31 de outubro: Domingo 31º do Tempo Ordinario
1ª lectura: Sab 11, 22—12, 2. Salmo: 144, 1-2. 8-9. 10-11. 13cd-14.
2ª lectura: 2 Tes 1, 11—2, 2
Evanxeo: Lc 19, 1-10
Un día chegou Xesús a Iericó e pasaba atravesando a cidade. Había alí un home chamado Zaqueo, xefe dos recadadores e moi rico. Intentaba ver quen era Xesús, pero impedíallo a xente, pois el era pequeneiro. Entón botou a correr e subiu a unha figueira para velo, porque ía pasar por alí. Ao pasar Xesús por aquel lugar, levantou a vista e díxolle:
—Zaqueo, baixa de contado, que hoxe teño que parar na túa casa.
El baixou deseguida e acolleuno moi contento. Pero vendo aquilo, a xente empezou a murmurar:
—Entrou a se hospedar na casa dun pecador.
Zaqueo, posto de pé, díxolle ao Señor:
—Señor, darei a metade de todo canto teño aos pobres e, se algo roubei a alguén, devolvereille catro veces máis.
Entón Xesús dixo:
—Hoxe chegou a salvación a esta casa, pois tamén este é fillo de Abraham. Porque o Fillo do Home veu buscar e salvar o que estaba perdido.
Meditación
Tamén este é un relato exclusivo do evanxelista Lucas, tan gustoso el de transmitir o convencemento de que a ninguén, por moi pecador ou pecadora que sexa, se lle pecha o corazón de Deus, por moito que Lucas anuncia moi abertamente o que chamaríamos hoxe a “preferente opción pola xente pobre” na práctica de Xesús. Ser pecador, pecadora, fai a unha persoa tamén moi pobre, e, polo tanto, moi digna de ser buscada por quen viña a “buscar e salvar o que estaba perdido.”
O relato transmítenos o encontro entre Xesús e Zaqueo; o laico Xesús, nun espazo laico como o eran as rúas dun pobo, andando polas periferias, como lle gusta dicir tamén ao Papa Francisco, atópase cun rico explotador, e pasan cousas inimaxinables. O relato ofrécesenos como exemplo e provocación, para que tamén nós poidamos ter un encontro semellante, e incluso pode orientarnos para axudar a provocar noutras persoas encontros con Xesús. Pero o principal é que nós teñamos ou reforcemos ese encontro con Xesús. Falamos de fraxilidade na Igrexa, nas comunidades cristiás. Todo posible cambio e mellora chegará se somos capaces de encontrarnos ou reencontrarnos vivamente con Xesús.
É importante fixarse no que fan, no que din os actores deste encontro, Zaqueo, Xesús e o público circundante. Zaqueo intentaba ver a Xesús, fixo o posible por velo, levaba dentro unha inquedanza, sabe Deus por que, e dá os pasos necesarios para satisfacela. Cando Xesús lle propón hospedarse na súa casa, baixa da árbore de contado e moi contento. A disposición non pode ser mellor. Non hai unha boa e feliz vida cristiá, se non provocamos e gozamos un encontro con Xesús. Podemos dicir cada un, cada unha de nós, que si, en tal, ou cal momento, eu atopeime na miña vida con Xesús? Como, senón, buscamos nós o encontro con Xesús? Somos unha comunidade cristiá onde se favoreza e facilite ese encontro persoal con Xesús, ou somos unha comunidade apegada a certos ritos, normas, cumprimentos e punto? Que pode significar para cada un, cada unha de nós, os pasos sucesivos que vai dando Zaqueo: intentar ver, subir a unha árbore, escoitar a autoinvitación de Xesús, correr contento a hospedar a Xesús...? Sabemos que as persoas preferidas polas que Xesús se nos pode facer presente na vida son as persoas máis pobres e marxinadas. Seremos capaces de orientar o noso encontro con Xesús a través delas?
