Tempo Ordinario: 10ª semana

11 de xuño: Santísimo Corpo e Sangue de Cristo.

1ª lectura: Dt 8, 2-3. 14b-16a. Salmo: 147, 12-13. 14-15. 19-20.

2ª lectura: 1Cor 10, 16-17.

Evanxeo: Xn 6, 51-58.

Unha vez díxolles Xesús aos xudeus:

—“Eu son o pan vivo que baixou do ceo; se alguén come deste pan, vivira para sempre; e o pan que eu darei é a miña carne, para a vida do mundo.”

Discutían entón entre eles os xudeus:

—“Como pode este darnos a comer a súa carne?”

Díxolles entón Xesús:

—“Con toda verdade volo aseguro: se non comedes a carne do Fillo do Home e non bebedes o seu sangue, non teredes vida en vós. Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, ten vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día. Pois a miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira bebida.

Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, permanece en min e eu nel. Do mesmo xeito que o Pai que me mandou vive e eu vivo polo Pai, así tamén quen me coma vivirá por min. Este é o pan que baixou do ceo; non semellante ao que comeron os vosos pais, que mesmo así morreron: quen come este pan vivirá para sempre.”

Meditación

Coa festa do Corpo de Cristo pasou algo semellante ao que pasou coa festa da Santísima Trindade: empezouse a celebrar moi tarde, no século XIII, nun ambiente de debate sobre a forma de presenza do corpo e do sangue de Cristo na Eucaristía. A visión dunha relixiosa, santa Xiana de Cornillón, no século XIII, e o milagre de Borsena, Orvieto, preto de Roma (un crego que dubidada da presenza do corpo de Cristo na Eucaristía, cando vai partir a Hostia para a comuñón, ve saír sangue da Hostia –algo semellante ao que se conta do milagre do Cebreiro), foron o primeiro paso para unha institucionalización da festa que se estendeu a toda a Igrexa no 1317. A partir de aí empezouse a xeneralizar o da Exposición do Santísimo, a Bendición do Santísimo, tocar a campaíña no momento do “alzar”, as Procesións co Santísimo. Ata eses tempos, a Eucaristía era a Eucaristía, simplemente, a memoria da vida, morte e resurrección de Xesús que se celebraba en cada Misa. En todo caso, o Xoves Santo sería xa a festa especial da Eucaristía, que deu pé á súa celebración continuada.

Todas estas formas de recoñecemento exterior da Eucaristía foron perdendo algo de forza e frecuencia despois do Vaticano II, pero nestes últimos anos estanse recuperando de novo. Poden ter o perigo de quedar en algo pomposo ou nunha relixiosidade distante da vida, que nos arrede do fundamental da Eucaristía: a entrega de Xesús, en amor ata o extremo, no sacramento do pan e do viño santos, como cumprimento final dunha vida toda ela entregada ao servizo de Deus no servizo da xente, sobre todo no servizo da xente máis pobre, débil, marxinada, pecadora, e, en consecuencia, a comunidade que se xunta ao redor dunha mesa, que comparte, que se constrúe aí, que pasa á vida a forte experiencia de solidariedade aí vivida. Por iso é ben importante ver, discernir, se esas prácticas (adoracións, bendicións, procesións, ...) nos axudan a entrar con toda a nosa vida, co noso corpo e co noso sangue tamén, nesta proposta de vida de Xesús; se é así, daquela benditas sexan! Senón, volvamos ao evanxeo e á práctica mesma de Xesús.

Xesús no evanxeo, e tamén na realización do rito eucarístico de partir o pan e de compartilo para ser comido polas persoas que asisten á celebración, ofrécenos o seu corpo como comida e o seu sangue como bebida. Loxicamente estamos falando nunha linguaxe sacramental, é dicir, de símbolos, de signos. Nin mascamos a carne de Cristo nin bebemos o seu sangue; comemos, no pan, o sacramento do seu corpo; bebemos, no viño, o sacramento do seu sangue. Nese pan e nese viño, que para nós pasan a ser santos e dignos de toda adoración e agradecemento, transmítesenos todo o ser e toda a vida de Xesús: o seu nacemento, o seu crecemento en fidelidade a Deus a á xente, as súas opcións contra os poderes relixiosos e civís e en favor da xente máis fráxil e deshumanizada (por errores e pecados propios ou por abusos e desprezos alleos), transmítesenos a súa grandísima humildade, pero tamén a súa grandísima audacia, valentía; transmítesenos a súa decisión de manterse en fidelidade a Deus e á xente, a todos e todas nós, aínda que iso lle custase a morte, como así foi; transmítesenos tamén a súa resurrección, a aceptación e glorificación por parte de Deus dunha vida aparentemente fracasada.

