01 xuño, 2023

Tempo Ordinario: 9ª semana



4 de xuño: Solemnidade da Santísima Trindade

1ª lectura: Éx 34, 4b-6. 8-9. Salmo: Dn 3, 52. 53. 54. 55. 56.
2ª lectura: 2Cor 13, 11-13.

Evanxeo: Xn 3, 16-18

Nunha ocasión díxolle Xesús a Nicodemo:
—“De tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel non é xulgado; mais o que non cre xa está xulgado, porque non creu no Fillo Unixénito de Deus.”

Meditación

A festa da Santísima Trindade non se estendeu por toda a Igrexa ata o ano 1334, co Papa Xoán XXII. Toda a liturxia cristiá é unha liturxia trinitaria, feita e celebrada no nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo. Posta ao final do tempo da Pascua, a celebración da Trindade fai coma de remate, de colofón, de resumo, de todo o vivido e celebrado durante o Advento, o Nadal, a Coresma, a Pascua, pois todo está á sombra do amor de Deus Pai, todo para nós está provocativamente realizado na persoa de Xesús, e todo é posible pola forza do Espírito que nos acompaña nas nosas celebracións e nos acontecementos todos da nosa vida.

Pero, que celebramos no día de hoxe? Que é a Santísima Trindade? Nunha aldea próxima a onde vive quen iso escribe celebran a festa da "Trinidá", pero o común da xente entende que a quen festexan neste día é a unha muller santa chamada "Trinidá". Que celebramos especialmente no día da Santísima Trindade? Quizabes teriamos respostas moi variadas. Parécenos que o máis importante desta festa é vivir e agradecer, celebrar, un xeito de ser moi especial do noso Deus, do Deus no que cremos as persoas cristiás, que consiste en ser un Deus que sae ao mundo, que sae á rúa, que se comunica, que fala, que comparte a vida connosco, que se molla connosco nas nosas penalidades, nas nosas festas, nas nosas esperanzas; un Deus que fai casa e fogar connosco, que fai familia connosco. Un Deus que nos crea e nos recrea. Un Deus que non é que veña de visita, senón que está en nós, na nosa casa, vive connosco, forma parte de nós. Encárnase, faise carne humana, humanízase en cada un, en cada unha de nós, o mesmo que se humanizou no seu fillo Xesús de Nazaré. Xesús descubriunos a nosa identidade máis verdadeira. Todo isto, como pasou con Xesús, faise non en carne e sangue, senón no Espírito.

Témoslle oído ao Papa Francisco, e despois del a outras persoas cristiás, que a Igrexa, as comunidades cristiás, as persoas que formamos parte delas, debemos saír, deixar de estar pechados nas Igrexas e sancristías, deixar de darlle voltas e máis voltas aos nosos "rollos", ás nosas historias, ás nosas disputas, e ir á rúa, ir sobre todo ás periferias, é dicir, a aqueles lugares das aldeas, vilas e cidades, onde a xente está máis deixada da man dos responsables sociais, ou onde a xente está máis deixada á súa sorte e, polo que sexa, o está pasando mal, moi mal. Hai que moverse, di o Papa, hai que deixar as inercias, as comodidades, as rutinas, e saír, saír cara á vida. Pois ben, dicíndonos todo isto, o Papa Francisco non fai máis que pedirnos que fagamos o que xa facía Xesús, que, se por algo se distinguiu, foi por andar polos camiños da vida, para atoparse alí con todos, con todas, pero dun xeito especial e preferente coas persoas máis maltratadas pola vida, pola sociedade mesma e por quen a rexía. E, se Xesús fixo e fai así, é porque iso foi o que aprendeu do seu Pai, que tamén el, desde a eternidade, se dedica a saír de si mesmo, a comunicarse, a comunicar a súa forza de creación, a súa solidariedade, a súa forza de perdón e de reparación, para que todos, todas, teñamos vida.

