Tempo de Pascua : 4ª semana

30 de abril: Domingo 4 de Pascua

1ª Lectura: Feit 2, 14a. 36-41. Salmo: 22, 1-3a. 4b-4. 5. 6.

2ª lectura: 1Pe 2, 20b-25.

Evanxeo: Xn 10, 1-10

Nunha ocasión díxolles Xesús aos fariseos:

—“Con toda verdade volo aseguro: o que non entra pola porta no curral das ovellas, senón que sobe por outra parte, é un ladrón e un bandido.

En cambio, quen entra pola porta é o pastor das ovellas. A ese ábrelle o porteiro e as ovellas escoitan a súa voz. Chama as súas polo nome e lévaas a fóra. Cando as dá sacado a todas, vai diante delas e as ovellas ségueno, pois recoñecen a súa voz.

Pero a un alleo non o seguirán, senón que fuxirán del, pois non coñecen a voz dos alleos.”

Díxolles Xesús esta alegoría, mais eles non coñeceron que era o que lles daba a entender.

Entón díxolles de novo:

—“Con toda verdade volo aseguro: eu son a porta das ovellas. Todos os que viñeron antes ca min eran ladróns e bandidos; pero as ovellas non os escoitaron. Eu son a porta; se alguén entra por min, salvarase: entrará e saíra e atopará pasto.

O ladrón non entra senón para roubar, matar e estragar. Eu vin para que teñan vida e para que a teñan de abondo.”

Meditación

Quizabes podiamos empezar a acoller este texto do Evanxeo deténdonos con moita calma na última frase do mesmo na que Xesús afirma: “Eu vin para que teñan vida e para que a teñan de abondo”. Ter vida é a aspiración maior de todo ser humano, tanto o da aldea coma o da cidade, tanto o do Norte coma o do Sur, tanto o parado coma o que non o está. Pero é posible que sexan as persoas e grupos sociais máis marxinados os que leven dentro de si con máis forza e urxencia esta aspiración: ter vida, ter vida. Ter vida é o que quere o emigrante subsahariano, home ou muller, que está ás portas de Melilla, de España, do Norte, buscando a maneira de meterse aquí, porque lle parece que así pode atopar vida para si e para os seus. Ter vida é tamén o que quere a persoa que está parada e busca traballo, porque entende que o traballo lle abrirá portas e posibilidades. Ter vida é o que desexan eses centos de miles ou mesmo millóns de cidadáns/ás galegas e españolas que se ven na pobreza extrema, con graves dificultades para chegar a fin de mes, de ter mantenza e sanidade asegurada e outras cousas básicas para unha existencia tranquila. Cando Xesús nos di que veu para que todos, todas, teñamos vida, estanos dicindo que está claramente da parte desta xente que busca ter vida digna da mellor maneira posible. Todas estas aspiracións humanas entran dentro da proposta de vida, de vida abundante, que Xesús nos veu ofrecer. Temos conciencia clara de que Deus, Xesús, está así en favor da vida de todos, pero maiormente de quen máis a necesite? Nas nosas comunidades cristiás prolongamos estas mesmas intencións de Xesús, de xeito que delas poidamos dicir todos, todas, as de dentro e as de fóra: a comunidade cristiá está aquí para que a xente teña vida e a teña de abondo? Pararnos nisto, examinarnos nisto, xa podería chegar para o noso aproveitamento da Palabra de Deus no día de hoxe.

