3 de xaneiro: Domingo 2º despois do Nadal

Evanxeo: Xn 1, 1-18

Comentario:

Normalmente ao redor do Nadal armamos moito rebumbio. Arma rebumbio a sociedade de consumo incitándonos ao gasto de todo tipo, rodeándonos de luces, músicas, desexándonos regalos, cantándonos felicidades. Tamén dentro das mesmas comunidades cristiás abonda o rebumbio nestas datas: panxoliñas, Beléns, felicitacións, versos, obriñas de teatro, festiñas e encontros especiais. Moitas cousas destas están moi ben; necesitamos eses empuxóns que nos manteñan na alegría, na esperanza. Pero tamén pode ser que todo quede en nada, porque pasamos por riba das cousas, por riba do “misterio” do Nadal, sen apenas asomarnos con algo de calma á ventá desde a que contemplar, admirar e agradecer o que nel se nos mostra, se nos regala.

1 de xaneiro: Solemnidade de Santa María, nai de Deus

Evanxeo: Lc 2,16-21

Comentario:

Podemos empezar contemplando pausadamente a escena que o evanxeo nos ofrece, deixándonos levar pola súa simplicidade, polo seu encanto, pola súa fondura. Imaxinamos un cortello, un cabano calquera; alí, nun recanto, ou no medio segundo a costume de cada lugar, un presebe ou manxadoira. Nel o neno deitado, durmindo ou esperto. Ao seu carón, caéndolles a baba, Xosé e María, os pais do pequeno; ambos cheos de contento e ambos vivindo a fondo aquel momento excepcional: Deus presente naquela criatura (Sempre que nace un neno ou nena o misterio da encarnación do Verbo de Deus ponse en funcionamento, a niveis misteriosos, pero verdadeiros, que o nacemento de Xesús nos axudou a descubrir e valorar na súa xusta medida).

27 de decembro: Domingo despois do Nadal. Festa da Sagrada Familia

Evanxeo: 2, 41-52

Comentario:

Esta pasaxe segue formando parte dos relatos da infancia de Xesús que Lucas nos ofrece non tanto para detallar aspectos históricos, como para responder á pregunta que os primeiros cristiáns/ás se facían sobre a orixe de fondo da personalidade, da forza, do solidariedade, do Espírito que percibían en Xesús; da súa vinculación fondísima con Deus e da súa entrega incondicional, libre, arriscada, en favor de toda a xente, maiormente en favor da máis desfavorecida.

Ansias do Nadal

Manuel Regal Ledo

(sobre o Cantar dos Cantares, 2,8-14)

Ai, se soubese verte
coma o amado que vés correndo,
choutando coma un toliño
por min!

Ai, se puidese adiviñarte
albiscando as miñas fiestras,
asomando o teu rostro entre os meus enreixados,
cheo de amor por min!

Ai, se puidese escoitar a túa voz namorada
dicíndome ao corazón:
“érguete, amada miña,
fermosa miña
e ven.”

Ai, se puidese imaxinar sequera,
na miña vida,
no meu mundo,
contigo,
as flores nas campías,
os tempos de ruadas,
os gromos do figueiral,
as vides recendentes,
coa túa xente pobre,
contigo!

Ai, se tivese por ti tanto ardor
como ti tes por min!
Ai, se gustase tanto da túa figura
como ti gustas da miña
--pobriño de min!--,
se ansiase tanto oír o teu falar
como ti ansías oír o meu!

Daquela si,
daquela sería o Nadal.


(sobre o Cantar dos Cantares 2, 8-14 e Lc 1, 39-45)

Ven,
dáme a man
--disme--,
queres que sexa o Nadal?
Ven comigo.

Ven,
corre, brinca,
á présa, apura,
coma o amado do Cantar por montes e outeiros,
como a mamá María por terras palestinas,
deixa o que fas,
axiña,
non te embobes,
vamos.

Hai moito a quen visitar,
moita xente ignorada
a quen ver polas fiestras sequera
ou axexar entre as reixas,
para falarlles con voz de amadas,
e invitalas a entrar en rodas solidarias
e anunciarlles primaveras e ledicias,
gromos e recendos de vida
que curiosamente xa levan no seu seo.

Hai moitas Sabelas preñadas
na vellez,
cando ninguén nada esperaba xa,
moitas pobriñas de Deus
con vida no seu ventre
á espera de que chegue alguén
tocada, movida polo Espírito
para anunciar e celebrar fidelidades.

Vén,
axiña,
dáme a man,
déixate levar polo Espírito,
abre os ollos, os corazóns, a boca,…
berra,
proclama bendicións e agradecementos
asegura felicidades,
non te reprimas,
que Deus é xeneroso, abundante, espléndido.