Deus, o noso Deus, é, logo, todo relación, todo comunicación, co seu Fillo no Espírito, con todos e cada un, cada unha de nós tamén, coma fillos e fillas del, no Espírito. Deus é un Deus totalmente social. E, se queremos bater con el, se queremos intimar con el, se queremos medrar no seu coñecemento, no seu respecto, no seu amor, ímolo ter que buscar e experimentar en todo o que sexa relación, comunicación, unión, solidariedade; todo o que sexa trato, amizade, comunidade, familia; todo o que sexa respecto, consideración, coidados, colaboracións.

Deus é trinitario: tres nun; o amor é o que vincula os tres: o Pai, o Fillo e o Espírito, o que fai dos tres un. Deus quere que todos nós, todas nós, sexamos trinitarios tamén; que con el fagamos unidade fonda no Espírito, polo amor; e que con todos os homes e mulleres do mundo fagamos unidade tamén no Espírito, polo amor que se expresa e se ve na solidariedade das cousas reais de cada día. Así o misterio de Deus é tamén o misterio de cada ser humano, e o misterio de cada ser humano non deixa de ser o misterio mesmo de Deus.

Non sempre funcionamos así, ben o sabemos. Nin con Deus, nin coa xente. Pero nin Xesús nin Deus nos condenan, que non están para iso. Pero non deixa de ser certo que quen se pecha en si e no seu proveito e se desentende de vivir aberto á relación, á comunicación, á solidariedade, á preocupación pola sorte dos veciños e veciñas, pola sorte da xente de aquí e da xente estranxeira, a persoa que tal fai, sexa crente ou non, é igual, arruína a súa vida, introduce na súa existencia sementes de morte que o destrúen; moi posiblemente, só Deus, no seu afán desmedido de restauración, será quen de recompoñer esas vidas.

Sería ben que a celebración de hoxe nos permitise algo así coma bañarnos na Trindade, no Pai que nos ama tolamente, no Fillo que se entregou por nós por amor, e no Espírito que nos alenta e defende. Todo isto, iso si, en comunidade, pois esa é a condición que Deus nos pon.

Preces

PARA QUE NINGUÉN SE PERDA, MEU DEUS ,
PARA QUE NINGUÉN SE PERDA!

Que nos deixemos envolver no teu abrazo, que acollamos a Xesús, a túa palabra máis viva, que nos deixemos acompañar pola forza e a creatividade do teu Espírito. Oremos.

Que saibamos compartir a palabra, os sentimentos, a vida, e saibamos tamén escoitar e acoller a quen quere e necesita compartir connosco. Oremos.

Que coma ti, Deus noso, saibamos saír de nós mesmos/as e ir ao encontro da xente, sobre todo da máis débil, para dar e recibir e medar todos en humanidade. Oremos.

Que, sendo monárquicos ou republicanos, de dereitos ou de esquerdas, colaboremos na construción do noso País, axudando a formar gobernos xustos, que miren polo ben de todo o mundo por igual, dando preferencia á xente máis necesitada. Oremos.

Que te vivamos ben presente en todo o que é unión, familia, amizade, participación, que nos impliquemos nas cousas comunitarias, vencendo egoísmos e preguizas. Oremos.

Oración
Estou abraiado, meu Deus,
o asombro colle todo o meu ser,
só con coñecer e gustar
nada máis ca unha miguiña de ti,
un aruxo de todo canto es e canto nos ofreces!

Que inmensidade de luz e de transparencia,
que fondura de amor e de solidariedade,
que riqueza de comunicación gratuíta!
Canto ben, canta bondade, canto servizo!

Adórote, meu Deus,
prostro o meu corpo todo ante ti,
o meu espírito recóllese na túa presenza
e faise todo el unha pregaria agradecida:
que son eu,
para que pouses os teus ollos en min,
para que de min de ocupes,
para que tamén en min queiras poñer a túa tenda?

Todo está cheo de ti,
todo me fala de ti,
na creación enteira deixáchesme o teu rastro,
nos rostros humanos, unha semellanza túa,
na xente máis pobre, o latexo vivo da túa presenza.

Canto somos, canto valemos,
por graza e disposición túa!
Canto somos dignos de respecto,
de atención, de valoración,
por sermos criaturas túas,
convocadas á fraternidade total
en ti!