Pero tamén podemos dar un paso máis. Se é certo que todos, todas, buscamos vida e vida en abundancia, tamén é certo que non todo o mundo entende o mesmo por vida e vida abundante. O ricachón insolidario tamén pretende ter vida e vida abundante. Nin todo o mundo entende o mesmo por vida abundante, nin todas as persoas están de acordo nos camiños necesarios para poder chegar a ter esa vida abundante. E aquí é onde ten para nós tanta importancia o ofrecemento de Xesús. El non só afirma que a súa ilusión maior é que toda a xente teña vida, senón que tamén comparte connosco o que el entende por vida, e igualmente as maneiras de chegar a ter vida, vida de abondo. Como di o Evanxeo de hoxe, el é como a porta que posibilita acceder á vida digna, auténtica; entrando e saíndo por esa porta, temos vida asegurada. Temos este convencemento? Fiámonos así, a fondo, de Xesús, para algo tan fundamental como é iso de buscar, ter e gozar a vida?

Que entende, logo, Xesús por vida abundante? Ou cal é esa vida abundante que el veu traer? Todo o que son medios normais para ter unha vida digna –xa o dixemos— entra dentro do que Xesús entende por vida abundante. Pero para Xesús a vida faise redonda, abundante, plena, non se dá cando un reborda en bens, en cartos, en posesións, en poder, senón cando está cruzada polo alento comunitario, cando pensamos uns nos outros, nas outras, cando non pretendemos construír a nosa casa, a nosa vida, en solitario, despreocupándonos de como lles vaia aos demais, cando facemos da vida unha tarefa común, compartida, solidaria, amorosa de verdade. Por iso a vida abundante de Xesús é normal que se dea sobre todo entre quen vive sobriamente porque comparte, e non tan facilmente entre quen se enriquece pero non ten en conta a debilidade de quen non ten. Por iso a vida que Xesús ofrece non cadra coas trampas, coas corrupcións, co afán de mando, coas envexas.

Xesús entendeu así a vida, viviuna así, e tivo unha vida plena, satisfeita, feliz, alentadora; tivo vida el e fíxose capaz de irradiar vida, e vida abundante, no seu arredor, sobre todo naqueles persoas e grupos sociais que máis estaban na orela da vida, abandonadas de todos, marxinadas. De quen aprendeu el a ser así? Pois de Deus, co que el tiña moito trato e intimidade. Foi Deus quen lle amosou este camiño de vida, que el nos ofrece.

Na Eucaristía, na de hoxe e na de todos os días, xuntos, xuntas, achegámonos a Xesús para comer o mellor bocado que Deus, solícito connosco coma un pai ou unha nai boca, nos quere dar para que teñamos vida, para que aprendamos a ter e construír vida. Ese bocado é a palabra e o corpo de Xesús, acollidos en comunidade, con espírito comunitario dentro da igrexa e fóra dela, na rúa, na vida de cada día.

Preces

EU VIN PARA QUE TEÑAN VIDA EN ABUNDANCIA

Que, coa forza do teu amor, Xesús, Cáritas, Mans Unidas, e todos as organizacións con fins solidarios leven vida abundante a quen menos recursos ten e máis se ve abandonada polas Administracións públicas. Oremos.

Que, empuxados/as polo teu alento, Xesús, saibamos coidar e agradecer a vida en todas as súas formas e manifestacións, na natureza, nos animais, na xente. Oremos.

Que nos fiemos de ti, Xesús, que, á hora de tomar as pequenas ou grandes decisións da nosa vida, nos deixemos acompañar e guiar por ti, pola túa maneira de ver as cousas, pola túa forma de actuar. Oremos.

Que en tempos de propagandas electorais, Xesús, saibamos, coma ti, poñernos sempre do lado de quen defende nos os poderes financeiros, senón o pan, o fogar, os aforros da xente máis débil. Oremos.

Que coa túa luz, Xesús, os nosos bispos, curas e outros responsables das comunidades cristiás teñan vida sinxela e auténtica, e a saiban transmitir, compartir, coa xente que lles está encomendada. Oremos.

Oración

Grazas, Xesús,

porque te preocupas por nós,

os teus irmáns e irmás,

os teus compañeiros de vida e de ilusións!

Grazas, Xesús,

por te preocupares por min!