O outro personaxe é Xesús mesmo. Un laico, como dixemos, que nun espazo laico como son as rúas dunha cidade, anda coa ollada esperta, co corazón atento, con absoluta liberdade para saltarse normas que impedían tratarse cun pecador público como era Zaqueo. E pídelle hospedarse na súa casa. Xesús, como dixemos tamén, era moito de andar fóra das igrexas, nas periferias da vida, alí onde a xente vive, sofre, busca, peca, incumpre, para captar calquera sinal de busca e de nobreza e poñerse á súa disposición dunha forma total, importándolle un pemento o que a xente dixese. Que marabilloso este Xesús libre! Somos nós así? Cando nas nosas vidas, nas nosas comunidades cristiás, falamos de estender o espírito de Xesús, o estilo de Xesús, cando falamos de evanxelización, de nova evanxelización, procuramos ser nós tamén así?
O evanxeo non nos conta que é o que pasou no tempo de convivencia entre Xesús e Zaqueo na casa deste. Comerían, beberían, falarían, abriríanse o corazón, ... e prodúcese o cambio, a marabilla que resumidamente si describe o evanxeo: o rico toma conciencia do seu pecado, da súa explotación, do seu abuso, restitúe catro veces o roubado, como mandaba daquela a lei, e convértese nunha persoa solidaria, compartindo a metade dos seus bens con quen non tiña. As cousas de Xesús son sempre así. O cal nos dá unha pista para valorar se os nosos posibles encontros con Xesús teñen trazas de autenticidade ou non. Porque pode darse o caso de que deamos pasos para o encontro con Xesús, pero a cousa non leve a nada; pode darse o caso de que, porque rezamos moito, porque nos facemos moi de Igrexa ou cousas así, pensemos que estamos tendo un encontro sólido con Xesús, pero que nos esteamos enganando. Un encontro bo, de calidade, gozoso, curador, con Xesús, leva sempre a andar por camiños de xustiza, de restitución, de compartir, de facerse persoa solidaria, axudadora, doída de quen padece. Non hai outra. Grazas a Deus, grazas a Xesús, temos unhas orientacións claras para saber se andamos ou non andamos polo camiño de Xesús. Como persoas e como comunidade cristiá, estamos medrando en solidariedade, dóennos cada vez máis as penalidades da xente, dispoñémonos máis a compartilas? Daquela estaremos experimentando o gozo do encontro salvador, liberador con Xesús.
Cada Eucaristía, se a realizamos ben, con calma, con sentido, pode ser un destes encontros curadores con Xesús, que renove e encha de alento e paz e alegría as nosas vidas.
Preces
HOXE TEÑO QUE PARAR NA TÚA CASA
Queremos abrirche, Xesús, as portas das nosas vidas, dos nosos corazóns, para ter un encontro vivo contigo, que nos renove e aviveza. Por iso repetimos e acollemos a túa petición.
Queremos abrirche, Xesús, as portas das nosas casas, das nosas familias, para que te fagas presente nelas, e nos axudes a facer delas unha escola de solicitude mutua, de solidariedade cara a fóra. Por iso repetimos e acollemos a túa petición.
Queremos abrirche, Xesús, as portas da nosa comunidade cristiá, para que a fagas libre coma ti, aberta ás ansias da xente coma ti, provocadora de reparto e de solidariedade social coma ti o eras. Por iso repetimos e acollemos a túa petición.
Queremos axudar a abrirche, Xesús, as casas da xente máis rica, da máis poderosa, seguindo con convicción o teu estilo de vida, participando en todo canto leve a soñar nunha sociedade mellor, onde a xente débil ocupe sempre as primeiras atencións. Por iso repetimos e acollemos a túa petición.