Cantas razóns, meu Deus,
para coidarnos a nós mesmos,
á natureza que te pronuncia,
aos veciños e veciñas que te contan,
aos máis débiles que nos transmiten o teu berro, a túa queixa!

Un abrazo de Pai, un bico de Nai,
foi o noso comezo.
Feitos e apertas de irmáns/ás é o camiño imprescindible
que nos leva á túa casa,
ao teu seo,
a ti,
de onde saímos en cada momento,
a onde volvemos en cada instante,
no Pai, no Fillo, no Espírito Santo.
Acción

Hoxe podiamos simbolizar a Trindade buscando, realizando un encontro con persoas, movidos polo respecto, polo afecto, pola solidariedade. Pode ser nun ámbito familiar ou social. Pode ser abaixándose para compartir con persoas máis fráxiles do que nós mesmxs o podemos ser.


5 de xuño: Luns da 9ª semana do tempo ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Tob 1, 3; 2, 1b-8. Salmo: 111, 1-2. 3-4. 5-6
Ano 2: 1ª lectura: 2 Pe 1, 2-7. Salmo: 90, 1-2. 14-15ab. 15c-16

Evanxeo: Mc 12, 1-12

Nunha ocasión Xesús comezou a falarlles en parábolas:
—Un home plantou unha viña, rodeouna cun valado, cavou nela un lagar e construíu un caseto para o garda. Logo arrendóullela a uns viñateiros e marchou para lonxe. No seu tempo mandou un criado para cobrarlles as rendas da viña aos viñateiros. Pero eles botáronse enriba del, zorregáronlle duro e despedírono coas mans baleiras. Vaise el e mándalles outro criado, pero tamén mallaron nel e aldraxárono. Mandoulles outro e matárono; e a outros moitos bouraron neles e matáronos. Pero aínda lle quedaba un a quen mandar, o seu fillo benquerido; e mandóullelo de último, dicindo para si: “El é fillo meu e hano respectar.” Pero os viñateiros comentaron: “Oi! Este é o herdeiro: veña, matámolo e a herdanza será para nós.” E agarrárono, matárono e botárono fóra da viña. ¿Qué fará o dono do viña? Volverá, acabará con eses viñateiros e daralles a viña a outros. ¿Ou seica non lestes aquilo da Escritura:
A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal;
Esa colocouna o Señor: ¡que regalía para nós!?
Decatándose de que a parábola ía por eles, quixérono prender, pero, por medo á xente, deixárono e fóronse.

Meditación

A parábola é unha crítica de Xesús ao comportamento das autoridades relixiosas xudías daquel momento: tiñan encomendado o coidado material e espiritual do pobo, pero non eran donos absolutos do pobo, como para mangonear no pobo e aproveitarse del; eran simples servidores do benestar completo do pobo. Como non o facían así, Deus pousaba esa responsabilidade servidora na “pedra do esquinal”, que era Xesús de Nazaré.

As palabras de Xesús, a crítica de Xesús podémola entender como dirixida hoxe a todas as persoas que na Igrexa ou na sociedade civil teñen autoridade e mando: a súa misión é servir a comunidade, o pobo, non señorear a conta da comunidade ou do pobo. E servir para que o conxunto da comunidade ou do pobo estea ben atendido, que os bens materiais e espirituais se repartan con criterios de igualdade e xustiza, e todos, todas poidamos vivir en paz e harmonía. Cando non se fai así, as institucións relixiosas e civís perden sentido, e cousas novas, persoas novas virán, grupos novos virán –oxalá!— que respecten o querer fondamente solidario de Deus.

Oración
Ti es, Xesús, a pedra firme do esquinal,
que dá consistencia ao edificio da nosa comunidade,
que nos dás consistencia a cada un, cada unha de nós,
que lle dás consistencia a quen a ti queira achegarse.
Estamos orgullosas de ti, Xesús.
estamos agradecidos de ti,
gozamos construíndonos sobre ti.
Grazas, Xesús, por estares aí, sempre aí.
Pero ti ensináchesnos
que máis ca xefes e súbditos,
somos irmás e irmáns;
máis ca ordenadores e ordenadas,
somos colaboradoras todos, todas do común,
sabendo que non hai máis mestre ca un,
máis pai ou nai ca unha:
Deus en todas e todos nós.
Sexa recoñecido e bendito por sempre.
Acción

Non é ben que permitamos que as nosas comunidades funcionen despoticamente, como tampouco o permitimos na sociedade civil. Se vemos algo así, advirtámolo con sensatez e axudemos a corrixilo.