Non o ves?
O mundo todo está tocado polo Espírito de Deus.

Saúdos, risas, apertas, bendicións, ledicias, cantos,
por nenos brincando nos ventres estériles!

Ven,
que sexa o Nadal,
que sexa o Nadal como queres.

25 de decembro: Solemnidade do Nadal (Misa da noite)

Evanxeo: Lc 2,1-14

Comentario:

O evanxelista Lucas reconstrúe á súa maneira o nacemento de Xesús. Os trazos cos que o debuxa son dignos de ter en conta, porque adiantan xa as maneiras de ser de Xesús, o seu estilo de vida, as súas preferencias, a fondura da súa presenza, da súa tarefa no medio de nós.

20 de decembro: Domingo 4º de Advento (C)

Evanxeo: Lc 1, 39.45

Comentario:

Os relatos da infancia de Xesús escritos por Lucas, máis que datos históricos, pretenden ofrecernos cadros simbólicos, cos que describir as formas da presenza de Deus no medio de nós –presenza sinxela e misteriosa a un tempo--, e as mellores maneiras de captar esa presenza e de gozar con ela, pois trátase dunha presenza de vida e de liberdade para todos nós, para o conxunto da nosa sociedade. Son relatos sinxelos, moi vivos, construídos ao redor de figuras crentes moi expresivas, que se desenvolven con maneiras das que moito podemos aprender. Neste contexto, a figura de María colle importancia nas celebracións cristiás do Advento na medida en que se van achegando os días do Nadal.

13 de decembro: Domingo 3º de Advento (C)

Evanxeo: Lc 3,10-18

Comentario:

Xoán Bautista foi un personaxe moi querido polo noso Señor Xesús. Xesús sentiuse chamado por Xoán e acudiu onda el, coma quen acude onda a un mestre. Isto di moito de Xesús e di moito tamén de Xoán. Xesús integrouse no grupo de Xoán, aprendeu moito del, onda el se bautizou, coma el fíxose tamén bautizador de xente como maneira de prepararse para a chegada do Reino. Posteriormente o Espírito levou a Xesús por outro camiño, non oposto ao de Xoán, pero si un camiño no que se acentúan aspectos que Xoán parece que non chegara a descubrir; aspectos que teñen que ver coas entrañas de misericordia de Deus, coa proximidade incondicional mesmo aos pecadores/as, e que teñen que ver tamén cos “métodos” de evanxelización de Xesús: non esperar a que a xente veña, senón saír, andar os camiños á procura do pobo pobre, débil, oprimido, pecador. Os primeiros cristiáns tiveron verdadeiras dificultades para ensamblar a Xesús con Xoán Bautista, por non considerar razoable que Xesús fose aprender onda Xoán coma discípulo. Destas dificultades fanse eco os evanxelistas nalgunhas reflexións que fan comparando a Xesús con Xoán.

8 de decembro: Solemnidade da Inmaculada Concepción.

Evanxeo: Lc 1,26-38

Comentario:

Hai xente que pensa que esta Solemnidade da Inmaculada Concepción ten que ver coa concepción de Xesús, por iso de que se le neste día o Evanxeo que a conta; pero non, a Solemnidade da Inmaculada Concepción ten que ver coa concepción da Virxe María, aínda que ningún evanxeo nos diga nada dela. O dogma da Inmaculada Concepción, declarado tal polo papa Pío IX no ano 1854, vén afirmar que desde o primeiro momento da súa concepción a Virxe María estivo limpa de todo culpa, sen mácula, inmaculada, “polos méritos de Xesucristo, o seu fillo, redentor do xénero humano”. O misterio da presenza e da acción de Deus entre a xente toda, en María tamén, desborda as nosas capacidades de comprensión e, posiblemente, todo canto afirmemos, se quede moi lonxe da simplicidade e da fondura do actuar de Deus. Máis ca intentar analizar, descifrar, deberamos adorar, agradecer e deixarnos coller e levar pola forza do misterio sagrado de moitas cousas da vida, e das persoas que a vivimos.