Oración
Serei capaz, Señor,de saír á túa busca,de deixar que en min medreesa luciña de amor, de servizo, de autenticidadeque ás veces polo menosme acende a vida e o corazón?Serei capaz, Señor?Serei capaz, Señor,de erguer a ollada,de cruzala coa túa,superando calquera obstáculo que se me poña por diante,para deixarme afectar polo teu rostro,polo encanto da túa palabra,da túa vida?Serei capaz, Señor?Serei capaz, Señor,de escoitar a túa voz,a túa voz auténtica,coa ti te me invitasa entrar na miña casa,na miña vida,e agasallarme coa túa presenza fresca e recia?Serei capaz, Señor?Serei capaz, Señor,de abrirche as portas da casa,para que entres e tomes asento,para comer e beber xuntospara falarmosdos meus soños curtos,dos teus soños longos,e demores canto queiras a conversa?Serei capaz, Señor?Serei capaz, Señor,de deixarme remover por ti,pola túa persistente urxencia de xustiza solidaria,que constrúe os tempos novosa base de esixentes perdóns regalados,de pans compartidos,de abusos clausurados,de irmandades recuperadas e firmes?Serei capaz, Señor?
Acción
¿Cómo tratamos a xente que consideramos ruín, egoísta, abusadora? ¿Cómo nos tratamos a nós mesm@s cando nos vemos con mal dentro de nós? Á luz do que aquí fan Zaqueo e Xesús, ¿poderiamos cambiar en algo?
31 de outubro: Luns da 31ª semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Rom 11, 29-36. Salmo: 68, 30-31. 33-34. 36-37
Ano 2: 1ª lectura: Flp 2, 1-4. Salmo: 130, 1. 2. 3
Evanxeo: Lc 14, 12-14
Nunha ocasión díxolle Xesús a un xefe dos fariseos que o invitara a comer:
—Ti, cando deas un xantar ou unha cea, non invites a xente amiga, irmáns, irmás, parentes ou veciños ricos; non sexa que esas persoas te recompensen convidándote tamén a ti. Cando deas un banquete, convida a xente pobre, eivada, coxa, cega; e será ditoso, porque non te poden recompensar; pera xa se che recompensará na resurrección dos xustos.
Meditación
En case todas as cousas da vida vivimos dando porque esperamos que nos dean: amamos porque esperamos ser amadas, traballamos porque esperamos ser pagadas, coopero con alguén porque espero que cooperen comigo cando me faga falla, pago impostos porque me van dar servizos públicos, e así moitas cousas. E bo é que polo menos funcionemos así; non lle falta certa lóxica a este tipo de comportamentos. Pero o certo é que isto de dar só cando espero que me dean, no fondo non deixa de agochar un importante egoísmo, unha especie de egoísmo colectivo.
Xesús, sempre tan provocativo, invítanos a ir máis alá desta lóxica, e ponnos ante o reto de dar cando non contamos que nos dean, de servir a quen non poderá facelo connosco, de facer calquera favor a quen non nolo poderá devolver. Xesús, sempre con tanta sabedoría espiritual, humana, prométenos que niso hai unha grande felicidade; facéndoo así, achegámonos, algo polo menos, a ese Deus todo gratuíto, co que bateremos cara a cara cando resucitemos no seu seo. A recompensa será ver e gozar desa aproximación vital ao Deus fonte de todo ben.
Oración
Que difícil é, Xesús,saírmos da lóxica tan racionalde dar esperando que me dean!Que difícil é, Xesús,apostar por vivir gratuitamentepoñendo en segundo plano o interese persoal!Que difícil é, Xesús,aproximarnos así ao ser de Deus,que fai saír o seu sol sobre persoas xustas e inxustas!Pero entendo, Xesús,que non é imposible,porque “somos da raza de Deus” (Feit 17,28),e polas nosas veas circulaesa chamada fonda a vivir dando e recibindo gratis.Que difícil é, Xesús,pero non imposible,que para Deus nada hai imposible.
Acción
Podemos dispoñernos a facer algo de forma totalmente gratuíta, sen esperar que se nos devolva en nada o favor. Probemos a vivir algo ao estilo de Xesús.
Martes da 31ª semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Rom 12, 5-16a. Salmo. 130, 1. 2. 3.
Ano 2: 1ª lectura: Flp 2, 5-11. Salmo: 21, 26b-27. 28-30a. 31-32
Evanxeo: Lc 14, 15-24
En certo momento, unha das persoas convidadas a un xantar díxolle a Xesús:
—Feliz quen coma no banquete do reino de Deus.