Cando comungamos, sacramentalmente, naquel pedaciño de pan, naquel groliño de viño, poñémonos en comuñón con todo isto, deixamos que a nosa existencia toda sexa inundada por esta corrente de amor, de entrega, de solidariedade que tan extraordinariamente protagonizou Xesús. O pan que comemos, o viño que bebemos ponnos en contacto directo, íntimo, profundo, con Xesús, con toda a súa existencia; pero ponnos tamén, polo mesmo feito, en contacto directo coa nosa vida, coa nosa historia, coas nosas decisións, coas nosas maneiras de nos situar ante a realidade social na que estamos metidos. O pan que comemos, o viño que bebemos ponnos en contacto directo, íntimo, profundo, con aqueloutro sacramento que Xesús escolleu tamén para facernos evidente a súa presenza: o corpo e sangue, a vida toda da xente máis marxinada. Non podemos separar un corpo do outro; non podemos adorar o Santísimo Sacramento, sen adorar igualmente o desprezadísimo sacramento dos marxinados; non podemos recibir o corpo e o sangue de Cristo na Eucarístia, se non comungamos co corpo e co sangue dos marxinados na rúa, nos lugares de exclusión que tanto abundan polo mundo enteiro, e nos nosos pobos e aldeas tamén. Cada un, cada unha verá, como pode levar a cabo esa comuñón.

Por iso, con moito acerto, no día do Corpo de Cristo, celébrase o Día da Caridade, que non é máis ca un intento de facernos conscientes de que de pouco vale comungar nas Misas, se non o facemos tamén coas necesidades da xente. Cáritas este ano ofreceunos un material moi interesante para que, non só neste día, senón durante todo o ano, nos poidamos ir introducindo neste espírito e nestas prácticas de colaboración que fan verdadeiro o noso rito eucarístico, a nosa preciosa Eucaristía. A caridade, a solidariedade é algo que afecta á verdade da práctica relixiosa; tanto a caridade, a solidariedade que exercemos coas axudas, esmolas, visitas, acompañamentos que diariamente podemos facer, como a que exercemos cando colaboramos coa mellor ordenación da sociedade participando en asociacións, sindicatos, partidos políticos, movementos alternativos, etc.

A celebración de hoxe, comungando con ese “pan feito de lúa, perdón e beixo eterno” (Díaz Castro), pódenos introducir comunitariamente neste mundo marabilloso, máxico, ben real, de comungar co corpo e sangue de Cristo, co corpo e sangue da xente marxinada.

Preces

QUE TODOS E TODAS TEÑAMOS VIDA EN TI, SEÑOR

Que te acollamos nas nosas vidas, que che abramos o corazón, a casa, todo cantos somos e temos, para que todo se cure e fortaleza coa túa presenza viva. Oremos.

Que comungando no Pan e no Viño eucarísticos nos sintamos alentados/as a andar con decisión por camiños de solidariedade, de xeito que a xente máis débil reciba así sinais da túa solicitude a través de nós. Oremos.

Que saibamos valorar, agradecer e apoiar institucións coma Cáritas e Mans Unidas, e outras similares, e así, a través delas, esteamos ao lado da xente que máis sofre na vida. Oremos.

Que coa nosa participación social e política traballemos por unha sociedade máis xusta, para que non haxa persoas e familias que teñan que andar mendigando ou non tendo onde vivir. Oremos.

Que gustemos de participar nas Eucaristías, de comungar o sacramento do Corpo do noso Señor, de tratar con el, e que tamén gustemos de visitar a xente máis pobre e de invitala e acollela nas nosas casas, e de tratar con ela. Oremos.

