morte de Herodes, e así cumpriuse o que dixera o Señor por medio do profeta:
—De Exipto chamei o meu fillo.
Daquela Herodes, ao decatarse de que os sabios se burlaran del, aborreceuse moito, e, botando contas polo que os sabios lle dixeran, mandou matar a todos os nenos de dous anos para abaixo que vivían en Belén e na súa bisbarra. E así cumpriuse tamén o dito polo profeta Xeremías:
Oíuse un berro en Ramah,choros e lamentos por todas partes;é Raquel que chora polos seus filliños,e non se quere consolar porque xa non existen.
Meditación
O Evanxeo de hoxe converte a familia de Xesús e ao mesmo Xesús nunha familia de prófugos, que foxe buscando refuxio nun país onde poder conservar a vida. Tocoulle pasar polas que hoxe están pasando moitas familias máis ben do Sur, que veñen a Europa na procura de seguranza, de medios de vida. Non está mal que pensemos que esa xente refuxiada de hoxe son coma unha representación, un sacramento vivo da presenza de Xesús no medio de nós. Os inocentes que hoxe veneramos sono eses nenos e nenas, homes e mulleres, que, a causa dos abusos e animaladas dos señores da guerra e de cantos os seguen, padecen inocentemente e con inocencia petan ás nosas portas.
Non ten xeito celebrar o Nadal con moita panxoliña, moitas luces e adornos, moita boa mesa, se non nos solidarizamos coa inocencia, e con quen con inocencia pasa penalidades. A festa dos santos Inocentes non vai de inocentadas, senón de inocencia, vivida e defendida ante quen queira burlarse dela. A festa dos santos Inocentes vai incluso de martirio, por apegarse a Xesús e á súa causa.
Oración
Que a inocencia me namore, Xesús,e me leve a vivir sen malicia.Que me namore o teu corpo fráxil,e todas as fraxilidades que poboan esta terra.Que o meu corazón, a miña casa se volva fogarpara quen precise teito, leito, pane dignidade.Que a miña voz se sume convencidaa quen te vive, canta, sofre e loita na inocencia.
Acción
Grazas a Deus, grazas á boa humanidade, hai moita xente que se está agrupando para dar acollida e atencións á xente refuxiada ou inmigrante ou derreada por calquera razón. Igual poderían integrarte nalgunha asociación que ande nesas cousas, para andar así polos camiños de Xesús.
29 de decembro: día 5º dentro da oitava de Nadal
1ª lectura: 1 Xn 2, 3-11
Salmo: 95, 1-2a. 2b-3. 5b-6
Evanxeo: Lc 2, 22-35
Cando chegou o tempo da purificación, conforme a Lei de Moisés, levaron o neno a Xerusalén, para llo presentaren ao Señor; pois así está escrito na Lei do Señor: "Consagraredes ao Señor a todo varón primoxénito"; e tamén para faceren unha ofrenda, conforme se di na Lei do Señor: "Un par de rulas ou dous pombiños".
Vivía daquela en Xerusalén un home xusto e piadoso, chamado Simeón, que agardaba a restauración de Israel. O Espírito Santo estaba con el e prometéralle que non había morrer sen ver o Unxido do Señor. Movido polo Espírito foi ao templo e, cando entraban os pais do neno Xesús para cumpriren o mandado pola Lei do Señor, el colleuno nos brazos e loou a Deus dicindo:
—Agora, Señor, segundo a túa promesa,podes deixar que o teu servo morra en paz,porque xa os meus ollos viron o teu salvador,o que ti preparaches para todos os pobos:luz de revelación para todas as xentese gloria do teu pobo Israel.
O pai e máis a nai do neno ficaron abraiados polo que tal dicía do neno. Bendiciunos Simeón e díxolle a María, a nai:
—Mira, este está disposto para caída ou levantamento de moita xente en Israel, para ser signo de contradición, e a ti mesma unha espada hache atravesar a alma; así quedarán ao descuberto as intencións de moitos corazóns.
Meditación
Xosé e María aparecen facendo o que por lei e costume todos facían cando tiñan un picariño. Algo ordinario que os responsables do templo vían unha e mil veces ao ano. Pero o vello Simeón, home xusto e bo, familiarizado co Espírito, co que tiña intimidades fondas, intúe, ve, anuncia o que os outros asistentes non podían nin ver nin proclamar. As cousas de Deus son así, onte e hoxe: están aí, envoltas nas miudezas e normalidades da vida, á espera de que alguén, familiarizado co Espírito, as descubra, goce con elas e as comparta para bendición da demais xente. As cousas de Deus sempre son cousas de liberación, aínda que o camiño sexa complexo e arrastre sufrimentos.
Oración
Quero ser coma o vello Simeón.Quero saber agardar coma o vello Simeón.Quero ter complicidades co Espírito, coma o vello Simeón.Quero ollar a vida miúda cos ollos fondos do vello Simeón.Quero albiscar o paso de Deus polos sucesos coma o vello Simeón.Quero loar o Deus solícito coma o vello Simeón.Quero bendicir a xente toda coma o vello Simeón.Quero aceptar as penalidades coma o vello Simeón.Quero..., meu Deus, .... quero ...Só o teu Espírito é quen de cumprir os meus quereres.Señor, polo teu amor...