Xesús contestoulle:
—Unha vez unha persoa deu unha grande cea e convidou a moita xente. Así que chegou a hora, mandou un criado para que avisase as persoas convidadas, dicíndolles: “Vide xa, que está todo preparado”. Pero todo o mundo empezou a escusarse. Unha das persoas invitadas dixo: “Merquei unha leira e teño que a ir ver; por favor, descúlpame”. Outra dixo: “Merquei cinco xugadas de bois e teño que probalas; descúlpame, por favor”. Outra dixo: “Acabo de casar e non podo ir”.
Volveu o criado e contoulle todo isto ao amo. Entón o dono da casa, moi molesto, mandoulle ao seu criado: “Pois vai correndo ás prazas e rúas da vila e tráeme para acá a xente pobre, impedida, coxa e cega.
O criado díxolle: “Xa está feito o que mandaches e aínda hai sitio”. Entón o amo mandoulle: “Vai polos camiños e corredoiras e insístelle á xente para entrar, ata que se encha a miña casa; e asegúrovos que ningunha das persoas convidadas probará a miña cea”.
Meditación
Dúas cousas chaman moito a atención neste relato. Por unha parte está a persistencia da persoa que invita a unha gran cea; está empeñada en que a xente veña, coma, festexe, goce, teña unha experiencia fonda de encontro, de abundancia, de vida, de festa. A invitación empeza, polo que se ve, por xente ben situada en cartos e amores; logo esténdese a xente marxinal que vive e anda polos núcleos de poboación; e ao final a urxente invitación chega a xente totalmente marxinal, que nin sequera ten o acomodo de vivir ou malvivir nunha aldea, e anda polos camiños, como xente refuxiada ou emigrante. A invitación persistente vaise estendendo cara ao máis baixo, cara ao máis fráxil, cara ao máis irrelevante. Así fai Deus. Como se o mesmo Deus fose aprendendo que é no máis marxinal onde máis caso se lle fai ao seu ofrecemento de vida e de fartura.
E a segunda cousa que chama a atención é o desinterese da xente por esa invitación de quen ofrece o banquete. Todo son escusas, todo son supostas ou reais compromisos que poden xustificar a ausencia. Canto custa encher a mesa do reino de Deus! O problema non é que non nos chegue a invitación; o problema é que, cando nos chega, sempre atopamos razóns para esquivala.
No banquete do reino de Deus os manxares son múltiples e saborosos. Todo o que sabe a humanidade forma parte dos manxares do reino de Deus.
Oración
Grazas por invitarme, meu Deus,ao banquete da vida,ao banquete da solidariedade,ao banquete da irmandade real e compartida.Grazas por ser un Deus de portas abertas,sempre, sen límites nin distincións,para que ninguén nunca quede excluído.Grazas por facer de nóscolaboradoras túaspara realizar na historia de cada díao teu grande banquete da irmandade.Grazas por nos urxir a saír polos camiños da vidae buscar a xente máis precisadada abundancia fraterna que ti nos prometes.Que as nosas resistencias, meu Deus,non afoguen os teus soños de irmandade.
Acción
Seguro que hoxe mesmo dalgunha maneira nos vai chegar de parte de Deus algunha invitación a participar na mesa da irmandade de Deus. A ver se estamos en vela, para poder acudir e non escusarnos.
1 de novembro: Solemnidade de todos os Santos e Santas
1ª lectura: Ap 7, 2-4. 9-14. Salmo: 23, 1-2. 3-4ab. 5-6. 2ª lectura: 1 Xn 3, 1-3
Evanxeo: Mt 5, 1-12a
Vendo Xesús a multitude, subiu ao monte e sentou. Achegáronselle as persoas que acompañaban máis de preto e el, tomando a palabra, ensinábaos dicindo:
—Ditosas as persoas totalmente pobres,porque delas é o Reino dos ceos.Ditosos as que choran,porque elas serán consoladas.Ditosos as non violentas,porque elas herdarán a terra.Ditosos as persoas que pasan fame e sede de xustiza,porque elas ficarán fartas.Ditosas as misericordiosas,porque elas acadarán a misericordia.Ditosos as de corazón limpo,porque elas verán a Deus.Ditosos as que traballan pola paz,porque elas serán chamados fillas de Deus.Ditosos as persoas perseguidas por causa da xustiza,porque desas tales é o Reino dos ceos.Ditosos vós, cando vos aldraxen, persigan e calumnien de calquera xeito pola miña causa; alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos ceos.
