Tempo de Pascua: 2ª semana

16 de abril: Domingo 2 de Pascua, ou da Divina Misericordia

1ª lectura: Feit 2, 42-47. Salmo: 117, 2-4. 13-15. 22-24.

2ª lectura: 1Pe 1, 3-9.

Evanxeo: Xn 20, 19-31

Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

—Paz convosco.

Dito isto, mostroulles as mans e mais o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. El díxolles outra vez:

—Paz convosco. Como o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

E dito isto alentou sobre eles e díxolles:

—Recibide o Espírito Santo. A quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

Pero Tomé, un dos Doce, o chamado Xemelgo, non estaba con eles cando chegou Xesús.

Dicíanlle entón os outros discípulos:

—Vimos o Señor.

Pero el contestoulles:

—Como non vexa nas súas mans as furas dos cravos e non meta nelas o meu dedo; como non meta a miña man no seu costado, non crerei.

Oito días despois estaban outra vez dentro os discípulos e Tomé con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, e poñéndose no medio, dixo:

—Paz convosco.

Despois díxolle a Tomé:

—Trae aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado. Non sexas incrédulo, senón home de fe.

Tomé respondeulle:

—Meu Señor e meu Deus!

Xesús díxolle:

—Tes fe porque me fiches? Benia os que creron sen veren!

Moitos outros signos fixo Xesús dinte dos seus discípulos, que non se escribiron neste libro. Estes escribíronse para que creades que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus, e, crendo, teñades vida nel.

Meditación

Xa se oen as primeiras liortas electorais, xa empezamos a volver oír palabras e palabras, promesas e promesas, que —xa o sabemos— practicamente van quedar todas en nada. Palabras e promesas para gañar o noso voto e despois, que? Temos que recoñecer que na Igrexa tamén temos moita palabra de máis; énchesenos a boca con grandes ditos, con grandes promesas, que falan de liberdade, de paz, de fraternidade, de vida nova, de resurrección, de vida eterna... E que queda de tanta palabra? A Pascua, polo que ela é e polo que nela se celebra, tamén se presta para ter que dicir e ter que escoitar moitas palabras maiores, que igual esvaran polo noso corpo e polo noso espírito, sen pasar a nosa pel, sen superar as nosas emocións máis primarias. E despois, que? Sería unha pena que persoas e comunidades cristiás vivísemos as cousas así tan superficialmente.

Quizabes porque as cousas poden ser así e para facer que así non sexan, na vida e nas celebracións das comunidades cristiás reservámonos 50 días para ir escoitando, acollendo, remoendo, asimilando, vivindo, aproveitando a graza da Pascua, que non é outra cousa, nin máis min menos, que a conciencia viva, sentida, de que Xesús está vivo no medio de nós, cunha presenza non física, pero si espiritual, reavivando en nós o seu mesmo estilo de vida co que a través do conflito e da morte, abriu camiños novos para as persoas e para o conxunto da sociedade. Así que a Pascua é unha realidade cumprida en Xesús de Nazaré, pero é aínda un proceso en marcha en todos e cada un, cada unha de nós. A Pascua é o remate dun recorrido vital, no que as persoas crentes cristiás estamos comprometidos, e para o que contamos coa guía e co alento de quen vai diante de nós abrindo camiños e garantindo triunfos. A Pascua é para vivila e celebrala, celebrala e vivila, permanentemente. Así, ata o momento da Pascua eterna, á que tamén estamos chamados/as.

