30-31 de marzo: Vixilia Pascual e Domingo de Pascua (C)

Evanxeo: Vixilia: Lc 24, 1-12; Misa do día:Xn 20, 1-9.

Comentario

A morte de Xesús, tal como aconteceu, foi un acontecemento difícil de vivir e asimilar por el mesmo; cando os evanxelistas narran a morte de Xesús, poñen nas súa boca palabras que eliminan ou suavizan esa dificultade de comprensión vital, pero non eliminan de todo o escándalo que para o mesmo Xesús, e sobre todo para a comunidade de seguidores e seguidoras, supuxo unha morte en ignominia, que no seu medio cultural e relixioso era considerada como a morte dunha persoa deixada da man de Deus.

Xoves Santo

 

Oración da noite, acompañando a Xesús

Signos:
Os da Última Cea: un mantel, un pan, unha xerra das de viño, unha toalla, unha almofía (palangana), un mandil.

Breve explicación do que imos facer:

Coméntanse os signos, que nos recordan a Última Cea e os signos que Xesús fixo nela. Queremos acompañar a Xesús, como un amigo/a acompaña a un amigo/a cando o ve pasando por unha situación tensa. Acompañar, para deixarnos arrastrar por el nas súas opcións de vida, no seu estilo de vida, na súa decisión firme de chegar ata a morte, se fixese falla, antes de renunciar a ser persoa de amor e de servizo. Entrar no mundo de sentimentos de Xesús, asociarnos a el, deixarlle a el que conmova a nosa existencia toda. Imos facer iso parándonos en cinco momentos especiais que Xesús viviu con especial intensidade, antes, durante e despois da Última Cea.

24 de marzo: Domingo de Ramos

Evanxeos: Lc 19,28-40 e Lc 22,14—23,56

Comentario

Lemos hoxe dous anacos do evanxeo de Lucas; o primeiro, Lc 19,28-40, abrindo a Procesión de ramos, e o segundo, Lc 22,14—23,56, dentro da Eucaristía, para narrar a Paixón do noso Señor. O feito da entrada triunfal de Xesús en Nazaré, montado nun burriño, é un xesto simbólico, profético, nos que abundaban os profetas de Israel, e dos que Xesús mesmo, respondendo ao nervio profético que o caracterizaba, deu repetidas mostras: o xesto profético de tirar as mesas dos vendedores no adro do templo, o xesto do lavado dos pés aos discípulos, o xesto mesmo de partir o pan e de pasar o viño na cea de despedida, e outros que podemos espigar ao longo da súa actividade de anunciador da Boa Nova de Deus. O xesto simbólico de hoxe consiste nunha entrada triunfal en Xerusalén, ao estilo das entradas dos xerais triunfadores que naquela época se daban, pero montado nun burriño (o burro pasa a ser o símbolo principal), en paz, sen facer alarde de armas e poder, e co pobo humilde aclamando. É un xesto profético do anti-poder, do pacifismo e Xesús, dun liderado que se monta na humildade, no servizo entre o pobo, como ía montado sobre o corpo humilde dun burriño. Así é Xesús, así debería ser a súa Igrexa e as comunidades cristiás que a compoñemos. Así foron algúns dos xestos primeiros do Papa Francisco. En todo isto si que hai salvación de Deus. Oxalá a saibamos vivir e transmitir á nosa sociedade.

17 de marzo: Domingo V de Coresma (C)

Evanxeo: Xn 8,1-11

Comentario

Estamos de novo a voltas co perdón. Pero cunha diferenza significativa. O domingo pasado partiamos dun comportamento de Xesús –comer con publicanos e pecadores— cuestionado pola xente da teoloxía e da espiritualidade do seu tempo; botando man dunha parábola preciosa, a parábola do Pai pródigo en acollida e perdón, Xesús explicaba, xustificaba o seu comportamento. Hoxe o evanxelista Xoán sitúanos en vivo ante unha situación dramática, na que está en xogo a vida dunha persoa, unha muller por certo; chama a atención que, debendo ser condenadas á lapidación as dúas persoas que interveñen no adulterio, segundo ordena no libro do Levítico 10,10, aquí se traia unicamente á muller para a súa execución. Un máis dos miles de detalles patriarcais machistas que configuraban a cultura ambiental, da que os autores bíblicos formaban parte.