6 de xuño: Martes da 9ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Tob 2, 9-14. Salmo: 111, 1-2. 7-8. 9
Ano 2: 1ª lectura: 2 Pe 3, 12-15a. 17-18. Salmo: 89, 2. 3-4. 10. 14 e 16

Evanxeo: Mc 12, 13-17

Nunha ocasión mandáronlle a Xesús algúns fariseos e herodianos, para o pillaren nalgunha pregunta. Ao que chegaron onda el, preguntáronlle:
—Mestre, sabemos que es sincero e non andas con miramentos, porque ti non te deixas levar polos respectos humanos, senón que ensinas o verdadeiro camiño de Deus. ¿Está permitido pagarlle a contribución ao César ou non? ¿Pagámoslla ou non lla pagamos?

Xesús, decatándose da súa hipocrisía, contestoulles:
—¿E por que me queredes comprometer? A ver, traédeme un denario para que o vexa.

Eles leváronllo e el preguntoulles:
—¿De quen é esta imaxe e de quen fala esta inscrición?

Contestáronlle:
—É do César.

Xesús replicoulles:
—Pois logo dádelle ao César o do César, e a Deus o de Deus.

E ficaron pasmados.

Meditación

Aínda que eses tales herodianos se achegaban a Xesús con malas intencións, ¡que cousas máis fermosas afirman de Xesús! Que é sincero, que non anda con miramentos, que non se deixa levar polos respectos humanos, que ensina o verdadeiro camiño de Deus. ¡Que marabilloso é o noso Xesús na súa humildade servidora, na súa valentía liberadora! Non queda senón achegarnos a el canto máis poidamos mellor, sabendo que estamos en tan boas mans.

Onte coma hoxe as cousas da relixión poden estar mesturadas coa política, coa organización da vida social, cos dereitos e deberes sociais da xente. Cada un deses dous campos teñen a súa autonomía, pero que cada un deles tamén ten cousas que lle dicir e lle ensinar ao outro. A organización da vida social, que é o propio da política, é algo que lle importa moito a Deus, a Xesús, aos seus seguidores e seguidoras, porque nesa organización xógase moito o benestar da xente, o trato digno, a saúde, a educación, a sanidade. Campos distintos, si, pero chamados a entenderse a compenetrarse.

Oración
Lóote, Xesús, porque eras sincero,
limpo e transparente como a auga máis limpa dos nosos regatos.
Lóote, Xesús, porque non andabas con miramentos,
ao pan, pan e ao viño, viño, porque eras fondamente libre.
Lóote, Xesús, porque non te deixabas levar polos respectos humanos,
non te encollían os poderosos, non te calaban as súas críticas e ameazas.
Lóote, Xesús, porque ensinabas con verdade o camiño de Deus,
porque experimentabas a Deus fondamente inserido en ti, na xente, na vida.
Apréndeme, Xesús, a ser algo coma ti.
Xa sei que iso é o que sempre fas e queres, sen que cho pidamos,
pero apréndeme,
que eu sen ti non dou.
Acción

¿Qué idea temos das cousas da política? ¿Quen entrada lle damos á política na nosa vida crente? Normalmente temos mal concepto da política e fuximos dela. ¿É iso o que debemos facer como persoas cristiás?