Grazas:

coma un pai ou unha nai

quere para os seus fillos e fillas

o bocado mellor, máis san e nutritivo,

a educación mellor,

o porvir mellor,

así tamén ti queres para nós

todo o mellor,

a vida mellor, ben humanizada, ben feliz.

Grazas, Xesús,

polas persoas que entre nós

teñen a responsabilidade de acompañarnos no camiño da vida

(pais, nais, mestres, profesores, curas, líderes de todo tipo...)

indo detrás, diante ou no medio de nós,

segundo conveña.

Grazas especialmente

polos que se esforzan en seren guieiros coma ti,

que escoitan os membros da comunidade,

que os coñecen un a un, polo nome, pola vida,

polas súas penas e alegrías,

que están dispostos/as, se fixer falla,

a dálo todo, ata a mesma vida, por eles,

coma ti.

Grazas, Xesús,

por poder formar parte do teu grupo, da túa comunidade,

por poder escoitar cada día a túa voz,

manternos coa túa presenza resucitada,

prendarnos de ti

e, contigo,

poñer un pouco máis de vida,

alí onde a vida sexa fráxil ou estea ausente.

Grazas, Xesús,

que sería de nós sen ti?

Acción

Podiamos fixarnos en persoas e grupos do noso arredor que están traballando para que a xente, as casas, as parroquias, os concellos teñan vida, vida abundante, vida plena. Podemos visitar esas persoas ou institucións, dialogar con elas, contarlles o que a parroquia fai nese sentido, e igual incluso chegar a acordos de colaboración.

1 de maio: Luns da 4ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 11, 1-18

Salmo: 41, 2-3; 42, 3. 4

Evanxeo: Xn 10,1-10

Naquel tempo dixo Xesús:

—Con toda verdade volo aseguro: o que non entra pola porta no curral das ovellas, senón que sobe por outra parte, é un ladrón e un bandido. En cambio, quen entra pola porta é o pastor das ovellas. A ese ábrelle o porteiro e as ovellas escoitan a súa voz. Chama as súas polo nome e lévaas a fóra. Cando as dá sacado todas, vai diante delas e as ovellas ségueno, pois recoñecen a súa voz. Pero a un alleo non o seguirán, senón que fuxirán del, pois non coñecen a voz dos alleos.

Díxolles Xesús esta comparanza, mais eles non coñeceron qué era o que lles daba a entender. Entón díxolles de novo:

—Con toda verdade volo aseguro; eu son a porta das ovellas. Todos os que viñeron antes ca min eran ladróns e bandidos; pero as ovellas non os escoitaron. Eu son a porta; se alguén entra por min, salvarase; entrará e sairá e atopará pasto. O ladrón non entra senón para roubar, matar e estragar. Eu vin para que teñan vida e para que a teñan de abondo.

Meditación

A comparanza de Xesús como pastor e as persoas como ovellas dá moito xogo. Claro que debemos absternos de pensar que, por comparársenos coas ovellas, teñamos que ser persoas abobadas, aparvadas; nada diso. Sermos dóciles a Deus non quere dicir ser persoas aparvadas, nin paradas, nin faltas de creatividade, de iniciativa, de forza para a vida, para dar a cara, para defender dereitos propios e alleos. Nada diso. O exemplo témolo en Xesús mesmo, a persoa máis fiel a Deus que houbo e haberá no mundo, e, por iso mesmo, a máis valente e ousada.

A comparanza do pastor insiste hoxe no tema da porta. Neste caso Xesús é a porta. As persoas que lideran a comunidade en calquera dos seus niveis e responsabilidades deberían pasar pola porta, é dicir, pasar por Xesús, imitar o seu estilo servidor, pastorear dando a vida pola xente, non aproveitándose da vida da xente para o propio engorde. Xesús nunca actuou para vivir el a conta da comunidade, senón ao revés para que a comunidade vivise a conta del. Só un pastor así acaba facendo da comunidade un pobo vivo, ilusionado, esperanzado. Canto precisamos pastores así nestes tempos de tanta fraxilidade!