E cales son as etapas dese recorrido pascual? É algo ben simple, ben cotián, ben ao alcance da nosa man, se nos empeñamos niso coa forza do Espírito de Xesús. Cando aposto pola verdade, ao me ver tentado de mentir, vivo a Pascua, o paso da morte á vida. Cando acudo a unha manifestación porque entendo que nela defendemos o pan, a vida, os dereitos da xente máis débil, vivo a Pascua. Cando respondo con serenidade e mesmo con tenrura a quen me está quentando o xenio, vivo a Pascua. Cando coido e defendo a natureza dos abusos que desde persoas ou institucións se están cometendo contra ela, vivo a Pascua. Cando voto en conciencia a tal grupo político, porque creo que con el axudo máis a democratizar o país, a facelo máis igualitario, vivo a Pascua. Cando leo e estudo con interese para formarme, para capacitarme para o traballo e para a participación cidadá, vivo a Pascua. Cando río e canto, e incito á alegría, vivo a Pascua. Cando recoñezo os meus erros, pido perdón e perdoo a quen polos seus a min mo pide, vivo a Pascua. Cando, farto/a das miñas incoherencias e das da demais xente, creo e confío en Deus, coma un Pai que nos quere e nos defende sempre, vivo a Pascua, o paso da morte á vida. E así mil cousas máis de cada día, coas que podemos ir medrando no espírito da Pascua, no espírito de Cristo vivo no medio de nós.

O evanxeo de cada domingo quérenos axudar nesta tarefa, poñéndonos en contacto co Xesús vivo, a través da súa palabra, a través da memoria dos seus feitos de vida. Que fermoso é neste sentido o evanxeo de hoxe! Cóntanos o que Xesús foi sendo para aquelas primeiras discípulas e discípulos de Xesús. Cóntanos polo mesmo o que quere ir sendo con todos e todas nós. Os primeiros discípulos e discípulas forman unha comunidade medrosa. Coma nós, que tamén andamos encollidos de espírito, case avergonzados de sermos cristiás e cristiás e de coma tales nos manifestar no medio da nosa sociedade. Xesús dálles, antes de nada, paz e serenidade, orgullo do bo e valentía. Ponlles unha encomenda nas mans: o Pai me mandou a min, eu tamén vos mando a vós. Nada de estar pechados, agachadas, con medo: saír, ir á vida, ás rúas, aos lugares de traballo, aos tempos de ocio e lecer, e, cos feitos máis que coas palabras, pero tamén coas palabras, ir transmitindo sinxelamente a vida, a riqueza da nosa fe feita vida. Ponnos nas mans unha tarefa, pero tamén nos dá forzas para levala a cabo: verte sobre nós o seu Espírito, que fora o motor da súa vida tan humilde e tan valente, un Espírito que el á súa vez recibira, acollera do Pai, con quen tanto intimaba. E dálles así poder para ser xente de xustiza, de protesta, de perdón, de servizo, de reconciliación. Non é de todo isto do que o Papa Francisco nos está falando tamén unha e mil veces? Pasaron dous mil anos desde o acontecemento narrado polo evanxeo, pero que próximo está de todos nosoutros/as!

Hai quen cre nisto e quen non. Hai a persoa disposta, crente, non inxenua, que se apunta deseguida a todo o que sexa potenciar a vida, a comunidade, a organización, a defensa do débil, ... e goza con iso e transmite ese seu gozo a cantas persoas a rodean; e hai quen recea e recea, aquel para quen todo son pegas, dificultades, desconfianzas, medos, incapaz de dar o salto, de crer, de esperar, ... e derrótase antes tempo nas súa propia amargura. Pero tamén para eses, como lle pasou ao Tomé do evanxeo, tamén para esas persoas pode chegar a hora da súa Pascua particular, a que os pase da desconfianza á entrega, do medo á ousadía, da receo á alegría de vivir e axudar a vivir. Esteamos onde esteamos, deixemos que Xesús nos atope e nos empuxe cara á Pascua. Iranos ben.

Na celebración de hoxe, a través da palabra, do sacramento, da comunidade, se nos deixamos levar polo Espírito de Xesús, podemos revivir todo o que aquelas primeiras discípulas e discípulos viviron hai pouco menos de dous mil anos. Oxalá!

Preces

MEUS SEÑOR E MEU DEUS!

Que te saibamos descubrir vivo, alentando as nosas vidas, nas persoas animadas que tiran por nós cara ao gozo e á esperanza. Oremos.

