23 de xuño: Domingo 12º do tempo ordinario
1ª lectura: Xob 38, 1. 8-11. Salmo: 106, 23-24. 25-26. 28-29. 30-31
2ª lectura: 2 Cor 5, 14-17
Evanxeo: Mc 4,35-41
Un día, pola tardiña, díxolles Xesús aos seus discípulos:
—Vaiamos á outra banda do mar.
Eles, deixando a xente, levárono consigo na barca onde estaba sentado; e seguíano outras barcas. E formouse tal turbillón de vento que os salseiros caían enriba da barca e enchíana de auga. El, entrementres, estaba na popa durmindo sobre un cabezal. Eles espértano e dinlle:
—Mestre, ¿seica non che importa que afoguemos?
El ergueuse e increpou o vento e díxolle ao mar:
—Cala, acouga!
E amainou o vento, e veu unha gran calma.
E dilles a eles:
—¿Por qué tendes tanto medo? ¿Seica aínda non tendes fe?
Eles sentiron entón un medo enorme e comentaban entre si:
Meditación
O domingo pasado Xesús, coas parábolas da semente, invitábanos a combater o desalento que podía afogarnos, paralizarnos, tanto á hora de construír a propia persoa, como á hora de construír a comunidade cristiá ou a sociedade nos diferentes factores que a compoñen. Hoxe o Evanxeo sitúanos ante outra realidade tamén paralizante que é o medo, os medos.
Xesús pasou por momentos de medo; as primeiras comunidades cristiás, tamén, e nós sen dúbida tamén. O evanxelista Marcos constrúe este relato para dar unha resposta ás situacións de medo que nos poden estar afogando, paralizando. Detrás do narrado no evanxeo probablemente haxa una experiencia real de medo nunha travesía calquera polo lago de Xenesaret, frecuentado por Xesús e os seus seguidores e seguidoras. Marcos bota man dese suceso, máis ou menos normal, para axudarnos a encarar os medos e non ceder á súa capacidade de amargarnos e anularnos a vida. A travesía en barca é a travesía da vida. A barca é a familia, é a comunidade cristiá, é cada un, cada unha de nós.
Todos, todas temos medos. E non é malo ter medos. O medo na xente é coma un aviso de que algo importante para min está en perigo; é un aviso para que me poña en garda, para que me dispoña a defender ese ben. Case poderiamos dicir que canto máis humana é unha persoa, máis e máis grandes poden ser os medos que a ameacen. Se só temos medo a quedar sen traballo ou a non dálo atopado –e vaia que é importante ese ben e ese medo!—, cando teñamos traballo, acabouse o medo. Se só pensamos no propio proveito, cando nos vemos máis ou menos satisfeitos/as, parece que desaparecen os medos. Pero se ademais de ter traballo –que, repetimos, non é nada pouco—, penso que preciso amizades, penso que necesito saber criar ben os fillos/as, penso que é ben para min coidar a miña personalidade, o meu espírito, penso que quero coidar a miña fe nunha boa comunidade cristiá, … daquela os medos poden ir a máis e tamén as ganas de superalos conseguindo esas cousas boas para min.
Se só teño medo ao que ameaza a miña persoa, atopareime cuns medos concretos, que eu irei coñecendo e afrontando. Pero, se me humanizo, se me fago persoa solidaria, se empezo a sentir coma meus os problemas, as dificultades da xente, daquela os medos irán a máis, e a máis tamén a dificultade de darlles cara. Por iso moitas veces renunciamos a ser persoas solidarias, aínda que no fondo nos gustaría selo e admiramos a quen así o fai. Os medos moitas veces marcan a medida da riqueza ou pobreza humana da nosa persoa.