Meditación
Sentamos aos pés de Xesús como o fixeron no seu momento as persoas que o acompañaban. Abrimos ben os ollos do corpo e do espírito para escoitar, acoller e facer nosas as palabras e as propostas de Xesús. Procuramos non lle buscar rebaixas ao que Xesús comparte connosco. Aceptámolo todo tal como soa, aceptando a nosa dificultade para entendelo, para embarcar nesa ilusión as nosas vidas. Deixamos que cada unha desas nove propostas de felicidade se vaian pousando lentamente sobre o noso corpo, sobre o noso espírito, sobre a nosa vida toda, e nos enchoupen da fonda e insospeitada novidade da boa nova de Xesús. No posible fuxamos da simulación. Frecuentemente lemos estas palabras de Xesús –tamén moitas outras—, dicimos aceptalas como palabras de vida para nós, pero logo, na práctica, a nosa busca de felicidade vai por outros camiños, porque no fondo desconfiamos de que esa proposta de Xesús sexa algo que valla, que funcione. Fagamos a proba. Experimentémolo. Con humildade, fiándonos de Xesús, dispoñámonos a esa aventura; poñamos nela todo o noso interese. Quizais empecemos a gustar cousas que nunca imaxinamos gustar. E a pouco prezo. Case coma un regalo que nos chega das mans de quen ben nos coñece e de quen moito nos aprecia. Por iso nos dá o mellor que ten para axudar a sermos xente feliz.
Oración
Xesús, meu irmán e mestre,quero ser feliz, ben o sabes,aínda que cos anos me vaia resignandoe vaia aceptando vivir en paz coas carencias.Pero aínda así, meu irmán e mestre,que non se durman en minos soños dunha felicidade compartida;que asenten en min amplamenteas ansias de felicidade de toda a xente infeliz do mundo.Xesús, meu irmán e mestre,só ti podes agrandar o espazo dos meus soños,só ti coas cousas do teu Deus, co noso Deus,podes colmalos ata o infinito.Felices as persoas que de ti podemos aprenderinsospeitadas maneiras de sermos persoas felices!
Acción
Podemos ler hoxe algo do libriño do Papa Francisco titulado “Alegrádevos e brincade do gozo”, que fala da chamada á santidade no mundo actual; o capítulo 3º, por exemplo, que entre outras cousas vai comentando as benaventuranzas.
2 de novembro: Conmemoración de todos os fieis defuntos
1ª lectura: Lam 3, 17-26. Salmo: 129.
Evanxeo: Xn 14, 1-6
Nun momento da Última Cea díxolles Xesús ás persoas que o acompañaban:
—Non vos angustiedes; crede en Deus e crede tamén en min. Na casa do meu Pai hai moitas moradas; se así non for, ¿teríavos dito que vos ía arranxar un lugar? E cando vaia e vos arranxe un lugar, volverei e collereivos comigo, para que, onde estea eu, esteades vós tamén. E a onde vou eu, ben sabedes o camiño.
Dille Tomé:
—Señor, se non sabemos onde vas, ¿cómo imos saber o camiño?
Xesús respondeulle:
—Eu son o camiño, a verdade e a vida; ninguén chega onda o Pai máis ca por min.
Meditación
Xesús fálanos de moradas, de moitas moradas, de lugares que nos prepara, para alí estar con el, para alí chegar onda o Pai indo polo camiño que é el mesmo. Ben se ve que non se trata de lugares físicos; non hai un lugar físico ao que lle chamemos ceo, nin neste mundo, non en ningún outro lugar do cosmos. Tratase dun lugar espiritual. Trátase de estar en Deus simplemente, fóra do tempo e do espazo. Non sabemos o que iso pode ser. Sabemos que é cousa boa, porque Deus é a fonte de todo ser, de toda vida, de toda paz, de toda unión, de toda boa experiencia comunitaria.