Que nos deixemos levar polo teu Espírito de Pascua, para levar ánimos e alentos nas cousas, coas persoas e grupos nos que participamos. Oremos.

Que nos saibamos continuadores/as da túa tarefa no mundo, alegres por poder levar algo de verdade, xustiza, paz, reconciliación, ao entorno no que vivimos. Oremos.

Que a túa presenza, sentida e vivida, nos faga xente de fe, de amor e de esperanza, constantes e fieis, a proba de conflitos, a proba de abandonos. Oremos.

Que saibamos compartir con quen nos rodea as fontes da nosa fe, da nosa esperanza. Oremos.

Oración

Non te podo esquecer, Xesús,

non te podo esquecer.

Desde moito tempo hai

entraches na miña vida

pola porta ampla da comunidade cristiá,

pola porta estreita e secreta

daquel encontro inesquecible, de ouro,

que só ti e máis eu coñecemos.

Foron pasando moitas cousas entre nós,

cousas de amores e fidelidades,

cousas de receos e abandonos,

nun longo e pedregoso camiño.

E ti segues aí,

á espera de reencontros e de apertas,

de soños novos, de vida nova.

Morriches,

ás veces penso que estás morto en min.

Pero o teu recordo acéndese no meu corazón,

avivécese

como se avivece o remol do lume,

cando o vento o custodia e o azouta.

Morriches,

pero espertas en min,

revives en min,

ábresme os ollos

e véxote valente e festivo

en todas as apostas, pequenas ou grandes,

que promoven a vida

(desde a da labrega loitadora, que coida e defende a terra

coma nai servidora de froitos,

ata a do voluntario sereno que acompaña presos/as,

protexendo a lapiña a piques xa de finar).

Recórdasme os preciosos nomes

cos que petaches outrora á miña porta:

soños, irmáns/ás, liberdade,

xustiza, perdón, igualdade,

dereitos, loita, festa,

acougo, paz, comunidade...,

e acendese en min a vida,

e véxote de novo ao meu carón

estendendo a man,

incitándome ao camiño,

disposto a acompañarme,

a facerte unha vez máis servidor da miña fraxilidade.

As nosas historias, Xesús,

as nosas conversas,

os nosos segredos...

Meu Señor e meu Deus!

Acción

Hoxe é a xornada anual da Divina Misericordia. A Misericordia de Deus con todos nosoutros, se está viva en nós, o normal é que nos leve tamén a ser persoas de misericordia, persoas doídas do mal alleo, calquera que este sexa, e que esa conciencia nos leve a implicarnos en accións de solidariedade con xente que o precise. Se non é así, vana é a nosa experiencia relixiosa.

17 de abril: Luns da 2ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 4, 23-31

Salmo: 2, 1-3. 4-6. 7-9

Evanxeo: Xn 3, 1-8

Había entre os fariseos un home chamado Nicodemo, maxistrado dos xudeus. Este veu onda Xesús pola noite e díxolle:

—Rabí, sabemos que viñeches de Deus como mestre, pois ninguén pode facer estes signos que ti fas, non sendo que Deus estea con el.

Respondeulle Xesús:

—Con toda verdade cho aseguro: como un non naza de novo, non pode ver o reino de Deus.

Replicoulle Nicodemo:

—¿Cómo pode un home nacer, sendo vello? ¿Pode entrar outra vez no seo da nai e nacer?

Respondeulle Xesús:

—Con toda verdade cho aseguro: como un non renaza pola auga e polo Espírito, non pode entrar no reino de Deus. o que naceu da carne é carne; e o que naceu do Espírito é espírito. Non che estrañe que che dixese “é necesario que nazades de novo”. O vento sopra onde quere e ti séntelo zoar, pero non sabes de onde vén nin para onde vai. Así pasa con todo aquel que naceu do Espírito.