Para empezar, o importante é recoñecer os nosos medos, darlles nome, identificalos. Tamén é importante ver que peso teñen, ver se realmente non estaremos obsesionándonos con cousas que en verdade pouco teñen que ver coa satisfacción fonda dunha persoa, e non pasaría nada con que carecésemos desas cousas. Por iso neste día podiamos facernos esta pregunta: que é o que neste momento da miña vida me está dando medo? Morte, enfermidades, rupturas familiares, mala crianza dos fillos/as, caciqueo dos poderosos, rebaixe dos servizos sociais básicos, carecer de traballo, empobrecemento progresivo, vernos sen fe, sen enerxías interiores, verme desprezado/a socialmente,… ou outras cousas máis de segunda orde: non poder ver aquel partido, non estrear traxe pola Primeira Comuñón da cativa, coller dous quiliños de máis…
Os medos non son malos, e poden dicirnos moito do que pasa no noso interior, no interior da nosa familia, da nosa comunidade cristiá. Pero se o medo manda en nós, daquela si que pode ser o caos: a angustia, o acelere, a agresividade, a cegueira, a paralización. Cruzarse de brazos ou sacudilos coma un tolo, sen resolver nada. Fundirnos na depresión ou berrar contra todo e contra todos, sen que nada cambie.
O Evanxeo de hoxe suxírenos cousas para afrontar os medos: a primeira, saber que non estamos sos. Normalmente temos xente ao noso redor, xente próxima, amiga, membros da mesma comunidade cristiá, dos grupos sociais e políticos nos que participamos, xente coa que poder compartir os nosos medos e as nosas loitas. E nunca estamos deixados/as da man de Deus. Na barca sempre vai Xesús, aínda que nos pareza que vaia durmindo, alleo ás nosas loitas. Está aí. E está dando o que pode dar, non unha solución milagreira ás nosas dificultades, senón a serenidade necesaria, a fe imprescindible, a confianza ilimitada que nos permite artellar maneiras de afrontar na súa raíz as causas dos nosos medos. E, no peor dos casos, nos casos de derrota, que os hai normalmente en toda existencia humana, ofrecendo sempre unha man para acompañarme, para recollerme, para recompoñerme, porque nunca as fontes da nosa felicidade se esgotan, simplemente porque non están nas nosas mans, senón nas de Deus.
A Eucaristía pódenos valer para espertar nós a esa presenza permanente do señor Xesús nas nosas vidas, para axudarnos a vivir os medos dunha maneira construtiva.
Preces
SEÑOR XESÚS, MESTRE, QUE AFOGAMOS!
Pensando na xente que está sen traballo ou que está en soidade, sen agarimo e acollida na vida. Oramos.
Pensando nos inmigrantes africanos que se arriscan a cruzar o Mediterráneo e a afogar nas súas augas. Oramos.
Pensando nos produtores de leite en Galicia que se están vendo afogados por certas empresas. Oramos.
Pensando nas persoas cristiás que polo mundo adiante son perseguidas e asasinadas simplemente por seren cristiás. Oramos.
Pensando nos nenos e nenas orfas, desvalidas, que se mal crían na rúa, ameazadas por abusos de todo tipo. Oramos.
Oración
Estás durmindo, Xesús,durmindo mentres os medos invaden a tanta xente,como é posible?Eu tamén moitas veces durmo,mentres o mal ameaza a abate a xente de preto ou de lonxe;durmo, pero non é por abundancia de fe,senón por escaseza de solidariedade.Medos, medos, medos substanciaisa perder o traballo, o pan, o fogar,…medo a que a guerra me pille,a ter que fuxir do país,a andar errante, a emigrar,a non atopar quen me acolla con respecto.Medos parvos tamén, paifocos, burgueses, pero medos,a ser algo menos ca o outro,a non poder lucir ben na voda do meu fillo,a coller algúns quiliños de máis,ao stress de despois das vacacións.Medo á enfermidade, á morte,medo a verme envolta nas teas de araña do mundo das finanzas,medo a perder a fe ou a vivila apagadamente,a que a miña comunidade cristiá esmoreza,a que imperen crenzas que deshumanizan,a que se instale entre nós a cultura política do favoritismo,a que a xente nova se banalice máis aínda do que o estamos os maiores(que xa non é pouco).Medo, medo a non ser nós,a que nos rouben o pasado, o presente e o futuro,a quedar colgados no aire da nada,sen ter onde facer pé,nin onde botar as mans,sen ter soños para soñar.Non quero, Señor, pastillas para agochar os medos.Quero velos de fronte, Xesús.Quero poñerlles nome, sen ignoralos nin axigantalose responderlles con fe.Que a túa forza nos acompañeen cada hora, sempre.Que a túa fe nos pacifique, nos vigorice,nos permita durmir coma un cepo,aínda sabendo que mañá a vida chamará por nós urxentemente.Xesús, faime sitio cabo ti.Quero tamén durmir ao teu carón.