6 de decembro: Domingo 2º de Advento (C)

Evanxeo: Lc 3, 1-6

Comentario:

Sabemos o importante que era para o evanxelista Lucas contextualizar os feitos de salvación que narraba: o nacemento de Xesús, a aparición profética de Xoán o bautizador, o paso mesmo de Xesús á súa actividade pública como militante do anuncio vivo da presenza nova e salvadora de Deus. Situalos na historia é moito máis ca un exercicio de erudición, moito máis ca uns apuntes curiosos dun historiador coidadoso. Pois na historia concreta de cada día é onde poden ser entendidas e collen sentido as palabras e os feitos de Xoán o Bautizador, ou do mesmo Xesús de Nazaré, que o era de Nazaré e non de calquera outro pobo ou cidade. A historia do pobo xudeu neste intre estaba marcada polo dominio asoballante dun emperador romano (Tiberio César), dun gobernador de Xudea (Poncio Pilato), dun Tetrarca de Galilea (Herodes), doutros dous Tetrarcas veciños (Filipo e Lisanias), e de sumos sacerdotes ou pontífices coma Anás e Caifás. Nese contexto de dominio e opresión das masas populares por parte de autoridades políticas e relixiosas, a palabra de Deus chegoulle a Xoán, fillo da Zacarías, no deserto.

do 15 de novembro ao 19 de decembro de 2015

Lecturas:

• TORRES QUEIRUGA, A., Os sacramentos hoxe: significado e vivencia (do material entregado pola Escola de Espiritualidade)
• GONZÁLEZ-CARVAJAL SANTABÁRBARA, L.: Un cristiano solo no es cristiano: La Iglesia (do material entregado pola Escola de Espiritualidade)

Cuestións que poden ir orientando a túa lectura:

1. Como che ensinaron que Deus actúa nos Sacramentos, e como pensas ti acerca diso?
2. Que cres que significa a expresión “ex opere operato”?
3. Se os Sacramentos non son un milagre invisible ou unha acción máxica, que eficacia poden ter?
4. Como entendes ti a acción de Deus e a acción humana nos Sacramentos?
5. Que experiencia tes ti da vida sacramental?

Tamén podes ler:

SACROSANCTUM CONCILIUM (O Santo Concilio), Constitución do Concilio Vaticano II sobre a Sagrada Liturxia, no seu capítulo II, que trata sobre o “sacrosanto misterio da Eucaristía”, e no capítulo III, que trata sobre os demais sacramentos e sacramentais. Son cousas moi sinxelas, orientacións e reformas que nos poden parecer tímidas, pero que naquel tempo tiveron moita importancia; cousas sinxelas que interesa coñecer e manter, porque hoxe hai correntes na Igrexa que nin eses mínimos de reforma queren manter.

Palabra de Deus:

EVANXEO DE XOÁN, e del especialmente o que se deu en chamar “libro dos signos”: Xn 1,19-12,50.

O evanxeo de Xoán é un evanxeo todo el sacramental, no que o autor pon na boca de Xesús catequeses bastante longas, coas que fai unha presentación de Xesús Cristo a partir da interpretación simbólica, metafórica, sacramental de cousas ordinarias que forman parte da nosa vida diaria: auga, viño, comida, pan, luz, porta, morte, vida...).

Desde esta perspectiva simbólica, sacramental, podes ler todo o Evanxeo, ou, a modo de exemplo, o diálogo de Xesús coa muller samaritano (Xn 4,4-42), a curación do cego de nacemento (Xn 9,1-41), a morte e resurrección de Lázaro (Xn 11,1-57).

Non hai que buscar aquí ningún tipo de definición ou teoría sacramental, pero si coma un magma simbólico no que a realidade sacramental ten os seus cimentos. Sen esta capacidade de entrar e vivir a fondura palpitante dos símbolos, a súa capacidade de suxerir, de orientar cara ao misterio de Deus na nosa vida, é difícil poder vivir despois con gozo, proveito e agradecemento os sacramentos concretos da Igrexa.

Podemos descubrir que a vida toda ela é un espazo sacramental, que nos abre aos Sacramentos e no que os Sacramentos atoparán ou non realización cumprida.

29 de novembro: Domingo 1º de Advento (C)

Evanxeo: Lc 21, 25-28.34-36

Comentario:

Empezamos o tempo do Advento, tempo da chegada, tempo do Deus que chega e das cousas de Deus que chegan. Un tempo para decatarnos de que Deus e as súas cousas de vida están chegando sempre; elas están aí ofrecéndose permanentemente, en cada caso, iso si, envoltas nas circunstancias persoais, comunitarias, sociais, que van variando segundo tempos e lugares. Polo tanto, e a diferenza do que habitualmente se di e se canta e reza neste tempo do Advento, non é tanto un tempo de clamar: Ven, Señor Xesús!, senón tempo de abrir os ollos, o corazón, a casa, a vida, a comunidade, a un Señor Xesús que está chegando –el nunca falta á cita--, que se nos está ofrecendo en cada caso, xa o dixemos antes, a través das circunstancias concretas que esteamos vivindo. Por iso o Advento é un tempo especial para pararnos a ver qué é o que está a pasar, o que nos está a pasar, o que lle está a pasar aos veciños e veciñas, ao pobo do que formamos parte, e ver aí a presenza de Deus, a súa voz, o seu ofrecemento, a súa chamada.