7 de xuño: Mércores da 9ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Tob 3, 1-11a. 16-17a. Salmo: 24, 2-3a. 4-5ab. 6-7bc. 8-9
Ano 2: 1ª lectura: 2 Tim 1, 1-3. 6-12. Salmo: 122, 1-2a. 2bcd

Evanxeo: Mc 12, 18-27

Nunha ocasión chegaron onda Xesús uns saduceos, eses que negan que haxa resurrección, e preguntáronlle:
—Mestre, Moisés deixou escrito: se lle morre a alguén o seu irmán, deixando muller sen fillos, case coa viúva de seu irmán, para lle dar descendencia ao irmán. Pois dunha vez había sete irmáns. O primeiro casou e morreu sen fillos; o segundo casou coa viúva e morreu tamén sen deixar fillos; o mesmo lle pasou ao terceiro; e ningún dos sete deixou descendencia. Ao cabo morreu tamén a muller. Ora, cando resuciten, ¿de cal deles vai ser a muller, se ela estivo casada cos sete?

Xesús contestoulles:
—¿Non será que andades descamiñados precisamente porque non comprendedes nin a Escritura nin o poder de Deus? Pois, cando resuciten, nin casarán eles nin elas, porque serán como anxos do ceo. E volvendo á resurrección dos mortos, ¿non tedes lido no libro de Moisés, no episodio da silveira, como lle falou Deus dicindo: Eu son o Deus de Abraham, o Deus de Isaac e o Deus de Xacobe? Ben, pois El non é Deus de mortos, senón dos vivos. Así que ides moi descamiñados.

Meditación

Non somos fillos e fillas do po para volver ao po, como moitas veces se nos di e dicimos. Somos fillas e fillos do amor, para volver á fonte do amor que é Deus. Deus é amor. Non hai persoa que non leve algo de amor consigo, por débil, incoherente, interesado que este sexa. Por iso a proba de que Deus existe levámola nós en nós mesmas. Cando morremos, ese ser amoroso que somos e que levamos connosco atópase coa fonte de todo amor, que limpa o noso pequeno amor das súas sucidades e nos fai resplandecer en amor, como Deus resplandece. Cando te decatas do tempo perdido, de amores aos que non correspondiches, das oportunidades de medrar en amor contigo e cara aos demais que desaproveitaches, iso doe; iso sería o purgatorio. E todo isto é a resurrección. Isto é o que nos agarda como regalo xeneroso de Deus que é amor, e non sabe máis que facer cousas de amor. Como ben dicía Xesús, as discusións dos saduceos sobre da resurrección era un non entender nin as Escrituras nin o poder de Deus. E o mesmo lle pasa a moitas das nosas afirmacións e dúbidas sobre a resurrección en Deus.

Oración
Confíome a ti, Deus de vida,
na miña vida e na miña morte.
Confíome ao teu poder de amor
para pousar nel a miña vida fráxil, pecadora.
Confíome a ti, Deus de vida,
para soñar cun ceo novo, cunha terra nova,
para toda a xente do mundo,
maiormente para a que máis peor o pasou neste mundo.
Confíome a ti, Deus da vida,
amigo de tornar en vida as nosas torpes apostas pola morte.
Confíome nos teus brazos de nai,
para descansar eternamente no teu seo.
Acción

Podemos vivir en clave de morte ou en clave de resurrección, de vida. ¿Andamos enredados/as coma Deus en cousas de vida, para nós, para a demais xente? ¿En que o estamos facendo? ¿Podemos mellorar nisto?


8 de xuño: Xoves da 9ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Tob 6, 10-11; 7, 1. 9-17; 8, 4-9a. Salmo: 127, 1-2. 3. 4-5
Ano 2: 1ª lectura: 2 Tim 2, 8-15. Salmo: 24, 4-5ab. 8-9. 10 e 14

Evanxeo: Mc 12, 28b-34

Nunha ocasión un letrado preguntoulle a Xesús:
—¿Cal é o máis importante de todos os mandamentos?

Xesús respondeulle:
—O primeiro é: Escoita, Israel, o Señor é o noso Deus, o Señor é único, e amarás o Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con todo o teu entendemento e con todas as túas forzas. O segundo é: Amaras o teu próximo coma a ti mesmo. Non hai mandamentos máis importantes ca estes.

O letrado replicou:
—Moi ben, Mestre, estás no certo cando dis que El é único e non hai outro fóra del; e que amalo con todo o corazón, con todo o entendemento e con todas as forzas, e o próximo coma a un mesmo é máis importante do que todos os sacrificios e holocaustos.