Meditación

Nicodemo vía algo sorprendente en Xesús e buscaba, aínda que o grupo dos fariseos, ao que pertencía, non animaba a iso. E esta unha moi boa actitude, e éo ante calquera persoa ou circunstancia da vida que nos toque un pouquiño aló dentro. Non deixar pasar os toques, as chamadas da vida.

E Xesús non decepciona a Nicodemo, como non nos decepcionará a ninguén de nós se a el nos achegamos con espírito de aprendiz, de buscadora. A proposta de Xesús non é nada superficial: trátase de nacer de novo; tratase de poder facer de nós unha persoa nova, con capacidade de romper con vellos e rutineiros modelos persoais e sociais que non dan de si máis ca desilusión e apagamento; trátase de embarcarse nunha aventura persoal e social sinalada polo afán polo común, ao que tods nos debemos e co que todas quedamos confortadas e reforzadas. Esta aventura demanda implicación persoal e, ao tempo, capacidade de abandono nas mans sempre imprevisibles do Espírito. Coa garantía do mesmo Xesús.

Oración

Que o teu Espírito, Xesús,

me renove todo enteiro,

mente, corazón, decisións.

Que o teu Espírito

renove a nosa comunidade cristiá

e a faga fiel seguidora túa.

Que o teu Espírito

renove o rostro da terra

e das persoas que a habitamos.

Que o teu Espírito

nos converta para a ledicia do común,

para a vida e a festa da irmandade.

Acción

Posiblemente teñamos algunhas dúbidas sobre cousas de fe, sobre cousas da vida, sobre como facer con tal ou cal cousa que consideramos importante. Seguro que ao noso redor hai algunha persoa que nos pode axudar algo. Acudimos a ela.

18 de abril: Martes da 2ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 4, 32-37

Salmo: 92, 1ab. 1c-2. 5

Evanxeo: Xn 3, 5a.7b-15

Nunha ocasión díxolle Xesús a Nicodemo:

—É necesario que nazades de novo. O vento sopra onde quere e ti séntelo zoar, pero non sabes de onde vén nin para onde vai. Así pasa con toda persoa que naceu do Espírito.

Replicoulle Nicodemo:

—Como pode ser isto?

Respondeulle Xesús:

—Ti es mestre de Israel e non o sabes? Con toda verdade cho aseguro: falamos do que coñecemos e testemuñamos o que vimos, pero vós non aceptades o noso testemuño. Se dicíndovos cousas terreas non credes, como iades crer dicíndovos cousas celestiais? E ninguén subiu ao ceo, fóra do que baixou do ceo, o Fillo do Home.

Como Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do Home, para que todo o que cre nel teña vida eterna. Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

Meditación

Paga a pena deternos nisto: Deus ama o mundo, a súa ansia maior é que todo o que é mundo, todo o que é creación, se desenvolva en plenitude: a natureza toda cos seus elementos inanimados, coas plantas, cos animais, cos seres humanos, todo xunto nunha completa comuñón, chea de respecto, de agradecemento mutuo, de coidado mutuo, de fondo sentido de complementariedade. Que a vida floreza en nós, seres humanos, en todo home ou muller, e en todo o noso entorno. Que a vida floreza especialmente naqueles espazos naturais, naqueles seres, naquelas persoas que están máis en risco de non poder ser, de non poder vivir en felicidade, cunha vida digna, satisfeita, a todos os xeitos.

Esa é a aposta fundamental de Deus con toda a súa creación, na que estamos incluídas cada unha, cada un de nós coa nosa particular historia, na nosa particular situación. Isto é o nacer de novo, que o Espírito alenta, que Xesús posibilita; na cruz abriunos o campo, amosounos o camiño, ofreceunos o método: amar e servir con fondo sentido de comunidade, e deunos a forza por sen con Deus creadores do noso destino.

Oración

Grazas, meu Deus,

por nos quereres tanto,

por nos capacitares para unha vida digna e abundante.

Grazas por Xesús,

que ti nos ofreces

para ollarmos nel

a maneira de sermos homes e mulleres

satisfeitas, en irmandade fonda e veraz.

