Tempo Ordinario: 13ª semana

30 de xuño: Domingo 13º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Sab 1, 13-15; 2, 23-24. Salmo: 29, 2 e 4. 5-6. 11 e 12a e 13b

2ª lectura: 2 Cor 8, 7. 9. 13-15

Evanxeo: Mc 5, 21-43

Unha vez, pasando de novo Xesús nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na veira do mar. Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que, ao velo, botouse aos seus pés suplicándolle:

—A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre elas as túas mans, para que sande e viva.

E foise con el, seguido de moito xentío que o estrullaba. Había unha muller que padecía hemorraxias desde doce anos atrás, e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor. Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido, dicindo para si:

—Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa.

E, secándolle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal. Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou:

—¿Quen me tocou na roupa?

Os discípulos respondéronlle:

—Ti ben ves a xente preméndote, e ¿aínda preguntas por quen te tocou?

Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora. Daquela, a muller, amedrentada e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade. El díxolle:

—Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.

Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle:

—A túa filla acaba de morrer. ¿Para que andar xa molestando o Mestre?

Pero Xesús, ao escoitar o que estaban a falar, díxolle ao xefe da sinagoga:

—Non temas, abonda que teñas fe.

E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago. Ao chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos, entrou e díxolles:

—¿A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.

E todos facían riso del. Pero, botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e máis os seus acompañantes, entrou onde estaba a nena. Colleuna pola man e díxolle:

—“Talitha qumi” (que quere dicir: “rapaza, érguete”)

A rapaciña ergueuse de contado e botouse a andar, que xa tiña doce anos. e aquela xente quedou coa boca aberta.

El insistiulles que non llo contasen a ninguén e mandou que lle desen de comer.

Tempo Ordinario: 12ª semana

23 de xuño: Domingo 12º do tempo ordinario

1ª lectura: Xob 38, 1. 8-11. Salmo: 106, 23-24. 25-26. 28-29. 30-31

2ª lectura: 2 Cor 5, 14-17

Evanxeo: Mc 4,35-41

Un día, pola tardiña, díxolles Xesús aos seus discípulos:

—Vaiamos á outra banda do mar.

Eles, deixando a xente, levárono consigo na barca onde estaba sentado; e seguíano outras barcas. E formouse tal turbillón de vento que os salseiros caían enriba da barca e enchíana de auga. El, entrementres, estaba na popa durmindo sobre un cabezal. Eles espértano e dinlle:

—Mestre, ¿seica non che importa que afoguemos?

El ergueuse e increpou o vento e díxolle ao mar:

—Cala, acouga!

E amainou o vento, e veu unha gran calma.

E dilles a eles:

—¿Por qué tendes tanto medo? ¿Seica aínda non tendes fe?

Eles sentiron entón un medo enorme e comentaban entre si:

—Pero, ¿quen será este, que mesmo o vento e o mar o obedecen?

Convivencia Sobrado dos Monxes

 

ORACIÓN DE MAÑÁ: NA ESCOLA DE SAN BIEITO

(Estamos nun mosteiro trapense (O.C.E.O.) que segue a Regra de S. Bieito. Aproximámonos a catro aspectos importantes desa Regra e dos monxes que aquí a seguen para facer este momento de oración.)

Empezamos a oración traendo no corazón o nome, o rostro dalgunha persoa ou persoas especialmente empobrecidas. Xesús ofrécesenos nelas.

1. Cremos que Deus está presente en todas as partes e (…) con moita máis razón o debemos crer, sen dúbida algunha, cando asistimos ao oficio divino. Consideremos, pois, con que reverencia convén estar na presenza da divindade (…) e salmodiemos de tal maneira que o noso pensamento vaia de acordo coa nosa voz. (19,1.7).

Tomamos nós conciencia agora desta presenza de Deus no que somos e vivimos. En corpo e alma, sentímonos así en Deus, con Xesús, no Espírito.

2. Cando alguén chega pola primeira vez para abrazar a vida monástica, non se lle facilite a entrada.(58,1). Encargarase deles un ancián apto para ganar almas, que os velará coa máxima atención. Examinará coidadosamente se busca a Deus verdadeiramente...(58,6.7).

SALMO 42 (versión oracional á luz do Evanxeo)

Como devece a cerva pola auga dos regatos,

así devece por ti, meu Deus, a miña alma.

A miña alma ten sede de Deus, do Deus vivo:

cando poderei ver o rostro de Deus?

A miñas bágoas son día e noite o meu pan,

mentres decote me din:

“Onde está o teu Deus?”

Cando diso me lembro, sinto saudades na alma:

Eu marchaba á fronte do pobo

cara á casa de Deus,

entre voces de xúbilo e loanza

de xentío en festa.

Por que desacougas, alma miña,

e por que andas inqueda?

Espera en Deus,

volvereino loar outra vez:

a miña salvación, o meu Deus.