Acción
Ter medos é algo moi humano. É raro que non teñamos medos, como persoas, como familias, como comunidade cristiá, como sociedade. Pode ser moi bo que os saibamos identificar, poñerlles nome, miralos á cara, e ver como os podemos resolver, ou, tamén, como saber convivir pacificamente con eles, sen que nos manquen.
24 de xuño: Natividade de San Xoán Bautista
1ª lectura: Is 49, 1-6. Salmo: 138, 1-3. 13-14. 15
2ª lectura: Feit 132, 22-26
Evanxeo: Lc 1, 57-66.80
Cando a Sabela se lle cumpriu o tempo, deu a luz un fillo. En sabendo os parentes e veciños a bondade con que Deus a regalara, fórona felicitar. Aos oito días levárono a circuncidar e queríanlle poñer o nome de Zacarías coma seu pai. Pero interveu a nai dicindo:
—Non, chamarase Xoán!
Eles replicaron:
—Pero se non hai ninguén na túa parentela que se chame así!
Preguntáronlle por xestos ao pai, como quería que se chamase. El pediu con que escribir e puxo:
—Xoán é o nome do meniño.
Todos ficaron sorprendidos. E se súpeto ceibóuselle a lingua e empezou a falar bendicindo a Deus. A xente veciña quedou toda abraiada e por toda a montaña de Xudea non se falaba doutra cousa.Todos os que o oían dicían moi impresionados: “¿Qué vai ser deste neno?” Porque a man de Deus estaba con el.
O meniño medraba, robustecíase o seu espírito e vivía no deserto ata o día de se manifestar a Israel.
Meditación
Xoán e o froito da fraxilidade feminina de Sabela confiada en Deus. O mesmo que Xesús será o froito da fraxilidade feminina de María confiada en Deus. Zacarías estivo aí, Xosé estivo aí, acompañando e compartindo feitos e procesos. Ambos, Xoán e Xesús, teñen a mesma matriz: o regalo de Deus intervindo misteriosamente na historia das persoas, da humanidade, a través de circunstancias simples, normais: naceron coma uns de tantos, diría San Paulo.
Xoán foi unha persoa que chegou fondamente á alma de Xesús. Cando este andaba en busca, atopou en Xoán un ideal de vida e de tarefa; encantoulle a súa austeridade libre, cómo estaba absolutamente cimentado en Deus, cómo lle doía a relixiosidade baleira que se promovía desde a institución; encantáballe a súa liberdade para falar sen medos desde o que lle nacía no seu propio corazón, e tamén iso de entender que a relixión boa tiña moito que ver coa honradez, co non abuso, co respecto, co compartir. Como Xesús, Xoán foi forte ata dar a vida polo que entendía que era o mellor servizo a Deus e á xente. Xesús bebeu moito desta fonte, aínda que logo o desenvolvería con palabras e feitos moito máis aló do que Xoán podía imaxinar.
Xesús non naceu da nada. Todo o seu, que tanto nos marabilla, foi posible grazas a que antes ca el, xa houbera moitas persoas especialmente sensibles ás cousas do Espírito, que foran abrindo camiños, botando sementes, que logo frutificaron de forma tan potente na persoa de Xesús. Por iso dicimos con convencemento que Xesús foi froito do Espírito. Os nosos recorridos persoais e históricos están igualmente poboados de nomes e de influencias. Nós tamén podemos ser persoas significativas, importantes, mesmo imprescindibles, para que outra xente se achegue ao corazón de Deus, ao corazón da vida xusta e libre en Deus. Xoán é un referente.
Oración
Bendito, Xoán,no teu nacementono que se xuntou o amor duns pais crentesco Espírito de Deus que todo o fertiliza!Bendito, Xoán,porque a man de Deus sempre estivo contigoe te deixaches guiar sempre por ela,e nela buscaches apoio e seguridade!Bendito, Xoán,que puideches medrar e robustecerte no Espíritopoñendo da túa parte o que Deus che ía pedindo!Bendito, Xoán,que nos desvelas o que pasa con todas nós:tamén froitos do Espírito para a construción persoal,para a construción comunitaria!Bendito, Xoán,forte e dócil,seguro e humilde,libre a todos os xeitos e por iso mesmo crítico,aberto a todos os sinais de Deus,aberto a Xesús!Bendito, Xoán,primo de Xesús,mestre de Xesús,discípulo de Xesús!Admirámoste, agradecémoste.¡Bendita tamén a nai que te pariu e os peitos que te criaron!