Oración

O teu pan, o teu corpo, Xesús,

o teu corpo, a túa carne,

a túa carne, o teu sangue,

o teu sangue, o teu ser,

o teu ser, a túa historia,

a túa historia, a túa palabra,

a túa palabra, os teus feitos,

os teus feitos, a túa vida,

a túa vida, as túas decisións,

as túas decisións, o teu Deus,

o teu Deus, o teu pobo,

o teu pobo, os teus máis esquecidos/as,

os teus máis esquecidos/as, o teu gozo,

o teu gozo, a túa loita,

a túa loita, a túa paixón,

a túa paixón, os teus opoñentes,

os teus opoñentes, o teu conflito,

o teu conflito, o teu servizo,

o teu servizo, a túa solidariedade,

a túa solidariedade, a túa morte,

a túa morte, o teu sangue,

o teu sangue, o teu cáliz,

o teu cáliz, a túa vida,

a túa vida, o teu corpo,

o teu corpo, o teu pan, Xesús,

o teu pan, a túa mesa, Xesús,

a túa mesa, a túa fraternidade, Xesús.

Bendito sexa

o Santísimo Sacramento do teu corpo,

feito pan e viño

para a vida de todo o pobo!

Acción

Seguro que participaremos na Eucaristía deste domingo e mesmo nalgunha procesión en honra e adoración do corpo sacramentado de Xesús. Sabemos moi ben que foi o mesmo Xesús quen nos dixo que nas persoas fráxiles, calquera que sexa a súa fraxilidade, está el tamén cunha presenza sacramental. Honrémolo e sirvámolo tamén aquí.

12 de xuño: Luns da 10ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: 2 Cor 1, 1-7. Salmo: 33, 2-3. 4-5. 6-7. 8-9

Ano 2: 1ª lectura: 1 Re 17, 1-6. Salmo: 120, 1-2. 3-4. 5-6. 7-8

Evanxeo: Mt 5, 1-12

Vendo Xesús a multitude, subiu ao monte e sentou. Achegáronselle os seus discípulos e el, tomando a palabra, ensinábaos dicindo:

Ditosos os que teñen espírito de pobres,

porque deles é o Reino dos ceos.

Ditosos os que choran,

porque eles serán consolados.

Ditosos os non violentos,

porque eles herdarán a terra.

Ditosos os famentos e sedentos de xustiza,

porque eles ficarán fartos.

Ditosos os misericordiosos,

porque eles acadarán a misericordia.

Ditosos os de corazón limpo,

porque eles verán a Deus.

Ditosos os que traballan pola paz,

porque eles serán chamados fillos de Deus.

Ditosos os perseguidos por causa da xustiza,

porque deles é o Reino dos ceos.

Ditosos vós, cando vos aldraxen, persigan e calumnien de calquera xeito pola miña causa; alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos ceos; do mesmo xeito perseguiron os profetas anteriores a vós.

Meditación

As benaventuranzas son unha verdadeira xoia dentro do Evanxeo. Nesta forma só nolas transmite o evanxelista Mateu. E canto llo agradecemos! Xesús, mestre de humanidade, mestre da vida e da felicidade, viviu as benaventuranzas. El foi feliz vivindo así, e transmítenos a experiencia que el viviu. Antes del, e sobre todo despois del, houbo tamén mulleres e homes que se propuxeron vivir desa maneira, e tamén nos din que hai verdadeira felicidade sendo así. E seguro que calquera de nós temos probado algo desta felicidade. Vivir coas benaventuranzas nas mans, no corazón, é andar contracorrente, escandalosamente contracorrente; é a felicidade de quen se baleira, para encherse de fraternidade, para encherse de Deus. Ben se ve que vivir nas benaventuranzas non é ser un apático da vida, e deixar que as miserias, os abusos se perpetúen. Non, ao revés, é asentarnos na aceptación plena de Deus para estar vivas e combativas na vida. Pero con moita paz, con moita esperanza, con moita felicidade. Porque vai connosco a toda hora quen nola garante. Parece un imposible, pero Deus faino posible. Bendito sexa!