Oración

Grazas, Deus noso,

polas persoas que animan a nosa fe,

que aguantan do noso amor,

que sosteñen a nosa esperanza.

Grazas polas persoas que, como Xesús,

dan a súa vida, o seu xenio,

o seu tempo, os seus afectos,

a súa creatividade, os seus coñecementos

para que outros e outras teñamos

o gozo de vivir en comunidade,

de medrar como crentes, como cidadás.

Grazas, Deus noso,

polas persoas que nos axudan

a orar e a loitar,

a resistir e a festexar,

a implicarnos na vida

e a fiarnos completamente de ti.

Grazas, Deus noso.

Acción

Podemos achegarnos hoxe a algunha das persoas que para nós teñen sido persoas que termaron de nós en calquera campo da nosa vida. Expresámoslle o noso agradecemento da maneira que mellor vexamos.

2 de maio: Martes da 4ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 11, 19-26

Salmo: 86, 1-3. 4-5. 6-7.

Evanxeo: Xn 10, 22-30

Naquel tempo celebrábase en Xerusalén a festa da Dedicación. Era inverno. Xesús paseaba polo templo no Pórtico de Salomón. Rodeárono entón os xudeus e preguntáronlle:

—Ata que día nos terás en suspenso? Se es ti o Cristo, dínolo abertamente.

Xesús respondeulles:

—Xa volo dixen e mais non credes; as obras que eu fago no nome do meu Pai son o meu aval. Pero vós non credes, porque non sodes das miñas ovellas. As miñas ovellas escoitan a miña voz: eu coñézoas e elas séguenme. Eu doulles vida eterna e non se perderán para sempre; ninguén mas quitará da man. Meu Pai, que mas deu, é máis ca todos e ninguén pode repañalas da man do Pai. Meu Pai e máis eu somos un.

Meditación

Xesús atopou moita oposición, sobre todo curiosamente entre a xente máis relixiosa do seu tempo; non reparaban nas obras de Xesús, obras de vida, de recuperación das persoas a todos os xeitos, e quedábanse nos seus debates teóricos sobre de onde viña ou non viña Xesús, quen era ou quen non era Xesús. Era unha maneira tramposa de se pechar ao que Xesús lles propuña sobre como entender o trato con Deus, sobre como levar o trato con Deus a unha maneira nova de vivir e convivir coa xente.

Tamén nos tempos de hoxe nos pode pasar algo semellante. Claro que nos nosos tempos no mundo relixioso non sempre temos diante a persoas íntegras, servidoras a tope, coherentes coma Xesús. Pero cantas veces nos enredamos en debates teóricos sobre se a vida cristiá debera ser tal ou debera ser cal, e deixamos de lado a práctica solidaria con toda persoa que sofre. Para Xesús a práctica solidaria era o corazón da súa existencia, era o cerne da súa identidade persoal e de misión.

Oración

Meu Pai e máis eu somos un.

Eu e a xente somos un.

Vivo para o Pai,

vivo para o pobo.

Soño co Pai,

soño co pobo.

Comprázome no Pai,

comprázome no pobo.

Sirvo o Pai,

sirvo o pobo,

sobre todo a quen no pobo

máis precisa de defensa e atencións,

de alentos e perdóns.

Nesta unidade vivo cada día,

a esta unidade cotiá e eterna invito

a quen queira andar canda min os meus camiños.

Meu Pai e máis ti e máis eu somos un.

Meu Pai e máis o pobo e máis eu somos un.

Acción

¿Somos desas persoas que se lían en debates sobre calquera tema relixioso, social ou político, e logo non arriman moito o lombo para ningunha causa xusta? Se o somos, ¿como podemos cambiar algo?