Xesús, vendo que respondera con moito tino, díxolle:
—Non estás lonxe do Reino de Deus.

E ninguén se atreveu a facerlle máis preguntas.

Meditación

Na vida relixiosa enchémonos de doutrinas, de ritos, de mandatos… Por iso é ben que de vez en cando reparemos no que é fundamental e no que non o é tanto, para poñer a nosa paixón no que realmente está ben poñela. Sabémolo perfectamente, incluso de memoria; aquilo de “estes dez mandamentos encérranse en dous: amar a Deus sobre todas as cousas e o próximo como a nós mesmos”. O evanxeo de hoxe recórdanolo.

É ben reparar na formulación do credo israelita que repite Xesús; ver como vai enchendo o amor con todas as circunstancias posibles da propia persoa: corazón, alma, entendemento, forzas todas. É todo o ser na súa fondura, na súa anchura, nas súas facultades todas o que está, o que sería ben que estivese collido por Deus. En Xesús certamente estívoo, e por iso viviu tan a fondo o outro mandamento fundamental, o de amar a demais xente como a nós mesmas. Cando somos quen de xuntar a fondo estes dous mandamentos, estes dous amores, ata facelo un só, daquela a nosa vida cristiá vai por bo camiño, non estamos lonxe do Reino de Deus.

Oración
Grazas, meu Deus,
porque, se me pides amarte,
é porque ti me amas primeiro;
se me pides apaixonarme por ti e por todo o teu,
é porque ti te apaixonas por min e por todo o meu.
Grazas, meu Deus,
porque, se me pides amarte,
é porque ti puxeches en min a semente do amor
e a forza para facelo triunfar na miña vida.
Grazas, meu Deus,
porque se me pides amar a todo o meu próximo,
sen excepcións,
é porque tamén ti nos amas sen excepcións,
xa que nos queres fondamente comunitarias,
fondamente irmáns e irmás,
fondamente familia.
Grazas, meu Deus,
por incluírnos así a todos, a todas,
sen excepcións,
no teu soño de xustiza, de paz e de unidade.
Acción

¡Cantas veces discutimos con apaixonamento sobre tal ou cal aspecto das prácticas relixiosas! Pero ¡que poucas o facemos sobre ata que punto lle queremos a Deus, ata que punto lle queremos á xente! ¿Vémonos así? ¿Qué poderemos facer para cambiar algo as cousas?


9 e xuño: Venres da 9ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Tob 11, 5-17. Salmo: 145, 1-2. 7. 8-9a. 9bc-10
Ano 2: 1ª lectura: 2 Tim 3, 10-17. Salmo: 118, 157. 160. 161. 165. 166. 168

Evanxeo: Mc 12, 35-37

Unha vez, estando Xesús ensinando no templo, preguntou:
—¿Cómo din os letrados que o Mesías é fillo de David? O mesmo David dixo, inspirado polo Espírito Santo:
Díxolle o Señor ao meu Señor:
senta á miña dereita,
que vou poñer os teus inimigos
como estrado dos teus pés.
Ora, se David o chama Señor, ¿cómo vai ser o seu fillo?

E a numerosa multitude escoitaba engaiolada a Xesús.

Meditación

Quedémonos coa multitude que escoitaba engaiolada a Xesús. Sabemos que Xesús era un gran conversador, cunha serie incrible de recursos, pero sempre coa intención non de embobar a xente sen máis, senón co interese de que a xente, aqueles homes e mulleres que o escoitaban, sentisen resoar no seu corazón a voz de Deus, a voz do Espírito, que os chamaba a unha fidelidade ao máis limpo e verdadeiro que cada quen levaba no seu corazón.

O gran conversador que era Xesús acompañaba as súas palabras con feitos de desmedida solidariedade, de desmedido afán pola dignidade da xente que o escoitaba. Xesús acompañou a súa palabra coa súa vida entregada a tope. Como para non quedar engaiolada ante el! Este é o Xesús que hoxe, agora mesmo temos diante de nós. Felices nós se temos a dita de ser persoas engaioladas de veras por Xesús, por todo o de Xesús!