Oración

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos ser felices vivindo co pouco,

persoas libres, desapegadas,

para que ninguén careza do necesario.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos chorar con quen chora,

ser xente pacífica a tope,

ter fame fonda de xustiza,

para que ninguén abuse de ninguén,

e todo o mundo poida vivir con dignidade.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos doernos de quen sofre, implicarnos,

andar co corazón limpo de malicias

e procurarmos a paz a todas as horas,

para que todo o mundo poida vivir gozando,

vendo en cada próximo un irmán ou irmá,

como a Deus lle gusta.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos amar a xustiza e rexeitar as trampas e os abusos

defendela na casa, no pobo, na parroquia,

coas armas do exemplo, da palabra e da organización social,

por máis que suframos burlas e desprezos,

por máis que perdamos cartos e influencias.

Contigo, algo coma ti, Xesús,

queremos ser felices apegándonos á túa causa,

gozando co adianto e proba das túas promesas.

Queremos, pero somos xente frouxa.

¿De quen, senón do teu Espírito,

nos virá luz e forza

para andar en tanta sabedoría de vida?

Acción

O Papa Francisco escribiu un libriño titulado Gaudete e exultate, que en galego quere dicir: Alegrádevos e brincade de gozo. Fala nel de cómo todas e todos nós estamos chamados e acompañados por Deus para ser persoas boas, santas. No capítulo 3 dese libriño explica as benaventuranzas dunha maneira sinxela e práctica. Sería ben fermoso ler a lo menos estas páxinas, ben sos, ben en grupo, e falar despois do que iso nos pode axudar a ser máis felices nas nosas vidas.

13 de xuño: Martes da 10ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: 2 Cor 1, 18-22. Salmo: 118, 129. 130. 131. 132. 133. 135

Ano 2: 1ª lectura: 1Re 17, 7-16. Salmo: 4, 2-3. 4-5. 7-8

Evanxeo: 5, 13-16

Nunha ocasión díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Vós sodes o sal da terra. Pero, se o sal se volve insulso, ¿con que se vai salgar? Para nada vale xa, senón para tirar con el e que o pise a xente.

Vós sodes a luz do mundo. Non se pode agachar unha cidade afincada na cima dun monte. Tampouco se acende unha lámpada para poñela debaixo da artesa, senón sobre o candeeiro, para que alume a todos os da casa. Alume así a vosa luz á xente, para que, vendo as vosas boas obras, glorifiquen o voso Pai que está nos ceos.

Meditación

Xesús ponnos ante un reto contundente: sermos sal e luz no medio do mundo, no medio da sociedade, dos pobos e aldeas onde vivimos as persoas cristiás. O sal: algo que se descompón, que se disolve nos alimentos para que non se estraguen e darlles sabor. A luz: algo que tamén se gasta para que a xente vexa. Sal e luz entendidas en sentido profundo. A sermos iso estamos chamadas todas, todos. E tamén a recibir e agradecer ese sal e esa luz cando outras persoas, crentes ou non crentes, nola ofrecen.

As palabras de Xesús avisan tamén da posibilidade de que o sal se volva insulso –que contrasentido!—, e de que a luz se agoche debaixo do mesado; dese xeito non cumpren a súa función. As comunidades cristiás, as persoas que as compoñemos ¿estamos cumprindo esa función capital de sermos tamén sal e luz? Tamén nos indica Xesús que iso de sermos sal e luz conséguese máis que polas palabras –palabras normalmente non nos faltan—, polas boas obras.

Oración

Que o teu sal, Xesús,

co que ti tanto salgas o mundo,

nos salgue a nós tamén

e nos permita contaxiar vida sa e saborosa.

Que a túa luz, Xesús,

coa que ti tanto alumas o mundo

alume a fondo as nosas vidas,

para sermos nós tamén luz,

unha pequeniña lapa polo menos

alí onde a vida nos leve.

Que teñamos algo da túa fortaleza, Xesús,

para non desalentar na tarefa.

Que na nosa vida humildemente fiel

Deus sexa sempre honrado

e quen nos rodea se vexa confortada e alentada.

Acción

Podemos mirar algo para a nosa vida. Seguro que en algo estamos sendo sal e lume para a xente que nos rodea. Dámoslle grazas a Deus por iso e animámonos a facelo máis. Seguro que vemos que hai persoas ao noso redor que están sendo para nós algo de sal e lume. Dicímosllo, agradecémosllo, para que tamén se animen.