3 de maio: Festa de San Felipe e Santiago, apóstolos

1ª lectura: 1 cor 15, 1-8. Salmo: 18, 2-3. 4-5b

Evanxeo: Xn 14, 6-14

Díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Eu son o camiño, a verdade e a vida; ninguén chega onda o Pai máis ca por min. Se me coñecésedes, coñeceriades tamén a meu Pai; aínda que xa desde agora o coñecedes e o tedes visto.

Felipe díxolle:

—Señor, móstranos o Pai e abóndanos.

Xesús respondeulle:

—Pero, Felipe, levo tanto tempo convosco e ¿aínda non me coñeces? Quen me viu a min viu o Pai. ¿Cómo dis entón: móstranos o Pai? ¿Non cres que eu estou no Pai e o Pai en min? As palabras que eu vos digo non as falo pola miña conta; é o Pai, que permanece en min, quen fai as súas obras. Crédeme que eu estou no Pai e o Pai en min. Se non, polo menos crede por esas mesmas obras. Con toda verdade volo aseguro, quen cre en min fará el tamén as obras que eu fago e faraas meirandes aínda, pois estou para irme onda o Pai; e o que pidades no meu nome heino facer, para que o Pai sexa glorificado no Fillo. Se algo me pedides no meu nome, eu fareino.

Meditación

Co asunto de Deus, coa experiencia de Deus, andaba perdida a xente contemporánea de Xesús, e andamos perdidos tamén moitos homes e mulleres de hoxe. Para moit@s é unha pura trola. Para moit@s, un “algo hai”. Para moito@s, un verdadeiro ídolo. Para moit@s, alguén ao que acudir por comenencias. Para moitos e moitas tamén, alguén a quen temer por medo a desgrazas presentes ou eternas. Para moit@s, un sustento, unha fonte de vida, o comezo e a fin de todo, alguén que nos acompaña secretamente, pero eficazmente tamén, nos vaivéns todos da vida: unha forza de solidariedade no amor, que nos conduce cara á total reconciliación e unidade, tantas veces rota entre nós por maldades e abusos que nos facemos.

Xesús ofrécesenos como camiño certo cara a Deus, con quen el trataba coma cun Pai ou Nai, e por iso así o chamaba, como alguén próximo, familiar, íntimo; como alguén con quen paga a pena vincular toda a vida. As palabras de Xesús, as súas obras sobre todo, o seu xeito de tratar con Deus e de tratar coa xente son para quen cremos nel a maneira correcta de achegarnos con verdade a Deus. E respectamos, por suposto, a quen faga esa busca de Deus por outros camiños.

Oración

Polo teu camiño quero andar, Xesús,

para achegarme a Deus con verdade,

para andar entre a xente con verdade tamén,

para entenderme e vivirme a min mesmo na verdade.

Na túa verdade quero camiñar, Xesús,

para atinar nos camiños da vida,

para integrarme en toda a creación fraternalmente

para xerar contigo gozos e esperanzas.

Da túa vida quero vivir, Xesús,

para poder gozar a miña existencia,

para poder compartila xenerosamente,

para deixar que Deus sexa en min, con toda humildade.

Grazas, Xesús,

por seres camiño, verdade e vida.

Acción

Canto tempo levamos nós tamén enredad@s nas cousas de Xesús e tamén escasamente o coñecemos. Xesús era máis de vivir cara a Deus, cara á xente débil, ca non de botar discursos. Con que insistencias vivimos nós a cousa relixiosa?

4 de maio: Xoves da 4ª semana de Pascua.

1ª lectura: Feit 13, 13-25

Salmo: 88, 2-3. 21-22. 25 e 27

Evanxeo: Xn 13, 16-20

Cando Xesús acabou de lles lavar os pés aos discípulos, díxolles:

—Con toda verdade volo aseguro: o servo non é meirande que o seu Señor, nin o mensaxeiro é meirande ca quen o mandou. Se sabedes estas cousas, seredes felices, con tal de que as cumprades.