Acción
Na festa de Xoán o Bautista podemos recoñecer e agradecer expresamente a algunha persoa que foi importante no noso crecemento humano e espiritual.
25 de xuño: Martes da 12ª semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Xén 13, 2. 5-18. Salmo: 14, 2-3a. 3bc-4ab. 5
Ano 2: 1ª lectura: 2 Re 19, 9b-11. 14-21. 31-35a. 36. Salmo: 47, 2-3a. 3b-4. 10-11.
Evanxeo: Mt 7, 6. 12-14
Naquel tempo díxolle Xesús á xente:
—Non deades o sagrado aos cans nin lle botedes as vosas perlas aos porcos; non sexa que as esmaguen cos pés e, virándose, vos esnaquicen.
Así que tratade a xente en todo conforme queredes que vos traten a vós, porque esta é a Lei e máis os Profetas. Entrade pola porta estreita, porque ancha é a porta e espazoso o camiño que leva á perdición, e son moitas as persoas que entran por el. Pero ¡que estreita é a porta e que apertado o camiño que levan á vida, e que poucos dan con eles!
Meditación
Tres advertencias sinxelas por parte de Xesús. Cans e porcos eran animais impuros na cultura xudía; con este dito parece que Xesús nos invita a coidar o regalo de Deus que recibimos: sermos fillos e fillas del, sermos irmáns e irmás entre nós, querer estender a irmandade a toda a xente, sexa da raza, cor, país, cultura o relixión que sexa. Non xogar con isto, estimalo moito; é o noso tesouro cristián que temos que coidar con moito coidado. Se non o coidamos, a nosa falla de coherencia destrúenos a nós mesmos.
Tratar a xente como nos gustaría que a nós nos tratasen. Que cousa máis sinxela e necesaria. Canto cambiaría a nosa convivencia diaria se o fixésemos así!
Porta estreita e porta ancha: si, porque o ben que soñamos para nós e para a xente toda do mundo é un regalo de Deus, pero, ao tempo, é tamén froito do noso esforzo. Esforzo, constancia, capacidade de sacrificio ás veces, renuncia, resistencia, resiliencia, superar gustos e apetencias, etc., son cousas que parecen pasadas de moda, pero que, sabiamente vividas, son imprescindibles para calquera crecemento humano, espiritual, relixioso. A iso tamén nos invita Xesús, porque nos quere ver sans e robustos na vida.
Oración
Xesús,quero estar cabo tipara que me aprendasas cousas simples e fondas da vida.Gústame iso de non xogar coa vida, Xesús,de non xogar coa xente, coa convivencia,de coidar todo o que a agranda e favorece.Gústame tamén iso de non xogar coa fe,non xogar contigo, con Deus,non xogar coas cousas todas do teu Evanxeo:acollelo, amalo e, no que poida, vivilo.Estou disposto a traballar, a esforzarme,a non deixarme levar pola preguiza, polas apetencias.Apréndeme a facelo sabiamente, Xesús,para que en min, en todos e todas nós,resplandeza a vida, a ledicia, a paz e o ben;e así facer da vida un xogo gozosoe do trato coa xente e con Deus unha festa permanente.
Acción
Por nugalla ou preguiza, por abandono, por andar ao máis doado, ¿estamos quizais deixando de facer cousas que vemos proveitosas para nós, para a familia, para a comunidade, para a sociedade? ¿Non poderiamos cambiar algo?
26 de xuño: Mércores da 12ª semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Xén 15, 1-12. 17-18. Salmo: 104, 1-2. 3-4. 6-7. 8-9
Ano 2: 1ª lectura: 2 Re 22, 8-13; 23, 1-3. Salmo: 118, 33. 34. 35. 36. 37. 40
Evanxeo: Mt 7, 15-20
Naquel tempo díxolle Xesús á xente:
—¡Gardádevos dos falsos profetas que veñen onda vós con aparencia de ovellas, pero no fondo non son máis ca lobos rapaces! Polos seus froitos coñecerédelos. ¿Ou é que se recollen uvas dos espiños ou figos dos abrollos? Toda árbore boa produce froitos bos, e toda árbore mala produce froitos ruíns. Unha árbore boa non pode producir froitos ruíns, nin unha árbore ruín producir froitos bos. Toda árbore que non produce froitos bos córtase e bótase no lume. Así que polos seus froitos é como os coñeceredes.