A miña alma esmorece,

e por iso me lembro de ti,

desde o Xordán, o Hermón e o Misar.

Un abismo chama a outro abismo

con fragor de cachoeira;

as túas cristas e as túas ondas

pasan por riba de min.

Polo día outorga o Señor a súa axuda,

pola noite cántolle ao Deus da miña vida.

Direille: “Miña rocha,

por que te sinto lonxe de min?

Por que teño que andar penando,

como persoa asoballada polo inimigo?”

Québranseme os ósos

polas burlas dos apresores,

que decote me din:

“Onde está o teu Deus?”

Por que desacougas, alma miña,

e por que andas inqueda?

Espera en Deus,

volvereino loar outra vez:

a miña salvación, o meu Deus.

Con que determinación buscamos o rostro de Deus?

3. No rito da profesión o novicio di este verso (3)

Sostenme, Señor,conforme á túa promesa, e vivirei;

non decepciones a miña esperanza”(Sl 118,116). (Regra 58, 21.22)

Sostenme, Señor, conforme á túa promesa e vivirei;

que non te decepcione na esperanza que ti tes posta en min.

Temos “votos” de fidelidade con Deus?

4. ”Os pobres e peregrinos sexan acollidos con particular coidado e solicitude, pois neles recíbese a Cristo máis particularmente; por canto que aos ricos o propio temor que inspiran move a honralos” (53,15).

A noso coidado e solicitude coa xente máis empobrecida....Cristo neles?

Concluímos rezando o NOSO PAI/NAI, EN QUEN SOMOS E VIVIMOS.

Tempo Ordinario: 11ª semana

16 de xuño: Domingo 11º do tempo ordinario

1ª lectura: Ez 17, 22-24. Salmo 91, 2-3. 13-14. 15-16

2ª lectura: 2 Cor 5, 6-10

Evanxeo: Mc 4, 26-34

Unha vez díxolle Xesús á multitude:

—Así é o reino de Deus, coma un home que bota a semente na terra e, durma ou estea esperto, sexa de noite ou de día, a semente agroma e medra, sen que el chegue a saber como. A terra vai dando froito por si mesma; primeiro herba, logo espigas, e por último o gran ben abundante na espiga. E, cando o froito xa está en sazón, de seguida se lle mete o fouciño, por ser o tempo da seitura.

E tamén dicía:

—¿Con que compararemos o reino de Deus? É coma o gran de mostaza, que cando se sementa na terra é a máis miúda de todas as sementes. Pero despois de sementala, medra ata ser a maior de todas as hortalizas, chegando a botar unha pólas tan grandes que na súa sombra poden vir aniñar os paxaros.

E así, con moitas comparanzas coma estas, íalles mostrando a mensaxe, de xeito que puidesen entender. Non lles falaba máis que en parábolas, pero logo explicáballelas aos seus discípulos.

Tempo Ordinario: 10ª semana

9 de xuño: Domingo 10º do Tempo Ordinario

1ª lectura: Xén 3, 9-15. Salmo: 129, 1-2. 3-4ab. 5-6. 7-8

2ª lectura: 2 Cor 4, 13—5,1

Evanxeo: Mc 3, 20-35

Nunha ocasión foi Xesús cos seus discípulos para a casa; alí xuntouse de novo tanta xente, que nin podían comer. E, cando o souberon os seus parentes, foron buscalo á forza porque a xente dicía que perdera o sentido.

Os letrados que baixaran de Xerusalén dicían:

—Ten dentro a Belcebú; bota fóra os demoños co poder do príncipe dos demoños.

El chamou por eles e púxolles estas comparanzas:

—¿Cómo pode Satanás botar a Satanás? Se un reino está dividido en contra de si mesmo, non se pode manter en pé. Se unha casa está dividida en contra de si mesma, non pode subsistir. Así que, se Satanás está dividido e loita contra si mesmo, non pode subsistir e está perdido.

Ninguén pode entrar na casa dun home forte e roubarlle canto ten, se primeiro non o amarra; só entón poderá arramplar con canto hai na casa.

Tede por seguro que todo se lle perdoará á xente, os pecados e cantas blasfemias digan; pero a quen blasfeme contra o Espírito Santo, nun se lle perdoará e cargará eternamente co seu pecado.

Isto dicíao porque eles acusábano de que tiña dentro un espírito malo.

Nisto chegan súa nai e máis os seus irmáns e mandárono chamar desde fóra. Era moita a xente que estaba sentada arredor del e fóronlle dicir:

—Aí fóra están túa nai e máis teus irmáns, que te veñen buscar.

El respondeu:

—¿Quen é miña nai e quen son meus irmáns?

E, mirando os que estaban sentados arredor del, dixo:

—Velaí a miña nai e máis os meus irmáns, pois o que cumpra a vontade de Deus ese é o meu irmán, a miña irmá e miña nai.