Non o digo por todos vós; eu ben sei a quen escollín, pero para que se cumpra a Escritura: “O que come comigo o pan levantou contra min o seu pé”. Dígovolo da dende agora, antes de que suceda, para que cando suceda, creades que eu son. Con toda verdade volo aseguro: quen acolla a aquel que eu mande, acólleme a min, e quen me acolle a min acolle a quen me mandou.

Meditación

Está claro que nós, simples servidores e mensaxeiros, non somos máis grandes có noso Irmán maior e Guieiro. Se lle preguntamos a Xesús, nun suposto curriculum vitae, ¿cal é o teu oficio ou profesión?, el hanos dicir: “Servidor; para iso vin e para iso estou neste mundo”. Non cadra, logo, que nós, as persoas que nos dicimos seguidoras e seguidores del, aspiremos a outra cousa. Ese debería ser o fundamento do noso proxecto de vida. E ver como, sexa cal sexa a nosa profesión, todo o vaiamos levando a nos converter en simples servidores e servidoras no medio dos grupos humanos nos que nos movemos. Non é cuestión de arrastrarse ante ninguén, non é cuestión para nada de perder a propia dignidade, nin de deixar que nola tripen, senón precisamente de atopar a máxima dignidade, a máxima liberdade, o máximo crecemento levando na man diariamente o gusto por contribuír a que outras persoas medren ao meu carón.

Oración

Pódoche facer caso ou non, Xesús,

pero ti ofrécesme o que a ti te fixo feliz.

E ti, afincado fortemente en Deus,

sabes como un ser humano calquera

se fai verdadeiramente humano,

verdadeiramente feliz,

aínda que a nós nos estrañe.

Grazas, Xesús,

acollo as túas palabras

e dispóñome a convertelas

no ser do meu ser.

Acción

Podemos mirar ata que punto a nosa vida está marcada polo servizo ou non. Podemos mirar en que cousas nos poderiamos facer persoas máis e mellores servidoras, á luz de Xesús.

5 de maio: Venres da 4ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 13, 26-33

Salmo: 2, 6-7. 8-9. 10-11

Evanxeo: Xn 14, 1-6

Díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Non vos angustiedes. Crede en Deus e máis crede en min. Na casa do meu Pai hai moitas moradas; doutro xeito ¿teríavos dito que vos ía arranxar un lugar? E cando vaia e vos arranxe un lugar, volverei e collereivos comigo, para que, onde estea eu, esteades vós tamén. E a onde vou eu ben sabedes o camiño.

Dille Tomé:

—Señor, se non sabemos onde vas, ¿cómo imos saber o camiño?

Xesús respondeulle:

—Eu son o camiño, a verdade e a vida; ninguén chega onda o Pai máis ca por min.

Meditación

Hai moita xente angustiada. Os tranquilizantes son os medicamentos máis solicitados e consumidos nas nosas sociedades. Angustiámonos por cousas de peso, pero moitas veces por calquera cousa. Temos pouca capacidade para dixerir fracasos, negativas, demoras. A angustia é a cara negativa dunha sociedade que aspira a telo todo, que aspira á riqueza, ao éxito, á satisfacción plena.

¿Como resoan nas nosas vidas as palabras de Xesús: Non vos angustiedes? ¿Qué ten Xesús para conter a nosa angustia? Xesús, falando desde a súa experiencia, dinos simplemente: confiade en Deus, confiade en min. Confiar en Deus: non somos seres abandonados; estamos envoltos por unha inmensa vontade de tenrura solícita que nos acompaña desde o nacemento ata a morte e máis alá da morte. Confiar en Xesús: temos alguén que abriu camiño para atinar no que nos leva á satisfacción, á vida. Desde esta confianza básica vivida en comunidade poderemos afrontar mellor os retos da vida. Confiar non elimina as dificultades nin o esforzo para superalas, pero ofrécenos a actitude vital desde a que loitar a vida sen angustia.

Oración

Grazas, Xesús,

por estar aí, ao noso lado, en todo momento.