Meditación
O falar non ten cancelas, afirma o dito popular galego. “Obras son amores y no buenas razones”, afirma tamén o dito castelán. Ambas as dúas resumen moi ben o que xa Xesús nos quixo dicir, e que todos entendemos perfectamente. Os feitos de vida son os que nos din a verdade sobre nós mesmas e sobre as demais persoas: o que somos e o que non somos, o que son e o que non son. Botar discursos, escribir é doado; fano moitos feirantes que hai no campo do consumo, da política, da mesma relixión. O sentido común débenos poñer en garda, sobre todo ante aquelas persoas que encobren a súa malicia debaixo dunha aparencia de mansedume, de verdade, de bos razoamentos.
Nos nosos tempos cómpre moito ter da man este criterio, porque constantemente estamos sendo bombardeados por palabras, imaxes, noticias, presuntas verdades e seguridades sobre todo, que nos chegan por medio dos moitos medios de comunicación. Para saber o que é bo e o que é malo as persoas cristiás ollamos con confianza os feitos de Xesús.
Oración
Veraz,coherente,transparente.Amiga da palabraconfirmada polos feitos.Amiga dos feitosque sustenten as palabras.Froita boa de árbore tamén boa,para solaz meu e de quen me rodee na vida.Cousa saborosa que te glorifique,meu Deus, fonte de todo ben;persoa de quen se fiar,para que medre a verdade,a honradez, a ledicia,e con elas a paz.Así me queres ti, Xesús,Así, por ti, me quero eu.Grazas.
Acción
Revisemos un pouco as nosas palabras de cada día ante diferentes persoas. ¿Son palabras sempre cheas de verdade, acompañadas de feitos? Algo poderemos facer para poñer máis verdade na nosa vida.
27 de xuño: Xoves da 12ª semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Xén 16, 1-12. 15-16. Salmo: 105, 1-2. 3-4a. 4b-5
Ano 2: 1ª lectura: 2 Re 24, 8-17. Salmo: 78, 1-2. 3-5. 8. 9
Evanxeo: Mt 7, 21-29
Naquel tempo díxolle Xesús á xente:
—Non todo o que me di: “Señor, Señor” entrará no Reino dos Ceos, senón o que fai a vontade do meu Pai celestial. Moitos hanme dicir naquel día: “Señor, Señor, ¿non profetizamos no teu nome, non botamos os demos fóra no teu nome, e non fixemos moitos milagres no teu nome?” Pero daquela eu heilles dicir abertamente: “Endexamais non vos coñecín: arredádevos de min os malfeitores!”
Así pois, todo aquel que escoita as miñas palabras e as pon en práctica será coma o home asisado que edificou a súa casa sobre rocha. Caeu a chuvia, veu a riada, bruou o vendaval batendo na casa; pero non se derrubou porque estaba asentada na rocha. Mais todo o que escoita as miñas palabras e non as leva á práctica, pórtase coma un toleirán que edificou a súa casa sobre area. Caeu a chuvia, veu a riada, bruou o vendaval e bateu contra a casa, que se derrubou sendo grande a desfeita.
E resulta que, rematando o seu discurso, a xente quedou sorprendida pola súa doutrina, porque lles ensinaba con autoridade e non coma os letrados.
Meditación
Onte dicíanos que nos damos a coñecer polos nosos feitos, bos ou ruíns. Hoxe Xesús, na mesma liña, dinos que os feitos bos son moito máis importantes que os nosos rezos, as nosas afirmacións relixiosas, o noso falar de Deus, ou calquera cousa máis ou menos marabillosa que poida saír de nós nese campo.
Para Xesús os feitos son bos cando responden á vontade de Deus. E a vontade de Deus non é algo máxico, nin algo que se nos manifesta así polas boas. Para Xesús o máximo era sempre facer a vontade de Deus, e para atinar coa vontade de Deus el buscaba, compartía, pensaba, razoaba, sentía, rezaba, actuaba. Así descubría a vontade de Deus e facíaa súa; a súa propia vontade era unha coa de Deus. Eran un. Pois o mesmo para nós: atinar coa vontade de Deus en cada circunstancia da vida non é copiala dun libro, senón poñer o corazón e a cabeza a andar, con humildade, abertas ao que outras persoas buscadoras nos transmiten tamén. A vontade de Deus non tripa a nosa. A nosa tamén se pode ir facendo unha coa de Deus. Unha aventura impresionante.