14 de xuño: Mércores da 10ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: 2 Cor 3, 4-11. Salmo: 98, 5. 6. 7. 8. 9

Ano 2: 1ª lectura: 1 Re 18, 20-29. Salmo: 15, 1-2a. 4. 5 e 8. 11.

Evanxeo: 5, 17-19

Naquel tempo dixo Xesús:

—Non pensedes que vin abolir a Lei e os Profetas; non vin para abolir, senón para dar cumprimento. Porque vos aseguro antes pasarán o ceo e máis a terra que deixe de cumprirse ata a derradeira letra ou til da Lei. E quen falte a un destes mandamentos máis pequenos e así llelo ensine a facer aos outros será declarado o máis pequeno no reino dos ceos; pero quen os cumpra e ensine será declarado grande no Reino dos ceos.

Meditación

As normas relixiosas teñen a finalidade de facilitar o encontro con Deus, co Deus da vida, presente na vida e presente tamén nos espazos e momentos de culto; ademais facilitan que un grupo diverso se coordine, se una á hora de orientarse, formarse, expresarse en momentos comúns da vida e da súa experiencia relixiosa. As normas teñen un perigo grande: converterse de camiño en meta; de facilitadoras do encontro con Deus no mesmo Deus cara ao que queren orientar.

Nese sentido Xesús é o gran facilitador do encontro con Deus, que converte en secundarias todas as demais normas, aínda que algunhas sigamos necesitando. Abonda el para achegarnos a Deus. Pero, como seres humanos que somos, sempre necesitamos apoios, normas, para a nosa convivencia e práctica relixiosa.

Oración

Non es zarapalleiro, Xesús,

non che dá igual que a vida a deixemos correr sen máis,

ou que apostemos firmemente pola súa consistencia.

Es minucioso e mesmo estrito

cando a honra de Deus Pai/Nai está en xogo,

e cando o está a honra e dignidade das súas criaturas máis humildes.

Nada carece de importancia, nada queda ao chou

cando miras connosco polo futuro cristián das nosas comunidades rurais

e artellamos camiños a andar e cousas a facer.

Nada é ínfimo e desprezable

cando se trata de dar ou recibir apoios e tenruras,

perdóns e alentos.

Que o teu Espírito nos acompañe sempre, Xesús,

e nos axude a camiñar da man da liberdade,

da man da responsabilidade.

Acción

En xeral hoxe dámoslle moi pouca importancia ás normas relixiosas. Facemos bastante o que nos peta. Quizais por iso así nos vai. ¿Vemos que nos faría ben recuperar ou establecer algunha norma que nos axudase no noso camiño persoal ou comunitario cara a Deus?

15 de xuño: Xoves da 10ª semana do Tempo Ordinario

Ano 1: 1ª lectura: 2 Cor 3, 15—4, 1. 3-6. Salmo: 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

Ano 2: 1ª lectura: 1 Re 18, 41-46. Salmo: 64, 10-11. 12-13

Evanxeo: Mt 5, 20-26

Díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Se a vosa xustiza non é maior cá dos letrados e fariseos, non entraredes no reino dos Ceos.

Tedes oído que se lles dixo aos vosos devanceiros: Non matarás quen mate será reo ante o tribunal. Pero eu dígovos: Todo o que se enrabeche co seu irmán será reo ante o tribunal; quen o alcume será reo ante o Sanedrín; e quen o aldraxe será reo do lume do inferno.

Se ao presentares a túa ofrenda no altar te acordas entón de que o teu irmán ten queixas contra ti, pousa a ofrenda alí mesmo, diante do altar, vaite primeiro reconciliar co teu irmán, e logo volve a presentar a túa ofrenda.

Ponte de acordo canto antes con quen preitea contigo mentres ides de camiño, non sexa que te entregue ao xuíz, o xuíz ao garda, e te boten na cadea. Ten por seguro que non sairás de alí ata que deas pagado o derradeiro céntimo.