22 de novembro: Domingo 34 do Tempo Ordinario, festa de Cristo Rei.

Evanxeo: Xn 18, 33b-37

Comentario:

Pechamos con esta festa de Cristo Rei o ano litúrxico, que se iniciará de novo o domingo que vén coa entrada do Advento. A festa de Cristo Rei é unha festa relativamente recente dentro da liturxia católica; foi instituída polo Papa Pío XI no ano 1925, cando se conmemoraba o XV centenario do Concilio Ecuménico de Nicea, concilio no que entre outras cousas se engadiron ao Credo Apostólico as palabras “... e o seu reino non terá fin”. A festa, logo, foi instituída para celebrar este reinado e a persoa que o realiza, que é Xesús.

Para a nosa amiga Encarna

Con estas palabras quero facer recordo e homenaxe á nosa amiga e compañeira da Escola, Encarna Picoaga. Ela que xa está totalmente en Deus, participa con nós nesta xuntanza. É o misterio da presenza–ausente que non podemos explicar con palabras, só desde o que sentimos e experimentamos.

Encarna dedicou moita parte da súa vida a ensinar, ao mesmo tempo que foi quen de aprender , de seguir aprendendo ata o final.

15 de novembro: Domingo 33 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 13, 24-32

Comentario:

A situación tensa, tensísima vivida polas primeiras comunidades cristiás, que houberon de afrontar conflitos serios co mundo xudeu e co mundo romano; as circunstancias de guerra e destrución vividas polo pobo xudeu co que convivían as comunidades cristiás; a tardanza da chegada do Reino de Deus cumprindo a promesa dunha volta do Fillo do Home para restablecer as cousas todas..., todo isto deu pé a este tipo de literatura relixiosa, chamada apocalíptica, que recollen os evanxeos sinópticos, e que vén representada en forma de discursos postos na boca de Xesús nos últimos días da súa vida terrestre. O evanxeo de hoxe é un anaquiño do discurso apocalíptico de Xesús, segundo o evanxelista Marcos.

Que nos ofrece este evanxeo? A que nos invita? En que nos cuestiona? Que esperanzas nos abre? En que pode ser Boa Nova para nós?

8 de novembro: Domingo 32 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 12, 38-44

Comentario:

O Evanxeo de hoxe preséntanos dous cadros dunha intensidade excepcional; dous cadros que ofrecen dúas formas contrapostas de se situar ante un mesmo coma persoa, de se situar na relación cos demais, de se situar na relación coas cousas, cos bens, cos cartos, de se situar ante a construción da comunidade cristiá e da sociedade, e, con todo isto, dúas formas tamén de coidar e educar o propio corazón, os propios afectos, a propia existencia. Un cadro está representado polos letrados, que eran persoas moi entendidas nas cousas da lei xudía, unha especie de sabios ou teólogos ; o outro cadro está representado pola viúva pobriña, unha figura social frecuente na sociedade xudía, que viña a ser coma a representación máis cabal do que era estar desprotexida.

1 de novembro: Festa de todos os santos e santas

Evanxeo: Mt 5, 1-12a

Comentario:

Nos ss. IV-V empezouse a facer memoria dos santos e santas na pregaria eucarística. Lembrábase sobre todo as persoas mártires, as que foran matadas por ser cristiás e vivir coma tales. Despois foise facendo memoria tamén doutros santos e santas. No s. IX empezou a celebrarse en Roma a festa de todos os santos e santas o día 1 de novembro e desde Roma espallouse polo mundo enteiro ata o día de hoxe.

25 de outubro: Domingo 30 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 10, 46-52

Comentario:

Estamos ante un relato que, máis alá da súa historicidade ou non historicidade, se nos ofrece coma unha parábola en acción do que pode dar de si un encontro vital de cada un de nós con Xesús. É algo que podemos realizar cada un de nós con Xesús. É algo que a comunidade cristiá da que formamos parte pode realizar tamén, e estaría ben que así o fixésemos.

18 de outubro: Domingo 29 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 10, 35-45

Comentario:

No evanxeo de Marcos son os discípulos irmáns Santiago e Xoán os que se dirixen persoalmente a Xesús para lle facer unha petición, coa que demostraban non estar entendendo nada do espírito e da práctica de Xesús. Tan chocante e case vergonzoso lles resultou este relato aos primeiros cristiáns/ás, que o evanxelista Mateu, no canto de dicir que eran Santiago e Xoán os que facían a petición, di que foi a súa nai. Unha muller ben podía con todo, e, se era mai, aínda máis.

11 de outubro: Domingo 28 do Tempo Ordinario, Ciclo B.