Grazas polo Espírito que nos dás,

que vén de ti cara a nós

para soster o noso esforzo,

para aliviar as nosas canseiras,

para empuxar as nosas esperanzas,

para alegrar e consolidar as nosas vidas.

Grazas, meu Deus, grazas.

Acción

Podemos empeñarnos en vivir este día ben contentos, sabéndonos tan queridas por Deus. Podémolo demostrar cantando, festexando algo. Tamén sendo máis solícitas en compartir o amor de Deus con outras persoas servíndoas con moita alegría no que máis necesidade teñan.

19 de abril: Mércores do 2ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 5, 17-26

Salmo: 33, 2-3. 4-5. 6-7. 8-9

Evanxeo: Xn 3, 16-21

Naquel tempo díxolle Xesús a Nicodemo:

—De tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel, non é xulgado; mais o que non cre xa está xulgado, porque non creu no fillo Unixénito de Deus. Nisto consiste o xuízo: en que, vindo a luz ao mundo, a xente escolleu a tebra en vez da luz, pois as súas obras eran ruíns. Pois todo o que fai o mal odia a luz e non vén cara á luz, para que non o delaten as súas obras. Polo contrario, o que obra a verdade vén cara á luz, para que se vexan as súas obras, porque están feitas como Deus quere.

Meditación

En Xesús Deus ofrécenos unha maneira de vivir curadora, liberadora. Ofrécenos o camiño de encontro co Deus Pai/Nai que nos sustenta en todo momento, que nos envolve en cada instante coa súa vontade amorosa e servidora. Ofrécenos luz para a vida, ensínanos a vernos a nós mesmas como persoas sempre queridas, sempre merecedoras de aprecio; ensínanos a ollar a xente que nos rodea da mesma maneira. Ofrécenos poder vivir como unha grande familia, na que, como pasa nas familias normais, a persoa máis débil é mellor atendida. Ofrécenos perdón para espertar cando desfalecemos e nos deixamos levar por olladas de dominio, de individualismo. Ofrécenos Espírito para resistir as forzas propias ou alleas que nos queren torcer este camiño de encontro e de unidade.

Non por dicir que cremos en Xesús xa está todo feito. Tampouco non podemos condenar a quen non cre en Xesús. Este Espírito de Deus do que falamos anda tamén no medio de xentes e pobos que non teñen fe en Xesús, pero que á hora da verdade actúan conforme a ese fondo de humanidade polo que Xesús apostou vivamente no nome de Deus. E iso é o importante.

Oración

Si, claro que si, meu Deus,

podo escoller as tebras no canto da luz,

a falsidade no canto da honradez,

o aproveitamento no canto do servizo,

a indiferenza no canto da solidariedade,

a corrupción no canto da transparencia,

as trampas no canto da xustiza,

o vicio no canto da moderación,

as dependencias no canto da liberdade,

a mentira no canto da verdade,

o odio no canto do amor,

e así, así,

que difícil resulta amañar a propia vida!

Só ti, meu Deus, es quen de me fortalecer.

A ti me encomendo.

Acción

Podemos mirar se nalgún campo da nosa vida nos permitimos andar en escuridade, é dicir, fóra do esplendor da Pascua. Algo poderemos facer para a luz de Cristo resucitado alumee e recupere esas escuridades.

20 de abril: Xoves da 2ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 5, 27-33

Salmo: 33, 2 e 9. 17-18. 19-20

Evanxeo: Xn 3, 31-36

Nunha ocasión dixo Xesús:

—Quen vén de arriba está por riba de todos; quen é da terra á terra pertence e da terra fala. O que vén do ceo está por riba de todos; do que viu e oíu, disto dá testemuño; pero ninguén acepta o seu testemuño. Quen acepta o seu testemuño confirma que Deus é verdadeiro. Porque aquel a quen Deus mandou fala as palabras de Deus, que non dá o Espírito cunha medida limitada.