Cando morremos, ese é o noso destino. Invítanos Xesús a agardalo sen angustia; hai moitas moradas; todos, todas collemos en Deus; a pesar das nosas ruindades, todos, todas temos lugar no corazón de Deus; todas, todos temos un algo de amor, que é en nós a semente de Deus, semente de eternidade. Xesús, camiño, verdade e vida, lévanos da man cara a ese encontro definitivo con Deus, con todos os homes e mulleres do mundo, con toda a creación reconciliada. Deus sexa bendito por esta esperanza tan grande asentada nos nosos corazóns.
Oración
Grazas, Deus noso,polos homes e mulleres defuntasdas nosas casas, das nosas parroquias, das nosas aldeas e cidades.Grazas polas súas vidas en tantas cousas tan sufridas,en tantas cousas tan exemplares tamén.Grazas polo que fixeron, polo que amaron, polo que serviron,polos bens materiais, culturais, espirituaisque nos deixaron en herdanza.Grazas, Deus noso,polo respecto e agarimo que tiveron por ti,e polo agarimo que ti tes por todas elas,garantía do seu descanso eterno no teu seo,porque ti, Deus noso,es todo amor, todo perdón, e todo reconciliación.Grazas, Deus noso,que a memoria dos nosos defuntosnos sosteña na nosa vida cristiá de cada día.
Acción
Seguro que neste día visitaremos o lugar onde repousan os nosos defuntos, para recordalos, para agradecelos, para gozar sabéndoos nas mans de Deus. Podemos fixarnos en tal ou cal aspecto deles máis orixinal e fermoso, para agradecelo especialmente e, no posible, imitalo.
3 de novembro: Xoves da 31ª semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Rom 14, 7-12. Salmo: 26, 1. 4. 13-14
Ano 2: 1ª lectura: Flp 3, 3-8a. Salmo: 104, 2-3. 4-5. 6-7
Evanxeo: Lc 15, 1-10
Naquel tempo os publicanos e a xente pecadora achegábanse a Xesús para o escoitaren. Por iso os fariseos e mestres da Lei murmuraban, dicindo:
—Este acolle a xente pecadora e come con ela.
Entón Xesús contoulles esta parábola:
—¿Quen de vós, se ten cen ovellas e perde unha delas, non deixa as noventa e nove no descampado e vai en busca da perdida, a ver se a atopa? E cando a atopa, volve todo contento para a casa, con ela ao lombo; e, chamando pola xente amiga e veciña, dilles: “Alegrádevos comigo, que atopei a ovella que perdera”. Pois eu tamén vos aseguro que haberá máis alegría no ceo por unha persoa pecadora que se converta que por noventa e nove xustas que non precisen conversión.
E ¿qué muller que teña dez moedas e perde unha, non acende a luz e non varre a casa, buscándoa con coidadiño ata atopala? E, cando a atopa, chama pola xente amiga e veciña para lles dicir: “Alegrádevos comigo, que atopei a moeda perdida”. Asegúrovos que outro tanto se alegran os anxos de Deus por unha soa persoa pecadora que se converta.
Meditación
Parábolas exclusivas de Lucas que nos sitúan no centro da experiencia relixiosa cristiá. Así é o Deus de Xesús, así é Xesús mesmo: o pastor que sae tras da perdida, busca ata atopala, e cando a atopa goza e comparte os seus gozos; a muller que acende a luz, varre, remexe na procura da moeda perdida, ata que a atopa, gózase por iso e comparte coa veciñanza a súa ledicia. Así é Deus, así é Xesús. E dentro desa realidade estamos metidas todas e todos nós. E estámolo sendo obxecto desa busca apaixonada de Deus. En algo somos sempre persoas perdidas, obxecto de busca, motivo de gozo, motivo de festa. E estámolo tamén recibindo a invitación de Deus, de Xesús, a sermos nós tamén pastor e muller que se erguen e saen, que dispoñen todos os medios necesarios para atopar o perdido, e poder logo festexar comunitariamente pola recuperación da xente. E todo isto sen ningún aire de superioridade paternalista; simplemente desde un sentido fondo de irmandade. En comunidade facémonos, recuperámonos, gozámonos, construímonos ao gusto de Deus, que así nos quere.