Oración
Unha casa sobre pedra,sobre a pedra firme da túa vontade.E non sobre as areas corredías dos meus quereres.Ai, canté, meu Deus, canté!Quen me dera ir limpando os meus quereres todosata descubrir nelesos sinais da túa vontadeque ti desde o día e hora do meu nacementoinseriches no meu ser!E así poder construír unha boa casa onde habitar,casa familiar, comunal,casa aberta a calquera persoa visitante ou peregrina,a calquera persoa buscadora,casa de Deus para quen queira entrar.O meu corazón, casa de Deus.A miña vida, casa de Deus.A miña casa, casa de Deus.A miña comunidade cristiá, aberta e gratuíta,casa de Deus.
Acción
¿Como estamos construíndo a casa da nosa vida? ¿Sobre que a construímos? ¿A que cousas lle damos importancia para ter unha casa firme, sólida, a proba das sacudidas da vida? ¿Estamos abertas/os ao que Xesús nos suxire?
28 de xuño: Venres da 12 semana do Tempo Ordinario
Ano 1: 1ª lectura: Xén 17, 1. 9-10. 15-22. Salmo: 127, 1-2. 3. 4-5
Ano 2: 1ª lectura: 2 Re 25, 1-12. Salmo 136, 1-2. 3. 4-5. 6
Evanxeo: Mt 8, 1-4
Cando Xesús baixou do monte, foino seguindo moita xente. E nestas achegouse a el un gafo, que, prostrándose ante el, díxolle:
—Señor, so con que queiras pódesme limpar.
Xesús estendeu a man e tocouno, dicindo:
—Quero, queda limpo.
E, coa mesma, quedou limpo da lepra. E díxolle Xesús:
—Mira, non digas nada; pero vai, preséntate ao sacerdote e ofrece o donativo que prescribiu Moisés para que lles sirva de testemuño.
Meditación
Un gafo, un leproso, era naqueles tempos unha persoa completamente excluída da vida social e relixiosa. Era opinión común que, se tiñan tal desgraza, era porque algo mal tiñan feito; é dicir, pensábase que eran persoas excluídas polo mesmo Deus, como castigo. O medo ao contaxio e enfermar coma eles, o medo á impureza relixiosa na que un incorría só con tocalos, obrigábaos a vivir fóra das aldeas e vilas, á intemperie total.
Un destes achégase a Xesús, solicitando curación con moita confianza. Xesús tócao, saltándose a norma que prohibía totalmente tocarlles, cúrao, intégrao na vida social e relixiosa e mándalle facer o requisito que os leprosos tiñan que facer para recibir como o certificado de curación que os devolvese á normalidade.
Este é o noso Xesús. Tantas veces batendo con xente marxinal, tantas veces apostando pola súa integración total. Esa era unha das liñas claras da súa forte conciencia relixiosa.
Oración
Bendito, Xesús,na túa fonda humanidade,na túa atrevida liberdade!Bendito, Xesús,no apego entrañableco que atendías a quen a ti se achegaba!Bendito, Xesús,na forza de ben e de vidaque saía das túas mans solidarias!Bendito, Xesús,na xente que hoxe te imitaofrecendo servizo humanitario.E benditos, benditas nós,se nos sabemos achegar a ti con confianza,para sermos persoas curadas e integradas a fondo,para aprender tamén a curar e integrar.
Acción
Abonda a xente deixada de lado nos nosos tempos, dentro e fóra do noso país. Seguro que algo poderemos facer, ao estilo de Xesús, para que ninguén se sinta excluído en nada.
29 de xuño: Solemnidade dos santos Pedro e Paulo
1ª lectura: Heb 12, 1-11. Salmo: 32, 2-3. 4-5. 6-7. 8-9
2ª lectura: 2 Tim 4, 6-8. 17-18
Evanxeo: Mt 16, 13-19
Naquel tempo, cando Xesús chegou á comarca de Cesarea de Filipo, preguntoulles aos seus discípulos:
—¿Quen di a xente que é o Fillo do Home?