O Pai ama o Fillo e púxolle todas as cousas nas súas mans. Quen cre no Fillo ten vida eterna; pero quen non obedece ao fillo non verá a vida, porque a ira de Deus pesa enriba del.

Meditación

Deus non está fóra de nós, do mundo; Xesús non veu de fóra para facer o seu traballo e volverse para a súa casa do ceo. Ás veces non sabemos ben como explicar o misterio da vida sostida e alimentada polo Espírito de Deus. Pero ese é o noso misterio. Ese foi o misterio de Xesús: home en todo coma nós, pero, iso si, completamente fiel sempre ao Espírito de Deus, a Deus mesmo. Do que el foi aprendendo e vivindo é do que el nos fala; transmítenos a súa experiencia; compártea connosco. Todo ole en Xesús a fidelidade, a verdade, a desprendemento, a solidariedade, a amor. Podémonos fiar del. Hai nel un camiño certo de vida. Iso polo menos cremos as persoas que tivemos a sorte de o ir coñecendo e de introducirnos polo seu camiño de vida. Estamos chamadas a ser testemuñas diso, coa nosa vida sobre todo, tamén coa nosa palabra. Como fai Deus sempre, como fixo Xesús, propoñemos iso humildemente a quen queira aceptalo. Non xulgamos a ninguén, non condenamos a ninguén, non ameazamos a ninguén. Queremos a todo o mundo e gustaríanos que todo o mundo participase do ben que nós atopamos en Xesús, en Deus.

Oración

Grazas, meu Deus,

porque es fiel.

Grazas porque cada día, cada hora,

estás aí, ao pé da nosa vida,

sosténdoa, alumeándoa, fortalecéndoa.

Grazas porque es abundante nos teus dons:

dásnos o teu Espírito sen mérito nin medida.

Grazas por Xesús,

esa xoia de ser humano,

no que ti te nos amosas claramente,

no que nós intuímos a verdade da nosa existencia.

Grazas, meu Deus.

En que misterio de vida nos envolves,

con canta solicitude nos abrazas!

Acción

Se somos tratadas por Deus con tanto agarimo, sería ben que nós fosemos testemuñas del envolvendo en agarimo e coidado todas as cousas que facemos, todos os animais cos que vivimos, todas as persoas que nos rodean. Con amor e con xustiza.

21 de abril: Venres da 2ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 5, 34-42

Salmo: 26, 1. 4. 13-14

Evanxeo: 6, 1-15

Naquel tempo foi Xesús á outra banda do mar de Galilea (o de Tiberíades). Seguíao unha chea de xente, porque viran os sinais que facía na xente enferma. Subiu Xesús ao monte e sentou alí cos seus discípulos. Estaba a chegar a Pascua, a festa dos xudeus. Levantou a vista Xesús e, vendo vir tanta xente cara a el, díxolle a Filipe:

—Onde imos mercar pan, para que coma esta xente? (Isto dicíao para tentealo, que el ben sabía xa o que ía facer).

Respondeulle Filipe:

—Nin medio ano de xornal chega para que cada un deles reciba un codelo.

Un dos seus discípulos, André, o irmán de Simón Pedro, díxolle:

—Hai aquí un rapaz que ten cinco bolos de pan de cebada e dous peixes. Claro que, que é iso para tanta xente?

Xesús ordenou:

—Facede sentar a xente.

Había moita herba naquel sitio. E sentaron como uns cinco mil homes. Entón colleu Xesús os pans, deu grazas, e repartiu aos sentados canto quixeron, e o mesmo fixo cos peixes. Cando se fartaron, díxolles aos seus discípulos:

—Recollede os anacos sobrantes, para que non se estrague nada.

Entón xuntáronos e encheron doce cestas cos anacos dos cinco bolos de pan de cebada, que lles sobraran aos que comeron. Ao veren aqueles homes o sinal que fixera, dicían:

—Este si que é o profeta que había de vir ao mundo.

Entón Xesús, decatándose de que o ían vir coller para proclamalo rei, retirouse só outra vez ao monte.