Evanxeo: Mc 10, 17-30

Comentario:

Chama a atención, primeiro, a decisión do home que, correndo, se achega a Xesús, se xeonlla ante el e lle pregunta: que teño que facer para acadar a vida eterna. Os xestos, as palabras, denotan unha persoa con verdadeiro interese; interese, paixón, que nos viría ben recuperar ou reforzar na nosa experiencia cristiá. Preocúpalle acadar a “vida eterna”, ese futuro de paz e de gloria no espazo definitivo de Deus; sabemos que esa “vida eterna” empeza xa agora, aquí, na terra, e implica unha vida plena, pacificada, socializada, irmandada, tocada polo novo permanente de Deus, acollida, agradecida, ofrecida, dada, fundida nun abrazo solidario con todos e todas, con todo, coa natureza en cada un dos seus elementos irmáns, que so terá redondez e plenitude en Deus, só, no fondo, se pode conseguir como regalo de Deus, porque o noso non dá para tanto. Quen non desexa “vida eterna” así entendida? Que bo é ter ou suscitar en nós este desexo radical de vida, para nós, para todo e todos/as cantas nos rodean! É imposible avanzar, se non é desde este desexo fondo, auténtico, limpo.

4 de outubro: Domingo 27 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 10, 2-16

Comentario:

O evanxeo de hoxe colócanos ante dúas realidades completamente normais na nosa existencia de cada día: a parella, o matrimonio, e os nenos e nenas. Non está nada de máis que, coma persoas cristiás, nos preguntemos como imos vivindo estas dúas realidades básicas dentro da nosa vida. En moitos fogares o tema de crise é un factor de preocupación que, entre outras cousas, pode afectar, e moito, á convivencia das parellas e á nosa atención cos fillos/as. A maior escaseza económica, as menores posibilidades laborais condicionan, sen dúbida, moitas das relacións e das decisións que se poden dar entre parellas e entre pais e fillos. Por iso non está nada de máis reparar nisto e intentar vivir as cousas ao estilo cristián todo canto se poida. Haberá efectos negativos, sen dúbida, pero tamén pode haber consecuencias positivas; todo dependerá de como vivamos as cousas e nos situemos ante elas.

27 de setembro: Domingo 26 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 9, 38-43.45.47-48

Comentario:

Aos discípulos de Xesús preocupáballes máis salvagardar a imaxe do propio grupo ca o beneficio da xente. Xesús non está de acordo. O importante, precisamente, é que a xente sexa beneficiada polo servizo dos demais, sexa cal sexa o grupo, a ideoloxía, as referencias coas que se vincule. O problema existía daquela, polo que se ve, e tamén existe hoxe. Na sociedade, pertencemos uns e outros a diferentes partidos políticos, a diferentes liñas ideolóxicas; na Igrexa pertencemos tamén a diferentes “correntes”, a diferentes maneiras de entender a fe e de intentar levala á práctica. E moitas veces funcionamos e movémonos desde estas instancias particulares, intentando salvalas por riba de todo, non recoñecendo o ben que pode saír doutras maneiras de pensar e de actuar. Xesús recórdanos a todos e todas que o criterio último para medir as cousas, para medir a calidade da nosa militancia é ver se a xente débil é ou non convenientemente atendida; atendida con respecto, dándolle prioridade; atendida por si mesma, sen manipulala, sen empregala, de ningunha maneira, para o noso crecemento persoal, ou para o crecemento do noso grupo.

20 de setembro: Domingo 25 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Marcos 9, 30-37

Comentario:

Gusta ver a Xesús parándose cos seus seguidores e seguidoras, dedicándolles tempos, informando, formando. Nós tamén estamos dentro dese mesmo grupo; tamén nós, na celebración eucarística ou fóra dela, individual ou comunitariamente, somos obxecto dos coidados de Xesús. Nin que dicir ten o importante que será para nós como cristiáns/cristiás dedicar tempo a este estar con Xesús para aprender, para asimilar a súa maneira de ver as cousas, o seu estilo de vivir, e practicalo logo nos tempos que nos toca vivir.

13 de setembro: Domingo 24 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 8, 27-35

Comentario:

É ben interesante ver o labor formativo de Xesús coas persoas que o seguían e acompañaban. Nós, con dous mil anos polo medio, na fe, no Espírito, de moitos modos e maneiras, podemos revivir con Xesús esta mesma experiencia de ser por el formados/as na comprensión da súa persoa, da súa tarefa, da súa causa, para máis lucidamente vincularnos a ela, se así nos prace. O lóxico sería que, coma bos seguidores e seguidoras de Xesús, individualmente e coma comunidade cristiá, estivésemos desexando que así fose e puxésemos da nosa parte todos os medios para facelo posible.