Oración
Grazas, meu Deus,porque andas tras mincon ollada tenra e respectuosa.Grazas porque che intereso,porque ocupo un lugar no teu corazóne velas e desvelas por mor miña.Grazas porque te apenas cos meus fracasose te aledas cos meus éxitosmedidos coa vara da fraternidade.Grazas porque me fas motivo de festapara toda a comunidade,motivo de festa e de esperanza.Grazas porque me invitas a andar contigopolos camiños da solicitude solidaria,sen aires de chulería, humildemente.Grazas, meu Deus, grazas.
Acción
É algo arriscado, pero igual podiamos pensar nalgunha persoa a quen vexamos algo perdida, algo desalentada, algo equivocada, e, con todo o respecto e agarimo do mundo, achegarnos a ela, falar, ver de entendela, ver como axudala. Paga a pena.
4 de novembro: Venres da 31ª semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Rom 15, 14-21. Salmo: 97, 1. 2-3ab. 3cd-4
Ano 2: 1ª lectura: Flp 3, 17—4,1. Salmo: 121, 1-2. 3-4a. 4b-5
Evanxeo: Lc 16, 1-8
Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:
—Había un home rico que tiña un administrador, do que lle foron contar que estaba a lle acabar cos bens. Chamou por el e díxolle: “¿Qué é iso que sinto falar de ti? Dáme conta da túa administración, que quedas despedido”.
O administrador púxose a cavilar: “¿E agora que vou facer, que quedo sen traballo? Cavar, non podo; e botarme a pedir, dáme vergonza. Xa sei o que vou facer para que cando me despidan haxa quen me acolla na súa casa”.
Vaise e chama por cada un dos debedores do seu amo, e pregúntalle ao primeiro: “¿Ti canto lle debes ao meu amo?” El respondeulle: “Débolle cen bocois de aceite”. El díxolle: “Pois colle o teu recibo e escribe axiña cincuenta”. Despois preguntoulle ao segundo: “¿Ti canto debes?” Respondeulle: “Debo cen ferrados de trigo”. Díxolle el: “Pois colle o teu recibo e escribe oitenta”.
O amo loou a aquel administrador inxusto pola astucia coa que actuara, pois os fillos deste mundo son máis asisados nas cousas deles cós fillos da luz.
Meditación
Na Igrexa –tamén na sociedade civil— estamos en tempos de certa desfeita; as cousas non van ben, como tampouco lle ía ben a facenda do home rico da parábola de Xesús. Oímos dicir por un lado e outro: se as cousas non van ben, e queres ter resultados distintos, debes empezar a facer cousas distintas. É dicir, debes poñer intelixencia, astucia, mañas –sempre lexítimas— para que as cousas funcionen e poidas chegar ao que aspiras, que no noso casa é ter unhas comunidades cristiás vivas ao servizo dunha sociedade xusta e irmandada en todo. Sentar, cavilar, ensaiar, revisar, todo con astucia da boa. E, seguramente, antes, no medio e despois de todo iso, simplificar o corazón e a vida, baleirarnos de mil historias, e deixar que o Espírito de Deus nos colla por fóra e por dentro, como facía Xesús, para sermos de verdade fillos e fillas da luz.
Oración
Cantas veces non sabemos que facer, meu Deus!Témoste a ti como inmensa riqueza nas mans,e non sabemos que facer contigo,nin co teu Espíritoque tan ben guiou os pasos de Xesús de Nazaré.O Pan volveuse balorento nas nosas mesas.As nosas palabras volvéronse acedas.E a cantas persoas lles feden a pasado e cansoas nosas comunidades!Será posible botar viño novo en pelellos vellos?Ou mendar un vestido vello cun mendo novo?Será posible darlle paso á astucia, á ousadía no teu nome?Nas túas mans nos poñemos, meu Deus.Ti pódelo todo.