Meditación

Nas nosas Misas, ao empezar, pedimos perdón. Esta práctica quere responder a este criterio que Xesús nos ofrece no evanxeo de hoxe: ao presentarmos a ofrenda, ao dispoñernos a realizar calquera oración ou acto de culto, sexa o que sexa, hai que mirar primeiro se en algo lle temos faltado a calquera persoa; sendo así, o primeiro é buscar a reconciliación con esa persoa, antes de querer intimar con Deus a través da pregaria. É algo que Xesús tiña moi claro: é imposible acceder a Deus se non é fundamentalmente a través do trato respectuoso, xusto, digno, mesmo fraterno coa xente que nos rodea. Por aí empeza calquera práctica relixiosa cristiá.

Xesús é moi esixente nisto. Non se trata de matar ou non matar; hai moitos pequenos detalles cos que arredamos a xente de nós, cos que lles negamos a súa calidade de irmáns, cos que dalgunha maneira os facemos desaparecer da nosa existencia, e dalgunha maneira os matamos.

Aprender a dar e recibir perdón é unha grande e elemental tarefa cristiá, humana, que temos moi deixada de lado. Por iso quizabes son tan frouxos tamén os nosos actos de culto. Intentamos o imposible: tratar con Deus esquecendo o próximo.

Oración

Xesús,

irmán e mestre,

que che saiba abrir o corazón

ao que ti me aprendes.

Que acerte contigo,

ao teu lado,

a andar os camiños que levan

a intimar de verdade con Deus.

Que descubra e coide

o valor das persoas que me rodean

como lugar onde se xoga principalmente

a posibilidade de tratar contigo.

Que saiba pedir e dar perdón,

para entrar na onda da túa loanza.

Acción

Practiquemos hoxe algo disto que nos di Xesús. Se nalgunha cousa temos ofendido a alguén, antes de rezar ou celebrar nada, vaiamos a reconciliarnos con esa persoa.

16 de xuño: Solemnidade do Sagrado Corazón de Xesús

1ª lectura: Dt 7, 6-11. Salmo 102, 1-2. 3-4. 6-7. 8 e 10.

2ª lectura: 1 Xn 4, 7-16.

Evanxeo. Xn 19, 31-37

Naquel tempo os xudeus, como era o día da Preparación, para que non permanecesen os corpos na cruz durante o sábado –pois era grande aquel día de sábado—, rogáronlle a Pilato que lles rompesen as pernas e os retirasen.

Viñeron, logo, os soldados e rompéronlle as pernas ao primeiro e máis ao outro que crucificaran con el. Pero, ao chegaren onda xesús, como o viron xa morto, non lle romperon as pernas, senón que un dos soldados traspasoulle o costado cunha lanza; e no instante saíu sangue e auga.

Quen o viu dá testemuño e o seu testemuño é verdadeiro; el sabe que di a verdade, para que tamén vós creades. Porque isto aconteceu para que se cumprise a Escritura: “Non lle crebarán óso ningún.” E noutro lugar di: “Han mirar para quen traspasaron.”

Meditación

No sentir común o corazón é o seo dos sentimentos, dos amores, do apaixonamento, das decisións máis vitais e comprometidas. O corazón é o seo da solicitude pola demais xente: ten moi bo corazón –dicimos—, cando falamos dunha persoa moi dada a doerse de quen anda en debilidade.

¡Como de grande, de marabilloso, de ardente, de solidario, de entregado foi o corazón de Xesús! El que sempre andou facendo o ben, que se implicaba coas persoas que atopaba fráxiles, que as acompañaba en procesos de curación, de esperanza, de inclusión social e relixiosa, que perdoaba, que se cabreaba e enfrontaba con quen diminuía a xente con calquera escusa. Ese Xesús, apaixonado e amante ata a fin, é o que morre na cruz en acto de solidariedade extrema. Ese corazón de Xesús, roto pola lanzada, real ou simbólica, é o que segue aberto ofertando amores e solidariedades, garantindo compañías e alentos para facer deste mundo unha casa común, unha familia irmandada. Ese corazón, esa vida toda, é a que hoxe se pon gratuitamente ao noso dispor.

Oración

Douche grazas, Xesús querido,

por seres onte e hoxe,

para todas e todos nós,

unha persoa de bo corazón,

de grande corazón,

de desfeito corazón.

