Remitimos a todas as persoas que seguen este blogue a entrevista que na revista italiana "Il Regno" lle fixeron a Andrés Torres Queiruga. Coidamos que é ben importante o contido da mesma, polo que aclara ao redor das cuestións que foron motivo da disconformidade episcopal, e importante tamén polo feito mesmo de que unha revista como "Il Regno", de moita proxección en Italia e mesmo fóra de Italia, tivese a nobreza e a valentía de lle prestar espazo a Andrés para que a súa voz sexa axeitamente expresada e escoitada. Coido que é para felicitarnos con Andrés.
Entrevista ao teólogo español Andrés Torres Queiruga
IL REGNO é unha revista italiana quincenal de gran prestixio. No número 8 de 2012, dedicado a Actualidade (outras quincenas inclúense só Documentos) vai publicar unha entrevista con Andrés Torres Queiruga, que é tan coñecido e lido en Italia como en España. Tanto a revista como o entrevistador e o entrevistado autorízannos a publicala neste blogue. 1. Prof. Queiruga, ¿que impresión lle fixo recibir o venres santo a notificación sobre algunhas obras súas de parte da Comisión episcopal española para a doutrina da fe?
- Triste, porque abrigaba unha pequena esperanza de que no último momento, como eu propoñía, se abrise un prazo para un verdadeiro diálogo teolóxico. Triste tamén por un procedemento que, ao meu ver, se fixo non só sen suficiente seriedade teolóxica senón sen esa sensibilidade humana e fraternidade eclesial que debe caracterizar as relacións dentro da Igrexa.
Celebrabamos a Ascensión do Señor 40 días despois da Pascua, pero non debemos comprender estas datas como se houbese un tempo intermedio no que Xesús andase por aí dando voltas, medio de incógnito, para despedirse logo dos homes e mulleres que o acompañaran durante a súa vida e morte nesta terra, e marcharse para onda o Pai, a un lugar superior, que chamamos ceo. A nosa realidade humana, necesariamente marcada polo espazo e polo tempo, lévanos a entender desta forma as cousas de Xesús despois de morto e resucitado, pero aí non está nin moito menos o forte do que o evanxelista nos quere transmitir. Desde o mesmo momento da súa morte Xesús descóbrese a si mesmo dunha maneira plena no espazo de Deus, entra en Deus gozosamente, e participa da súa plenitude como correspondía a quen no seu ser e no seu desenvolvemento histórico vivira sempre coma fillo querido e fiel de Deus. Se, conforme di o Concilio Vaticano II, “o misterio do ser humano non se aclara de verdade, senón no misterio do Verbo feito carne” (Gaudium et spes, 22), podemos pensar que tamén as cousas poden ser así para cada un, cada unha de nós. En Deus están as nosas raíces e en Deus está tamén a nosa redondez e plenitude.
Tengo el gusto de estrenarla con la sugerencia de la película "Las nieves del Kilimanjaro". Ya sé que dicha sugerencia fue difundida por el correo electrónico de la Escola, pero insisto aquí porque creo que merece la pena. Paro, crisis económicas y personales, sindicalismo, empatía, compasión, lealtad a los principios, "nadar contra-corriente", autorealización, recociliación... en definitiva, los sacramentos de la vida.