Acción
Se nos paramos a pensar, seguro que atoparemos algún aspecto da nosa vida persoal, comunitaria, social, que nos está pedindo astucia, iniciativa, creatividade, para reparalo, para avivecelo. Probemos niso a ser fillos e fillas da luz.
5 de novembro: Sábado da 31ª semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Rom 16, 3-9. 16. 22-27. Salmo: 144, 2-3. 4-5. 10-11
Ano 2: 1ª lectura: Flp 4, 10-19. Salmo: 111, 1-2. 5-6. 8a e 9
Evanxeo: Lc 16, 9-15
Nunha ocasión díxolle Xesús ás persoas que o acompañaban de cerca:
—Facede amigos coas riquezas inxustas, para que, cando vos falten, vos acollan nas moradas eternas. Quen é fiel no pouco tamén, tamén no moito será fiel; e quen é inxusto no pouco, tamén no moito será inxusto. Pois, se coa riqueza inxusta non sodes fieis, ¿quen vos vai confiar a verdadeira? E, se no alleo non sodes fieis, ¿quen vos vai confiar o voso? Ningún criado ou criada pode servir a dous señores, porque ou lle ten xenreira a un e ama o outro, ou ben atende a un e menospreza a outro. Non podedes servir a Deus e máis o diñeiro.
Os fariseos, que tan amigos son dos cartos, escoitaban estas cousas e burlábanse del. Xesús díxolles:
—Vós aparentades moi perfectos diante da xente, pero Deus coñécevos por dentro, e Deus anoxa o que aos ollos da xente é admirable.
Meditación
Xesús non critica para nada o diñeiro honrado como medio de vida digna. O pan de cada día, polo que el clamaba, demanda ter diñeiro co que adquirilo. E quen di pan, di todo o necesario para unha vida digna. Pero o diñeiro, convertido en riqueza, normalmente é algo ao que se serve; e servir quere dicir que a nosa vida, as nosas enerxías, os nosos afáns estean basicamente orientados a conseguir esas riquezas.
Xesús ben ve que o diñeiro crea imaxe social, normalmente moi honorable. A Deus non lle vai iso da imaxe social, mesmo lle dá noxo, por dicilo dalgunha maneira; é unha pura aparencia, moitas veces fabricada con corrupción, como ben sabemos. Ademais Xesús pensa que manexar o diñeiro é coma manexar un ben menor, un ben alleo, necesario para o elemental, pero que propiamente non forma parte da nosa valía humana, que se expresa en cousas moito máis valiosas, como pode ser a humanidade, o respecto, a consideración co débil, o non abusar en nada, a honradez, … Quen non xestiona ben ese ben menor, que é o diñeiro, malamente vai xestionar ben a súa vida humana.
Posiblemente estas ideas e sentimentos de Xesús nos deixen un pouco descolocados/as. En poucas cousas somos tan pouco consecuentes coa nosa condición cristiá coma neste tema dos cartos. É para que o pensemos.
Oración
Benditos os cartos, Xesús,que lle aportan vida digna á xente empobrecida.Malditos, en cambio, os cartosconseguidos con calquera clase de inxustiza.Benditos os cartos, Xesús,que empregamos para crear irmandade.Malditos, en cambio, os cartosque valen para establecer diferenzas indignas.Benditos os cartos limpos, Xesús,gañados co esforzo e coa intelixencia.Malditos, en cambio, os cartosacumulados a base de corrupción e abusos.Benditos os cartos, Xesús,acollidos e gozados con agradecemento.Malditos, en cambio, os cartosque ensoberbecen á conta da amargura da xente débil .
Acción
¿Cómo nos situamos ante o diñeiro? ¿Adoptamos ante el as precaucións que Xesús nos indica? Ben seguro que todas, todos sen excepción temos moito que rascar neste tema. Rascar e mellorar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.