6 de setembro: Domingo 23 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 7, 31-37

Comentario:

Estamos ante un relato de curación, que só Marcos narra. De entrada recórdanos cousas básicas sobre Xesús, que xa noutras ocasións se nos teñen ofrecido para a nosa editación e proveito: a afección de Xesús por andar próximo da xente que se vía envolta en debilidade, en enfermidade, e, en consecuencia, en marxinación social e relixiosa. Esta afección de Xesús é, sen dúbida, unha garantía para nós mesmos, na medida en que participamos da condición de xente abundante tamén en carencias e debilidades de todo tipo. Somos obxecto da proximidade de Xesús. Xesús está a fondo por todos/as e cada un, cada unha de nós. Isto é un consolo grande.

30 de agosto: Domingo 22 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 7,1-8. 14-15. 21-23

Comentario:

Neste domingo volvemos ao Evanxeo de Marcos, que deixaramos hai cinco domingos para ler neles o capítulo 6 de Xoán, no que este evanxelista nos ofreceu a súa catequese sobre Xesús como pan de vida. O Evanxeo de Marcos que hoxe lemos preséntanos un dos moitos enfrontamentos que Xesús mantivo cos representantes oficiais da relixión no seu tempo: fariseos e letrados, algo así como a xente máis devota e os teólogos do seu tempo. Este enfrontamento concreto versaba sobre os rituais de purificación, cousa quizabes para nós de pouca importancia, pero que nos tempos de Xesús, na vivencia relixiosa do seu pobo, era algo realmente transcendental, porque eran eses rituais os que abrían ou pechaban as portas de acceso ao posible trato con Deus.

23 de agosto: Domingo 21 do Tempo Ordinario (B).

Evanxeo: Xn 6, 60-69

Comentario:

Co evanxeo de hoxe pechamos esa catequese especial sobre Xesús como pan de vida, que o evanxelista Xoán nos ofreceu a partir do acontecemento-signo da multiplicación dos pans e dos peixes, e que durante varios domingos de verán estivemos lendo, meditando e levando á práctica. Sabemos que o evanxelista Xoán non narra no seu evanxeo a entrega do corpo e do sangue de Xesús no pan e no viño durante a súa cea de despedida, ou cea pascual, pero no seu canto ofrécenos a fonda e proveitosa catequese de que vimos falando.

16 de agosto: Domingo 20 do Tempo Ordinario (B).

Evanxeo: Xn 6, 51-58

Comentario:

Seguimos colectivamente coa crise ao lombo, e, moi probablemente tamén, seguimos cada un, cada unha, coas nosas batallas persoais, familiares, comunitarias, de sindicato, de partido, de asociación veciñal, etc. E o evanxelista Xoán segue intentando iluminar a nosa realidade de cada día con esta súa catequese sobre Xesús e o seu posto na nosa existencia, a partir daquel feito-signo da multiplicación dos pans e dos peixes.

15 de agosto: Festividade da Asunción da Virxe María

Evanxeo: Lc 1, 39-56

Comentario:

No século V xa se conmemoraba na Igrexa oriental a Dormitio (“dormición”, de durmir) da Virxe María. Parecíalles innobre para María que pasase pola morte pola que pasamos todos os mortais, e consideraban que o dela non fora unha morte senón un simple quedar durmida; como se di no medio rural en casos de morte moi tranquila, “quedouse coma un paxariño”. A Virxe quedárase tamén coma un paxariño. No século VII esa conmemoración pasa á Igrexa de Roma, a occidental, e ao pouco xa aparece co nome de “Asunción”: a Virxe fora asumida, collida, elevada á morada de Deus, o ceo. A cousa foi quedando así, ata que no ano 1950 o Papa Pío XII proclama o dogma da Asunción da Virxe María en corpo e alma ata o ceo. Un dogma moi marcado por unha visión bastante mítica de Deus e das realidades da fe. Actualmente, cunha comprensión máis atinada da resurrección de Xesús e da nosa, podemos falar de que María, despois de morrer a este mundo, pasou a participar con Xesús e con todos os resucitados/as, da paz, da bendición eterna de Deus, nunha medida total e completa, como lle corresponde a unha muller sinxela, unha pobre de Deus, que se fiou del completamente, que xerou e criou como mai amante o seu fillo Xesús de Nazaré, fillo de Deus, e que entre luces e sombras, entre gozos e dores, se incorporou ao camiño cristián aberto polo seu propio fillo.

9 de agosto: Domingo 19 do Tempo Ordinario (B).