Eles responderon:
—Uns, que Xoán Bautista; outros, que Elías; outros, que Xeremías ou algún dos profetas.
Insistiu Xesús:
—E vós, ¿quén dicides que son?
Respondeu Simón Pedro:
—Ti es o Mesías, o Fillo do Deus vivo.
E Xesús contestoulle:
—Ditoso ti, Simón, fillo de Xonás; porque iso non cho revelou ninguén de carne e sangue, senón meu Pai que está no ceo. E eu asegúroche que ti es Pedro, e sobre esta pedra vou edificar a miña Igrexa; e o poder do inferno non a vencerá. Dareiche as chaves do reino dos ceos; todo o que ates na terra ficará atado nos ceos, e todo o que desates na terra ficará desatado nos ceos.
Meditación
Celebramos a festa dos santos Pedro e Paulo. Ambos foron persoas ben significativas dos comezos do cristianismo, do comezo, logo, na nosa mesma historia relixiosa. Os seus perfís foron moi distintos. Pedro, un pescador, un home do mar, simple, impetuoso, apaixonado, duro de cabeza ás veces, forte e fráxil a un tempo; coñeceu a Xesús, encantoulle Xesús, seguiuno de corazón, pero practicamente non deu entendido a Xesús durante todo o tempo que viviu con el; despois foi caendo na conta da extraordinaria existencia daquel aldeán de Nazaré, que un día aparecera polas praias de Cafarnaum. De maneira sorprendente sobre esta persoa apaixonada e fráxil, moi querido por Xesús, caeu a responsabilidade de alentar o grupo de xente que se foi decidindo por Xesús. Todo un sinal. Non é unha Igrexa forte e perfecta, cauta e medrosa, a que lle interesa a Xesús; senón unha igrexa apaixonada, arriscada, fráxil, pecadora, que necesita e demanda perdóns. Así, só así, manexaremos chaves dedicadas maiormente para abrir, pois qué van pechar aqueles, aquelas, ás que tantas veces inmerecidamente se lles abriron tantas portas!
Paulo foi ben distinto de Pedro. Home urbano, estudado, coñecedor dos detalles da lei xudía, contrario acérrimo do grupo de Xesús, pero, ao que se ve, buscador honesto da verdade; un día decatouse de que en Xesús, a quen non coñeceu en vida, había un ofrecemento gratuíto de Deus para toda a humanidade. Namorouse do de Xesús, fíxoo a vida da súa vida. Entrou nos grupos de Xesús, animou comunidades, escribiu moito sobre a novidade de Xesús, sobre como se habían desenvolver as comunidades cristiás no mundo do imperio romano. Como a Pedro, matárono por defender o que defendía.
Nós somos persoas ben diferentes entre nós. Cada un, cada unha é como é, ten a procedencia que ten, a formación que ten, a dedicación que ten. Para todos e todas nós Xesús é, pode ser, unha persoa significativa. O seu ofrecemento pode satisfacer moitas buscas persoais que están petando á porta do noso corazón.
Oración
Grazas, meu Deus, por Pedro e Paulo,cada un á súa maneira animadores do camiño cristián.Grazas polo don, polo mérito, polo regalo de cada un deles.Grazas pola comunidade cristiáque a partir deles se foi estendendo polo mundo enteiro,ata os nosos días.Grazas polos homes e mulleresque a foron enchendo de vida e de servizos.Grazas polas súas fortalezas e debilidades,que son as nosas fortalezas e debilidades tamén,que nos quitan chulerías e prepotencias.Grazas pola xente que segue atraída por Xesús,e nos acompaña e arrastra no seu seguimento.Grazas pola xente audaz que na Igrexa abre camiñosde maior fidelidade, de maior liberdade.Grazas polas mulleres que fan Igrexa,e a queren pobre, respectuosa, libre, igualitaria,como sempre soñaba Xesús.
Acción
Podemos pensar que papel estamos desempeñando na Igrexa, na comunidade cristiá, na parroquia da que formo parte. ¿De que maneira somos homes e mulleres de comunidade, de Igrexa? ¿Poderiamos avanzar neste camiño?
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Reservámonos o dereito de determinar que comentarios non deben ser publicados co obxectivo de manter un diálogo respetuoso, enriquecedor e fluido.