Acción
Seguro que coñeces algún velliño ou velliña sabia nas cousas da vida, nas cousas do Espírito. Visítaa. Escóitaa. Móstralle o teu agradecemento e admiración.
30 de decembro: día 6º dentro da oitava de Nadal
1ª lectura: 1Xn 2, 12-17
Salmo: 95, 7-8a. 8b-9. 10
Evanxeo: Lc 2, 36-40
Naquel tempo (cando Xesús foi presentado no templo) había tamén alí unha profetisa moi vella chamada Ana, filla de Penuel, da tribo de Axer; casara e vivira sete anos co seu marido, e logo seguiu viúva ata os oitenta e catro. Non se apartaba do templo, senón que de noite e de día servía a Deus con xaxúns e oracións. Presentouse naquel intre no templo e empezou a loar a Deus e a falar do neno Xesús a todos os que esperaban a redención de Israel.
Cando remataron todo o ordenado pola Lei do Señor, volveron para a aldea de Nazaré en Galilea. O neno ía medrando ben criado, forte e intelixente e o favor de Deus estaba con el.
Meditación
A figura de Ana faise entrañable. Muller que casa e enviúva —cousa moi dura naqueles tempos e lugares— e que se refuxia en Deus, co que se encariña e a quen serve botando man do que ela coñecía: andar polo templo, rezar, xaxuar... Unha muller de limpa relixiosidade popular, que a habilita para entender que alí algo moi grande estaba pasando; e logo iso de falar do neno Xesús a quen tivese ansias de que as cousas cambiasen para que o pobo levantase a cabeza. Unha muller misioneira, que comparte o misterio que a súa fe traballada lle permite ver e vivir.
Mentres o neno, coma un neno calquera, vai medrando ben criado no corpo e no espírito, empezando a gustar o favor que Deus lle ofrecía gratuitamente. Cómo un neno, un adolescente, un mocete iría construíndo fidelidades e apegos fondos? Cousas de Deus, cousas do Espírito, cousas dos seres humanos todos, que en tales enredos de graza andamos tan envoltos.
Oración
Grazas, meu Deus, por Anae por todos os homes e mulleresque na relixiosidade popularvan construíndo a súa fidelidade a ti,e te aman e serven e anunciancomo mellor saben e entenden.Grazas, meu Deus, polo nenoque medra grazas aos mil coidadosque a familia e a xente lle foi dando,ata chegar a ser aquel home cabal,ben curtido no corpo e no espíritono que descansa tanta luz, tanta esperanzapara todo o pobo.Grazas por todos os nosos nenos e nenas.Cando se acaba o ano, meu Deus,qué ben pechalo con estas figuras entrañables,e contigo vivo dentro delas!Grazas!
Acción
Se tes maneira de visitar algunha muller velliña crente para escoitar dela a fe que a anima, faino. Se podes participar en algo que anime a formación, o divertimento, a ledicia dos nenos e nenas, faino tamén. E saúda o ano novo coa túa esperanza cristiá.
31 de decembro: día 7º dentro da oitava de Nadal
1ª lectura: 1 Xn 2, 18-21
Salmo: 95, 1-2. 11-12. 13
Evanxeo: Xn 1,1-18
No principio existía a Palabra, e a Palabra estaba onda Deus e a Palabra era Deus. Ela estaba no principio onda Deus.
Todo foi feito por ela, e sen ela non se fixo nada do que foi feito. Nela estaba a vida, e a vida era a luz da xente toda; a luz alumea na tebra e a tebra non a deu apagado.
Houbo un home mandado por Deus, o seu nome era Xoán. Este veu de testemuña para dar testemuño da luz, para que todas as persoas cresen por el. Non era el a luz, senón que veu para dar testemuño da luz.
A Palabra era a verdadeira luz que alumea a todo ser humano que vén a este mundo. Ela estaba no mundo, e o mundo foi feito por ela, pero o mundo non a recoñeceu. Veu á súa propiedade e os seus non a acolleron. Pero a cantos a recibiron —aqueles homes e mulleres que cren no seu nome— deulles o poder de seren fillos e fillas de Deus. Estes non naceron do sangue, nin da vontade da carne, nin da vontade do ser humano, senón de Deus.
E a Palabra fíxose carne e plantou entre nós a súa tenda, e nós vimos a súa gloria, gloria coma de Unixénito que vén do Pai, cheo de graza e de verdade.
Xoán deu testemuño del exclamando: "Este é aquel de quen eu vos dixen: O que vén detrás miña pasa diante miña, pois existía primeiro ca min".
E da súa abundancia recibimos todos nós, graza e máis graza. Pois a Lei deuse por medio de Moisés; a graza e a verdade realizáronse por Xesús Cristo. A Deus ninguén o viu; o Unixénito, que está no seo do Pai, foi quen nolo revelou.