Evanxeo: Xn 6, 41-51

Comentario:

Estamos nun momento convulso, a nivel social e, para moita xente, tamén a nivel persoal. Guiados polo evanxelista Xoán, estamos dándolles voltas á súa catequese sobre Xesús como pan de vida, que ten capacidade de soster o mundo. Pero a realidade é que hai moita xente, millóns de persoas, que están razoablemente preocupados polo pan de cada día, polo alimento cotián, polo fogar cotián, polo traballo cotián, pola súa integración cotián nunha sociedade que lles permita vivir con dignidade. A nivel persoal e a nivel comunitario non debemos evitar facernos a pregunta: como podemos combinar estas dúas realidades? E darlle unha resposta que atenda ás necesidades da xente e que estea atenta tamén ao ofrecemento de Xesús.

2 de agosto: Domingo 18 do Tempo Ordinario (B).

Evanxeo: Xn 6,24-35

Comentario:

Xa dixemos o domingo anterior que durante 4 domingos o evanxeo cóllese do capítulo 6 do Evanxeo de Xoán; son uns evanxeos nos que o evanxelista Xoán pon na boca de Xesús coma unha catequese ao redor do pan, a partir do signo da multiplicación do pan e dos peixes que limos o domingo pasado. É unha catequese chea de matices, que quizabes á xente de hoxe se nos escapan, pero que eran moi significativos daquela para comunidades que se sabían herdeiras dunha longa e sabia tradición bíblica.

O evanxeo de Xoán está cheo de pasaxes nos que o dobre sentido das palabras e das expresións se converte nun recurso de comunicación, un recurso catequético moi importante, para axudar ás persoas a que entren no fondo do que se quere transmitir.

26 de xullo: Domingo 17 do Tempo Ordinario (B).

Evanxeo: Xn 6, 1-15

Comentario:

Como o evanxeo de Marcos é un Evanxeo curto, durante cinco domingos leremos case todo o capítulo 6 do evanxeo de Xoán, un capítulo no que se narra a multiplicación os pans e dos peixes.

Hoxe empezamos lendo o signo da multiplicación dos cinco bolos de pan de cebada e dos dous peixes. Xoán chámalle “signos” aos milagres de Xesús, coma advertíndonos que ten moita máis importancia o significado do feito ca o significante; o significante érano, en cada caso os datos históricos, o feito histórico que puido estar no punto de partida de cada relato. Parece que Xoán recolle este relato da multiplicación dos pans e dos peixes da tradición propia dos sinópticos, pero despois aproveita o relato para poñer na boca de Xesús unha catequese longa a partir do signo ou feito simbólico do pan multiplicado para fartura do pobo.

Día 25 de xullo: Festa de Santiago Apóstolo, Patrón de Galicia

Evanxeo: Mt 20, 20-28

Comentario:

Hoxe é a festa de Santiago Apóstolo, patrón de Galicia, patrón de España. Hoxe é o Día de Galicia, e para moitos galegos e galegas é tamén o Día da Patria Galega. Para o Evanxeo, para a Boa Nova de Xesús, para Xesús mesmo polo tanto, Galicia non é algo indiferente, nin o é todo o que somos e vivimos os galegos e galegas que vivimos nesta Terra; como tampouco non é indiferente ningunha outra parte de España e do mundo. No Evanxeo Xesús ofrécenos a todos un plan de construción coma persoas e unha maneira de vivir as nosas relacións coas persoas coas que convivimos na familia, no barrio, no pobo, no País, no mundo. O proxecto de Xesús ten transcendencia social, política. E sería normal e bo que as persoas cristiás, galegas ou de calquera outra parte do mundo, nos preocupásemos por trasladar á vida social e política, aquilo que imos aprendendo de Xesús para as nosas vidas. Que podemos aportar como cristiáns, cristiás, a esta tarefa común que é Galicia nos días de hoxe? Que podemos aportar a esa Galicia que o poeta Díaz Castro evocaba fermosamente con estas palabras:

“¡Galiza en min, meu Deus, pan que me deron,

leite e centeo e soño e lus da aurora!

Longa rúa da mar, fogar da terra,

e esta crus que nos mide de alto a baixo.

19 de xullo: Domingo 16 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 6,30-34

Comentario:

Continuando co falado a semana pasada, estamos aprendendo cousas sobre a “nova evanxelización”, que é tarefa para todos e todas nós, reparando precisamente no que foi aquela “nova evanxelización” primeira que levaron a cabo as primeiras comunidades cristiás, que asumiron o compromiso de facer chegar aos seus conveciños/as a boa nova de Xesús. Son cousas sinxelas, pero que, precisamente por selo, moitas veces faltan na vida e nas programacións das nosas comunidades cristiás de hoxe.