Oración
Que non te saiba de memoria, Xesús!
Que non te coñeza de oídas!
Que non diga e sinta de ti
o que outras persoas me digan!
Ai, canté!,
quen me dese o regalo
de me sentir engaiolado por ti,
de ver que de verdade
me revolves a cabeza
e me feres os sentimentos!
Simplemente
para estar contigo,
para seguirte con convencemento propio,
para ir poñendo humildemente os meus pasos
nas pegadas dos teus.
Ai, canté!
Acción

¿Qué cousas de Xesús me engaiolan máis? ¿Hai algunha desas cousas que me engaiolan, pero que me vexo moi lonxe de incorporala á miña vida? ¿Qué pasos podo dar para conseguilo?


10 de xuño: Sábado da 9ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: Tob 12, 1. 5-15. 20. Salmo: Tob 13, 2. 6. 7. 8
Ano 2: 1ª lectura: 2 Tim 4, 1-8. Salmo: 70, 8-9. 14-15ab. 16-17. 22

Evanxeo: Mc 12, 38-44

Nunha ocasión Xesús seguía ensinando:
—¡Coidado cos letrados! Gustan moito de se pasearen con vestidos fachendosos e que lles fagan reverencias polas rúas; buscan os primeiros postos nas sinagogas e máis nos banquetes e acábanlles cos bens ás viúvas, facéndose os piadosos. Pero serán xulgados como lles cómpre.

Sentado fronte por fronte da sala do tesouro, ollaba para a xente que botaba cartos no peto. E moitos ricos botaban con fartura. E nisto viu unha viúva pobriña botar uns céntimos nada máis, unha miseria como quen di. Entón chamou os seus discípulos e díxolles:
—Asegúrovos que esa pobre viúva botou máis cós ricos todos, pois eles botaron do que lles sobraba, pero ela, na súa pobreza, botou o que tiña para vivir.

Meditación

Dous cadros ben distintos, ben distantes. No primeiro cadro uns representantes do saber e do poder relixioso: saben moito, son moi ostentosos, incluso dando esmolas, gustan das reverencias, dos primeiros postos; aprovéitanse da fraxilidade das viúvas con sabe Deus que historias de rezos e piedade. O cadro é de onte, dos tempos de Xesús, e pode ser moi ben tamén de hoxe. Un cadro no que poden entrar os nosos xerarcas e teólogos, pero no que, por indebida imitación e seguimento, podemos entrar todos. Unha mágoa ver así a relixión convertida nunha especie de parodia.

No segunda cadro, todo ao revés. Unha viúva, que seguro que nin sequera sabía ler, pobre, sen aparencia social ningunha, que bota uns céntimos, nada, unha ridiculez. Pero aquí había corazón, había nudez, había baleirarse do imprescindible para axudar a outras persoas tamén pobres. Por iso o seu xesto, a súa vida, estaba chea de Deus. A dos outros estaba chea de si mesmos. A viúva recibiu as chufas de Xesús. Á súa luz, á de Xesús e máis á daquela viúva pobre, podemos, se queremos, revisar a nosa conciencia relixiosa.

Oración
Ai, a viúva pobriña
da curta esmola,
da que nos falou Xesús,
para que o seu exemplo fose un referente
para os nosos corazóns cristiáns,
para a nosa actuación cristiá!
Ai, os ollos curiosos de Xesús,
que no balbordo de xente que ía e viña,
algunha botando cartos ostentosamente,
soubo descubrir a man trémula daquela viúva,
pousando amorosamente uns céntimos
e, tras dela, dentro dela,
o corazón xeneroso que cambia o mundo!
Grazas polos dous,
por ti, Xesús,
atento sempre á riqueza da pobreza,
e por ti, viúva anónima,
que marabillaches o corazón de Xesús
e, algo tamén, o noso,
dous mil anos despois!
Acción

O xesto xeneroso da viúva podémolo imitar dando cartos, pero tamén facendo calquera outra atención á xente: tempo, escoita, paciencia, perdón, afecto… Miramos como hoxe podemos facer algo disto ao estilo da viúva: dando do necesario para vivir.


Ningún comentario:

Publicar un comentario

Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.