Meditación
A Palabra é a luz, é a vida. Estas primeiras palabras do evanxeo de Xoán anúnciannos o que logo vai explicar con detalle ao longo de todo o evanxeo: que Xesús é luz, que Xesús é vida, que ten capacidade de nos dar unha e outra, para sermos nel persoas fondamente humanas ao estilo de Deus. Xesús, o mellor rostro humano de Deus, fálanos dun Deus que está entre nós, que dialoga connosco, que lle interesa a nosa vida, que se pon ao noso dispor para nos axudar a facela completa, feliz. Deus non é agarrado; espalla a súa abundancia de mil maneiras, para que ninguén quede envolto na escuridade, na tristura, no illamento. Deus quere ser para nós compaña certa, amigable; quere camiñar ao noso lado, comprendéndonos, alentándonos, tirando de nós para adiante na vida. Sería normal que as persoas crentes, ao tempo que gozamos deste Deus, nos fixémonos exemplo vivo deste Deus solícito, que o pasa ben envolvéndose coa xente e facendo corpo e causa con ela.
Oración
(Na Noite Vella familiar: antes ou despois ou no canto das doce uvas das horas do ano que acaba, podemos coller 12 uvas cada un dos membros da familia; cada persoa vai lendo a primeira parte de cada un dos doce versos seguintes, por orde; todos contestamos coa segunda parte do verso, e comemos a uva correspondente. Ao final dámonos chuchos e apertas de felicitación).
A uva da alegría, ai que graciosa!A uva da unión, moi rica cousa!A uva do respecto, ben candorosa!A uva do perdón, marabillosa!A uva do agradecemento, que saborosa!A uva da comunicación, cousa fermosa!A uva da paciencia, humilde rosa!A uva da corrección, dura e gustosa!A uva da escoita, que ceos amosa!A uva dos alentos, tan xenerosa!A uva das apertas, sempre famosa!A uva da oración, doce, preciosa!
Acción
Igual podiamos facer un pequeno balance da nosa vida durante este ano. ¿Cómo nos foi? ¿En que medramos? ¿En que non? ¿En que fallamos? ¿Por que medramos e por que fallamos? ¿Qué papel lle damos a Deus na nosa vida?
1 de xaneiro: Solemnidade de Santa María nai de Deus
1ª lectura: Núm 6, 22-27. Salmo: 66, 2-3. 5. 6 e 8
2ª lectura: Gál 4, 4-7.
Evanxeo: Lc 2,16-21
Uns pastores foron ás carreiras e atoparon a María e máis a Xosé e a criatura deitada na manxadoira. Cando o viron, contaron todo o que lles dixeran do meniño, e a xente que os escoitaba quedaba pasmada do que os pastores dicían. María, pola súa parte, conservaba todas estas cousas no seu corazón. Os pastores volveron glorificando e loando a Deus por canto viran e oíran, tal como lles fora anunciado.
Aos oito días tocaba circuncidar o neno e puxéronlle de nome Xesús, tal como o chamara o anxo antes da súa concepción.
Meditación
Podemos empezar contemplando pausadamente a escena que o evanxeo nos ofrece. Imaxinamos un cortello, un cabano calquera, un presebe, o neno deitado. Ao seu carón Xosé e María, os pais do pequeno vivindo a fondo aquel momento excepcional: Deus presente naquela criatura. Pastores que chegan: xente de mala fama, os pobres, por mor do seu traballo considerado algo indecente. Xa temos a Xesús rodeado dos seus! María asume o papel de mestra, ensinándonos a gardar todo aquilo non na cabeza, senón no corazón, que é onde mellor asentan as cousas, onde fan máis efecto. As cousas eran fermosas, alegres, invitaban ao canto e ao baile: Deus metido a tope no medio da xente coa vontade de sempre: facerse para todos e todas un humilde e valente servidor de vida.
Cando cumpren co neno o rito da circuncisión, póñenlle o nome de Xesús, que quere dicir “o que salva”, o salvador. A salvación de Xesús non foi unha cousa máxica. Foi unha salvación traballada, sufrida, entrando nos problemas da xente, nos problemas do pobo, facéndoos seus, alumeándoos coa súa fonda solidariedade, radicada en Deus. Xesús farase así o gran servidor da paz no nome do Deus da paz. E así nos quere a nós, os seus seguidores, homes e mulleres de paz nun mundo sempre amigo de estar enredados en liortas e guerras.
Oración
Para empezar o anoque nos non falte a fena túa presenza sólida ao noso lado, Señor,que por algo es o Enmanuel,o Deus connosco en todo momento.Para empezar o anoque non nos falte a esperanzade que as cousas poden cambiar,podémolas cambiar,porque nos fixeches vigorosos/ase a forza do teu Espírito vai sempre connosco.Para empezar o anoque non nos falte o amor,lúcido, intelixente,humilde, servidor,para rodear con amor responsablea quen de amor e servizos ande necesitado.
Acción
Entre nós felicitámonos e desexámonos un ano bo. Igual é bo día o primeiro do ano para marcarnos algún obxectivo de ben moi concreto, para o ano que empeza sexa realmente bo para nós e para quen nos rodea.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.