Meditación

Quen é o Xesús resucitado, que celebramos e agradecemos nestes días de Pascua? Onde descubrir a súa presenza viva no medio de nós? Non é un Cristo estraño que se refuxia en Deus, despois dunha tarefa xa cumprida. É un Cristo ao pé da xente, ao pé das dores da xente enferma ou sedenta. Un Cristo gustoso da soidade que pacifica e que libera, pero que por iso mesmo escoita axiña o reclamo da debilidade. É un Cristo que nos mobiliza ante as carencias, que nos esperta para a colaboración, para poñer o propio ao servizo do comunitario, con formas persoais ou con sistemas sociais, políticos. É o Cristo capaz de fartar fames fondas, máis alá da fame de pan de cada día, sen esquecer este. É o Cristo servidor, que non quere esquecer o seu papel de tal en ningún momento, por moito que a xente, onte e hoxe, nos guste convertelo en rei e señor.

Oración

Servidor,

só servidor,

sempre servidor,

Xesús,

na vida e na morte

e na mesma resurrección.

Coroado de gloria

omo o gran servidor,

guía de servidores e servidoras,

mestre de servidores e servidoras.

Grazas, Xesús,

na túa escola de servizo

quero eu entrar.

Acción

Podemos intentar descubrir na nosa vida, na vida da xente que nos rodea, sinais dese Cristo vivo que nos acompaña. Descubrilo, agradecelo, aprender del.

22 de abril: Sábado da 2ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 6,1-7

Salmo: 32, 1-2. 4-5. 18-19

Evanxeo: Xn 6, 16-21

Como xa caera a tarde, os discípulos de Xesús baixaron ao mar, montaron nun bote e dirixíronse cara á outra beira, a Cafarnaúm. Xa era noite pecha e Xesús aínda non chegara onda eles. O mar empezou a picarse, porque ventaba rexo. Despois de levaren vogado unhas tres millas, viron a Xesús camiñando por riba do mar e, conforme se ía achegando ao bote, empezaron a coller medo. Pero el díxolles:

—Son eu, non teñades medo.

Entón queríano facer subir ao bote, pero naquel instante o bote quedou varado no sitio onde ían.

Meditación

Que fai Xesús resucitado no medio da comunidade, no medio dos homes e mulleres que cremos nel? Este relato, no que cómpre restarlle importancia ao seu estilo milagreiro, dános algo de resposta. Unha comunidade cristiá sen Xesús ben no medio vai á deriva. Que a noite sexa pecha, que o mar se pique, que o vento pete forte son maneiras de nomear os diferentes atrancos cos que as persoas, ou cada comunidade nos temos que enfrontar. Eses atrancos poden brotar do interior ou do exterior da comunidade ou das persoas. Que Xesús camiñe por riba das augas é unha maneira de dicir que cando lle dámos acollida na vida, na comunidade, as dificultades non desaparecen, pero vémonos capaces de abordalas, porque nos situamos ante elas ao estilo de Xesús: ben asentadas en Deus Pai/Nai, ben confiadas na forza do Espírito, ben fortalecidas pola mesma comunidade. É ben importante permitirnos que resoen con forza no noso corazón, na nosa vida esas potentes palabras de Xesús: Son eu, non teñades medo.

Oración

Son eu, non teñades medo.

Son eu,

estou aquí,

ao voso carón, no medio de vós:

non teñades medo.

Se queredes,

non hai cousa que vos poida arrincar

do lugar da paz,

do lugar da esperanza.

Nin as ameazas interiores,

que cada quen fabrica no seu intimo;

nin as agresións exteriores,

que desde a maldade, desde o poder

se conxuran contra vós.

A fe,

se é sinxela, fonda e transparente,

non vos fará intocable,

pero arredará de vós todos os medos e desalentos.

Acción

Pode ser de proveito que intentemos identificar os medos que nos encollen, como persoas ou como comunidade, sexan do tipo que sexan. Como os afronto desde a fe que temos en Xesús?