12 de xullo: domingo 15 do Tempo Ordinario (B).

Evanxeo: Mc 6,7-1

Comentario:

Ultimamente na Igrexa falamos moito de “nova evanxelización”. Parécenos que a nosa sociedade é unha sociedade empobrecida, desalentada, desorientada, perdida. A Igrexa pasoulle o Evanxeo durante séculos, pero ese Evanxeo non entrou a fondo no corpo e na alma das nosas sociedades, e por iso a Igrexa cre oportuno e necesario evanxelizar de novo, ofrecer unha nova evanxelización, para que as cousas boas de Deus poidan devolverlles a paz, a esperanza, o alento aos homes e mulleres que compoñen, compoñemos, as aldea, vilas e cidades da nosa terra.

5 de xullo: Domingo 14 do Tempo Ordinario (B)

Evanxeo: Mc 6,1-6

Comentario:

Este evanxeo sitúanos ante unha tarefa frecuente en Xesús, que era a de andar as aldeas de Galilea, contactando coa xente, acompañándoa nos encontros das sinagogas, aproveitando momentos e circunstancias para falar da novidade da aposta de Deus por renovar as persoas e a sociedade, e para curar a xente mediante a súa capacidade de conectar coa súa fe, é dicir, conectar con esa zona limpa, aberta da persoa que a capacita para o novo, para a esperanza, para o cambio, para a melloría corporal e espiritual, para a dignidade, para a vida.

28 de xuño: Domingo 13 do tempo ordinario (B)

Evanxeo: Mc 5, 21-43

Comentario:

Volvemos a unha lectura máis ou menos continuada do evanxeo de Marcos, para con el ir acompañando as nosas vidas no que teñan de ordinario e no que teñan de algo excepcional. De entrada, resulta marabilloso contemplar a este Xesús que cruza mares –lagos— e anda camiños envolto sempre entre a xente; foi, sen dúbida, unha opción “pastoral” del, era o seu estilo, ben distinto, por exemplo, do de Xoán Bautista, que optara por retirarse cos seus a lugares apartados, onde a xente, si quería, podería acudir. Xesús positivamente buscou estar coa xente, mesturado con ela, rozándose con ela, como queda ben de manifesto no evanxeo de hoxe. Esa era a maneira de que a alegría e os problemas da xente fosen tamén o seu pan de cada día; así, responder a esa alegría e a eses problemas, coa súa fonda forza de vida e de liberdade, converteuse tamén na súa principal tarefa diaria. Agora que tanto falamos e oímos falar de “nova evanxelización”, non estaría de máis volver a esta estratexia evanxelizadora de Xesús, de andar os camiños cada día coa xente do pobo.

Un ano máis en Sobrado

Manuel Regal Ledo

Era a tarde do 12 de xuño, venres, cando nos fomos achegando con ilusións variadas, como variados eran os nosos bolsos e os nosos rostros, ao mosteiro de Sobrado dos Monxes. Un ano máis nos agardaban a normalidade e a sorpresa.

21 de xuño: Domingo12 do tempo ordinario (B)

Evanxeo: Mc 4, 35-41

Comentario:

O domingo pasado Xesús, coas parábolas da semente, invitábanos a combater o desalento que podía afogarnos, paralizarnos, tanto á hora de construír a propia persoa, como á hora de construír a comunidade cristiá ou a sociedade nos diferentes factores que a compoñen. Hoxe o Evanxeo sitúanos ante outra realidade tamén paralizante que é o medo, os medos.

Carta en busca 2015

 “O amor é a meta última e máis alta á que pode aspirar o  home…”

Viktor Frankl, “El hombre en busca de sentido” (Herder, España, 2007)

Neurólogo e psiquiatra na Universidade de Viena, 

Viktor Frankl (1905-1997) foi prisioneiro do réxime nazi.

DA BUSCA DA PAZ INTERIOR

A UNHA AMABILIDADE COMPROMETIDA

Será posible que a Humanidade atope un “tempo de paz”, se no íntimo do noso corazón non vivimos pacificados?

O tempo presente preséntase incapaz de fomentar confianza e bondade de corazón no ser humano. O temor, o individualismo e a ambición dominan todas as relacións humanas, a nivel persoal e tamén estrutural, no interior das sociedades. Vivimos nunha época que parece contraria a unha reconciliación interior (1).

Encontro grão de mostarda

Da busca da paz interior a unha amabilidade compromedita

Os encontros grão de mostarda, que se realizan anualmente no Verán, buscan reflexionar sobre camiños de confianza e de compromiso solidario. A idea motivadora do encontro deste ano está identificada no tema da CARTA EN BUSCA que enviamos (ver texto ADXUNTO).