Grazas por acompañarnos

cando a vida se nos fai costa arriba,

e nos angustian os problemas familiares ou laborais.

Grazas por estar ben a rente de nós

cando no fondo do noso ser non temos paz

nin o camiño para atopala.

Grazas, Xesús,

por soster a nosa esperanza

cando a maldade do mundo nos desborda

e a xente máis débil padece inxustiza.

Grazas porque ti co teu Deus

estades sempre do noso lado,

sostendo alentos,

garantindo felicidades.

Grazas.

Acción

Podemos palpar a nosa existencia e ver que angustias temos. ¿Son angustias por cousas que pagan a pena, ou deixámonos envolver na roda das angustias á que a sociedade nos somete? Como as estamos resolvendo? Podemos compartilas. Podemos axudarnos mutuamente.

6 de maio: Sábado da 4ª semana de Pascua

1ª lectura: Feit 13, 44-52

Salmo: 97, 1. 2-3ab. 3cd.4

Evanxeo: Xn 14, 7-14

Díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Se me coñecésedes, coñeceriades tamén a meu Pai; aínda que xa desde agora o coñecedes e o tedes visto.

Felipe díxolle:

—Señor, móstranos o Pai e abóndanos.

Xesús respondeulle:

—Pero, Felipe, levo tanto tempo convosco e ¿aínda non me coñeces? Quen me viu a min viu o Pai. ¿Cómo dis entón: móstranos o Pai? ¿Non cres que eu estou no Pai e o Pai en min? As palabras que eu vos digo non as falo pola miña conta; é o Pai, que permanece en min, quen fai as súas obras. Crédeme que eu estou no Pai e o Pai en min. Se non, polo menos crede por esas mesmas obras. Con toda verdade volo aseguro, quen cre en min fará el tamén as obras que eu fago e faraas meirandes aínda, pois estou para irme onda o Pai; e o que pidades no meu nome heino facer, para que o Pai sexa glorificado no Fillo. Se algo me pedides no meu nome, eu fareino.

Meditación

É normal que, como a Felipe, nos guste ir á fonte das cousas: a fonte da inocencia, a fonte da honradez, a fonte da xustiza, a fonte da irmandade, a fonte da felicidade, a fonte do amor, a fonte do servizo, a fonte da xenerosidade, a fonte da fortaleza, a fonte do perdón, a fonte dos soños, a fonte da vida, a fonte de todo, a túa fonte, a miña fonte. É normal que non paremos ata que, como sedent@s, batamos coa fonte de todas estas augas, batamos con Deus, batamos co Pai/Nai da que todo ben procede.

As primeiras comunidades cristiás viron a Xesús como alguén fondamente identificado con esa fonte, co Pai, de xeito que quen o mira a el, mira o Pai/Nai; quen contempla o seu estilo de vida, está contemplando ao tempo aquilo que ao Pai/Nai lle comprace. Crer en Xesús, contemplar a Xesús con ollada admirada e agradecida, leva a facer feitos ao estilo del nos tempos de hoxe.

Oración

No teu nome, Xesús,

presentámonos diante de Deus

coa nosa vida esmoleira nas mans.

No teu nome

agardamos de Deus

os alentos que nos faltan

para ser algo coma ti

nos tempos turbulentos que vivimos.

No teu nome, Xesús,

abrimos ante o noso Deus

a saca de paz e da xustiza

para renovarnos con elas no teu nome,

para compartilas audazmente tamén no teu nome.

No teu nome, Xesús,

todo no teu nome.

Acción

Levas tanto tempo comigo e ¿aínda non me coñeces? Xesús tamén nos podería dicir a nós iso mesmo. Podémonos propoñer ler algún libro sobre Xesús que alguén nos aconselle por estar adaptado a nós; ou incluso podemos apuntarnos a algún grupo que queira coñecer algo máis a Xesús, para podelo seguir mellor.