(dis)capacitARTE

Hace ya varios años que comencé a destinar gran parte de mis vacaciones a trabajar por los desfavorecidos en Tánger. Con el tiempo, he ido conociendo la realidad de un país tan cercano y a la vez tan lejano por desigual, injusto y violento.

Ahora ya somos un grupo l@s que nos acercamos cada año a recibir toda la vida que nos regalan quienes nada tienen.

    

Últimamente estamos trabajando en Casa Nazaret, donde los Hermanos Franciscanos de Cruz Blanca llevan adelante como pueden varios proyectos.

10 de marzo: Domingo IV de Coresma (C)

Evanxeo: Lc 15, 1-3. 11-32

 

Comentario

Estamos unha vez máis ante a parábola coñecida tradicionalmente como a “parábola do fillo pródigo”, un título nada apropiado, porque a parábola –verémolo— non debería estar centrada no fillo menor, fose cal fose o seu comportamento, senón no fillo maior, pola súa actitude pechada ante o perdón que o pai ofrece esplendidamente e, sobre todo, debería estar centrada no mesmo pai, que non se mide o máis mínimo á hora de acoller, perdoar e festexar pola volta do fillo extraviado. De xeito que a parábola máis ben debería chamarse a “parábola do pai pródigo”, porque efectivamente se prodigou ata o extremo na acollida do fillo errante.

Por que orar?

QUE SENTIDO TEN QUE FAGAMOS ORACIÓN?

Igual demos por feito que todos, todas, tiñamos claro o sentido que tiña a nosa oración, o por que é bo, necesario, útil, axeitado, facer oración co ritmo e coas formas que cada quen vaia vendo convenientes para a súa vivencia espiritual concreta.

     Pero quizabes non todos o teñamos claro, e a todos, todas, nos conveña pararnos un pouco a pensar sobre disto. Propóñovos algunhas reflexións, que recollen a miña maneira propia de ver as cousas, que non ten por que ser a única, nin a que haxa que aceptar.

Para a cuarta sesión

Lecturas:

 

TORRES QUEIRUGA, A., Recuperar a creación. Por unha relixión humanizadora. SEPT, 1996

 

- Deus crea por amor (Cap. II, páxs. 91-108)

- Culpa, pecado e perdón (Cap.V, páxs. 201-245)

 

 

 

 

 

 

GUERRA CAMPOS, M., La confesión de un creyente no crédulo.

 

Verbo divino, Estella (Navarra), 1998.

 

 

 

 

Terceiro Encontro

Símbolo: 
A flor do toxo: insignificante, servizo humilde, persistencia, incomodador, espabilador, fermoso, rural. En todo coma Deus.

3 de marzo: Domingo III de Coresma (C)

Evanxeo: Lc 13, 1-9

Comentario

Este Evanxeo está composto por dúas partes, unidas, iso si, pola chamada a emendarse: temos primeiro uns comentarios de Xesús a uns acontecementos violentos que, parece, se deran naqueles tempos (a morte duns galileos por parte de Pilato, e a morte de 18 persoas ao esborrallarse a torre de Siloé), un relato que soamente Lucas narra no seu evanxeo; e temos despois a parábola da figueira, que, na forma en que a conta a lectura de hoxe, é moi propia tamén de Lucas, acentuando a idea da paciencia, da actitude de intentar unha vez máis facer todo o que estea da nosa parte para que as persoas, as comunidades cheguen a dar o froito que delas se espera.