Douche grazas,

porque fuches e segues sendo

solidario e comprometido connosco,

para compartir os nosos gozos.

para acompañarnos nas nosas soidades e desesperos;

para perdoarnos, acompañarnos, alentarnos.

Douche grazas

porque o teu non ir de indiferente,

ante nada, ante ninguén,

e menos ante a xente desamparada;

tampouco ante min:

coñécesme e implícaste comigo a fondo.

Douche grazas

porque es o rostro vivo de Deus,

ante nós,

na cruz do calvario,

e nas infinitas cruces que enchen este mundo.

Douche grazas, Xesús querido.

Acción

Podemos botar unha ollada sobre as nosas vidas. ¿Somos xente solidaria, ou pasamos indiferentes ante persoas que o están pasando mal? A nosa solidariedade e implicación mide en boa medida a verdade da nosa vida de crentes. ¿En que poderiamos avanzar?

17 de xuño: Memoria do Inmaculado Corazón de María

1ª lectura: 2Co 5, 14-21. Salmo 102, 1b-4.8-9.11-12

Evanxeo: Lc 2, 41-51

Polas festas da Pascua os pais de Xesús ían todos os anos a Xerusalén. E así, cando o neno tivo doce anos, subiron á festa, conforme a tradición. Pasados aqueles días, cando eles regresaban, o neno Xesús quedou en Xerusalén, sen que seus pais se decatasen. Coidando que iría na comitiva, fixeron unha xornada de camiño; entón buscárono entre os parentes e coñecidos. Pero como non deron con el, volveron a Xerusalén para o buscar. E resulta que, ao cabo de tres días, atopárono no templo, sentado no medio dos doutores e dialogando con eles. Todos os que o escoitaban estaban asombrados do seu talento e das súas contestacións. Ao velo, ficaron moi impresionados, e díxolle súa nai:

—Meu fillo! ¿Cómo te portaches así connosco? Mira que o teu pai e máis eu andamos cheos de angustia na túa procura.

El respondeu:

—¿E logo por que me buscades? ¿Seica non sabiades que eu teño que estar na casa de meu pai?

Pero eles non entenderon a resposta. Baixou con eles a Nazaré e vivía baixo a súa autoridade. A nai conservaba todas estas cousas no seu corazón.

Meditación

María soubo de dificultades e bágoas na crianza do seu fillo, de Xesús. Os evanxeos non nos ofrecen moitas noticias, pero son abondas para nos poder decatar de cómo María se sentiu desbordada polo que na casa tiñan: un neno, mozo e home adulto que se deixaba levar polo espírito de Deus en todo; que rompía coa familia cando o cría oportuno, que lles fixo pensar ás veces que mesmo perdera a cabeza. Así ata quedar tamén marabillada polo que dicía e facía aquel seu fillo, Xesús, que ao tempo o era tamén de Deus. Así ata o momento último da súa existencia cando o ven morrer cravado nunha cruz, coa morte propia da xente máis marxinal e desprezada. E María –supoñemos que tamén Xosé— gardaba todas estas cousas no seu corazón de nai, dándolles voltas, intentando comprendelas á luz do Espírito que tamén a ela a animaba. E así foi madurando como muller, como esposa, como nai, ata se converter nun referente para moitas nais, para moitas persoas crentes, á hora de contemplar e comprender a fondura de vida agochada e manifestada en Xesús e en si mesma.

Oración

Bendita, Santa María,

bendito o teu corazón

cheo de grandes ledicias.

Bendita no grande amor

co que, á par que Xosé,

coidaches o Salvador.

Bendita si, abofé:

nas horas mouras de angustia

soubeches manterte en pé.

A túa fe non foi murcha,

callou moi dentro de ti,

colmoute por estar núa.

Todo o pobo te bendí,

que grande o teu corazón!

mestra do non e do si.

Con humilde admiración,

por termos nai tan cumprida

por ser muller de tal tesón,

bendita, Santa María!

Acción

As traballos e sufrimentos de moitas das nosas nais cos seus fillos ou fillas pódennos lembrar un pouco os traballos e sufrimentos de María co seu fillo Xesús. Igual podemos achegarnos a algunha destas mulleres, falar algo con elas, acollelas, admiralas, agradecelas.